Πίνακας συμμετοχής

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τα καλά σας λόγια. Απο τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ "I'm here and I'm gone" (κατα την γνώμη μου ένας απο τους κορυφαίους ντεμπούτο δίσκους στο σύγχρονο μπλουζ) ο Kirk με μάγεψε. Άσχετα με το που κατευθύνθηκε παικτικά στη συνέχεια, αυτός ο δίσκος έχει σαφείς αναφορές στους Hollywood Fats & Junior Watson, είναι σαν ένα direct link αυτής της σχολής και ύφους/προσέγγισης του μπλουζ, γεγονός που με συνεπήρε - καθοτι το λατρεύω. Για "χάρη" του έγραψα και το δικό μου "Swag" και του το αφιέρωσα. 'Οπως γράφω στον δίσκο NOS: "I wrote this cos I wanted so bad to steal something from Kirk Fletcher, another big fav of mine … and I did! Basically a reversed riff by Eli and then some." Ήθελα πάντα να τον γνωρίσω. Περάσαμε μια μέρα παρέα, πίνοντας, τρώγοντας, κουβεντιάζοντας και παίζοντας. Η ηλικία ποτέ δεν καθόρισε τις σχέσεις μου, ειδικά στη μουσική, παρότι είμαι αρκετά μεγαλύτερος του ένοιωθα πως βρίσκομαι με κάποιον απο τους "ήρωες" μου. Το απόλαυσα, το ίδιο πιστεύω και κείνος. Υπάρχει ακόμα ένα κλιπ απο το συγκεκριμμένο σέσιον, ελπίζω σύντομα να δημοσιευθεί. Το βράδυ είμασταν μαζί στο αεροδρόμιο, για διαφορετικούς προορισμούς, αφού χαιρετηθήκαμε, στάθηκα και παρατηρούσα την θηριώδη σιλουέτα του με την κιθάρα στον ώμο να ξεμακραίνει. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Την είδα εχθές το βράδυ και μου άρεσε πολύ. Κυρίως το πόσο επιφυλακτικός στα όρια παρεξήγησης είναι στην αρχή ο Sting αλλά και ο Miller και πώς ανοίγονται σιγά σιγά και τελικά καταλήγουν να απολαμβάνουν την κουβέντα. Όσον αφορά αυτό που λέει ο dim από πάνω, απλά συνέβη αυτό που γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις ιδιοφυιών μουσικών. Την ώρα που γράφουν κάτι, δε σκέφτονται "α, ωραία ακούγεται το ύφεση 6 εδώ και μετά λέω να κάνω μια μετατροπία σε λόκριαν". Απλά τους βγαίνουν και μετά έρχονται οι δάσκαλοι και οι αναλυτές και περιγράφουν τι έγινε. Ο Beato τον ψάρεψε λιγάκι για να του αποσπάσει κανά quote θεωρίας (και καλά έκανε, δάσκαλος μουσικής είναι ο άνθρωπος) αλλά ο Sting δεν μπήκε στο παιγνίδι και του είπε ακριβώς αυτό που συμβαίνει: ότι έτσι του ήρθε εν ολίγοις.

με 10-38; Ούτε δεύτερο date δε θα είχες...

...... όταν τα κανα εγω αυτά, αυτοί με τα μπουρνούζια τρώγαν βελανίδια

Τι-τά-νας. Δε θα υπάρξει άλλος σαν αυτόν (ευτυχώς γιατί δε θέλουμε άλλες απομιμήσεις). Πόσο συγκλονιστικο το being there; Το είδα τελευταίο από όλες τις τις ταινίες και έμεινα...

Ωραίο,έχει πλάκα και ωραία παιξίματα. Ο Lattieri είναι κάπως σοφιστικέ για το συγκεκριμένο context και θέλει άλλου τύπου rhythm section.

Σε γενικές γραμμές δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους συνευρέσεις υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Τι εννοώ.... Όλα τα τέρατα πάνω στην σκηνή, να παίζουν στην αρχή όλοι μαζί (και να μην καταλαβαίνεις τίποτα), και μετά ένας ένας το μέρος του, προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί από τον άλλο, να παίξει κάτι ιδιαίτερο. Μου φαίνεται σαν ένας λανθάνων ψευτοδιαγωνισμός τεράτων για το κοινό, και με έχει χάσει από ακροατή. Όμως .... ,,,, δεν παραγνωρίζω το ότι είναι δύσκολο αυτό που προσπαθούν να κάνουν, και συνάμα ένα πολύ χρήσιμο μάθημα, για το πώς μπορεί κάποιος να αναπτύξει κάτι σε σύντομο χρόνο, που ... - να έχει νόημα - να έχει ιδιαιτερότητα - να είναι ωραίο - να τον εκφράζει - να έχει αρχή - μέση - τέλος (μια ιστορία δηλαδή) - να ταιριάζει με τα συμφραζόμενα (τα πριν και τα μετά) - κλπ Ναι έχει ενδιαφέρον το πώς όλοι αυτοί οι τέρατοι το αντιμετώπισαν αυτό, πολύ ενδιαφέρον. Όλοι είναι τέρατοι, γνωστό αυτό. Εμένα πιο πολύ κλικ μου έκανε ο Andy Wood, όχι για τα φοβερά chops του (εντάξει και για αυτά), αλλά για το φανταστικό χτίσιμο της ιστορίας του, που δεν άφησε κανέναν να αναρωτιέται για το οτιδήποτε. Έπαιξε εισαγωγάρα, θεματάρα, αναπτυξάρα, και κλεισιματάρα. Και μάλλον το πήρε πιο πατριωτικά από τους υπόλοιπους. Μετά ο Lettieri βέβαια, που είχε και το πιο δύσκολο έργο κατά την γνώμη μου, γιατί μετά τον Wood είναι πολύ δύσκολος ο ρόλος του. Άλλοι πιο συμβατικά κι άλλοι λίγο πιο πιπεράτα, έκαναν την δουλειά μια χαρά. Ο πιτσιρικάς με το slide ήταν πολύ καλός κι αυτός. Πάρα πολύ καλός. Είναι στο χέρι του μια ακόμα καλύτερη συνέχεια, το έχει το πακέτο πάντως. Εν ολίγοις αυτές είναι οι απόψεις μου, και σ' ευχαριστώ πολύ Κώστα για την δυνατότητα που μου έδωσες να τις εκφράσω μέσω αυτού του βίντεο.

Ειναι απο pure maple

εμ..εδώ είναι η διαφορά με τις παλιές κιθάρες τις ορθόδοξες. ΚΙΘΑΡΑ ΜΕ ΜΥΡΙΖΑ(ν τα πόδια μου) ΚΙΘΑΡΑ ΜΕ ΠΑJOEK

ΠαντΑλονια ΦιλωΟυς φοράνε μόνο οι πραγματικοί ΆΝΤΡΕΣ. αφτί που παίζουν με TELECASTER δηλ. Τα αμουστακα παλΟυκαρια που παίζουν με strat φοράνε σορΤς . Και ο @Nestoras με κοντοβρακι μου ήρθε σπίτι. Αφού μετά τον κατέβασα στην πλατεία και του πήρα μαλλι της γριάς και Κουκουρούκου.

Φίλως Νέστωρ, επειδής σε πρήξανε με τις tele, έπρεπε να ανοίξεις τρεις φορές το ίδιο θέμα για την Strat?

Αξιολογότατο από όλες τις απόψεις. Πολλά παιδιά εδώ θα καταλάβουν πάρα πολλά αν του δώσουν σημασία. Χθες είχαμε ανάλογες κουβέντες.

το ξερω...θα την ΧΩΡΙΖΑ ρε συ ,ιμε γοητεΦτικος και ακαταΜαχιτος και πανω απο ολα ΠΑΣΟΚ..... σαν τον @cos_dr ενα πραγμα... θα της πηγαινα και δωρο μια jazzmaster απο τον @argytar ...τεζα το κοριτσι...

Του έχω αδυναμία. Είναι ο κιθαρίστας. Στον 2ο δίσκο του είχε τον καλύτερο ηχο. Ήταν ο υπαίτιος της αγάπης μου για τη strat.

Ποιος μωρέ, ο Vai? Σιγά τα νούφαρα. Έτσι που το πάτε μερικοί εδώ μέσα, σε λίγο θα βγάλετε κιθαρισταρά και τον Satriani ασούμε. ΤΙΝΑΦΤΑΡΕ

Ωραίος ο Τιραμόλα!

Ο Zappa τον προσέλαβε όταν ήταν 17 χρονών, αφού άκουσε το παίξιμο του σε κασέτα και διάβασε το trascribtion του Black Page που του έστειλε. Έχω την εντύπωση πως μια χαρά θα τα πήγαινε ο μικρός.

Σαν το σαφλ του εντι δεν υπαρχει και θα γραψω το βραδακι με στοιχεια. Το I'm the one ειναι αγαπημενο και το εχω προσπαθησει και εγω σε κοβερ αλλα υπαρχει αλλο κομματι που ειναι τοσο γρηγορο το σαφλ του, που οι περισσοτεροι νομιζουν οτι παιζει ογδοα. Σε αργη ταχυτητα μονο, καταλαβαινεις ποσο ακριβεις ειναι οι αξιες του.

@Haris Σ' ευχαριστώ! Με την big band, δυστυχώς από ηχητικά δεν υπάρχει κάτι, διότι υπάρχει κενό σε κάποια θέματα. Ελπίζω στο μέλλον να αλλάξει αυτό, καθώς κυριολεκτικά πήγαν χαμένες τόσες και τόσες πολύ καλές συναυλίες. Slayer και πάλι Slayer! To polytempora ήθελε αλλαγή σκέψης εντελώς και από τους δυό μας. Κατ'αρχήν, η ρυθμική ακρίβεια πρέπει να είναι απόλυτη, οπότε ο μετρονόμος είναι πολύ σημαντικός. Τα απλά, πχ 4:3, τα παίζουμε και με ένα σκέτο μετρονόμο που απλά τον ακούμε πολυρυθμικά. Αλλά αυτά με μεταβλητούς μετρονόμους γίνονται ΜΟΝΟΝ με εξαρχής πολυκάναλους, πολυρυθμικούς μετρονόμους. Έχω φτιάξει έναν σε Max, τον οποίο τελειοποιώ τώρα. Σκέφτομαι να τον μεταφέρω σε κάποια πιο cross-platform γλώσσα μετά. Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να κάνεις μεταβλητές πολυρυθμικές σχέσεις υψηλής ακρίβειας χωρίς μαέστρο ή μηχανική υποστήριξη, και καλό είναι να μην ντρεπόμαστε να το κάνουμε. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το θέμα είναι τι μουσική παίζεις. Αν η μουσική βγαίνει μόνον έτσι, ας βγει έτσι. Η μουσική με ενδιαφέρει, όχι η έννοια του καθενός περί fairness. Αν είναι να κάνεις το αδύνατο δυνατό, κάνε το με όποιον τρόπο γίνεται. Η γνώμη μου πάντα... Φυσικά δεν το λέω αυτό για σένα, αλλά για κάτι τύπους που θα βγουν να λένε ό,τι τους κατέβει. Ας κάνουν αυτοί μεταβλητές πολυρυθμικές σχέσεις ακριβείας χωρίς μαέστρους ή πολυμετρονόμους και το συζητάμε... @nasokosm Σ'ευχαριστώ! Το αριστερό μου και ο Άλεξ παίζει 11 και το δεξί μου 11 ή 17, με μεταβλητή ρυθμική αγωγή (άλλοτε πίσω, άλλοτε ακριβώς, κτλ, όπως στα κανονικά blues). Εννοείται first take εντελώς ακουστικά. Ούτε monitor δεν είχαμε.

Διαφωνώ καθέτως ως προς το τη μουσικότητα της σύνθεσης. Προσωπικά, και ως μουσικό άκουσμα είναι αυτός που ξεχώρισα. Μου άρεσε in fact τόσο, που το έχω ακούσει δεκάδες φορές από τη στιγμή που το βρήκα. Δεν με ενδιαφέρει πόσο χρονών είναι (αυτά τα "άχου τα μικρούλη δες πώς παίζει", ούτε με αγγίζουν), και αν παίζει παπάδες. Αυτό που ακούω μου αρέσει. Αναφορικά με τον ήχο κτλ, είναι υποκειμενικό. Δεν με χαλάει, ούτε μπαίνω στη διαδικασία του "παίχτο ρε μπαγάσα σε ένα καθαρό κανάλι να σε μετρήσω να 'ούμε". Είναι έτη φωτός καλύτερος από εμένα φυσικά και απλά το απολαμβάνω. Anyway, είναι ωραίο να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Btw, το ίδιο "κόλλημα" είχα πάθει με έναν άλλο πιτσιρικά όταν άκουσα αυτό πάλι από συμμετοχή σε διαγωνισμό της Kiesel. Το οποίο και πάλι το ξεχώρισα για το μουσικό του θέματος, και όχι για ήχους (που έχει εξαιρετικό btw αυτός), ικανότητες κτλ. Αυτό που ακούω, άσχετα αν δεν τον έβλεπα, πάλι θα με κέρδιζε σαν ακροατή.

Υπέροχη μεταγραφή. Εδώ, σε ντουέτο.

Oι καημένοι οι γιουτιουμπάδες δεν σκέφτηκαν ότι κάποια στιγμή θα ξέμεναν από θέματα. Έρχονται μαύρες μέρες όπου θα αρχίσουν να συγκρίνουν διαφορές στο tone μεταξύ lemonoil και almond oil στην ταστιέρα... Ή στην επίδραση που θα έχει στον ήχο το παίξιμο κιθάρας μετά από πλύσιμο χεριών με Camay σε σχέση με Papoutsanis

Νομιζω οτι αν σολο οπως του stairway to heaven η του comfortably numb, με τον ιδιο ακριβως ηχο και παιξιμο, ηταν fillers σε κανα αποτυχημενο pop hit, κανενας δεν θα ασχολουνταν με τον ηχο τους. Δηλαδη οχι μονο τα δαχτυλα κανουν διαφορα, οχι μονο η συνολικη παραγωγη, αλλα και η μουσικη που εξυπηρετει η κιθαρα εκεινη τη στιγμη κανει διαφορα, και η δομη του κομματιου που οδηγει στην κρισιμη στιγμη που η κιθαρα γινεται πρωταγωνιστης. Ειναι ψυχολογικο δηλαδη το ζητημα. Και δεν ειναι τυχαιο που οι κιθαριστες ειναι τοσο μηρυκαστικα με τον ηχο, γιατι η αμεση επαφη με τη χορδη βαζει και τον παραγοντα του υφους μεσα, οποτε ειναι ακομα πιο δυσκολο να καταλαβεις που σταματαει ο εξοπλισμος και που αρχιζουν τα δαχτυλα. Καποια στιγμη ομως θα πρεπει να το παρουμε αποφαση οτι με εναν εξοπλισμο ξερω γω 2- 3 αντε 4 χιλιαρικα, οι δικαιολογιες τελειωνουν. Τιποτα στον εξοπλισμο ενος αξιοπρεπους budget, ειδικα με τα σημερινα τεχνολογικα δεδομενα, δε μας εμποδιζει να εχουμε ενα εντελως γ@μ@το αποτελεσμα. Και αν ακομα εχουμε κανει διεξοδικα τη μελετη μας, και παιζουμε ωραια και καλα, αν και τοτε δεν εχουμε αποτελεσμα που να μας ικανοποιει, ε τοτε ειναι προβλημα της ιδιας της μουσικης που παιζουμε σε συνθετικο και ενορχηστρωτικο επιπεδο. Το σολο του stairway to heaven η του comfortably numb σκαει σα λυτρωση μετα απο μια μεγαλη πορεια που κανουν τα ιδια τα τραγουδια, αυτο ειναι που δινει τη δυναμη και στα σολο, αν τα ακουγαμε τα σολο μονα τους δε θα ειχαν το impact που εχουν τωρα, ουτε θα ψαχναμε το τι στο καλο τα κανει να εχουν τον ηχο που εχουν.

Τώρα έχουμε χιπ χοπ και ραπ :) Γιατί έχεις ακούσει τίποτα το....νέο τα τελευταία 15 χρόνια? Εκτός από αναιμικά "έντεχνα " νιαουριΖματα ή φασον γάβγισματα? Για το mainstream μιλάω οκ ?όχι για τις underground εξαιρέσεις... Βρες μου ΕΝΑ λαϊκο τραγούδι της τελευταίας 15ετιας που να μπορεί να φτάσει έστω και στο μικρό δαχτυλάκι του αυτό εδώ (το βάζω με τα σωστά ακόρντα προς τιμήν του φίλου μου @Μανώλης Χναράκης :) )

και ναι και όχι Βασικά στον χαρακτηρισμό κοντά έπεσες, γιατί πέρασα από το πόστο αυτό για 2-3 χρόνια... Σίγουρα κάνει αντίθεση, αλλά το acting δεν είναι στα ατού μου. Όμως η αντίθεση ήταν συνειδητή, επειδή ήθελα με κάποιο τρόπο να δείξω το real life με το όνειρο. Δεν ξέρω πόσο μπόρεσα να περάσω στην εικόνα αλλά το όλο concept του όνειρου ήταν η δυσκολία να ξεχωρίσει κανείς (και ο πρωταγωνιστής) τα όρια του ζωντανού και του όνειρου, τι σημερινή ψηφιακή ηχογράφηση και τι ακρόαση ενός αναλογικού δίσκου και το πως μπορεί ένα σόλο και μια σχεδόν στατική εικόνα μιας βελόνας να πάρει ζωή και να ταξιδέψεικαι να σε ταξιδέψει και να μην μπορείς να καταλάβεις αν παίζεις μουσική ή ακούς την αγαπημένη σου μουσική όπως πολλά χρόνια πριν. Αυτή ήταν η όλη ιδέα που προσπάθησα να περάσω στο βίντεο, με τα ελάχιστα σχεδόν μέσα που είχα, ένα κινητό, ένα laptop και ένα software των 50 ευρώ. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει δεύτερο βίντεο ποτέ. Δεν ξέρω αν θα έχω δυνατή ιδέα που να με ιντριγκάρει να καταγραφεί. Επίσης δεν ξέρω αν έχω τη διάθεση να μπώ στο λούκι να αλλάξω υπολογιστή και να ψάχνω για εξοπλισμούς. Δεν ξέρω καν αν κάτι τέτοιο μου ταιριάζει. Ίσως ήταν ένα one off και thst's it. Πάντως ενδιαφέρον ήταν και το ευχαριστήθηκα παρά το ζόρι που έφαγα.

Νομίζω πως ο Thorn είναι μερικά levels πιο πάνω, εφευρετικότητα και delivery, κλείδωμα πάνω στο rhythm section, story telling Α κατηγορίας. Ο τελευταίος, πολύ καλός αλλά δεν μου άρεσε. Ακούγεται προβαρισμένο αυτό που παίζει. Και ο τυπάκος με την thin line, τρομερός. Μόνο πεντατονική αλλά. Αλλά...

Για το κομμάτι,τί να πω... Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε. Ο Miles Davis είχε καταγωγή από τη Λάρισα!Εξού και ο τίτλος του κομματιού "Solar"από το Σολάρει!!!

Μου αρέσει. Συνδιάζει το γουέστερν με τα αντάρτικα. Σαν συνεργασία Τζων Γουεην/Θωμάς Μπακαλάκος ένα πράμα ο σκύλος είναι γλύκας.

1) Είναι τόσο τεράστιος που η strat φάινεται κιθαρόνι επάνω του. 2) Είναι τόσο τεράστιος που έχει μια σειρά εξαιρετικών LP. (Προσωπική προτίμηση το Strong persuader). 3) Είναι τόσο τεράστιος που η original δουλιά του ακούγεται (φρέσκη - κατ' εμέ) ακόμη και σήμερα. Αυτά, όσο για τους νεόκοπους ακροατές έχω να πω πως κι' εγώ όταν άρχισα ν' ακούω μουσική για τα ινδάλματά μου (D. Cassidy etc) δεν δεχόμουν κουβέντα. Μετά από χρόνια ακροάσεων έχω πιο αποκρυσταλωμένη γνώμη.

Εγώ θα πω ότι επηρεάστηκα αρνητικά από το παρουσιαστικό και στυλάκι με το κουστούμι, το γυαλί, που είναι σαν τον κακό πράκτορα από το MATRIX.. Όμως όταν άκουσα την groova και την εκτέλεσή του σε αυτό το κομμάτι, κάτι άλλαξε μέσα μου ΥΓ: Βασικά, ολόκληρος ο συγκεκριμένος δίσκος, μου αρέσει πολύ..

Εσυ ομως φιλε μου Νεστορα με το Stop messin round επιασες το ταβανι σε παιξιμο ηχο και κομματι. Παιζεις εκ του ασφαλους. Αν και εδω που τα λεμε,ο Γκριν εχει ηχαρα οπου και οπως κι αν τον ακουσεις. Ειναι ισως η πεμπτουσια αυτου που λεμε ηχος στα δαχτυλα,πως αγγιζεις δηλ το οργανο. Μεγιστος. Δοθεισης της ευκαιριας να βαλω και του λογου ενα δικο του που γουσταρω πολυ,κατοπινο μεν,εξαιρετο δε.

Είναι ταμάμ. Δηλ. εγώ κάποτε ηλιθιοδώς τον ειπα Gary Moore απτα lidl, μετά τον άκουσα σε καναδυο τρία live και αναθεώρησα σε βαθμό να θεωρώ πως έχει μεγαλύτερο "βάθος" φρασεολογικά απο τον Gary και τελικα κατέληξα να μην ακουω κανένανε απο τους δυο γιατί πλήττω (sorry). Εκτός απο ένα απίστευτο live tribute του Γαρυ στο Jimmi. Δυστυχώς επίσης, κατέληξα ότι η Billie Eilish πχ. εχει περισσότερο ροκ αυτή τη στιγμή από οποιονδηποτε μπαρουτοκαπνισμένο -πιάσε άλλη μια φαντεζί πεντατονικη μάστορα- μεσήλικα κρουαζιερόπληκτο. Καημό το 'χω να ακουσω φρέσκο πράμα σήμερα, που να μην το καταλαβαίνω -ως μεσήλιξ- αλλά να παρασύρει τους νεολαίους στα κλάμπς και στα φεστιβάλς, όπως καλη ώρα ο Νιρβάνας, που ειναι και επικαιρος με την 6million Martin. Και όσο δεν εξιτάρει τίποτα νέο, θα σκάβουμε στα παλιά ξανα και ξανά. Ο Μποναμάσας βγαζει το γούστο του και το κάνει καλά. Στα 60-70s θα ήταν ένας βιοπαλαιστής σεσιονάς και θα ήταν καλός. Ίσως πολύ καλύτερος από αυτό που κάνει τώρα.

Διαφωνώ Όθωνα. Και εξηγούμαι. Το "πρόβλημα" του Μποναμάσα, είναι ότι παίζει Blues. Με ροκ άποψη βέβαια, αλλά κατά βάση παίζει blues. Μια χιλιοφορεμένη φόρμα μεν, αλλά πολύ ιδιαίτερη δε. Στα blues λοιπόν, ειδικά αν μείνεις εκεί και δεν τα "χρησιμοποιήσεις" προς κάποια σχετική κατεύθυνση, οι υπερκιθαρισταράδες δεν χωράνε, εκτός αν έχουν κάτι νέο να μας πουν. Κάτι φρέσκο για την εποχή, όπως πχ ο SRV. Αυτός όμως (ο Μποναμάσας) δεν τα πήγε προς τα κάπου αλλού, τα άφησε όπως τα βρήκε, στηριζόμενος σε μεγάλο βαθμό στην τεχνική του. Συνταγή (κατά την γνώμη μου) από πριν αποτυχημένη μουσικά. Μπορώ να σου πω παραδείγματα όπως πχ τον Frank Marino. Η εποχή των υπερκιθαρισταράδων απλά, έχει πια περάσει. Στα 80s -90s με τα 15λεπτα σόλο, ίσως είχε περισσότερα να πει. Όχι ότι δεν είναι καλός, ίσα ίσα, σπέρνει. Αλλά όντως μετά από μερικές ακροάσεις, αντιλαμβάνεσαι ότι επαναλαμβάνεται επικίνδυνα, παίζοντας παπάδες μεν, αλλά προβλέψιμους, πράγμα που αφαιρεί όλη την μαγεία από το "παπαδαριό" που ακούς. Δεν είναι κακός, είναι πάρα πολύ καλός, αλλά για κάποιους ίσως να είναι όντως βαρετός. Όσο για τον BB που αναφέρεις, είναι τουλάστιχον ιεροσυλία. Απλά γιατί ο ένας είναι τα blues, και ο άλλος τα παίζει. Για να το κάνω πενηνταράκια, όταν ακούς BB, δεν δε ενδιαφέρει να ακούσεις το σόλο, αυτό μπορεί να είναι δυο νότες, δεν αντιμετωπίζεις το κομμάτι κιθαριστικά δηλαδή. Αν ο Μποναμάσα δεν σόλαρε, ή αν σόλαρε τόσο συχνά όπως ο BB, τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο ξεκάθαρα. Τεσπα, καθένας με τα γούστα του παιδιά, την γνώμη μου είπα.

Πώς φαίνεται ότι δεν είσαι πΑνκ Ωραίες εποχές πάντως τότε... πρώτα φτιάχναμε το συγκρότημα, μετά αγοράζαμε όργανα,μετά κάναμε την πρώτη μας εμφάνιση και μετά ΑΡΧΙΖΑΜΕ να μαθαίνουμε να παίζουμε....

Είμαι καλύτερος από αυτόν. Απλά δεν ασχολούμαι. χαχαχαχαχαχαχαχαχααχαχα

Εν τω μεταξύ έχει πλάκα ότι έχουμε μαζευτεί όλοι που δε μας αρέσει ο Vai και τη λέμε ο ένας στον άλλο που δε μας αρέσει.

Περί της τεχνικής δυνατότητας του Vai δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί, είναι άλλωστε πασιφανές. Το "κομμάτι" πάντως δεν ακούγεται.

Ναι αυτόν. Με εκνευρίζουν επίσης οι That pedal show, o Eytch, o Mακνάιτ, ανατριχιάζω με εκείνον που παίζει με το νύχι σαν να ήταν πένα, βαριέμαι πολύ τα rig rundown που κρατούν πάνω από 10 λεπτά, με εκνευρίζουν τα βίντεο που δεν έχουν λόγο ύπαρξης και επίσης το απέραντο χάσιμο χρόνου σε αυτά. Με θλίβει η επικράτηση του βίντεο έναντι του γραπτού λόγου, με τον οποίο λαμβάνω πληροφορία πολύ πιο γρήγορα και με πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Ok, boomer

επανέρχομαι γιατι ακούω από χτες όλο το δίσκο, με προσοχή (και όχι φυσικά με ΗΥ). Και στεναχωριέμαι που δεν είμαι dj, σαν τους παλιούς ή σαν τους λίγους ακόμα που υπάρχουν να έχω το πάνω χέρι και να κοπανάω πρωί βράδυ, ένα ή δυό ή τρία ή και πέντε κομμάτια από το δίσκο (ναι γιατί έχει τόσα καλά, αν και σίγουρα υπάρχουν κομμάτια που θα τα χαρακτήριζε κανείς fillers), όπως κοπανάνε κάτι μετριότητες ή κάτι ...αθλιότητες. Και είμαι σίγουρος ότι ίσως έτσι θα μπορούσε το κοινό να αναγνωρίσει την αξία του, μια αξία από αυτές τις τόσες που ρίχνονται εκεί έξω στον ωκεανό του youtube, soundcloud και ανεξάρτητων παραγωγών. Ενας δίσκος πολυ καλοδουλεμένος, με μεράκι και κόπο. Στιχουργικά πολύ δυνατός, ώρες ώρες εξαιρετικός. Δύσκολα εντόπισα κάτι να υστερεί έστω ελάχιστα στιχουργικά Μουσικά είναι μια ευχάριστη έκπληξη για μένα. Μουσικά δεν βρίσκω ανάλογα προηγούμενα στην ελληνική σκηνή. Φλερτάρει έντονα με αυτό που λέμε ξένη ροκ μουσική (σίγουρα όχι των 90ς 00ς 10ς) και το ενσωματώνει άριστα χάρη και στους συντελεστές του δίσκου (τους γνωστούς υπόπτους που ...κυκλοφορούν ανάμεσά μας). Φωνητικά...μια πολύ καλή παρουσία, που δεν το κρύβω θυμίζει αρκετά (ώρες ώρες Τζιμάκο, άλλοτε Πορτοκάλογλου) αλλά όπως και να το κάνουμε δεν βρίσκω εύκολα αντίστοιχα πράγματα στα ακούσματά μου. Εχει δηλαδή την πρωτοτυπία που περιμένεις και δεν αντιγράφει ασύστολα. Ενώ άλλοτε θυμίζει σε γυρίσματα ξένα πρότυπα. Σίγουρα ο δίσκος δεν είναι τέλειος. αλλά... α. και ποιός είναι? β. δεν ξέρω καμιά ανεξάρτητη παραγωγή που να είναι γ. όλοι οι δίσκοι όλων έχουν 1-2 δυνατά κομμάτια και 2 μέτρια...Τα άλλα .... Εδώ συμβαίνει το αντίθετο δ. συνέχεια του α. πιό πάνω: σήμερα... Σαν ενορχήστρωση εκτέλεση...Εδώ...τι να πω. Δεν θέλω να πω, γιατί κάποιοι εδώ θα πούνε ότι ...είμαι προκατειλημμένος. Πάντως δεν μασάω. Αν μου αρέσει κάτι το φωνάζω. Αν όχι...το λέω. Ζούμε ανάμεσα σε μουσικάρες τόσο low profile που δεν το αντιλαμβανόμαστε. Προσωπικά αισθάνομαι τυχερός. Ενα δυό κλικ ακόμα η παραγωγή (no offence σε όποιον επιμελήθηκε) και ...δεν έχει να ζηλέψει τίποτα. Αυτά τα ολίγα. Όσοι δεν τον ακούσατε και μείνατε μόνο στο ομότιτλο Αντιγόνη, ακούστε το όλο. Μπορεί να μην απευθύνεται στην νεολαία, αλλά για πολλούς αυτό είναι προσόν. Ο Σέμης και η παρέα δούλεψαν. Και το αξίζουν.

Σέμη όπως πας....θα μπείς και μέσα...! δύσκολη η δουλειά του μουσικού σήμερα

Χμμμμ ... EDIT: Επειδή το "χμμμ" είναι όντως μπερδευτικό, να συμπληρώσω/εξηγήσω. Δεν μου άρεσε η συνύπαρξη παιχτικά. Μου δίνει την εντύπωση ότι άκουσε για Meola ότι έχει γρήγορη πένα, και θεώρησε ότι το πράγμα θα πάει στην ταχύτητα και μόνο, οπότε έριξε όλο το βάρος του εκεί. Σίγουρα χωρίς πρόβα, με μουσικούς που έχουν άλλη νοοτροπία για τον αυτοσχεδιασμό μπάντας, δεν καταλάβαινε πότε έπρεπε να μπει και πώς να παίξει, οπότε αναλώθηκε σε μια προσπάθεια να αντιπαρατάξει όσο πιο γρήγορη πένα μπορεί, χαλώντας στην πραγματικότητα τον ήχο του από αυτό. Υπό συνθήκες, θα μπορούσε να είναι επιτυχημένη η συνύπαρξη αυτή, στην προκειμένη περίπτωση η γνώμη μου είναι ότι απέτυχε.

Ο καλύτερος κιθαρίστας που περπατά αυτή τη στιγμή στη γη.

Υπάρχουν "ευήκοα ώτα" Στράτο... Κι εγώ, έχω μάθει κάποιους μουσικούς από εσάς,που δεν τους είχα ακούσει.

Τον κατάπιε! Αυτό είναι το αυθεντικό Στράτο. Ασύγκριτα πιο ωραία, η μεταγραφή, για κιθάρα. @gmoukouΌπως είχες πεί:"έχει καταπιεί κομπρέσορα"!

Το περίμενες γιατί Μαόνι, καφέ-κόκκινο, γενικά σκούρο ξύλο=dark sound Gibson=μαόνι=humbuckers άρα...dark sound Αsh/maple, ασπρουλιάρικο-λευκό ανοιχτόχρωμο= bright sound Fender=Ash=single coils άρα bright sound όταν λέω εγώ ότι προβάλλουμε τα οπτικά και στερεοτυπικά χαρακτηριστικά στα υλικά... Έπειτα, ήδη προκατειλημμένοι γι' αυτό που θα ακούσουμε, ακούμε αυτό, ακόμη κι αν αυτό που ακούμε δεν είναι αυτό που ακούμε αλλά φυσικά προβάλλουμε την οπτική και στο παίξιμό μας για να δικαιώσουμε την ήδη προκατειλημμένη άποψή μας για αυτό που πρόκειται να ακούσουμε. Παίζω τσιμπώντας τις χορδές: α spanky πολύ bright και μπόλικο σκάσιμο Παίζω κοντά στον καβαλάρη: α ωραίο twang Παίζω ανοιχτές συγχορδίες: α ωραίο σαστέην Ωραία το μυθικά ξύλα και οι φοβερές τους ιδιότητες κλπ αλλά οι διαφορές στην τελική είναι τόσες όσο μια λεπτότερη πένα, ένα πιο conductive καλώδιο ή μια μετατόπιση του picking hand κατά 2-3cm. Aυτή η διαιώνιση debate μόνο και μόνο για να βγάλουμε με το στανιό είδηση μου φαίνεται αντιστρόφως ανάλογη των εκατοντάδων χιλιάδων νευρικών συνάψεων (και ευρώ) που ξοδεύονται στη διατήρηση αυτού του εξωφρενικά ασήμαντου παράγοντα στα ηλεκτρικά όργανα. Όχι ότι δεν με συμφέρει, ως οργανοποιό, αλλά δεν μπορώ να παριστάνω ότι wow! τι σημαντικό που είναι να βάλεις μαόνι αντί μουριάς για να πάρεις ένα "τσίμπημα" στους 2200 κυκλους. Έχω πολύ σημαντικότερα πράγματα να λύσω ως κατασκευαστής. Ειδικά όταν μιλάμε για ηλεκτρική κιθάρα. Λατρεύω το ξύλο σαν υλικό, σαν πρώτη ύλη, σαν άρωμα και σαν υφή. Σαν ιστορία, σαν κάτι ζωντανό που πεθαίνει και κάποτε ξαναζωντανεύει με άλλη μορφή. Έχω καθημερινή επαφή μαζί του, τις περισσότερες φορές επιβαρυντική για την υγεία μου. Το μαόνι λοιπόν δεν είναι έτσι όπως συμπαιρένει το video. Ούτε φυσικά και το swamp ash ή το alder. Ειναι πραγματικά αστείο να προσδίδουμε ιδιότητες σε ένα τόσο ανισοτροπικό (και ανισόρροπο υλικό). Και μετά να ξοδεύουμε περιουσίες ψάχνοντας holy grails και διαιωνίζοντας τη σαχλαμάρα των tonewood. Tonewoods υπάρχουν φυσικά. Δεν είναι είδη ξύλου. Είναι τρόπος ξύλου. Τρόπος κοπής, τρόπος αποθήκευσης και ξήρανσης, τρόπος χρήσης και τρόπος δουλέματός του. Αυτό είναι tonewood. Ούτε η μουσικότητα ούτε το mojo και το vibe. Αν έρθεις λοιπόν σε εμένα (τον οποιοδήποτε κιθαροφτιαχτη) και μου πεις θέλω κιθάρα από μαόνι για να ακούγεται όπως στο βίντεο θα σε απογοητεύσω, ή θα αναλάβεις πλήρως την ευθύνη ότι το αποτέλεσμα που θα πάρεις θα είναι αυτό που περιμένεις από το μαόνι. Και, ακόμη κι αν δεν είναι, εσύ μπορεί να το έχεις ήδη πιστέψει ότι είναι. Και αυτό είναι που τελικά έχει σημασία. **όσον αφορά το βίντεο, εννοείται ότι θα διάλεγα το μαόνι. Ίσως και με κλειστά μάτια. Καθαρό, ξερό, διαυγές, κρατσανιστό, αμείλικτο.

Επιτρέψτε μου να κάνω λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου... Το κομμάτι, όπως και κάθε καλοπαιγμένο μπλουζ, είναι θαλπωρή για τ'αυτιά και την ψυχή του ακροατή. Όμως... Κατά την ταπεινή μου άποψη, γέρνει μονόπατα προς την τεχνική απόδοση, εις βάρος της εκφραστικής και τελικά της ουσιαστικής, βαθύτερης αίσθησης του μπλουζ. Φυσικά, το επίπεδο των παικτών είναι παραπάνω απο αρκετό για να "ομορφύνει" το τραγούδι, αλλά να χρειάζεται ΕΚΑΒ είναι υπερβολή. Αν είναι έτσι, τότε θα έπρεπε να είχαμε αυτοκτονήσει μαζικά όταν έπαιζαν ο Mike Bloomfield, Peter Green, SRV, Duane & Dickie, Sean Costello, Ronnie Earl και τόσοι ακόμη - για να αναφέρω μόνον μερικούς λευκούς κιθαρίστες. Σεβασμός και θαυμασμός το λοιπόν, όταν μιλάμε όμως για blues guitar, αυτοσυγκράτηση. Φιλικά.

αν και περιττεύουν αξίζει τον κόπο να παρατηρήσει ο σύγχρονος ηχολήπτης της κρεβατοκάμαρας τα αναγκαστικά edits που επέβαλε η χρήση της "πολυτέλειας" τότε του 8κάναλου μόνο. Και φυσικά να αντιληφθεί το μέγεθος της ηχοληπτικής και ερμηνευτικής τεχνικής σε σχέση με τα μέσα της εποχής.

Ήταν αυτή η εποχή που ακούγαμε και αρκετές συνθετικές σούπες της GRP μεταξύ άλλων, αφού ήταν μαζεμένοι οι καλύτεροι μουσικοί και ηχολήπτες σε κάθε δίσκο και έγινε η αφορμή να προκύψει η Soft Jazz σαν όρος και ραδιοφωνικό format. Lee, Larry, Weckl, Eubanks, Rippingtons αλλά και Corea, Yellowjackets, Breckers, κ.α. Άσε δε που ήταν και σημεία αναφοράς για να ακούσεις το ηχητικό σου σύστημα... Σίγουρα οι συμμετέχοντες στο θέμα έχουμε αρκετή δισκοθήκη.