Πλάσματα μικρά
Μετά από πέντε κορίτσια ήμερα ένα αγόρι περίμενα
Για να ριζώσει τ’ ονομά μου
Μετά από πέντε ξενύχτια άγρια πως καρτερούσα πως υπέμενα
Πολλά τα νυφικά πια, φτάνουν
Αφήνω το χωράφι και ξεκινώ κοιτώ με εγκαρτέρηση τον ουρανό
Πολλά τα νυφικά πια, φτάνουν
Μα κάτω απ’ την εικόνα της Παναγιάς και όπως τρεμοπαίζει ο ίσκιος μας
Πράγμα, δύσμορφο, στρεβλό
Ραγίζει την καρδιά μου
Είναι σκληρή η Γη για πλάσματα μικρά, κυρά το αγόρι σου ισχνό και θα υποφέρει
Και πες πως έφυγε μαζί με το αγέρι, όπως σκορπούν τα ροδοπέταλα στη γη
Κυρά μην κλαις και μη ρωτάς πια το γιατί, και αν το σκέπασα καλά να μην κρυώνει
Η κάθε ανάσα του μου ανοίγει μια πληγή, θα μας κοιτά απ’ του Παραδείσου το μπαλκόνι
Στα χρόνια που περνούν σαν καταιγίδα, ζεύω το βόδι μου μα αυτό άγρια με κοιτά
Σκύβω να πιώ νερό μα στάζει αίμα, πικρός καρπός τη γη μου σπαταλά
Οι πέντε κόρες μου αργοπεθαίνουν, και ένα στίγμα τους τρώει τα σωθικά
Χλωμή η κυρά μου ουρλιάζει « φέρτον πίσω », μα πως να δέσω δέρμα σε σκιά
Σκληρή η Γη για πλάσματα μικρά
Σκληρή η Γη για πλάσματα μικρά
-
13
