ένα ντεμάκι* 30 και βάλε χρόνια πίσω, όταν το home studio απαιτούσε χρόνο και πόνο (πολύ χρόνο και πόνο λόγω τραγικής εργονομίας και συνεχών μαχών με βλάβες και κάθε λογής artifacts) και χρήμα (πολύ χρήμα συγκριτικά με σήμερα που με ένα nt1, μια φθηνή καρτούλα και μερικά pluginάκια βγάζουμε όλοι τον alan parson που κρύβουμε μέσα μας)... κι όλα αυτά με το αποτέλεσμα κατά κανόνα απογοητευτικό και μακριά από τα pro studio που τότε βαυκαλιζόμασταν ότι θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε ηχητικά...
επ' ευκαιρία σε αυτό είναι εμφανές(στατο) και το πρόβλημα της έλλειψης της "δημιουργικής αφαίρεσης" στην ενορχήστρωση που θίξαμε τις προάλλες καθότι ως μειράκιον στα πρώτα "ηχοληπτικά" (τρομάρα μου) βήματα, ακολουθούσα το κατοχικόν σύνδρομον βάλτα όλα να βαράνε μην μείνει η μπουκιά κι αν ακουστεί τίποτα σφύρα μου...
--
* το νου σας ρεμάλια.. δεν αγγίζουμε τα της σύνθεσης, της εκτέλεσης και της καλύτερα παράφωνης παρά βουβής και άφωνης "ερμηνείας" μου γιατί θα σας κόψω την καλημέρα αν με πάρετε στο ψιλόν (καθότι δε θέτε και πολύ
)... το απλοϊκόν αυτό popίδιον, καθότιν το χτένιζα επιμελώς το ρομαντικόν καταΐφι τότενες ως νοστιμούλης νεανίας, είχε γραφτεί για μια κοπελίτσα που ερωτεύθην σφορδώς αλλά εκεράσθην χυλόπιτα γκουρμέ... βεβαίως δεν πήγε και χαμένο καθότι στις επόμενες που το αφιέρωσα "αποκλειστικά" γραμμένο γι αυτές είχε μεγάλο σουξέ και τον έβγαλε τον κόπο του... σεμνά και στο θέμα μας λοιπόν...
-
17
