Παιδιά, πολύ ενδιαφέρον αυτό το θέμα, και το γεγονός ότι "κρατάει" και επανέρχεται μετά από τόσο καιρό, κάτι δείχνει.
Αυτό που έχω να πω, μετά από κοντά 25 χρόνια που η μουσική με (για) κιθάρα είναι η πρώτη προτίμησή μου είναι το εξής: όλα κινούνται σε κύκλους, δημιουργικούς/καλλιτεχνικούς αλλά και εμπορικούς.
Όταν ήμουν πιτσιρίκι, η έννοια του guitar hero σήμαινε Page, Blackmore, Clapton, Beck. Μετά ήρθε η εποχή των Satriani, Vai, Malmsteen και η περίοδος του shredding. Και σαν αντίδραση σ'αυτό (?) η περασμένη δεκαετία ήταν μια περίοδος που η έννοια "guitar hero" ήταν σχεδόν προσβλητική.
Όπως έγραψε όμως ο gto (αν θυμάμαι καλά) όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν δεξιοτέχνες που είχαν, να το πούμε έτσι, τη δικιά τους "ατζέντα". Holdsworh, McLaughlin, Morse και ατέλειωτος αριθμός από τζαζίστες μουσικούς. Όπως είχε πει κάποτε ο McLaughlin, η δεξιοτεχνία δεν σημαίνει τίποτα, αν το σκέφτεσαι όταν παίζεις. Έφερε σαν παράδειγμα αφρικανούς λαϊκούς μουσικούς που παίζουν ένα εκατομμύριο νότες το δευτερόλεπτο, αλλά δεν το σκέφτονται, αυτό που έχουν στη συνείδησή τους είναι ότι λένε μια ιστορία.
Όπως έχετε πει λοιπόν πολλοί από εσάς, καλό είναι να αξιολογούμε ένα μουσικό με βάση το να παίζει μουσική! Η ηλεκτρική κιθάρα μάγκες έχει γίνει το δημοφιλέστερο όργανο στην Ιστορία και υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος γι'αυτό. Δεν υπάρχει άλλο μουσικό όργανο (και εννοώ το combo κιθάρα+εφφέ+ενισχυτής) που να μπορεί να δώσει τότα εκφραστικά εφόδια στο μουσικό και παράλληλα να παραμένει "ανθρώπινο" (ας με συγχωρήσουν οι φίλοι πληκτράδες...).
Τα μυαλά μας ανοιχτά λοιπόν, και μακριά τόσο από μόδες, όσο και από "παραδόσεις". Χαλαρώστε και απολαύστε το... :D