Δεν διαφωνώ με την-όντως τετριμμένη πια- κριτική για την Eurovision, ούτε υποβαθμίζω τον ρόλο της στο πλαίσιο της λαηφ στάηλ επιδημίας, αλλά το κείμενο του Μαυρουδή δεν με κάλυψε. Αυτό που με ενοχλεί σε τέτοια κείμενα που προέρχονται από ηλικιωμένους ανθρώπους της τέχνης είναι πως, πολύ συχνά, απουσιάζει η σημερινή πραγματικότητα της μουσικής.
Είναι σα να μη συμβαίνει τίποτα, ανάμεσα στην μουσική των διαφημιστών και τις "φρόνιμες" επανεκτελέσεις του Χατζηδάκι με κιθάρα, άρπα και τσάι. Θα περίμενα από έναν τόσο σεβαστό μουσικό να αγωνιά για την νέα έκφραση, να στηρίζει εκεί την ελπίδα του και να εκκινεί από ΄κεί η οργή του.
Θυμάμαι μια συνέντευξη του Κ. Βήτα, στην οποία έλεγε πως ο Χατζηδάκις ήταν άριστος γνώστης των νέων τεχνολογιών στην μουσική και προβληματιζόταν συνεχώς για το πώς θα τις εντάξει στην μουσική του. Παρόμοια περίπτωση ήταν και ο Λοΐζος. Ένα σημερινό παράδειγμα είναι ο Θ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος, κατά δήλωσή του, ακούει πολύ καινούργια μουσική, πράγμα που φαίνεται νομίζω στα τραγούδια του.
Συμπέρασμα: Ας χαρίσει κάποιος στον κύριο Νότη, ένα λούπερ και τον δίσκο της May Roosevelt. Τα κείμενά του, ως εκ θαύματος, θα φρεσκαριστούν. ;D