kostri

Οι Baby Guru είναι το τελευταίο μου κόλλημα. Πρόκειται, νομίζω, για ένα από τα καλύτερα ελληνικά σχήματα των τελευταίων χρόνων, έχουν φρέσκιες ιδέες, πολύ ενδιαφέρουσες καταβολές(doors, can, neu κ.α.) και δημιουργούν ένα άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα. Ο δίσκος ακούγεται "μονορούφι" και συνιστώ, σε όποιον θέλει και μπορεί, να τον αγοράσει διότι η επιμέλεια του εξωφύλλου και βινυλίου θα τον αποζημιώσει. Πολύ χαίρομαι που βγαίνουν συνέχεια νέα συγκροτήματα με τόσο ωραίες μουσικές, κάνουν λάηβ που γίνεται ο κακός χαμός και τονώνουν την τόσο ωραία σκηνή που έχει δημιουργηθεί. :) Δείγματα: Baby Guru - Perfect Make-Up Baby Guru - Holy Grey Baby Guru - Here Comes The Lulilud

Ήδη, το έμαθα απ' έξω και το σιγοτραγουδάω. Εξαιρετική ιδέα και υλοποίηση. Μπράβο σου. :) (Θα πρότεινα να μην το παρα φορτώσεις ενορχηστρωτικά, μου αρέσει να ακούω καθαρά τις πολλές φωνές και τις μελωδίες τους)

Έχω να γράψω, κι εγώ, αρκετό καιρό. Νομίζω πως είναι ευκαιρία να αναλογιστεί κανείς πόσο επιδραστική είναι η παρουσία του GSH στην νεότερη μουσική. Προφανής είναι η αναφορά της χιπ χοπ σκηνής στο έργο του. Όσα αναφέρει ο Chuck D, είναι ακριβέστατα: and we do what we do and how we do because of you. And to those that don't know tip your hat with a hand over your heart & recognize(βλ. λινκ του o. p.). Δεν υπάρχει χιπ χόπερ που να έχει στοιχειώδη σχέση με τις βάσεις της μουσικής του -και όχι απλώς να φτιάχνει τύποις χιπ χοπ με πιστόλια, γυναίκες κι ακριβά αυτοκίνητα-, που να μην αναφέρεται στον GSH. Εκτός αυτής της προφανούς επίδρασης, υπάρχει και η επιρροή σε άλλες, νεότερες μουσικές. Είτε αυτή αφορά την αμεσότητα της φόρμας του spoken word(π.χ. the streets) είτε αφορά και το ιδεολογικό περιεχόμενο της ποίησής του(π.χ. Rage against the machine), είναι σημαντικότατη. Επίσης, το γεγονός ότι ήταν απ' τους πρώτους που μίλησαν ανοιχτά και άμεσα για την καταπίεση των μαύρων(και όχι μόνο), τον καθιστά εμβληματική φυσιογνωμία για την μουσική που έχει πολιτικές αναφορές, ανεξαρτήτως είδους. Τέλος, κατά τη γνώμη μου, η στιχουργική του είναι ό,τι πιο δυνατό και άμεσο έχει γραφτεί για πολιτικά θέματα. Το the revolution will not be televised θεωρείται -δικαίως- ένας σταθμός στο έργο του. Παραθέτω τους στίχους: You will not be able to stay home, brother. You will not be able to plug in, turn on and cop out. You will not be able to lose yourself on skag and skip, Skip out for beer during commercials, Because the revolution will not be televised. The revolution will not be televised. The revolution will not be brought to you by Xerox In 4 parts without commercial interruptions. The revolution will not show you pictures of Nixon blowing a bugle and leading a charge by John Mitchell, General Abrams and Spiro Agnew to eat hog maws confiscated from a Harlem sanctuary. The revolution will not be televised. The revolution will not be brought to you by the Schaefer Award Theatre and will not star Natalie Woods and Steve McQueen or Bullwinkle and Julia. The revolution will not give your mouth sex appeal. The revolution will not get rid of the nubs. The revolution will not make you look five pounds thinner, because the revolution will not be televised, Brother. There will be no pictures of you and Willie May pushing that shopping cart down the block on the dead run, or trying to slide that color television into a stolen ambulance. NBC will not be able predict the winner at 8:32 or report from 29 districts. The revolution will not be televised. There will be no pictures of pigs shooting down brothers in the instant replay. There will be no pictures of pigs shooting down brothers in the instant replay. There will be no pictures of Whitney Young being run out of Harlem on a rail with a brand new process. There will be no slow motion or still life of Roy Wilkens strolling through Watts in a Red, Black and Green liberation jumpsuit that he had been saving For just the proper occasion. Green Acres, The Beverly Hillbillies, and Hooterville Junction will no longer be so damned relevant, and women will not care if Dick finally gets down with Jane on Search for Tomorrow because Black people will be in the street looking for a brighter day. The revolution will not be televised. There will be no highlights on the eleven o'clock news and no pictures of hairy armed women liberationists and Jackie Onassis blowing her nose. The theme song will not be written by Jim Webb, Francis Scott Key, nor sung by Glen Campbell, Tom Jones, Johnny Cash, Englebert Humperdink, or the Rare Earth. The revolution will not be televised. The revolution will not be right back after a message bbout a white tornado, white lightning, or white people. You will not have to worry about a dove in your bedroom, a tiger in your tank, or the giant in your toilet bowl. The revolution will not go better with Coke. The revolution will not fight the germs that may cause bad breath. The revolution will put you in the driver's seat. The revolution will not be televised, will not be televised, will not be televised, will not be televised. The revolution will be no re-run brothers; The revolution will be live.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται κανείς την πολιτιστική κληρονομιά είναι και πολιτικός. Η Ακρόπολη, μοιραία, έχει αποτελέσει πεδίο πολιτικής έκφρασης και χρησιμοποίησης πολλές φορές στο παρελθόν. Δεν είναι, ούτε ήταν πάντα ένα μάτσο πέτρες που φωτογράφιζαν οι τουρίστες. Η απολυτότητα του "απαράδεκτου" απέναντι σε μια πολιτική κίνηση, λοιπόν, εκφράζει όχι μόνο πολιτική θέση αλλά και απόλυτη πολιτική θέση. Εκφράζει επίσης μια γενικότερη αντίληψη περί απαράδεκτου η οποία δεν με βρίσκει σύμφωνο. Θεωρήθηκε πως γράφω ως εαν να ήμουν εκπρόσωπος του πάμε(με το οποίο ουδεμία σχέση έχω). Εκφράζω απλώς τον εαυτό μου και ζητώ συγνώμη για το ότι συνέβαλλα στον εκτροχιασμό του θρεντ. Εξάλλου τα γεγονότα στην Ιαπωνία είναι μακράν πιο σοβαρά από οτιδήποτε αφορά τον καθένα μας.

Αγαπητέ admin, αυτό που ζητάς είναι παράλογο. Παίρνεις σαφή πολιτική θέση χαρακτηρίζοντας "απαράδεκτη" μια πολιτική κίνηση κι έπειτα ζητάς να μην συζητούν τα μέλη πολιτικά. Προσωπικά μου είναι αδιάφορες οι πολιτικές απόψεις που εκφράζονται στο νόιζ(εκτός από τις ακραίες και μισάνθρωπες) αλλά όχι οι δικές σου τοποθετήσεις. Αναγκαστικά σιωπώντας(καθώς δεν συζητώ πλέον πολιτικά στο νόιζ) φαίνεται πως συναινώ κι εγώ στην αντίληψή σου περί απαράδεκτου. Καθώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει, δεν έχω παρά να ζητήσω την διαγραφή του λογαριασμού μου. Ευχαριστώ.

Clash - Guns of Brixton Nick Cave and the Bad Seeds - Up Jumped the Devil Radiohead - Weird Fishes Last Drive - Every Night Girls against boys - Άπαντα. Ενδεικτικώς αναφέρω το super fire Στέρεο Νόβα - Ευδοκία the xx - shelter nightstalker - mad prophet flaming Lips - Worm Mountain the earthbound - straight from the heart the temptations - papa was a rolling stone tom waits - hoist that rag the beta band - i know the flaming stars - kiss tomorrow goodbye

Κι εγώ θα τον έδιωχνα τον κερατά... ;D

Elvis Presley Απο κει και πέρα πολλοί και διάφοροι. Nick Cave, PJ Harvey, Strummer, Waits, Jim Morrison etc. Αλλά η καλλιτεχνική αξία και η κοινωνική σημασία που είχε η παρουσία του Elvis δεν συγκρίνεται με τίποτα, κατά τη γνώμη μου. Επίσης να προσθέσω πως πάντα θαύμαζα απεριόριστα τον Αγγελάκα επί σκηνής.

Αλλοίμονο αν υπήρχαν λαοί φασίστες ή λαοί τεμπέληδες/δουλευταράδες, ερωτικοί/ξενέρωτοι κτλ. Μόνο παραδόσεις βλέπω και τάσεις. Φυσικά και υπάρχουν κράτη που έχουν κάνει μεγαλύτερα εγκλήματα από άλλα και έχουν(ως κράτη) ευθύνη. Αλλά αυτό είναι αμιγώς πολιτικό θέμα(άρα δεν έχει λόγο ύπαρξης στο νόιζ) και είναι άσχετο από το γεγονός της αδιανόητης καταστροφής και του θανατικού που έχει πέσει στους Ιάπωνες. Τους εύχομαι καλή τύχη.

Συγνώμη για τα πολλά ποστ, αυτό είναι το τελευταίο. Εύχομαι να συνεχίσει να εμπνέει τις επόμενες γενιές. Υδροχόος.Νίκος Παπάζογλου. Αχ Ελλάδα, Νίκος Παπάζογλου Όλα σε Θυμίζουν - Χαρούλα Αλεξίου

Σπουδαίος.

Όντως. Γενικώς, είναι πολύ ενδιαφέρον κανάλι( εγώ π.χ. στάθηκα στα μαθήματα μπλουζ του Tim Lerch)

Μόλις βρήκα κάποια πρόσφατα reviews για πετάλια του jam. Νομίζω πως ο ήχος είναι αρκετά καλός και η παρουσίαση βοηθά ώστε να κατατοπιστούν οι ενδιαφερόμενοι-όσο φυσικά αυτό είναι εφικτό, όταν μιλάμε για video reviews.

Τους ξέρω, τους ακούω και μ'αρέσουν. :) Όπου μπλέκεται ο Σιώτας όλο και κάτι (τουλάχιστον) καλό γίνεται. Όσο για τον Παντέλη ήταν ο κιθαρίστας των ziggy was οι οποίοι κατά τη γνώμη μου ήταν πολύ καλή μπάντα. Έκτοτε συμμετείχε και σε άλλα σχήματα. Τώρα παίζει με τον Θ. Παπακωνσταντίνου. Δυστυχώς δεν ξέρω που θα βρεις το δισκάκι..Ούτε εγώ το έχω, απ'το myspace τους ακούω.

;D

Με πρόλαβες. :) Θα άνοιγα θέμα μιας και είναι χαλαρά απ' τους καλύτερους δίσκους της PJ Harvey(και ο πρώτος πολύ καλός της χρονιάς). Τον έχω λιώσει και τον έχω μάθει ήδη απ' έξω κι ανακατωτά. Αξίζει να δοθεί σημασία στους στίχους. Είναι-απ' όσο θυμάμαι- η πρώτη απόπειρα της PJ Harvey να ασχοληθεί ανοιχτά με πολιτική θεματολογία. Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη Ένα εξαιρετικό λάηβ με καλό ήχο και εικόνα. Προσέξτε ποιοι παίζουν. http://liveweb.arte.tv/de/video/PJ_Harvey_in_der_Maroquinerie/

.

Ενδιαφέρον θέμα. Η παραγωγή παίζει σαφώς μεγάλο ρόλο στο αποτέλεσμα. Υπάρχουν πολλοί δίσκοι τους οποίους αξίζει κανείς να ακούσει περισσότερο για τα χαρακτηριστικά του ήχου(τα οποία βεβαίως δεν έχουμε λόγο να διαχωρίσουμε από την μουσική που ακούμε) παρά για τις συνθέσεις ή για τις ερμηνείες. Πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό 2 παραγωγοί που μου αρέσει να "ακούω" ασχέτως καλλιτεχνών, μουσικής κτλ. Είναι οι Albini και T Bone Burnett. Όσο για την ενορχήστρωση την θεωρώ ισάξιας σημασίας με την σύνθεση επομένως δεν την εξετάζω διαφορετικά. Ιδιαιτέρως σε ορισμένα είδη μουσικής όπως π.χ. πειραματική ηλεκτρονική δεν έχει νόημα, νομίζω, ο διαχωρισμός. Ο τρόπος με τον οποίον επιλέγεις να ενορχηστρώσεις αποτελεί ουσιαστικά μέρος της σύνθεσης. Ο αγαπημένος μου ελληνικός δίσκος, το γράμματα στην αγαπημένη του Λοϊζου είναι απλούστατος ενορχηστρωτικά αλλά θαυμάσιος μουσικά. Δεν αποδίδω την αξία του μόνο στο γεγονός ότι τα κομμάτια είναι καλά αλλά και στον τρόπο με τον οποίο ηχογραφήθηκαν, επομένως και στην ενορχήστρωση.

Την βρίσκω εξαιρετική. Πραγματεύεται την κύρια πληγή- κατά τη γνώμη μου- της ελληνικής κοινωνίας. Νομίζω πως οι Έλληνες κινηματογραφιστές τα πάνε περίφημα στο άμεσο σινεμά το οποίο λέει πράγματα με τραχύ τρόπο. Οι Νικολαϊδης και Οικονομίδης είναι άλλες δύο πολύ καλές περιπτώσεις. Ελπίζω, το γεγονός ότι έγινε ντόρος με την συγκεκριμένη ταινία να έχει θετικά αποτελέσματα όσον αφορά την προβολή και στήριξη του έργου των νέων κινηματογραφιστών. Μόνη μου ένσταση για τον κυνόδοντα είναι η κάπως πρόχειρη δουλειά στην φωτογραφία. Τα χρώματα/φώτα κτλ. δεν μου έδιναν την αίσθηση πως συμβάλλουν στην ανάδειξη της ιστορίας. Εκτός αυτού, δεν βρίσκω κανένα ψεγάδι. Κρίμα.

Σου προτείνω τον τελευταίο τους δίσκο. Ακόμα καλύτερο απ'το boxer κατά τη γνώμη μου. Προσωπικά, το έχω λιώσει. Νομίζω πως είχαν αρχίσει να εμφανίζουν κάποια σημάδια κόπωσης και επανάληψης. Το High Violet όμως είναι πολύ καλός δίσκος. Ένα κομμάτι απ'το high violet - βίντεο απ'το pitchfork http://pitchfork.com/tv/#/music-videos/768-the-national/1696-bloodbuzz-ohio/

Γράφω: "Τραγούδια σαν της Αλέξιας" και αναφέρομαι όχι φυσικά στην Αλέξια μόνον αλλά στην ποπ της εποχής της σε σύγκριση με την αντίστοιχη της εποχής μας. Αν δεν είναι προφανές, αναφέρομαι στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ελληνικής ποπ των 90's και -με ελαφριά διάθεση- στην αντίδραση μέρους της πιτσιρικαρίας της εποχής.

Η Magness-η αγαπημένη μου σύγχρονη μπλουζ τραγουδίστρια- σαφώς δεν κινείται υφολογικά (και βιωματικά ίσως) στο περιβάλλον της Αλέξιας. Αλλά δεν νομίζω πως αυτό είναι εμπόδιο στην σύγκριση. Πρόκειται για δύο τραγουδίστριες οι οποίες ασχολούνται με δημοφιλή είδη μουσικής και απευθύνονται (και) στη διεθνή σκηνή. Αλλά αγνοήστε το παράδειγμα, αν το θεωρείτε άστοχο(μας μένει η Melua! ;D)

@blue Αρχίζω με το σημείο στο οποίο συμφωνώ μαζί σου. Τα τωρινά ποπ, είναι όχι μόνο χειρότερα(ως μουσική), αλλά και ανοιχτά επιθετικά απέναντι στην παιδεία των εφήβων. Τραγούδια σαν της Αλέξιας ήταν απλώς σαχλά(αλλά ακούγαμε nirvana εμείς τότε οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά :P). Αναφέρεσαι στα προσόντα που πρέπει να έχει κανείς για να κάνει την καριέρα της Αλέξιας. Αυτά δεν νομίζω πως είναι υψηλού επιπέδου αν κρίνουμε από τους ομοτράπεζους της Αλέξιας εκείνης της εποχής. Τι προσόντα είχε ο Δάκης, ή ο Μπίγαλης; Στοιχειωδέστατα, νομίζω. Όσο για την κριτική που αφορά την jazz σταδιοδρομία της, δεν νομίζω πως είναι αυστηρή. Η Σ. Γιαννάτου π.χ. κρίνεται δίπλα δίπλα με τους ομότεχνούς της σε παγκόσμιο επίπεδο. Και δικαίως. Το που κατατάσσεται, μπορούμε να το συζητήσουμε. Αλλά αυτή τη σκηνή αφορά η μουσική της. Το ίδιο συμβαίνει λοιπόν και με την Αλέξια. Κανείς δεν περιμένει να συνθέσει πρωτότυπη jazz μουσική δυσθεώρητου επιπέδου, ούτε καν να ερμηνεύσει σαν nina simone. Προσωπικά, την συγκρίνω με τις σημερινές τραγουδίστριες (π.χ. Janiva Magness ή Katie Melua) διότι ψυχανεμίζομαι πως κάτι τέτοιο θέλει να κάνει. Σαφώς προτιμώ την τωρινή μουσική της αλλά δεν με ενθουσιάζει. Όπως έγραψα και πιο πάνω, βλέπω αρκετή εγωπάθεια και λίγη ουσία, δημιουργικότητα και τόλμη.