kostri

Τον έχω ακούσει κι εγώ και μου άρεσε αρκετά. Στιχουργικά, όπως πάντα, έχει πολύ ενδιαφέρον. Το καινούργιο στοιχείο νομίζω πως είναι η πολύ προσεγμένη ενορχήστρωση. Έλειπε απ' τον Δεληβοριά αυτό. Αν και πάντα μου άρεσε π.χ. ο Καθρέφτης τον έβρισκα βαρετό ενορχηστρωτικά. Υποθέτω πως η inner ear συνετέλεσε θετικά σε αυτό. Πάντως βγάζει μια ωριμότητα ο δίσκος. Στα δικά μου αυτιά, έχει πάρει πολύ καλή κατεύθυνση ο Δεληβοριάς απομακρυνόμενος από το έντεχνο. Edit. Το πρώτο κομμάτι που έβαλες είναι σπουδαίο :)

Σαφέστατα συμφωνώ με την απάντηση 111. Στην 131 έχω κάποιες ενστάσεις. Μπερδέψαμε τα μπούτια μας πρωινιάτικα... ;D ;D

Συμφωνώ απολύτως με τον μπλου και τον ευχαριστώ που τα έκανε τόοοσο ψιλά ώστε να γίνουν(?) κατανοητά. :) Ε λοιπόν ακριβώς αυτό το περιβάλλον στο οποίο αναφέρεσαι νομίζω πως ευθέως οδηγεί στο..αντίθετο αποτέλεσμα, ήτοι στην δημιουργία της εικόνας της μεγάλης, καλής μητέρας για την αγορά. :) Αλλά ας μην το πολιτικοποιήσουμε πάλι. Ε, τι λες? Διαφωνούμε, δεν και τόσο τραγικό.

@marathon Αγαπητέ marathon, ευχαριστώ για την συμπάθεια, είναι αμοιβαία. :) Επί της ουσίας, αν και αντιλαμβάνομαι την καλή σου πρόθεση να προστατεύσεις, τρόπον τινά, τους νεότερους πρέπει να σου πω πως δεν είμαι και τόσο νέος ώστε να χρειάζομαι την σχετική προστασία. :) Επίσης μιλώ εκ πείρας και εκφράζω την δική μου άποψη για το θέμα που τέθηκε από τον μπλου. Δεν αφορά φυσικά το φόρουμ ποιος είμαι αλλά μόνον τα γραφόμενά μου. Μπορείς να τα διαβάσεις ή να τα προσπεράσεις, να απαντήσεις ή να αδιαφορήσεις. Επομένως αν και, ξαναλέω, καταλαβαίνω την καλή πρόθεση δεν με τιμά το γεγονός ότι με αντιμετωπίζεις ως μικρότερο και ως εκ τούτου ανώριμο. Οι απόψεις που καταθέτω είναι βεβαίως στην διάθεσή σου για διάλογο ο οποίος μπορεί να δώσει κάτι θετικό και σε μένα και σε σένα. :) Αναφέρομαι κυρίως στις μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες.

Φυσικά και μου κάνει. Διάβασα τα ποστς του με πολύ προσοχή. :) Απλώς, ωραίο θα ήταν να υπήρχε μεγαλύτερη πολυφωνία. Είναι ένα θέμα που αφορά περισσότερο ειδικούς. Οι υπόλοιποι καταθέτουν πρωτίστως την αίσθησή τους. :)

@Superfunk Συμφωνώ. :) Απλώς υπάρχουν, εντός του ίδιου οικονομικού συστήματος φυσικά, διαφορετικές πολιτικές. Το ότι η mute φάνηκε αρκετά έξυπνη με τον cave και τον αφήνει να κάνει ό,τι θέλει είναι φυσικά θετικό για κείνην διότι θα συνεχίσει, κατά τα φαινόμενα, να υπάρχει. Δεν είναι ο κανόνας η mute. Σ' αυτό αναφέρθηκα στην προηγούμενη καταχώρησή μου. Στο ότι η γενική τάση παρακμής της μουσικής βιομηχανίας οφείλεται εν πολλοίς στην θεοποίηση της αγοράς η οποία, αγαπητέ μου sf, όταν δεν παίρνει την θέση που της αξίζει "εκδικείται". Την ανοησία, την απαιδευσιά και όλα τα συναφή.

Πολύ σοβαρό ζήτημα. 2-3 μικρές εταιρίες του Καναδά που τυχαίνει να γνωρίζω στηρίζονται εν μέρει από κρατική οικονομική βοήθεια και κάνουν όσα ανέφερα στην προηγούμενη καταχώρησή μου. Θα είχε ενδιαφέρον να συμμετείχε κάποιος εμπλεκόμενος σε κάποια ανεξάρτητη δισκογραφική(π.χ. inner ear). Νομίζω θα μαθαίναμε πολλά.

+1 :) Καλημέρα σε όλους.

Γράφτηκαν αρκετά πράγματα για την νέα ελληνική σκηνή αυτές τις μέρες στο φόρουμ. Κατά τη γνώμη μου, η κριτική που ασκήθηκε ήταν άστοχη, ιδιαιτέρως στο μέτρο που αφορούσε κοινωνικές παραμέτρους(συντηρητισμός κτλ). Βεβαίως, επειδή είμαστε σε μουσικό φόρουμ το βάρος θα έπρεπε να πέφτει στην μουσική. Έτσι δεν θα πάρω μέρος στον κοινωνικό σχολιασμό ο οποίος μάλλον είναι καταδικασμένος να οδηγήσει σε αδιέξοδο. Προχωρώ λοιπόν με την λίστα την οποία είχα προαναγγείλει( ;D) πιο πάνω σ' αυτό το θρεντ. Οι δίσκοι που παραθέτω δεν είναι φυσικά οι μόνοι ελληνικοί "indie" που παράχθηκαν το 2010. Απλώς είναι εκείνοι που συγκράτησα, ξανάκουσα και σε μερικές περιπτώσεις έλιωσα. Δεν γράφω το όνομα του δίσκου του κάθε σχήματος διότι.. έτσι με βολεύει περισσότερο. :D Έχουμε λοιπόν: 13. Silly boy Μ' αρέσει πολύ η φωνή αυτού του τύπου. Χωρίς φανφάρες κτλ. λέει κάτι μεστό. 12. Expert medicine Η τάση για επιστροφή στα 80's στην ελληνική εκδοχή. Παραδόξως(απεχθάνομαι τα 80's..)μου αρέσει! 11. Absent without leave Κάπως πειραματικό, κάπως post rock με πολύ καλό αποτέλεσμα. 10. Burgundy Grapes Χμμ...Πώς να τους περιγράψεις τώρα..Δεν μου' ρχεται τίποτα. Αν θέλετε ακούστε: http://www.myspace.com/burgundygrapes 9. Tango with lions Η τραγουδίστρια βαδίζει στα βήματα της Μόνικα. Απλά εδώ έχουμε πιο "συγκροτηματιακή" λογική. Άλλο ένα σχήμα με πολύ ενδιαφέρουσες συναυλίες 8. Cayetano Μακάρι αυτό να ήταν το mainstream στην Ελλάδα. Ο δίσκος ακούγεται πολύ εύκολα, κυλάει σα νεράκι χωρίς να παύει να έχει χαρακτήρα και ΠΟΛΥ ωραία κομμάτια. Στην επόμενη εκδρομή με αυτοκίνητο θα είναι ο πρώτος δίσκος που θα πάρω μαζί μου. :D 7. Berlin Brides Ακούς τη μουσική τους και θες να πας σε συναυλία τους. Αν πας βγαίνεις δικαιωμένος! 6. My wet calvin Γράφουν τραγουδάρες! Στις συναυλίες είναι τέλειοι. Τι άλλο θες? Επίσης έχουν βελτιωθεί άρδην από το τελευταίο δισκάκι το οποίο μου είχε φανεί ψιλοαδιάφορο. 5. The boy Κάνει του κεφαλιού του, δεν με ενθουσιάζει πάντα, αλλά σίγουρα είναι δημιουργικός και έχει αγωνία να εκφράσει την εποχή του. 4. Snooze Loop Έχω γράψει στο σχετικό θέμα. Γράφουν πολύ όμορφη μουσική, σύγχρονη, ενδιαφέρουσα με προσωπικό στίγμα. Με έκαναν να περιμένω το επόμενό τους πόνημα και να χαίρομαι που συμμετέχω κι εγώ σ' αυτό το φόρουμ! :) :) 3. Dalot Αέρινη ηλεκτρονική. 2. Μόνικα Φρέσκος ήχος, φωνή και αισθητική. Ομορφιά μου εκπέμπει αυτός ο δίσκος. 1. Electric Litany Τα είπαμε γι αυτούς. :)

Μάλλον δεν θα καταπιανόμουν με το ζήτημα. Παρ' όλα αυτά αν ήθελα πραγματικά να κάνω κάτι που αξίζει τον κόπο θα προσπαθούσα να καταλάβω τι φταίει για την σημερινή κατάντια των δισκογραφικών και ποια είναι η ανάγκη του κόσμου για μουσική. Η έννοια της "αγοράς", κατα τη γνώμη μου, είναι παντελώς αποτυχημένη ως εργαλείο κατανόησης των αναγκών(αλλά και του κόσμου γενικότερα). Νομίζω πως οι δισκογραφικές πήραν τη κάτω βόλτα, όχι φυσικά λόγω πειρατείας, αλλά διότι αντιμετώπιζαν τη μουσική όλο και περισσότερο ως προϊόν και όλο και λιγότερο ως τέχνη. Η χυδαιότητα των διαφημιστών και των μάνατζερ και η λογική της αρπαχτής έκανε ανεπανόρθωτο κακό στη μουσική βιομηχανία. Όλο και περισσότεροι μουσικώς(αλλά και γενικώς) απαίδευτοι άνθρωποι έπαιρναν νευραλγικές θέσεις στις δισκογραφικές και στο τέλος φυσικά τις διέλυσαν. Επομένως αυτό που θα έκανα πρωτίστως θα ήταν να βρω συνεργάτες με παιδεία, όρεξη και κυρίως, όπως γράφει πιο πάνω ο blue, με δίψα για καινούργια μουσική. Θα ακούγαμε πολλά ντέμο, θα πηγαίναμε συνεχώς σε συναυλίες, θα προσπαθούσαμε να βρούμε απλούς τρόπους ηχογράφησης και προώθησης. Επίσης θα δίναμε βάρος στην καθημερινή, "από στόμα σε στόμα", αλλά και διαδικτυακή διάδοση των πληροφοριών και όχι στη διαφήμιση. Αυτά είναι κάποια πράγματα που μου έρχονται πρώτα και πρόχειρα στο μυαλό. Επίσης, είναι πράγματα που ξέρω πως συμβαίνουν στις μικρές δισκογραφικές οι οποίες ούτως ή άλλως παράγουν πρωτίστως την μουσική που με ενδιαφέρει. Τέλος, θέλω να τονίσω πως ενοχλούμαι ιδιαιτέρως όταν η λογική που προανέφερα(η οποία είναι και η λογική των μικρών ανεξάρτητων εταιριών απ' όσο γνωρίζω) χαρακτηρίζεται "ρομαντική". Είναι απολύτως ορθολογική, κατά τη γνώμη μου. Το που οδηγεί η θεοποίηση της διαβόητης αγοράς θα έπρεπε να το ξέρουμε, εκτός των άλλων, και ως χώρα.

Εχω κι εγω αυτήν την απορία. ;D θα ηθελα να το διαβασω και στα γαλλικά για να μου λυθεί. :) Πάντως δεν βρήκα άσχημους τους διαλόγους. Απεναντίας, δεν είναι φολκλόρ/κιτς κτλ. και εξυπηρετούν το σχέδιο μια χαρά, νομίζω. Τουλάχιστον σου άρεσαν τα σκίτσα! :D (δεν είναι τέλειες οι σκιές των δέντρων στις σελίδες 10-11?)

Πολύ ωραίος ήχος, απ' όσο μπορώ να καταλάβω. Καλόπαιχτη! :) Υπευθυνόοος? ;D Μπορούμε να έχουμε κάποιες λεπτομέρειες για το δημιούργημα?

Το παραπάνω απόσπασμα μπορεί να γίνει αντικείμενο παρεξήγησης όσον αφορά την άποψή μου για τους snooze loop. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως η ελληνική εναλλακτική μουσική δεν εξαντλείται σε αυτή τη μπάντα. Υπάρχουν πολλές και διάφορες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις οι οποίες αξίζουν της προσοχής μας. Δεν εννοούσα σε καμία περίπτωση πως οι snooze loop και η εναλλακτική μουσική είναι έννοιες..αντίθετες. Ζητώ συγνώμη για τα εκτός θέματος posts. Σταματώ εδώ.

Δεν αντιλέγω. Αλλά και πάλι είναι σαν να λες πως υπάρχει αδικία στον κόσμο. Συμφωνώ λοιπόν, υπάρχει, αλλά προτιμώ αυτός που εκμεταλλεύεται την αδικία να είναι η Μόνικα παρά ένας τραγουδιστής από το big brother. Εκτός όλων των άλλων "σπρώχνει" τα πράγματα σε μια καλή κατεύθυνση. Αυτό είναι το βασικό. (Μέσα κι ο Lumiere brother ;))

Νομίζω πως είναι άκυρο το ερώτημά σου. Υπονοείς πως ό,τι αξίζει, βρίσκει την τύχη του στην πολιτισμένη εσπερία...Λάθος, φυσικά. Αμέτρητα είναι τα σχήματα που δεν τα ξέρει η μάνα τους γιατί κατάγονται από χώρες που δεν δίνουν δεκάρα για τον πολιτισμό(καλή ώρα..). Ας δούμε το παράδειγμα του Καναδά. Οι you say party(και πολλοί πολλοί άλλοι) έχουν κάνει τρελή επιτυχία και ψιλοδικαίως. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά συγκροτήματα του επιπέδου τους στην Ελλάδα(πολλά, το εννοώ) που πάνε άπατα στην Ευρώπη. Αλλά εκτός αυτού, απαντώντας στο ερώτημά σου, υπάρχουν κάποια(πολλά, για τα μέχρι τώρα δεδομένα της ελληνικής μουσικής) που όντως έχουν αρχίσει να βγαίνουν στο εξωτερικό για συναυλίες(my wet calvin, flakes, callas κ.α.) ή έχουν κάνει καριέρα έξω(dalot, cayetano, Σπύρος Φάρος κ.α.) Επίσης ο αριθμός τους αυξάνεται όσο στηρίζονται στην χώρα τους από εταιρίες, ακροατές κτλ. Τώρα για το αν πραγματικά αξίζει αυτή η μουσική, θα σε ρωτήσω με τι την συγκρίνεις. Μπορείς, φυσικά, να πεις εξ' αρχής πως δεν σου αρέσει και να την απορρίψεις αλλά για να εμπλακείς σε μια συζήτηση για το σύνολο της "εναλλακτικής" μουσικής που παράγεται σήμερα πρέπει να την ξέρεις. Και όχι, δεν την ξέρεις αν σου αρέσουν οι (πάρα πολύ καλοί, κατά τη γνώμη μου) snooze loop. Πρέπει να ακούσεις πολλά πράγματα, να πας σε συναυλίες και να ενδιαφερθείς. Επίσης, πρέπει να ξέρεις τις αναφορές αυτών των καλλιτεχνών. Ούτε ακούνε, ούτε θέλουν να ακούγονται π.χ. όπως οι deep purple.Όλα αυτά, το τονίζω, σε περίπτωση που θέλεις να κάνεις μια επί της ουσίας συζήτηση για το θέμα. Διότι αντιλαμβάνεσαι πως η παροιμία που παρέθεσες δεν αποτελεί επιχείρημα. Είμαι εκτός θέματος, φυσικά, αλλά εφόσον η ερώτηση τέθηκε απ' τον o.p. και την βρήκα ενδιαφέρουσα, απάντησα. :)

Υπάρχει η άποψη που εμφανίζει όλη την καινούργια αγγλόφωνη μουσική ως κατασκευασμένη μόδα από κάποια έντυπα και δημοσιογράφους(Τσαγκαρουσιάνος, καλή ώρα..Αλήθεια τι ΑΚΡΙΒΩΣ ενοχλεί σε αυτόν? Έχω διαβάσει βιβλία του και τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα και καλογραμμένα. Επίσης, ως εκδότης μόνον αδιάφορο δεν τον λες. Δεν καταλαβαίνω..Προτιμάτε τον Αναστασιάδη?). Το να εκφράζεται αυτή η άποψη από Έλληνες μουσικούς δικαιολογεί την απογοήτευση του jazzjoker την οποία συμμερίζομαι. Σαφώς, δεν θα σου πει τίποτα η νέα αγγλόφωνη ποπ αν δεν έχεις στοιχειωδώς ασχοληθεί μαζί της. Αν το τελευταίο καινούργιο πράγμα που άκουσες είναι π.χ. hard rock του 80. Επομένως, έχω την αίσθηση πως η κριτική δεν στοχεύει τόσο στην Μόνικα, όσο στο σύνολο της καινούργιας μουσικής που παράγεται, όπου κι αν παράγεται. Δεν είναι μια κριτική που σου λέει "ρε γαμώτο, γιατί να μην κάνουν την ίδια επιτυχία οι tango with lions" αλλά εμμένει στην παλιά μουσική, αρνείται να την αποχωρισθεί και να κοιτάξει μπας κι έχουν κάτι ενδιαφέρον να πουν οι νέοι άνθρωποι. Ωστόσο, να πω, παρηγορώντας τον jazzjoker( ;D), ότι η κριτική που ασκείται στην καινούργια μουσική(ως ψευδοκουλτουριάρικη, κακέκτυπο ξένων ρευμάτων, ασεβή στην ελληνική γλώσσα κτλ.) δεν πολυβρίσκει έδαφος στους ακροατές σήμερα. Πάω σε πολλές συναυλίες νέων συγκροτημάτων και βλέπω όλο και περισσότερο κόσμο να στηρίζει αυτή τη μουσική διότι την βρίσκει πραγματικά ενδιαφέρουσα και φρέσκια και όχι, φυσικά, γιατί του το είπε η athens voice.

+1 Επίσης το μεγάλο καλό που έφερε η επιτυχία τις Μόνικα ήταν ότι η καλόγουστη ποπ που υπάρχει εδώ και κάποιο καιρό στην Ελλάδα(le page, etten κτλ.) βρήκε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο. Δεν είναι η αγαπημένη μου φωνή, συνθέτης κτλ. αλλά χαίρομαι που αυτή η αισθητική μπορεί να γεμίζει σήμερα τον Λυκαβηττό. Επίσης δεν είναι και λίγο πράγμα να ακούγονται οι εξαιρετικές παραγωγές και ενορχηστρώσεις των δίσκων της από τα εμπορικά ραδιόφωνα. Με λίγα λόγια, προτιμώ η mainstream μουσική της Ελλάδας να μου θυμίζει τους the do, παρά να παραπέμπει, στην καλύτερη περίπτωση, στον Νταλάρα. Μόνο θετικά στοιχεία βρίσκω λοιπόν. :) Από κει και πέρα, φυσικά είναι θέμα γούστου. ;)

Είχα στο μυαλό μου το bandcamp. Τόσο για λόγους αισθητικής όσο και για ηχητικούς λόγους, νομίζω πως σεβεται περισσότερο ακροατές και μουσικούς.

Μα κι εγώ το βρήκα αρκετά καλό. Ιδιαιτέρως ευχάριστο, για την ακρίβεια. :) Στην υπερβολή στάθηκα, όπως θα κατάλαβες. Τέλος πάντων, σιγά το πρόβλημα. Εδώ δεν έχουμε σχεδόν ούτε ένα ραδιόφωνο της προκοπής ενώ τα περισσότερα έντυπα ασχολούνται με σαχλαμάρες. Σίγουρα το πρόβλημά μας δεν είναι οι (συμπαθέστατοι) Beach House. ;)

Πολυ ενδιαφέρον ποστ! Μου λύθηκαν πολλές απορίες. :) Ο δε ήχος της singlecone είναι απίστευτος. :o Κάποια στιγμή, θα ψάξω αυτές τις κιθάρες περισσότερο..

Εγώ το πήρα απ' τον Ευριπίδη στο Χαλάνδρι αλλά υπάρχει και στα μεγάλα βιβλιοπωλεία του κέντρου(Πολιτεία, Πρωτοπορία κτλ.) Βέβαια, πριν από μια βδομάδα είχε εξαντληθεί στην Πολιτεία αλλά μου είπαν πως φέρνουν συνέχεια καινούργια. Πάντως, είναι από τα πλέον ευπώλυτα κομικς άρα δεν θα έχεις πρόβλημα να το βρεις. ;)

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση αυτού του βιβλίου και είμαι ενθουσιασμένος. Πρόκειται για ένα κόμικ του Prudhomme το οποίο περιγράφει μια βραδιά κάποιων ρεμπετών του Πειραιά(της θρυλικής "τετράδας"). Εξαιρετικά σχέδια, διάλογοι και δημιουργία ατμόσφαιρας. Μια πολύ ωραία δουλειά για την σημαντικότερη μουσική που έχει γραφτεί στην Ελλάδα. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Έχουν ενδιαφέρον. Είχα ανοίξει ένα σχετικό θέμα παλαιότερα. http://www.noiz.gr/index.php?topic=181344.0 Πάντως, ξεχάσαμε τους πολλούς και καλούς ελληνικούς δίσκους! Όταν βρω λίγο χρόνο θα μαζέψω τα πράγματα που μου άρεσαν απ'το 2010. Για τις λίστες έχεις δίκιο. Πάνω κάτω αυτά είναι τα ονόματα. Απλώς, αυτό που προσωπικά με ενοχλεί είναι η απροκάλυπτη προώθηση κάποιων καλλιτεχνών με κριτήρια τα οποία είναι άσχετα με την αξία της μουσικής. Το τάδε περιοδικό έχει κριτήριο το πόσο προωθημένες είναι οι μουσικές ιδέες, το δείνα το πόσο κλασσικές είναι κ.ο.κ. Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται απλώς για "εξειδίκευση" η οποία είναι αναπόφευκτη σε κάθε έντυπο. Όμως, νομίζω πως είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Το pitchfork π.χ.(αναφέρομαι σε αυτό διότι το διαβάζω και το ξέρω αρκετά καλά) βάζει τον Heron στη θέση 45, τους beach house στη θέση 5(!) ενώ για άλλους σημαντικούς δίσκους(π.χ. εκείνον του t bone burnett, true false identity του 2006) δεν έχει καν καταχώρηση. Δεν θέλω να μακρηγορήσω, και μάλιστα εκτός θέματος, απλώς υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, μεγάλη έλλειψη σε πραγματικά ανεξάρτητα έντυπα τα οποία να έχουν μια συνολική άποψη για την μουσική και όχι "εξειδικευμένη" η οποία εν πολλοίς, όπως εκφράζεται στη μουσική δημοσιογραφία, είναι ανόητη. Άλλες λίστες κανείς? :)

Θα το ψάξω, θενκς! Α, ο Weller μου άρεσε και μένα ;) Τώρα που το σκέφτομαι...είναι κι άλλα τα καλά δισκάκια του 2010(π.χ. ένα που μου άρεσε πολύ και ξέχασα να το βάλω στη λίστα είναι το Amsterdam Throwdown King Street Showdown από Solex vs. Cristina Martinez + Jon Spencer) το pitchfork είναι απ' τα πιο ενημερωμένα περιοδικά. Το διαβάζω τακτικά. Ωστόσο, πολύ συχνά με εκνευρίζει με τις βαθμολογίες του. Έχω την αίσθηση πως προσπαθεί σώνει και ντε να προωθήσει κάποια πράγματα(π.χ. νεοφολκ τα προηγούμενα χρόνια, την εητίλα αυτό το χρόνο) τα οποία δεν είναι και τόσο σπουδαία πια... Πάντως είναι ό,τι καλύτερο για να τσεκάρει κανείς τις νέες κυκλοφορίες. Επίσης, συχνά έχει πολύ καλά βίντεο και μικρα ντοκυμαντέρ(παραγωγές δικές του). Edit. Όσο για τους deerhunter αντιλαμβάνομαι πως έχουν κάτι ξεχωριστό. Άκουσα τον δίσκο τους. Παρά το ότι "κατέβηκε" σα νεράκι, όταν τελείωσε η ακρόαση δεν μου είχε αφήσει κάτι δυνατό. Κάποια στιγμή θα το ξανακούσω όμως, ίσως δεν έδωσα την προσοχή που θα έπρεπε.

Ωραίο ποστ. Υπάρχουν αρκετές λίστες που διάβασα και δεν μπορώ να πω πως ταυτίζομαι με κάποια. Αξιοσημείωτες είναι και των pitchfork http://pitchfork.com/features/staff-lists/7893-the-top-50-albums-of-2010/4/ και mic http://www.mic.gr/team.asp?id=35722 Απ' όση καινούργια μουσική άκουσα φέτος, συγκράτησα τα παρακάτω: 16. Das Racist - Sit Down, Man Παλαβό χιπ χοπ. Η διασκευή του people are strange είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου 15. These New Puritans - Hidden Ευχάριστος δίσκος αν και με χαλάει λίγο η ενορχήστρωση(αναλογικά σύνθια, πομπώδη κρουστά), 14. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy Δεν πρόλαβα να τον ακούσω προσεκτικά. Βγήκε λίγο πριν το τέλος της χρονιάς. Πάντως οι περισσότερες δουλειές του(με αποκορύφωμα το late registration) μου αρέσουν πολύ καθώς συνδυάζει πολλά στοιχεία της παραδοσιακής μαύρης μουσικής με το σύγχρονο χιπ χοπ και το κάνει να ακούγεται όμορφα. 13. Tricky - Mixed Race Τεράστιος μουσικός. Και μόνο που δείχνει πως θέλει να πειραματιστεί με νέες μουσικές κάνει τον δίσκο να αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον. 12. Big Boi - Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty Άλλος παλαβός. Εξαιρετικός δίσκος από έναν απ' τους πραγματικούς μάστορες του είδους. 11. Neil Young - Le Noise Ο ήχος της κιθάρας του Young(να σημειωθεί η πολύ καλή παραγωγή του Lanois) φτάνει. 10. Ariel Pink’s Haunted Graffiti - Before Today Αυτός είναι ο μόνος δίσκος που μου άρεσε πραγματικά από όλο αυτό το νέο κύμα επανόδου των 80's. Καθώς αποστρέφομαι βαθύτατα τον ήχο αυτής της δεκαετίας(με εξαίρεση κάποια πανκ και εναλλακτικά της εποχής) ήμουν αρνητικά προδιατεθειμένος και με αυτόν τον δίσκο. Έσφαλλα! 09. Τill Fellner & montreal symphony orchestra - ludwig van beethoven - piano concertos nos. 4 & 5 Πολύ όμορφες ερμηνείες αυτής της σπουδαίας μουσικής. 08. Four Tet - There Is Love in You Απ' τους αγαπημένους μου ηλεκτρονικούς. Με το rounds είχα πάθει την πλάκα μου και έκτοτε τον παρακολουθώ στενά. Ο δίσκος αυτός αν και δεν με ξετρέλανε έχει πολλά ωραία και πρωτότυπα στοιχεία. 07. The National - High Violet Όσο μεγαλώνουν τόσο καλύτερα τα πανε. Καταφέρνουν να παίζουν χαλαρά χωρίς να βαλτώνουν και να ακούγονται βαρετοί. Επίσης, πολύ ωραίος ήχος(και σπουδαίος ντράμερ). 06.Εlectric litany - Ηow to be a child & win the war Ο αγαπημένος μου ελληνικός δίσκος της χρονιάς. Έχει έντονο πολιτικό στοιχείο(είναι αφιερωμένος στον Δεκέμβρη του 2008), πανέμορφο ήχο(η ηχογράφηση έγινε σε μια εγκαταλελειμμένη εκκλησία) και ωραίες και σκοτεινές μελωδίες. 05. Roky Erickson and Okkervil River - True Love Cast Out All Evil Δεν το βάζει κάτω ο παππούς. Παρά το βάρος της ιστορίας του και της ταλαιπωρίας που υπέστη τα καταφέρνει περίφημα. Οι Okkervil River δείχνουν τον σεβασμό που αρμόζει χωρίς να χάνουν την δημιουργικότητά τους. 04. Mountain Man - made the harbor Μια ακουστική, κάποιες αιθέριες φωνές και η αμερικάνικη μουσική παράδοση σε μια πολύ γοητευτική και "φρέσκια" συνάντηση. 03. Lone Wolf - The devil and i Πολύ όμορφος και σκοτεινός δίσκος. 02. Gil Scott-Heron - I’m New Here Ακούγεται σαν 20άρης που μαθαίνει(το λέει και ο τίτλος...) ενώ εμείς ξέρουμε πως είναι απ' τους σπουδαιότερους μουσικούς του 20ου αιώνα. Το ξέρουμε και το ακούμε. 01. John Grant - Queen of Denmark Μια ομορφιά. Τίποτ' άλλο. :) Οι απογοητεύσεις της χρονιάς ήταν βασικά 3. Tindersticks-δεν μου έχει ξανασυμβεί να μου αρέσει μόνο ΕΝΑ τραγούδι απο ολόκληρο δίσκο τους.. Kings of Leon-παίζουν πια ένα είδος που δεν με αφορά. Σαν μια αδιάφορη μίξη springsteen και u2.. Brian Ferry-το άκουσα, το ξανάκουσα...και δεν μου έμεινε τίποτα Edit. Ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλες λίστες και ανταλλαγή απόψεων. :)