kostri

Χμμ..Αν και δεν ξέρω αν συμφωνώ με την κριτική που κάνεις στον νόμο πλαίσιο(ιδιαίτερα αν τον συγκρίνεις με αυτά που συζητιούνται σήμερα για την παιδεία) δεν αντιλέγω πως υπάρχουν τραγικές περιπτώσεις καθηγητών(αλλά και ..τσιρακιών). Κι εγώ έχω υποφέρει απ’ αυτήν την κατάσταση επανειλημμένως. Απλώς αξιολόγησα συνολικά την ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα σε σχέση με την ευρωπαϊκή στο μέτρο που τυχαίνει να γνωρίζω κάποια πράγματα γι αυτές. Λέω δηλαδή πως αν και σαφέστατα υπάρχουν μεγάλες και χρόνιες παθογένειες στο ελληνικό πανεπιστήμιο, αυτό δεν σημαίνει πως το ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, είναι αγγελικά πλασμένο. Αυτό είναι κάτι που δυστυχώς αφορά πλέον και τα μεγάλα πανεπιστήμια τα οποία αν και έχουν σπουδαία παράδοση ανεξαρτησίας και μεγάλου επιστημονικού και κοινωνικού έργου, ολισθαίνουν συχνά προς επικίνδυνες ατραπούς.

+1 Να προσθέσω ότι αυτό ισχύει και για πολλές άλλες σχολές. Βέβαια, η καλή δουλειά η οποία γίνεται οφείλεται στην αξιόλογη ακαδημαϊκή κοινότητα και δυστυχώς όχι στις τραγικά απαξιωμένες δομές. Όσο για τον διεθνή πανεπιστημιακό χώρο νομίζω πως περνάει μια βαθύτατη κρίση από την δεκαετία του 80 και εξής. Τόσο η υποβάθμιση των κοινωνικών επιστημών όσο και ο ολοένα πιο σφιχτός εναγκαλισμός των πανεπιστημίων με πόλους πολιτικής και οικονομικής ισχύος οδηγούν, κατά την γνώμη μου, σε αλλοτρίωση του χαρακτήρα τους. Επίσης, όσο βλέπω να αμφισβητείται ανοιχτά πλέον από ισχυρούς και δημοφιλείς πολιτικούς χώρους ακόμα και η χρησιμότητα της επιστημονικής έρευνας τόσο περισσότερο προβληματίζομαι. Η ελληνική μέση εκπαίδευση για την οποία έκανε λόγο ο o.p. είναι σε σαφώς χειρότερη κατάσταση από την ευρωπαϊκή. Είδα στα στατιστικά ότι η Φινλανδία(με το γνωστό σύστημα της αν. Γερμανίας) είναι πρώτη και θυμήθηκα έναν φίλο Φινλανδό ο οποίος μου περιέγραφε την χαρά του φινλανδικού σχολείου. Μάλιστα επειδή βρεθήκαμε σ’ένα ξένο πανεπιστήμιο και τότε αυτός σπούδαζε νομικά κι εγώ πολιτική επιστήμη με ..ζήλευε διότι εγώ μπορούσα να αρχίσω ως φοιτητής να εργάζομαι στο αντικείμενό μου ενώ εκείνος έπρεπε να περιμένει ώστε να πάρει πτυχίο και να ασκήσει δικηγορία. Αντιλαμβάνεστε το χάος…

+1 http://www.youtube.com/user/TedGreeneArchives

Γιατί το λες? Το έχω δέκα χρόνια τώρα και εκτός του ότι δεν έχει πάθει τίποτα παίζει μια χαρά σε σύγκριση με άλλα της ίδιας κατηγορίας. Έχεις άσχημη εμπειρία απ’ αυτό ή απλώς δεν σου αρέσει ο ήχος του? @blue Μάλλον δεν αξίζει τον κόπο να το φτιάξεις εκτός αν το χρειάζεσαι για συγκεκριμένο λόγο π.χ. θέλεις να το παίρνεις μαζί για να ακούς δίσκους σε δισκάδικα. Αλλά και πάλι χλωμό το κόβω να σε συμφέρει. Τα μεγάλα μαγαζιά ηλεκτρονικών έχουν αρχίσει να φέρνουν καινούργια φορητά πικαπ/παιχνίδια σε πολύ χαμηλές τιμές.

+1 Κι εγώ τα ίδια ελπίζω. Καλή σου μέρα, αγαπητέ.

Εφόσον με παραπέμπεις στην απάντησή σου στον audiokostas φαντάζομαι πως δεν είμαι εγώ ένας απ’ αυτούς που, κατά την γνώμη σου, λένε «αρλούμπες». Πέραν αυτού η κουβέντα έχει γίνει ανοιχτά πολιτική και όπως έγραψα πιο πάνω στον yameth, θα σεβαστώ τους κανονισμούς. Εξάλλου είναι φανερό ποια είναι η θέση του καθένα. Πάντως μονο μια συζήτηση χωρίς επιθετικούς χαρακτηρισμούς μπορεί να είναι πολιτισμένη. Η γνώμη μας αρκεί, νομίζω.

Οκ, άρα ποιος έχει σχέση με το ποστ σου? Ποιοι είστε “εσείς” και ποιοι οι άλλοι? Αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να καταλάβουμε ποιος κατά την γνώμη σου λέει “ΑΡΛΟΥΜΠΕΣ ΣΤΟ ΠΑΤΕΡΟ”. Όσο δεν κατονομάζεις δεν πρέπει να είσαι σίγουρος πως είναι όλοι διατεθειμένοι να πλανάται ένας τέτοιος απαξιωτικός χαρακτηρισμός.

Πιτσιρικάς, είχα τρέλα με τα ενυδρεία. Είχα δύο μεγάλα πάνω στο γραφείο μου(για να μην μένει χώρος να διαβάζω… ;D). Μεγαλώνοντας λυπήθηκα τα ψάρια βλέποντάς τα εγκλωβισμένα εκεί μέσα και σταδιακά τα κατήργησα. Πάντως οι καρδινάλιοι(έτσι δεν λέγονται αυτά τα μικρά που είναι πράσινα από πάνω και κόκκινα από κάτω;) ήταν τα αγαπημένα μου. Και αυτά τα σκούρα που κολλάνε πάνω στο τζάμι είναι θεϊκά. Ωραία βίντεο έφτιαξες. Και οι φωτογραφίες όμορφες. Οι γαρίδες στο τελευταίο βίντεο κλέβουν την παράσταση. :D Καλημέρα.

Έχω την αίσθηση πως υπονοείς ότι μιλάω κομματικά(και μάλιστα με ντιρεκτίβες). Δεν ισχύει. Η τραγική κατάσταση της ανεξαρτησίας των ΜΜΕ στην Ελλάδα δεν είναι διάδοση. Αρκεί να δεις τα ιρλανδικά ΜΜΕ αυτές τις μέρες και οι συγκρίσεις θα έρθουν μόνες τους. Δεν νομίζω πως γενικεύω. Αυτή είναι η κατάσταση, στο μέτρο που μπορώ να την γνωρίζω, στις ισχυρές χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης. Οκ, σταματώ λοιπόν.

Μα ακριβώς αυτό λέω κι εγώ. Όσοι ωρύονται κατά του κράτους είναι συχνά ακριβώς οι ίδιοι που το καταστρέφουν απομυζώντας παράνομα(ή τουλάχιστον ανήθικα) κάθε είδους πόρους από αυτό. Το ότι το κράτος είναι «ο μεγάλος ασθενής» που πρέπει να πεθάνει για να ξεμπερδεύουμε προβάλλεται απ’ τα ισχυρά ΜΜΕ ως η μεγάλη αλήθεια ενώ στην ουσία αντανακλά απλώς κάποια συμφέροντα. Δεν υπάρχει πολιτισμένη χώρα στην ηπειρωτική Ευρώπη της οποίας το κράτος να μην είναι ισχυρό. Η Ελλάδα πιάνεται εξ απήνης προσπαθώντας να αντιμετωπίσει πράγματα(κρίσιμες ιδιωτικοποιήσεις, αλλαγές στην νομοθεσία σε νευραλγικούς τομείς κτλ.) που δεν μπορεί να διαχειριστεί διότι δεν αρκετά ισχυρή. Θέτεις το θέμα σε ηθική βάση και ειλικρινά πολύ αμφιβάλλω για το αν ισχύει αυτό που λες. Πάντως, εγώ αναφέρθηκα μόνο σε επίπεδο ζημίας για το κράτος. Σ’ αυτό το επίπεδο νομίζω πως υπάρχει μεγάλη διαφορά(μετρήσιμη, αν μη τι άλλο) από περίπτωση σε περίπτωση.

Έχεις κατεβάσει τους τελευταίους drivers για την κάρτα? Eίχα ακριβώς αυτό το πρόβλημα και λύθηκε με ένα update στους drivers.

Κατά τη γνώμη μου, ο κόσμος πλήρωνε τα διόδια του Δημοσίου (ενώ ξέρει πως τα χρήματά του πάνε σε σημαντικό βαθμό χαμένα) διότι δεν πιστεύει πως μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει αυτό που ζει. Θα ήμουν ευτυχής αν γινόντουσαν λιγότερες πορείες στο κέντρο και περισσότερες κινήσεις τέτοιου (ακτιβιστικού, ας πούμε) χαρακτήρα. Το σκεπτικό είναι απλό: Αντί να ξαποστείλεις και να ξεπουλήσεις αυτό το διεφθαρμένο κράτος, προσπαθείς να πιέσεις ώστε να εξυγιανθεί. Ο λόγος για τον οποίο το κάνεις είναι ότι ξέρεις ( ; ) πως το κράτος είναι δικό σου. Δυστυχώς η ελληνική πολιτική κουλτούρα αποστρέφεται το κράτος (οι λόγοι είναι πολλοί και σύνθετοι) και τις λιγότερο παραδοσιακές μεθόδους διαμαρτυρίας και διεκδίκησης. @yameth Νομίζω πως υπάρχει διαβάθμιση, αν έχω καταλάβει σωστά τι ακριβώς εννοείς με την λέξη αυτή. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να είσαι μπλεγμένος π.χ. στην ιστορία των ομολόγων απ’το να λαδώνεις έναν γιατρό σε ένα δημ. νοσοκομείο. Είναι, δυστυχώς, απελπιστικά διαφορετικό.

Πολύ καλή επιλογή ! Είναι και κούκλα! :D

Μπράβο του, και σε όσους συμμετέχουν σ’ αυτό το κίνημα. Είναι σαφές πως η μεγάλη διαφθορά εκδηλώνεται ακριβώς στις σχέσεις κράτους και (μεγαλο)επιχειρηματικού κόσμου στην Ελλάδα.

Αρχίζω λοιπόν με την δική μου λίστα! :D Να διευκρινίσω ότι μιλάμε για μουσική, ανεξαρτήτως είδους, που είναι βασισμένη λίγο ή πολύ σε samples . Δεν μιλάμε δηλαδή(τουλάχιστον όχι εγώ) αναγκαστικά για χιπ χοπ. Dj Shadow - Endtroducing Ο ναός του sampling. Άψογη αισθητική και πρωτοφανής δημιουργικότητα. Ό,τι και να πω για αυτόν τον δίσκο θα αισθάνομαι ότι δεν έχω πει τίποτα. Τον θεωρώ πραγματικά τεράστιο. Four tet – Rounds Πάααρα πολύ έξυπνος και ταλαντούχος μουσικός. Ο ήχος του είναι σχετικά απλός και η μουσική του εξαιρετικά άμεση. Έκανε κι έναν πολύ ωραίο δίσκο τελευταία. There is love in you, το όνομά του The books – lost and safe Κάπως μακριά απ’την κουλτούρα του χιπ χοπ, οι books είναι πραγματικοί μάστορες του sampling. Δεν έχω ξανακούσει να χρησιμοποιούνται samples με τέτοιο τρόπο. Ακούστε και θα καταλάβετε. Buck 65 – Secret House Against The World Ο αγαπημένος μου χιπ χοπ ( ; ) καλλιτέχνης. Μπλέκει την αμερικάνικη παράδοση(soul, country κτλ.) αλλά και την ευρωπαϊκή και φτιάχνει το δικό του χιπ χοπ. Boards of Canada – Music has the right to children Η ακρόαση αυτού του δίσκου σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Τελεία. :) Danger Mouse – The Grey album Έγινε πολύς ντόρος γι αυτό τον δίσκο εξαιτίας των samples απ’το white album των beatles και την πολιτική της EMI. Πέραν αυτού, είναι πολύ καλός και ακούγεται πολύ “φρέσκος”! Kanye West – Late Registration Πολύ καλός δίσκος. Φλερτάρει μεν με τη μεηνστρημ r’n’b αλλά είναι μεστός και ενδιαφέρον. J Dilla – Donuts Απ ’τα κλασσικά του είδους. Sixtoo – Jackals and vipers in envy of man Όμορφη και σκοτεινή μουσική με έντονο ρυθμικό μέρος. Οι περισσότερες δουλειές του Sixtoo είναι πολύ αξιόλογες. Brian Eno και David Byrne – My life in the bush of ghosts Πολύ σημαντικός δίσκος. Αν και δεν είναι ακριβώς απ’τους αγαπημένους μου, όταν τον ακούω και σκέφτομαι ότι γράφτηκε το 1981 κάτι παθαίνω. Είναι απ’ τις πρώτες προσπάθειες σύνθεσης μουσικής βασισμένης σε samples. Α επίσης να πω πως υπάρχει ενδιαφέρον και στην Ελλάδα γι αυτή την ιστορία. Ακούστε π.χ. το stitches του larry gus ή τον δίσκο των spy f & the zakulas(ΘΕΙΚΟΣ δίσκος και, δυστυχώς, παντελώς άγνωστος όπως και οι δημιουργοί του) Ναι. Αναφέρεται στο ντοκυμαντερ Copyright Criminals. Σου το προτείνω. Μιλάνε μεγάλες μορφές του είδους και λένε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.

Χμμ..δεν συμφωνώ με αυτό που λες. Υπάρχουν τόσοι σπουδαίοι παραγωγοί, τεχνικοί κιθάρας και κατασκευαστές οι οποίοι δεν είναι απαραιτήτως δεξιοτέχνες του οργάνου. Προσωπικά, θα είχα σε μεγαλύτερη εκτίμηση την γνώμη τους απ’την γνώμη κάποιου μελετηρού ή και ταλαντούχου μουσικού. Και επειδή το ζήτημα είναι καθαρά αισθητικό, θα εμπιστευόμουν πρωτίστως τις γνώμες ανθρώπων οι οποίοι έχουν παρόμοια γούστα με τα δικά μου. Αυτοί προφανώς μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την κιθάρα. Επί του θέματος, μου άρεσε ο ήχος της Suhr και εύχομαι στον kotsadoros να είναι καλόπαιχτη! Βέβαια, ο τίτλος του θρεντ είναι προφανώς χιουμοριστικός. :) Αν δεν ήταν, θα ήταν άστοχος…

Μη νομίζεις ότι ξέρω πολλά πράγματα. Απλά αυτό που λέμε sample-based μουσική έχει κάποιες απίστευτες στιγμές . Π.χ. το endtroducing του dj shadow είναι τόσο αδιανόητη δισκάρα(έχει λιώσει πάνω στο πικάπ μου) που άνετα το βάζω δίπλα σε πιο κλασσικά και καθιερωμένα πράγματα π.χ. miles davis. Πάντως αν ενδιαφέρεσαι για πληροφορίες για το sampling και την κουλτούρα του, το βιβλιαράκι που πρότεινα θα σε καλύψει. Τώρα που το σκέφτομαι θα είχε ενδιαφέρον να κάνουμε μια λίστα με τοπ 10-20 δίσκους αυτής της μουσικής αν και φαντάζομαι πως η ανταπόκριση θα είναι περιορισμένη. Τι λέτε? :)

Σαφέστατα υπάρχει! Για ένα μεγάλο κομμάτι της αμερικανικής μουσικής κουλτούρας τα mpc είναι ..θρησκεία. Αλλά και στην Ευρώπη υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον γι αυτή την ιστορία. Σκέψου π.χ. ότι οι portishead σαμπλάρανε τους ίδιους τους τους εαυτούς χρησιμοποιώντας βινύλια με την μουσική τους. Έτσι στα live “έπαιζαν” διάφορα όργανα μέσω sampling για να πετύχουν την αίσθηση που δίνουν συγκεκριμένα μηχανήματα και μέθοδοι επεξεργασίας δειγμάτων ήχου. Το ότι συχνά απορρίπτονται οι υπολογιστές και προτιμώνται άλλα hardware μηχανήματα μοιάζει όντως πολύ περίεργο αν δεν λάβει κανείς υπόψιν του την σχέση που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα στους μουσικούς και τα μηχανήματα. Πολλές πληροφορίες γι όλα αυτά μπορεί να πάρει κανείς από το ντοκυμαντέρ copyright criminals και το βιβλίο Making Beats: The Art of Sample-Based Hip-Hop (την ύπαρξη του οποίου έμαθα από μια συνέντευξη του larry gus :)) Αν και χλωμό το κόβω να ενδιαφέρουν κανέναν άλλον στο νόιζ όλα αυτά, μιας και πόσταρες είπα να βγάλω το άχτι μου και να σε πυροβολήσω με πληροφορίες.. ;D

Με αφορμή ένα θέμα που ανοίχτηκε για τα samplers θυμήθηκα την περίπτωση του larry gus. Αν και υπάρχουν πολλοί και μεγάλοι καλλιτέχνες του sampling και της μουσικής που είναι βασισμένη στα δείγματα ήχου, ο larry gus μου έρχεται πρώτος στο μυαλό διότι πέρα απ’την όμορφη μουσική που φτιάχνει (http://www.myspace.com/larrygus ) έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να αναφέρεται στην παθιασμένη του σχέση με τους δίσκους και τα samplers. Παραθέτω μια καταχώρηση απ’το μπλογκ του την οποία βρίσκω απολαυστική και ενδιαφέρουσα και είπα να την μοιραστώ. 5.4.09 γιατί κοιμάσαι πολλές φορές με το σάμπλερ σου δίπλα στο κρεβάτι? το μαντβιλένι άργησα πάρα πολύ να το ακούσω σε σχέση με το πότε κυκλοφόρησε. το αστείο είναι ότι μέσα σε διάστημα τριών μηνών άκουσα για πρώτη φορά και τους τρεις αγαπημένους μου δίσκους της δεκαετίας μαζί (μαντβιλένι, ντόνατς, ιλινόϊζ). τα χριστούγεννα του 2005. έφαγα τόσα πολλά σκατά με τους μαντβίλεν εκείνες τις μέρες. όταν πρωτοαγόρασα το σιντί δεν μου είχε κάτσει και τόσο καλά. μου ακουγόταν αρκετά ωμό, πολύ πρόχειρο, και δεν μπορούσα με τίποτα να κάνω φόκους στα σάμπλς. κάτι δεν μου καθόταν καλά. αλλά σιγά σιγά, όπως παθαίνω με όλους τους δίσκους που υπερλατρεύω, μου τα έσκασε ΠΟΛΥ άσχημα. μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι ανάμεσα στα 2-3 σιντί που έχω ακούσει πιο πολύ στη ζωή μου, με μεγάλη διαφορά από τα άλλα δύο (ή από το άλλο ένα, αν η επιλογή ήταν το 2 και όχι το 3) λόγω του μάντλιμπ, αποφάσισα να αγοράσω το σαμπλερ μου. ήθελα να πάρω το boss sp-303, γιατί είχα δει και τον φορτέτ να παίζει με τρία από δαύτα, και τα εμπισί παραήταν ακριβά τότε. πάντα είχα κόλλημα με το σάμπλερ σαν έννοια. θυμάμαι όταν ήμουν παιδάκι και δεν ένιωθα, νόμιζα ότι αν αγόραζα ένα σαμπλερ θα μπορούσα να ξεχωριζώ τα ντραμς από τις κιθάρες στα τραγούδια και να κάνω τις δικές μου ακαπελα εκτελέσεις. τόσο χαζός. κατάλαβα τι είναι σαμπλερ όταν έφαγα το σκάλωμα με τον ντίτζει σάντοου, το πολς μπουτίκ των μπίστι μπόϊς, μα κυρίως με το ιτ τέϊκς ε νέϊσον οφ μίλιονς. αυτό κι αν ήταν σοκ. τότε άρχισα να νιώθω σιγά σιγά σιγά. όταν άρχισα να παίζω στο πισί και να χαίρομαι, έκοβα σημεία από κομμάτια και έκανα δυο τρεις αηδίες, αλλά επειδή ήταν πισι και όχι σάμπλερ που το παίρνεις δίπλα σου στο μπαλκόνι και κάθεσαι, όλα μου βγαίναν πολυ δήθεν. και σιχαινόμουν τον εαυτό μου για αυτό. άκουγα τόσο πολύ φορ τετ και πίστευα ότι αν ένα μπρέϊκ με ντραμς δεν έχει κοπεί σε 64 στεπς δεν έχει νόημα. ναι, τόσο χαζός. μέχρι που άκουσα το μαντβιλένι. μέχρι που έπεσα με τα μούτρα μέσα στο μανβιλένι, και άκουγα το ΠΟΣΟ κακά ήταν κομένες οι λούπες, και πόσο πολύ αρρώσταινα που το άκουγα. τότε κατάλαβα ότι σημασία δεν έχουν τα σκιλζ, αλλά απλά το πόσο όρεξη έχεις να ακούσεις μουσικούλα και να κλέψεις, αλλά κυρίως το ΠΩΣ θα την κλεψεις και πως θα κόψεις το σαμπλ. (μετά άκουσα λίγο περισσότερο ντίλα και κατάλαβα ότι υπάρχουν και άδερ θίνγκς ινβόλβντ αζ γουέλ. αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση) έτσι, αφού το 303 έβγαινε σε απόσυρση, αποφάσισα να πάρω το roland sp 404. ήταν πολύ άσχημο εμφανισιακά, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. συνέφερε πολύ περισσότερο, και με την τόση χαρά που είχα από την πρώτη μου διαφήμιση αποφάσισα να το πάρω, χωρις να χρειαστεί να ψάχνω σε ιμπέϊ και αηδίες. και το σημαντικότερο άσετ του? έπαιρνε και μπαταρίες. ήταν ιούλιος του 2006. ήρθε στο σπίτι μου στο βόλο και ήταν σαν να μαθαίνω να περπατάω απο την αρχή. σταδιακά σταμάτησα να χρησιμοποιώ το γαμοπισί για την μουσική μου. το μόνο που ήθελα ήταν το σάμπλερ μου και ακουστικά. και ώρες χαράς και διασκέδασης και παιχνιδιού. η αγορά του 404 είναι η σημαντικότερη στιγμή στην μουσική ζωή μου. το σημείο μηδέν. δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ακραίο από αυτό. αλήθεια. έχω φάει πιο πολύ χρόνο πάνω του παρά σε οποιοδήποτε άλλο όργανο έχει πέσει στα χέρια μου. έχω κάτσει μέρες ατελείωτες στην βέροια να περνάω και να ξαναπερνάω την δισκοθήκη του πατέρα μου και να βάζω κάτι λούπες των 3 δευτερολέπτων στο ριπίτ για 7 ώρες. γιατί πάντα ψοφούσα για τις αυτιστικές επαναλήψεις. τώρα τις είχα στα δάχτυλα μου. κυριολεκτικά. έρωτας. ακουστικά μέσα στο λεωφορείο και σίντι πλέϊερ με τζαζ δίσκους και κλέψιμο. ανελέητο σάμπλινγκ. ο εαυτός μου του 1996 θα ήταν σίγουρα χαρούμενος για μένα. τώρα που το σκέφτομαι, όντως αυτή ακριβώς η φωτογραφία του μάντλιμπ στο ξενοδοχείο του στη βραζιλία, θα μπορούσε να περιγράψει όλα τα παραπάνω χωρίς καν να ανοίξω το γεμάτο κλισέ στόμα μου. αν με ρωτούσαν, τι θα προτιμούσες, να σβηστεί από το κεφάλι σου ότι μουσική έχεις ακούσει εδώ και 23 χρόνια, ή να σβηστεί αυτή η φωτογραφία από τις αναμνήσεις σου, είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσα να εξαφανιστούν όλα τα μουσικά από το κεφάλι μου. θα τα ξαναβρώ όλα από την αρχή με αυτό. για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα

Θα πρότεινα κι εγώ να τσεκάρεις κάποιο mpc αλλά με μια επιφύλαξη διότι δεν έχω καταλάβει πώς ακριβώς σκέφτεσαι να το χρησιμοποιήσεις. Πάντως επειδή στο πρώτο ποστ γράφεις πως χρειάζεσαι sampler διότι δεν υπάρχει στα πλήκτρα σου, φαντάζομαι ότι το πιο δημιουργικό κομμάτι θα πέσει πάνω στον ήδη υπάρχοντα εξοπλισμό σου και χρειάζεσαι απλώς ένα αξιόπιστο sampler με σχετικά απλή λειτουργία. Τα roland δεν τα ξέρω και δεν μπορώ να έχω άποψη. Πάντως ακούγονται τα καλύτερα.

Μ'αρέσουν πολύ και οι δύο. Λίιιιγο περισσότερο η πρώτη. :)

Πολύ ωραίο το θέμα και το κείμενο του blue. Νομίζω όμως πως υπάρχει μια θεμελιώδης σύγχυση η οποία θολώνει το τοπίο. Το Diy ως τρόπος παραγωγής και ηχογράφησης της μουσικής είναι μια τεχνολογική παράμετρος. Αν εξεταστεί στενά ως τέτοια δεν οδηγεί σε αξιολογικές αποτιμήσεις της λειτουργίας των μεσαζόντων. Αυτοί το ίδιο εύκολα και εύλογα μπορεί να είναι “καλοί” ή “κακοί”. Επίσης οι συζητήσεις τις οποίες έχει νόημα να κάνει κανείς σε αυτό το επίπεδο αφορούν συνήθως τον μουσικό εξοπλισμό και τίποτε άλλο. Όταν όμως αντιμετωπίζει κανείς το diy ως “φιλοσοφία”(όπως αναφέρεται και στον τίτλο του thread), δηλαδή ως συνειδητή στάση απέναντι στη βιομηχανία της μουσικής, τα πράγματα σαφώς αλλάζουν. Οι μεσάζοντες κρίνονται, εξετάζεται η αισθητική τους , οι οικονομικές τους εξαρτήσεις και εν γένει η πολιτική τους. Δεν είναι τυχαίο πως οι μουσικοί που κάνουν μια τέτοια ανάγνωση των πραγμάτων έχουν μια διακριτή πολιτική κουλτούρα η οποία προτείνει την κατά το δυνατό αποδέσμευση της μουσικής από ισχυρούς οικονομικούς πόλους. Στην Ελλάδα έχουμε μια τέτοια σκηνή, αρκετά μεγάλη πλέον, η οποία απαρτίζεται από μουσικούς που έχουν τέτοια αντίληψη. Είναι φυσικό πως σε μεγάλο βαθμό γνωρίζονται μεταξύ τους, διοργανώνουν συναυλίες/φεστιβάλ και τείνουν να αλληλοϋποστηρίζονται. Τέτοια φαινόμενα που προσιδιάζουν στην diy φιλοσοφία(και όχι απλώς τεχνική) υπάρχουν φυσικά και στη διεθνή σκηνή. Πολλοί ήδη καταξιωμένοι μουσικοί εγκαταλείπουν τις μεγάλες εταιρίες και υπογράφουν σε μικρές όπου μπορούν να απολαμβάνουν αυτονομία στη δημιουργία τους. Αυτή η αυτονομία αποτελεί στοιχείο εκείνης της πολιτικής κουλτούρας που δεν δέχεται την αρπαγή του μουσικού έργου απ’ τις διαφημιστικές(π.χ. Waits), έχει ανοιχτή και συγκεκριμένη πολιτική θέση(π.χ. massive attack, radiohead) κτλ. Δύο τελείως διαφορετικά επίπεδα λοιπόν. Κατά τη γνώμη μου δεν φαλκιδεύεται η diy φιλοσοφία απ’ τον Πλιάτσικα διότι είναι αστείο να ισχυριστεί κανείς ότι ο Πλιάτσικας(ή κάποιος σαν αυτόν) μετέχει της φιλοσοφίας την οποία προσπάθησα σύντομα να περιγράψω.

Μα αμφιβάλλει κανείς γι αυτό? ??? Και παλαιότερα Αλλά και στη σύγχρονη μουσική έχουμε ακούσει καταπληκτικά πράγματα που στηρίζονται στον καθαρό, ογκώδη και ζεστό Gibson ήχο. :)

Εγώ εξετάζω: A.Την πραγματική(όχι φωτογραφική) όψη του οργάνου. Πείτε πως είμαι άσχετος αλλά για μένα αυτό είναι το σημαντικότερο αν μιλάμε για ηλεκτρικές κιθάρες/μπάσα. B.Το αν με βολεύει και επομένως με κάνει να αισθάνομαι άνετα ώστε να παίξω. Εδώ παίζουν ρόλο κατασκευαστικά χαρακτηριστικά(μπράτσο, σώμα, βάρος) και όχι άλλα(π.χ. ύψος χορδών) τα οποία ρυθμίζονται. C.Τον ήχο. Αν και επηρεάζεται από χίλιους δυο παράγοντες καλό είναι να ακούμε προσεκτικά τον ήχο της κιθάρας σε έναν ενισχυτή που ταιριάζει στη μουσική μας.

Το αγαπημένο μου κομμάτι από Chesnutt. RIP