John Goumis

Συμφωνώ 100% με όλο το πόστ σου. Πιστεύω όμως, ότι για να βγει ''throaty'' ήχος, πρέπει να είναι τόσο καλά στημένος ο ήχος της μπάντας και οι ρυθμίσεις της φωνής, ώστε ο τραγουδιστής να ακούει πολύ καλά την ίδια του τη φωνή, για να μπορεί να είναι μέσα στο κομμάτι (και γενικά να ακούει τί λέει, όπως ο κιθαρίστας θέλει να ακούσει τί παίζει). Στις περισσότερες των περιπτώσεων όμως, ειδικά όσων αφορά τα ''ερασιτεχνικά'' live δεν ισχύει αυτό, άρα ο τραγουδιστής αναγκάζεται να βάλει ''λαρύγγι'' για να κερδίσει σε ένταση και να μπορεί να παίζει σε ίδια ένταση με την μπάντα. Ίσως λοιπόν αυτοί που παρατήρησες ότι το κάνουν, να μην το κάνουν ''ηθελημένα'', αλλά επειδή δεν έχουν τον ηχολήπτη του Πλιάτσικα ;D ;D

Simon, ο drummer μας ;D Όχι και πολύ παλιά, πριν 3 χρόνια. Και είχα κάνει αρκετά lives εως τότε για να είμαι ειλικρινής. Αλλά νομίζω ήταν το πρώτο live που τραγουδούσα εγώ. Δεν είμαι τραγουδιστής φυσικά, μόνο κιθαρίστας, απλά δεν έβρισκα τραγουδιστή οπότε... λέω δεν μαμιέται... ;D Από τότε βέβαια νομίζω έχω ''στρώσει'' κάπως καλύτερα τη φωνή μου....(αλλά και τον ήχο μου...)

Ανακάλυψα χτες αυτό το δισκάκι που θεωρούσα χαμένο, από μια παλιά συναυλία όταν ήμουν φοιτητής....Από χθεσινό thread διαπίστωσα ότι αρκετά μέλη του νόιζ δεν πιστεύουν στην μεταθάνατον ζωή, άρα δεν πιστεύουν στα ιερά και τα όσια και κατεπάκτασην στην ιεροσυλία... ;D Δεν μπόρεσα να το επισυνάψω λόγω μεγέθους (11ΜΒ) μπορείτε να το ακούσετε σε αυτό το λινκ http://soundcloud.com/goumis/5-shine-on-you-crazy-diamond Το κλιπάκι είναι live ηχογραφημένο, όχι από πρόβα. Οι εντάσεις είναι λίγο ό,τι να'ναι (στο θεό η φωνή, στον πάτο κάποιες κιθάρες) αλλά αυτό είναι θέμα μάλλον της ηχογράφησης καθώς στο live ακούγουνταν όλα στη ''σωστή'' στάθμη. Καλή (?) ακρόαση... ;D

Όντως απολαυστικός! Πάντως για την ιστορία, στην πραγματικότητα ο Vai έπαιξε το Caprice No5 του Paganini... ;D ;D (καλά αυτό το περιμένατε όλοι φαντάζομαι...) Ο Ry Cooper έπαιζε τα slide solos του Ralph Macchio ;D

Aν και συμφωνώ και με τα ποστ του LK και του RayDTutto, να σημειώσω πως -οι περισσότερες τουλάχιστον- ταινίες που απευθύνονται σε ευρύ κοινό έχουν κάποιες ''συνταγές'' που αναγκαστικά πρέπει να ακολουθηθούν από το hollywood... Αν η ταινία ήταν καθαρή blues, ο κάμεραν θα μπεκρόπινε συνέχεια και θα έβριζε τον σκηνοθέτη, ο οπερατέρ θα άλλαζε δουλειά και θα γινόταν καπνεργάτης, ο Βάι θα αυτοκτονούσε επειδή θα έπρεπε να παίξει μόνο 2 νότες, ο γέρο-master zen θα πάθαινε κύρωση του ήπαρ κ.τ.λ. κ.τ.λ. και τελικά η ταινία δεν θα έβγαινε ποτέ! ;D ;D

Ο Steven Hawking απαντώντας σε παρόμοια ερώτηση είπε ''είχα μια γεμάτη και ευτυχισμένη ζωή, και έχω κάνει μια υπέροχη οικογένεια'' Σκέφτομαι να κινηθώ σε αυτήν την κατεύθυνση ,βέβαια τώρα προσπαθώ να υλοποιήσω την πρώτη του πρόταση..σε καμιά...20αριά χρόνια λέω να μεταβώ και στην δεύτερη (για να διαιωνίσω και το υπέροχο είδος μου (ευατό μου) ;D)...ελπίζω μόνο να μην μετέφρασα λάθος τον φίλο Steve, και η απάντησή του να ήταν ''είχα μια γεμάτη και ευτυχισμένη ζωή, και έχω κάνει μια μέχρι που έκανα οικογένεια'' ;D Μετά...βλέπουμε :D .

Όντως...και υποτίθεται ότι εδώ οι πιο πολλοί είναι μπλουζάδες, ή τουλάχιστον πιστεύουν στο mojo κ.τ.λ.... ;D ;D ;D :P

Εμένα πάντως η αγαπημένη μου είναι μάλλον η ταινία ''Rock Star''...μου αρέσει που σαρκάζει τα κλισέ των πωρωμένων μεταλλάδων-χαρντροκάδων, το soundtrack είναι ιδανικό για την συγκεκριμένη ταινία, το cast είναι ''φρέσκο'',γενικά έχει πολύ γέλιο...ειδικά η σκηνή που ο πρωταγωνιστής πάει για audition και εκτυλίσσεται μπροστά του η σκηνή της αποχώρησης του original τραγουδιστή που αποκαλύπτεται ότι είναι και gay, είναι όλα τα λεφτά!! ;D ;D Rock Star (film): Audition for Steel Dragon Edit: Ωραία, βλέπω προτάθηκαν και άλλες, πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες! Keep it up!

H ερώτηση βέβαια είναι πολύ γενική, καθώς έχουν βγει πάρα πολλές ταινίες με rock'n'roll θεματολογία και ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικού είδους, π.χ. ''αυτοβιογραφική'' όπως η ''Τhe Doors'' ή αυτή με την ιστορία του Cash, η ''(kinda) based on a true story ;D'' όπως η ''Rock Star'', η κωμωδία ''School of Rock'' ή το ''Detroit Rock City'' , οι ''κάφρικες'' όπως ''Little Nicky'' και ''Tenacious D in the Pick of Destiny'', η σαρκαστική ''This is Spinal Tap'', δράμα όπως ''Almost Famous'', ''Hedwing and the Angry Inch'', αλλά και ταινίες βασισμένες σε rock opera όπως το ''The Wall'', ''Tommy'', ''Quadrophenia''... Εντελώς ετερόκλητες ταινίες μεταξύ τους, αλλά με κοινό γνώμονα το rock 'n' roll. Σίγουρα μου διαφεύγουν πολλές, γι' αυτό δεν κάνω κάποιο Poll, εξάλλου δεν ψάχνουμε κάποιον ''νικητή'' αλλά να κάνουμε μια easy going κουβέντα σχετικά με ταινίες rock περιεχομένου που σας άρεσαν ώστε να τις ψάξουμε και να τις δούμε και εμείς... :)

Χτες το βράδυ είπα να δω την εξής ταινία για να χαλαρώσω και να νυστάξω....στην πρώτη σκηνή εμφανίστηκε ο Ronnie James Dio. Ρε παιδιά, ακόμα και σε αυτό το ''γελοίο'' τραγούδι, με έκανε να ανατριχιάσω. Ανέκαθεν μας έκαναν ''πλάκα'' αυτοί οι τύποι με το απίστευο ταλέντο που είχαν. Στεναχωρήθηκα πολύ που έφυγαν πρόσφατα ο Gary και ο Dio, βασικά ήταν ένα μικρό σοκ, ίσως λόγω της ηλικίας μου, γιατί και οι αγαπημένοι Stevie Ray Vaughan και Rory Gallagher και άλλοι όπως ο Mercury, Cobain πέθαναν πιο νέοι αλλά τότε ήμουν σχετικά μικρός για να τους ξέρω και για να νιώσω αυτό το ''σοκ'' που ένιωσα όταν άκουσα στο ράδιο ότι πέθανε ο Gary... Kαλά, για αυτούς που έφυγαν νέοι και εγώ ήμουν ακόμα...αγέννητος, όπως Hendrix, Morisson, Lennon κ.τ.λ. η αλήθεια είναι ότι δεν ''μου λείπουν'' καθώς ποτέ δεν ''τους έζησα'' ενόσω δισκογραφούσαν και πάντα υπάρχαν στο μυαλό μου ως ένας θρύλος-μύθος ή κάτι τέτοιο...αλλά προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν αν ζούσαν σήμερα, τον Hendrix π.χ. ζαρωμένο και με άσπρο μαλλί να έρχεται να παίζει στην Ελλάδα και ενώ έχει κοσμοσυρροή στη συναυλία την άλλη μέρα οι Ελληναράδες να λένε σε μουσικά φορουμ ''ρε που πάει ο παππούς, ξεφτιλίζεται, σιγά τον κιθαρίστα ούτε ένα αρπέτζιο και tapping δεν έκανε, άντε να αποσυρθεί αξιοπρεπώς ο γέρος κ.τ.λ. κ.τ.λ.'' ;D ;D

Kι' όμως, νoμίζω είναι και modeling ... Παράθεση από το λινκ σου:

Μεγειες Messalion, καλές καλοκαιρινές ροκιές! (όχι δεν έχω ακούσει τον συγκεκριμένο ενισχυτή, αλλά έχω ακούσει καλά λόγια, αν δεν κάνω λάθος εκτός από καλός λαμπάτος είναι και modeling έτσι?) Καλές πενιές (223 ευρώ ελαφρώς μεταχειρισμένος=πολύ καλό deal)

Της έβαλα αυτό το αυτοκόλλητο

Μπράβο! Γ@μ@τος! ;D

Δυστυχώς δεν είμαι, ευχαριστώ για την πρόσκληση :) Σε σχέση με τις ESP ltd πού βρίσκονται? Πιό πάνω? (δεν εννοώ αυτές τις ltd που κάνουν 200+ ευρώ αλλά αυτές που κάνουν 600+ ευρώ)... Μάλλον είχε αυτούς τους μαγνήτες που λες σίγουρα δηλαδή ήταν ένας SD στο bridge (που σπλιταρε κιόλας) και ένας EMG στο neck (ο οποίος απ'ότι κατάλαβα δεν ήταν active) αλλά δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη grassroots έβγαινε ανέκαθεν έτσι ή τους άλλαξε μαγνήτες ο πρώτος κάτοχος (ο πρώην κιθαρίστας των Nightfall) εσύ λογικά θα ξέρεις, ωραία κιθάρα για μεταλ δεν λέω αλλά ήταν BOLT-ON κιθάρα, καμμία σχέση με τον ήχο μιας gibby δηλαδή.... Απ'ότι κατάλαβα οι μόνες κιθαρες LP style που βγάζει η esp που είναι όντως κόπιες gibson είναι οι edwards και οι navigator...oι υπόλοιπες (eclipse, ltd) έχουν σαφή metal προσανατολισμό.... ???

Ευχαριστώ για την απάντηση. Η '68άρα VOS με την Custom έχουν ίδια τιμή, αλλά η απλή custom έχει τους 490τ 498r που δεν με ψήνουν (μου αρέσουν αλλά τους έχει και παλιά μου studio) και δεν έχει(?) και το long tenon, γι'αυτό θα προτιμούσα την πρώτη έναντι της δεύτερης....αν και παίζω με strat δεν μου αρέσουν πολύ τα λεπτά μανίκια και στα δικά μου δάχτυλα τουλάχιστον νομίζω ότι το scale της gibson μου πάει πιο πολύ το χοντρό profile. H κιθάρα στο avatar είναι μια custom '78 σε έναν 800άρι (αν θυμάμαι καλά). Από το λίγο που την έπαιξα, αν η '68άρα είναι μια τελειοποιημένη 70's όπως λες μάλλον θα τα πάμε καλά...και δεν θα έχει φαντάζομαι τα αρνητικά της 70's LP (maple neck-''sandwich'' body) Δεν θα ήθελα ποτέ ''αεράτη'' lp (προσωπικό κόλλημα), γι αυτό δεν κοιτάω καθόλου chambered. Λεφτά φυσικά και ΔΕΝ υπάρχουν γι'αυτό κοιτάω και προς traditional μεριά, αλλά ''κολλάω'' γιατί έχω και την studio οπότε δεν θα ήθελα να δώσω τόσο λεφτά για να ανέβω μόνο μια κατηγορία...άσε που με φτιάχνει το custom headstock πρέπει να ομολογήσω. Και θα ήθελα σε βάθος χρόνου 2-3 χρόνια να αποκτήσω μια τέτοια. Σίγουρα θα ξανασυζητήσουμε σε μελλοντικό thread... Όντως ακούστηκε γενικευμένο και είναι λάθος η έκφραση ''στις περισσότερες των περιπτώσεων'', απλά έκρινα και από την δικιά μου περίπτωση όταν ήμουν νέος και έκανα πολύ κακή μεταχείριση της κιθάρας μου, αλλά και από περιπτώσεις πιτσιρικάδων που αποκτούν μια studio ως πρώτη κιθάρα και την καρφώνουν στον marshall MG ή στον line6 (τα παραδείγματα δεν είναι τυχαία, αλλά πρόσφατα thread στο φόρουμ που άνοιξαν οι ίδιοι.)

(Έχεις γράψει 2 φορές ''στην δεύτερη κατηγορία'' ;D ) Να σε ρωτήσω, δηλαδή με μια Custom VOS '68 δεν θα μπορώ να συνδυάσω τον classic rock ήχο στυλ Bad Company, Blue Oyster Cult, Santana κ.τ.λ. με ποιο ''σκληρά'' παιξίματα π.χ. Ozzy, G 'n' R, Whitesnake?? Ή πιστεύεις ότι και μια απλή traditional θα με κάλυπτε? @Metalmike Διάβασα πολύ καλά το ποστ, για τις φθηνές μιλάω και εγώ... ;D Η γνώμη σου είναι σεβαστή και όπως είπα μακάρι να τις δοκιμάσω κάποια στιγμή (αλήθεια, μια grassroots που μου είχε δανείσει ένας φίλος τί είναι? έχει καμμια σχέση με θυγατρική esp? γιατί κάτι τέτοιο σαν να μου είπε....). Απλά όπως προείπα, μου φαίνεται ότι αυτές οι κιθάρες έχουν metal προσανατολισμό και δεν ξέρω κατά πόσο ''βγάζουν'' τον καθαρό (ή λίγο overdriven) ήχο και την αίσθηση μιας lp (αν και έχω δει clips όπως έγραψα και πριν με metal συγκροτήματα όπως anathema και dark tranquality και κάτι άλλους κάφρους να παίζουν με studio LP, βέβαια οι δεύτεροι είχαν βάλει κάτι καφρομαγνήτες πάνω ;D). Γενικά οι γιαπωνέζοι είναι σίγουρα guitar-freak λαός και σίγουρα βγάζουν πολύ καλές κιθάρες, αλλά δεν ξέρω, νομίζω ότι απευθύνονται σε κιθαρίστες που shredd-άρουν, παίζουν σύγχρονο metal επομένως αναζητούν αυτό το super-duper playability (που δεν έχει να κάνει με το set-up, αλλά με κιθάρες με flat ταστιέρες-αεροδρόμια και 25 τάστα). Απολύτως σεβαστό, οι άνθρωποι κάνουν άριστα την δουλειά τους...εμένα όμως που μου αρέσει το ''classic'' feeling σε μια κιθάρα (fender-gibson) δεν νομίζεις ότι πρέπει να στραφώ σε μια παραδοσιακή , αμερικάνικη λύση? ;) Όσον αφορά το τί συνάντησες με τις φθηνές gibby που έπαιξες, μην τις αδικείς τόσο εύκολα ;) Στις περισσότερες των περιπτώσεων άτομα που έχουν μια φθηνή gibson, δεν είναι ούτε οι πιο προχωρημένοι μουσικοί ή επαγγελματίες...και δεν γνωρίζουν φυσικά από σετ-απ. ούτε έχουν ενισχυτες της προκοπής. Εγώ όπως προείπα όταν την είχα πριν 15 χρόνια, ούτε σεταρισμένη την είχα, είχε τύχει να την αφήσω χωρίς χορδές μέρες ολόκληρες ;D, καλοκαίρι μες το αμάξι 24 ώρες κ.τ.λ....κάποια στιγμή έσπασα (ράγισα) και το headstock... ;D ;D Φυσικά και τότε έπαιζε χάλια και όποιος την έπιανε σίγουρα θα σχημάτιζε κακη γνώμη....εγώ το είχα γυρίσει στις strat έτσι και αλλιώς...κάποια στιγμή μου τη βίδωσε, την έστειλα μέσω φίλου σε γνωστό οργανοποιό στο Ηράκλειο, μου την κόλλησε καλύτερα, έκανε σούπερ σετ-απ, fret-leveling and....voilά. Παίζει σούπερ παρά τα χαστούκια της μοίρας... ;D και τώρα ψάχνομαι και πάλι για LP, γιατί μου έλειψε αυτός ο ''ballsy'' sound, όχι γιατί δεν με καλύπτει η άλλη ποια, αλλά πάντα ήθελα και μια customιά! ;)

Δεν νομίζω ούτε ο ίδιος ο φίλος να πιστεύει ότι επειδή του έτυχε το συγκεκριμένο μοντέλο ότι έτσι είναι όλα τα μοντέλα...ούτε έγινε κάποιο ''ξεγύμνωμα'' ούτε πιστεύω έχει γίνει παραγίνει κάποιο κακό επειδή ο κόσμος θέλει να αγοράζει ''φθηνές'' Gibson. H προσωπική του εμπειρία φυσικά είναι σεβαστή, όπως και η δικιά μου καθώς έχω και εγώ μια (η πρώτη μου κιθάρα) αλλά όπως έχω ξαναποστάρει και σε παρόμοιο thread κάποια live κλιπάκια (ή κλιπάκι documentary κατά τη διαδικασία ηχογράφησης) με όχι απλά έμπειρους ή επαγγελματίες αλλά με παγκόσμιας κλάσης καλλιτέχνες με δισκογραφία που πουλάνε δίσκους σε ΟΛΟ τον κόσμο (πολλών εκ των οποίων ήταν metal καλλιτέχνες) αποφάσισα προσωπικά ότι, if it's good enough for them, then it's good enough for me... ;) Όσον αφορά το ποστ του φίλου Είχα διαβάσει το συγκεκριμένο thread σου (έψαχνα για ψιλο-σχετικό θέμα στην αναζήτηση), στην αρχή το είχες περάσει με ένα χέρι γυαλόχαρτο o ίδιος ;) Θα μπορούσες να κάνεις λίγη υπομονή, δεν θυμάμαι αν η δικιά μου ''κολλούσε'' στην αρχή (την έχω 15 χρόνια), ίσως και να κολλούσε όντας φρεσκολουστραρισμένη, αλλά με το παίξιμο αυτό το πράγμα φεύγει...το νίτρο στις gibson φεύγει πολύ πιο εύκολα (είχα μέχρι πρότινος μια fender am.stand. του '91 και ακόμα γυάλιζε το neck, όπως και η '97 am.stand.-lonestar που έχω) και αφήνει μια smooth αίσθηση, για να καταλάβεις η δικιά μου ήταν άσπρη, τώρα έχει γίνει cream αλλά στο πίσω μέρος του neck είναι πάλι άσπρη από το παίξιμο ;D Τώρα εσύ που πήγες και έβαλες καινούργιο λούστρο σε αυτή την κιθάρα...και μάλλον πολυουρεθάνης...δεν νομίζω ότι ήταν και η καλύτερη κίνηση...μην το κάνεις μόνο σε καμμία custom shop ή v.o.s. όπως λες και στην υπογραφή σου, γιατί και αυτές nitro έχουν... ;D Μπα, ο τριθέσιος διακόπτης θα σου έκανε χουνέρια γιατί στις gibson ο επιλογέας είναι τέτοιος που μετά από χρήσεις μπορεί να ''λασκάρει'' και όταν το ''βιδώνεις'' για να σφίξει, να μπερδευτούν τα καλώδια και να μην κάνουν καλή επαφή (δεν είναι σαν τις strat που λόγω pickguard και διάταξης δεν μετακινείται καθόλου) Αυτό πρώτη φορά το ακούω και ειλικρινά λυπάμαι...μήπως η καμπούρα δεν είναι κατασκευαστικό λάθος αλλά έγινε οφείλεται σε κλιματικές μεταβολές? Ή υπηρχε από την πρώτη μέρα? (αν υπήρχε τότε θα έπρεπε να την επιστρέψεις πίσω)...κρίμα αλλά περίεργο αν ήταν ''μαμίσιο'' το πρόβλημα λογικά θα φαινόταν με την πρώτη (ειδικά στις στούντιο που δεν έχουν binding και η ταστιέρα φαίνεται πιο καθαρά...) Πάντως δεν διάβασα όλο το θέμα, απλά στέκομαι στα τελευταία 2 ποστ. Δεν έχω παίξει με ESP, Tokai, edwards κ.τ.λ. Δεν ξέρω αν οι esp, που άμα δεν κάνω λάθος έχουν metal προσανατολισμό, βγάζουν LP μοντέλα που να έχουν το πραγματικό LP feeling που έχει μια gibby (χωρίς να λέω ότι δεν είναι καλές προς θεού - άλλο το ένα άλλο το άλλο). Θα ήθελα να δοκιμάσω πάντως. Τώρα για τις άλλες εταιρείες, μακάρι να βγάζουν ποιοτικά μοντέλα, αλλά προσωπικά απεφάνθην ότι αν είναι να πάρω καινούργια κιθάρα, είτε κάθε ένα είτε κάθε 10 χρόνια, θέλω να είναι μια αυθεντική made in USA... :D Με εκτίμηση...ένα gibson fanboy ;D

Καλή δύναμη και ολόψυχα ταχεία και πλήρη ανάρρωση εύχομαι στον τεράστιο αυτό μουσικό.

Ωραίος ο George! Πολύ καλή εκτέλεση και τεχνική και ωραία σκηνοθεσία ;D, προσωπικά το διασκέδασα! Keep on rockin' :D

;D Πολύ ωραίο κομμάτι πάντως, thanx!! Quiz: Το παρακάτω τραγούδι ποιό deep purple σας θυμίζει?? :D YouTube - Broadcast Yourself Υ.Γ. Sorry για το Offtopic

Συλλυπητήρια Πάνο, να είστε καλά να τον θυμόσαστε! Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα ότι είχες ακόμα τον παππού σου... έτσι δυστυχώς είναι η ζωή, μπορεί να χάνουμε δικούς μας ανθρώπους κάποτε επειδή η ζωή ''προχωράει'' αλλά αν η ζωή έμενε ''στάσιμη'', δεν θα είχες αυτά τα δύο πανέμορφα αγόρια που έχεις (τι αγόρια...άντρες ολόκληροι γίνανε!!) και κάποτε θα γίνεις και εσύ ένας ευτυχισμένος παππούς (και θα διδάσκεις το έργο του καράφλα στις νέες γενιές)! Πολύ ωραίο κομμάτι...

Είναι σαν αυτό που λέει και ο Kostri Για παράδειγμα πιστεύω ότι το ''Knocking on Heaven's door'' ή το ''Stand by me'' εκφράζουν πολύ περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες της σύγχρονης μουσικής από ένα φοβερό κομμάτι σαν το High Hopes που είναι το αρτιότερο σε σύνθεση, έμπνευση, παραγωγή κ.τ.λ. ακριβώς γιατί είναι τόσο ανυπέρβλητο που δείχνει σχεδόν....απόμακρο. Αντίθετα τα 2 παραπάνω παραδείγματα (Knocking on Heavens Door και Stand by Me) είναι κομμάτια που είναι σαν να υπάρχουν...χιλιάδες χρόνια, χιλιοτραγουδισμένα, χιλιοδιασκευασμένα είτε από μεγάλες μπάντες είτε από έναν πιτσιρικά σε μια παραλία...έχουν ''μπει'' στο ανθρώπινο DNA και το άκουσμά τους είναι familiar σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου, ανεξαρτήτως μουσικών προτιμήσεων...από αυτή την άποψη δεν εκφράζουν περισσότερο την σύγχρονη κουλτούρα και την σύγχρονη τραγουδοποιία σε σχέση με τους PF? Υπό αυτή την έννοια μου φάνηκε ''δύσκολη'' η ερώτησή σου...πάντως και εγώ τρελαίνομαι για το Pulse, το θεωρώ ό,τι πιο άρτιο έχει βγει ποτέ, απίστευτο live-DVD....από την άλλη τρελαίνομαι επίσης να βλέπω σε μια μικρή και λιτή σκηνή τον Rory Gallagher να παίζει το ''Bad Penny''... ;D Κατα τα άλλα, ειρήνη ημίν και κουβέντα να γίνεται! ;D Λέω τις υποκειμενικές μου απόψεις that's all... ;) Δεν έχω ακούσει το it's a beautiful day ούτε καν έτσι για ''εγκυκλοπαιδικούς'' σκοπούς...κάποια πράγματα είναι κλασσικά και δεν επιδέχονται κριτική... ;D

Όταν λέει ''ο 333XL είναι ο jsx της Peavey?'' φυσικά και εννοεί τον Bugera, απλά ρωτάει ποιον ενισχυτή ''αντιγράφει'' ο συγκεκριμένος Bugera (τα περισσότερα μοντέλα Bugera είναι κόπιες γνωστών-ακριβών ενισχυτών). ;)

Χμμμ.....η δυσκολία της ερώτησης έγκειται στο ότι ακριβώς πρέπει να διαλέξω ΕΝΑ κομμάτι, αλλά με την έννοια ότι κατά τη γνώμη μου υπάρχουν ας πούμε δύο ''κατηγορίες'', τα 1)ανυπέρβλητα-λυρικά-αριστουργηματικά κομμάτια που να είναι τέλεια σε θέματα παραγωγής-έμπνευσης-λυρισμού κ.τ.λ. όπως αυτά που ποστάρατε (Echoes, High Hopes, Child in Time) που συνήθως είναι μεγάλα σε διάρκεια και έχουν μεγάλη δομή, και τα 2)απλά, straight κομμάτια, τα οποία μπορεί και μπορεί να έχουν απλούστερη δομή και στίχο, αλλά είναι αυτά που όντως εκφράζουν την σύγχρονη μουσική, και νομίζω ότι σε αυτά οφείλεται περισσότερο το ότι άνθισαν τα συγκεκριμένα είδη σύγχρονης μουσικής, όπως π.χ. το rock around the clock, knocking on Heavens door, ή τα κομμάτια που πόσταραν οι άλλοι συμφορουμίτες όπως God Gave RnR to You ή Long Live RnR (νταξ', τα 2 συγκεκριμένα μπορεί και να μην είναι τα πιο επιτυχημένα singles στον κόσμο ;D αλλά παραμένουν τραγούδια που εμπεριέχουν με άρτιο τρόπο όλη την ροκ κουλτούρα). Δεν ξέρω δηλαδή ποιά από τις 2 κατηγορίες να ''σώσω'' στην χρονοκάψουλα...το συναίσθημα να ακούω ένα ανυπέρβλητο μουσικό κομμάτι ή την ''απλόχερη'' διασκέδαση που μου προσφέρει ένα ''straight'' rock/pop track? Δεν νομίζω κάποιος από εμάς να ακούει περισσότερο κομμάτια στυλ ''Echoes'' από κομμάτια στυλ ''You give love a bad name'' (τουλάχιστον όχι μόνος του αλλά στην καθημερινότητά του, δηλ. εκεί που πάει για διασκέδαση με τους φίλους του, στο ραδιόφωνο, στο rock bar κ.τ.λ.). Εξάλλου οι Queen έχουν γράψει περισσότερα ''Don't stop me now'' από ''Bohemian Rhapsody'' και οι Deep Purple έχουν γράψει περισσότερα ''Strange kind of woman'' από ''Child in time''...δεν ξέρω αν με πιάνετε... Τέσπα, on topic, για μένα προσωπικά η ''αγία τριάδα'' της μουσικής χωρίς σειρά προτεραιότητας είναι 1)Stairway to heaven 2)Shine on you crazy diamond 3)Bohemian rhapsody (πολύ κοινότυπο αλλά κάποιος λόγος υπάρχει που θεωρούνται ΤΟΣΟ τεράστια...) Μάλλον για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω, θα επέλεγα το Bohemian Rhapsody, γιατί τα έχει όλα : είναι pop, είναι rock, είναι λυρικό, έχει ''straight'' rock σημείο, είναι και μελαγχολικό και ''ανεβαστικό''....νομίζω συνδυάζει καλύτερα τους 2 κατα τη γνώμη μου ''αντικρουόμενους'' όρους που έκανα bold στην παραπάνω παράθεση του Βαγγέλη...