Λοιπόν θα αποτολμήσω μια (αυθαίρετη) ερμηνεία- και μην με αρχίσεις στα περί ψυχιάτρου ;D
δε βρέχει φεγγάρια πια: Αν δεχτούμε τις «ιδιότητες» που αποδίδονται στο Φεγγάρι- ρομαντισμός, μυστικισμός- το ότι πλέον δεν «βρέχει Φεγγάρια», ίσως υποδηλώνει την απουσία αυτών των «ιδιοτήτων» από την ζωή του στιχουργού ή της κοινωνίας κλπ.
Άρα ενδεχομένως να μιλάει για την «εισβολή» της πεζότητας στην καθημερινότητα κλπ.
τα αστέρια τρέμουν στο νήμα: Μάλλον σε συνάφεια με το παραπάνω. Δηλαδή αν το άστρο/ ήλιος/ φως/ζωή «τρέμει στο νήμα» (με το νήμα να υποδηλώνει την συνέχεια), νομίζω ότι συνηγορεί σε κάποια ασυνέχεια του βίου ή κάποιων καταστάσεων.
φυσά συρμάτινες νότες: Ο άνεμος εδώ πρέπει να έχει την έννοια της ανατροπής ή αλλαγής. Οι «συρμάτινες νότες»... Σύρμα, δηλαδή μέταλλο.. κάτι τραχύ και πιθανώς «άγριο», που δίνει έμφαση στον τρόπο με τον οποίο εκφέρονται οι «νότες». Θεωρώ ότι υπογραμμίζει την «βία» που επιφέρουν οι αλλαγές και η ανατροπή της προηγούμενης κατάστασης.
κι οι σκύλοι γεννούν αμνησία:Πιθανώς η αλληγορία να αναφέρεται στο ουρλιαχτό/ αλύχτισμα των σκύλων- εξαιτίας κάποιου πόνου. Ίσως να είναι η «αμνησία» το «αντίδοτο» στον πόνο που γεννά η νέα πραγματικότητα που βιώνει το υποκείμενο. Μια κατάσταση αναγκαστικής αυτοπροστασίας.