Terry RoscoeBeck5

Κάτι μου λείπει για να το αφομοιώσω εννοιολογικά, αλλά είμαι σε… καλό δρόμο! ΥΓ: μπλέκω λίγο στον συνδυασμό Ταό- Καρπούζι.

Μια (ελπίζω να ληφθεί ως καλοπροαίρετη) απορία και όχι ως πρόφαση για περαιτέρω αντιπαράθεση: Τι υπονοεί ο όρος «υποκειμενιστές»; Να εικάσω ότι στον αντίποδα της έννοιας βρίσκονται οι «αντικειμενιστές», με ότι μπορεί να σημαίνει αυτός ο όρος; Και αν ναι πoια ακριβώς είναι η «αντικειμενικότητα»;

Ας αναπαυθούν εν ειρήνη… μέχρι να επανασυνδεθούν!

Μπάμπη… προσεκτικά εκεί που θα πάτε… Έχεις δει το «Εξπρές του Μεσονυκτίου»; Και όχι πολλά σιροπιαστά, ανεβάζουν το ζάχαρο… είμαστε και γέροι άνθρωποι.

Χε χε… κοίτα να δεις που όμως είμαστε όλοι εδώ σαν τα κοράκια και αναμένουμε το επόμενο post…

Μαζί σου Blue… αρκετά με την αμπελοφιλοσοφία το κουράσαμε, πήγε 17 σελίδες. Το θέμα (αν και άσχετο) είναι ότι η τεχνολογία δεν έχει προχωρήσει τόσο όσο να σου «ποστάρω» ένα μεζεδάκι από το λεμονάτο μου, για να ακούσω γνώμη…

[Kαι αυτό....μπορεί να είναι μορφή τέχνης. Ξέρεις την Ορχήστρα λαχανικών της Βιέννης, που μετά το τέλος της παράστασης κάνουν σούπα με τα λαχανικά-όργανα και τη μοιράζουν στον κόσμο...νομίζω ότι εκείνοι δεν καίνε το φαί :D Λοιπόν το γουρουνάκι δεν έγινε «φλαμπέ» και τελικά τώρα που το δοκίμασα... έκανα τέχνη...

Λοιπόν κομμένη η… κουλτουρό συζήτηση γιατί παραλίγο να μου γίνει κάρβουνο το φαγητό (και η κατσαρόλα)…

Και αυτό σωστό… Όταν η τέχνη υπόκειται σε αντικειμενικούς κανόνες, ουδείς θα διαφωνήσει ότι είναι ορισμένη από την φόρμα.

Αγαπητέ μου Blue εκεί που θέλω να καταλήξω είναι αυτό που μόλις έγραψες «αοριστολογείς». Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος, το αόριστο της τέχνης… Αν διάβασες το αρχικό μου post ακριβώς αυτήν την αδυναμία ορισμού πραγματεύομαι… Δηλαδή το γενικότερο πλαίσιο. Τώρα ως προς το ερώτημα που απευθύνεται στο υποκειμενικό μου κριτήριο, θα σου απαντήσω ευθέως ότι σαν ιδέα το να καταστρέψει κάποιος ένα όργανο επί θεατρικής σκηνής το θεωρώ μάλλον βλακώδες και καθώς το όργανο είναι μέσο παραγωγής τέχνης, θα έλεγα ότι είναι μια μορφής ασέβεια και για την τέχνη. Οπότε η αισθητική μου δεν θα κατέτασσε στην κατηγορία «θαυμασμός για το ωραίο»… Όμως… (και εδώ είναι το ωραίο της υποκειμενικότητας της τέχνης): Αν για παράδειγμα, σε κάποια συναυλία, ο από επί σκηνής αγαπημένος μας μουσικός, σπάσει κάποια κιθάρα ( το οποίο μάλλον αρκετοί από εμάς το έχουμε ζήσει) αυτό θα συμβεί κάτω από τις ιαχές επιδοκιμασίας του κόσμου… Και στις δύο περιπτώσεις ( συναυλία- παράσταση) ένα μουσικό όργανο… θυσιάστηκε υπέρ του φιλοθεάμονος κοινού. Ποια λοιπόν είναι τα κριτήρια που στην μια περίπτωση θα επικροτήσουμε κραυγάζοντας και επευφημώντας και στην έτερη πρώτοι θα ρίξουμε τον λίθο του αναθέματος; Προσωπικά, επιφυλάσσομε να απαντήσω… Πάντως, πίστεψε με η τοποθέτηση μου έχει καθαρό «φιλολογικό» χαρακτήρα. Αν βρεθώ αντιμέτωπος με τέχνη η οποία για διάφορους λόγους μου δημιουργεί αποστροφή, εκφράζω ευθαρσώς την άποψη μου.

Θα τολμούσα να πω πως ναι… Δηλαδή η οποιαδήποτε τέχνη είναι ενταγμένη σε κάποιο πολύ συγκεκριμένο ρεύμα, το οποίο όμως διέπεται από πολύ ορισμένα «τεχνικά» χαρακτηριστικά – τα οποία επί της ουσίας του δίνουν τον χαρακτήρα του- δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί abstract. Βεβαίως, δεν θα μπορούσα να πω μετά βεβαιότητας ότι με την εμφάνιση του ένα καλλιτεχνικό ρεύμα, άμεσα, αποκτά ταυτότητα. Κάποιος αποκάλεσε έτσι τους ιμπρεσιονιστές, εξπρεσιονιστές, φοβιστές, κυβιστές κλπ… Ενδεχομένως μέχρι να λάβουν την «ετικέτα» τους και αυτά τα ρεύματα να τα θεωρούσαν «αφηρημένα»… Οπότε με γνώμονα αυτήν την εικασία, θα μπορούσα να συμφωνήσω ότι όλη η τέχνη είναι abstract- όμως στην πρωτόλεια μορφή της- γιατί από την στιγμή που θα καθιερωθεί η φόρμα, εκεί πιστεύω ότι η τέχνη κατηγοριοποιείται και συγκεκριμενοποιείται…

Αγαπητή κ. Έυη, μην ξεχνάτε ότι υπάρχει και η abstract τέχνη, όπου εκεί το οπτικό ερέθισμα δεν είναι σίγουρο ότι θα δώσει σαφή κατεύθυνση στα… νοηματικά κέντρα του εγκεφάλου, αναφορικά με το τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης και το έργο του. Βεβαίως, πάντα θα ελλοχεύει η σκέψη, ότι το «βαρύγδουπο» του τίτλου που θα συνοδεύει ένα «ακαθόριστο» έργο, δεν είναι τίποτα άλλο από μια «νομιναλιστική σοφιστεία» του δημιουργού του, για να καλύψει την καλλιτεχνική του ένδεια…

Αχα… μάλιστα… Αυτός είναι «πειραματισμός και έκφραση», όχι τα χαζοκουλτουριάρικα που γράφουμε για αυτόν που θα κόψει το τσέλο του… Άσε δε, που είναι και… έθνικ το άσμα.

Ωραιότατο το παράδειγμα του Marathon: Το «έργο» του Damien Hirst, που στα δικά μας μάτια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κουφάρι καρχαρία μέσα σε φορμόλη. Όμως ο τίτλος του κατά τον καλλιτέχνη είναι The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living… Είναι αυτό που έγραφα για το διαβόητο «μήνυμα» του δημιουργού… Βεβαίως οι κριτικοί τέχνης το αποκάλεσαν «αισχρό», αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Hirst είναι ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους εικαστικούς της εποχής μας… Τα περί τέχνης συμπεράσματα δικά σας…

Αν και μπάφιασα να διαβάσω τόσες σελίδες... θα πω αυτό: Ο τύπος που το έγραψε πρέπει να κάνει καριέρα σεναριογράφου κωμικών ταινιών στο Χόλιγουντ! Απλά απίστευτος...

Απλά θα παραθέσω μερικές σκέψεις… Αρχικά, τι οριοθετεί την τέχνη… τα όρια της… την αισθητική της; Ποιοι είναι αυτοί οι κανόνες, μορφές, φόρμες, που ορίζουν το αποδεκτό ή το μη αποδεκτό μιας τέχνης; Τι ορίζουμε ως τέχνη; Σαφείς απαντήσεις, νομίζω είναι δύσκολο να δοθούν… Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο «συνοδευτικό εγχειρίδιο» που να ορίζει με απόλυτη βεβαιότητα το τι είναι τέχνη και πιο είναι τα όρια της… Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι τόσο ο ορισμός του όρου, όσο και όρια, είναι αντικείμενα συνεχούς μεταβολής. Σίγουρα, υπάρχουν κάποιες «σταθερές» που δημιουργήθηκαν ανά τους αιώνες- ως απότοκο της ενδελεχούς ανθρώπινης δραστηριότητας. Όμως νοώ ότι πέρα των αντιδράσεων αυτών που είναι σύγχρονοι με το «τεχνούργημα» του Χ υποκειμένου, η διάρκεια του στο «μακρύ χρόνο»- για να δανειστώ τον όρο της σχολής των Annales- είναι αυτή που θα του αποδώσει την πραγματική του καλλιτεχνική υπόσταση. Νομίζω δε, ότι αυτή η προσλαμβάνουσα έχει μεγαλύτερη αποτύπωση σε έργα ιδιαίτερα νεωτεριστικά τα οποία – θα μπορούσαμε να εικάσουμε- ότι «προηγήθηκαν της εποχής τους». Πλειάδα δημιουργών, στον καιρό τους λοιδορήθηκαν, χλευαστήκαν, περιθωριοποιήθηκαν και σε βάθος χρόνου, από μεταγενέστερους, τα έργα τους αντιμετωπιστήκαν ως τα υπέρτατα αριστουργήματα- η ιστορία βρίθει σχετικών παραδειγμάτων. Βεβαίως είναι ένα ερώτημα κατά πόσο αποτελεί «τέχνη» ο τεμαχισμός ενός μουσικού οργάνου και η πώληση του σε… βαζάκια. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο δημιουργός του έργου (μάλλον) επιζητά την «νομιμοποίηση», μέσω του «μηνύματος» που θεωρητικά υποβόσκει μέσα στην τέχνη του: Θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι ο δημιουργός καταστρέφοντας το όργανο, νοερά «ακρωτηριάζει» το σώμα του ή πουλώντας τα κομμάτια του κραυγάζει σιωπηλά κατά του…καπιταλισμού. Φυσικά μπορεί κα να μην υπονοεί τίποτα από αυτά, να υπαινίσσεται κάτι άλλο ή τελικά και απολύτως τίποτα… Πριν μερικά χρόνια ένας Βέλγος εικαστικός «έντυσε» με ζαμπόν την πρόσοψη του δημαρχείου μιας πόλης – δεν θυμάμαι αν ήταν της Μπριζ ή της Λιέγης- και φυσικά δημιούργησε μεγάλες αντιδράσεις. Για πολλούς το θέμα ήταν, τι σόι τέχνη είναι αυτή; Ο καλλιτέχνης από την πλευρά του, έκανε λόγο για την προσπάθεια του να αναδείξει την σήψη, μέσα από τα κομμάτια ζαμπόν που θα σάπιζαν... Βεβαίως , εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος, καλά αυτός… η πόλη που του διέθεσε το δημαρχείο; Εν τέλει το θέμα καταλήγει (;) στο συμπέρασμα ότι όσο και αν θέλουμε να ορίσουμε την τέχνη, με κανόνες κοινά και κυρίως καθολικά αποδεκτούς, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Με μάλλον κοινή αποδοχή ότι η τέχνη και η υπερβολή εφάπτονται «επικίνδυνα», είναι δύσκολο να θέσουμε τα όρια της «ανεκτής υπερβολής» στην τέχνη…

Nick καλησπέρα Νομίζω ότι ασχέτως οργάνου, το project είναι κάτι το μοναδικό. Μόνο και μόνο σαν σύλληψη να το δεις είναι extravagant. Τώρα βέβαια αν δεν το ακούσουμε ολοκληρωμένο, ας κρατήσουμε μικρό καλάθι (μπορεί να είναι και πατάτα που λέει και ο Marathon). Πάντως, Metheny είναι… οι προσδοκίες είναι υψηλές. Ελπίζω να τα καταφέρω να δω ένα από τα ευρωπαϊκά live και να αποκομίσω ιδίαν άποψη.

Με αυτό το όνομα – Caninus- έχω την αίσθηση ότι θα έκαναν μεγάλη καριέρα στις εγχώριες… πίστες (σ.σ σε αυθαίρετη μετάφραση «σκυλάδες») Δεν γνωρίζω όμως αν τους βοηθάει η μουσική τους να σταθούν δίπλα στο Δεσποινάκι ή τον Sakis…

Φοβερό το πτηνό... Μήπως σου βρίσκετε κάνα τέτοιο βιντεάκι με κόκορα... Manowar;

Λοιπόν comments ζήτησες και (καλοπροαίρετα) comments θα λάβεις: Στο live φαίνεστε δεμένοι, αλλά δεν πολυακούγεστε- ιδιαίτερα λόγο της θέσης της κάμερας, με αποτέλεσμα το μικρόφωνο να πιάνει υπέρ του δέοντος το crash που βαράει ο ντράμερ. Τώρα ως προς τα άλλα κομμάτια, το live με προϊδέασε ότι παίζεται κάτι σε στιλ Evanescence, Within Temptation, Nightwish, ιδιαίτερα η τραγουδίστρια. Όμως το πρώτο κομμάτι αν και έχει κάποιες καλές ιδέες, οι κιθάρες με άφησαν αδιάφορο. Και λόγο ήχου και λόγο παιξίματος. Πολύ «παλιακού» ύφους, σα μπαλάντα των 60ς – 70ς. Περίμενα μια άλλη, πολύ πιο τολμηρή, αφαιρετική και εφευρετική προσέγγιση και στον ήχο και στο παίξιμο. Η διασκευή είναι συμπαθής. Στα υπέρ σας η τραγουδίστρια, που σε κάποια σημεία (μην της το πεις και το πάρει επάνω της χε χε) άφησε να πλανάτε μια υποψία από… Amy Lee (στο πρώτο δικό σας τραγούδι) Αυτά τα ολίγα με μουσικούς χαιρετισμούς και κυρίως καλή διάθεση… Terry

Αυτό είναι… θέμα! Νο1, ο άνθρωπος που άθελα του μου άλλαξε όλη την φιλοσοφία για το πώς παίζουμε μπάσο, ο Γιώτης Κιουρτσόγλου . Στα βαριά κανόνια: Οι «σεβάσμιοι γέροντες» Βαγγέλης Πατεράκης, Γιώργος Ζηκογιάννης, Αντώνης Τουρκογιώργης, Αλέκος Αράπης, Αλέκος Παρασκευόπουλος- ΟΚ δεν είναι όλοι «γέροντες» αλλά που λέει ο λόγος… Στους μακαρίτες Γιώργος Φιλιππίδης, δεν είχα την τύχη να τον ακούσω, αλλά όσοι είχαν παίξει μαζί του ακόμα παραμιλάνε για τον ήχο και το παίξιμο του. Φυσικά υπάρχει και ο Φακανάς… τεράστιος παίκτης, αλλά όχι της απόλυτης αρεσκείας μου…

@Παναγιώτη... Φιλαράκι ελπίζω να άκουσες και περιμένω σχόλια... Πάντως δεν έχει ανεβάσει τα πιο... φεύγα του, τα οποία είναι ΠΟΛΥ φεύγα...

αν θέλετε να πάρετε μια τζούρα από τις τώρα μουσικές του, απλά... ακολουθήστε το link http://www.mymusicstream.com/artist/4824/

Dear Lord Goumis Πίστεψε με, η ίδια νοοτροπία «πόσους θα φέρετε» ισχύει 100% και στην Αθήνα- προσωπικά το έχω δει να γίνεται κατά κόρον. Συμφωνώ και επαυξάνω ότι πλέον το μόνο που νοιάζει τους κλαμπάδες είναι να τους πας κόσμο και χέστηκαν για το πώς παίζεις. Τον τελευταίο καιρό έχω δει σε μπαράκια «μπάντες- εγκλήματα», που άλλες εποχές δεν θα τολμούσαν να περάσουν ούτε έξω από το μαγαζί. Όμως τώρα παίζουν (μπρρρρρ) και ο τύπος βλέποντας ότι του γέμισαν το μαγαζί, τους λέει πότε θα ξαναπαίξετε… Τείνω στο συμπέρασμα ότι πλέον, οι κλαμπάδες όταν κλείνουν μπάντες (ορισμένες φορές) δείχνουν μια κιθάρα και όποιος απαντήσει σωστά- α… μια κιθάρα- και μάθουν ότι έχεις μεγάλη παρέα (+100 άτομα), σου λένε… ανοίξαμε και σε περιμένουμε. Και αυτά που σου λέω είναι Αθηναϊκά…