Terry RoscoeBeck5

Ωραιότατο το παράδειγμα του Marathon: Το «έργο» του Damien Hirst, που στα δικά μας μάτια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κουφάρι καρχαρία μέσα σε φορμόλη. Όμως ο τίτλος του κατά τον καλλιτέχνη είναι The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living… Είναι αυτό που έγραφα για το διαβόητο «μήνυμα» του δημιουργού… Βεβαίως οι κριτικοί τέχνης το αποκάλεσαν «αισχρό», αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Hirst είναι ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους εικαστικούς της εποχής μας… Τα περί τέχνης συμπεράσματα δικά σας…

Αν και μπάφιασα να διαβάσω τόσες σελίδες... θα πω αυτό: Ο τύπος που το έγραψε πρέπει να κάνει καριέρα σεναριογράφου κωμικών ταινιών στο Χόλιγουντ! Απλά απίστευτος...

Απλά θα παραθέσω μερικές σκέψεις… Αρχικά, τι οριοθετεί την τέχνη… τα όρια της… την αισθητική της; Ποιοι είναι αυτοί οι κανόνες, μορφές, φόρμες, που ορίζουν το αποδεκτό ή το μη αποδεκτό μιας τέχνης; Τι ορίζουμε ως τέχνη; Σαφείς απαντήσεις, νομίζω είναι δύσκολο να δοθούν… Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο «συνοδευτικό εγχειρίδιο» που να ορίζει με απόλυτη βεβαιότητα το τι είναι τέχνη και πιο είναι τα όρια της… Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι τόσο ο ορισμός του όρου, όσο και όρια, είναι αντικείμενα συνεχούς μεταβολής. Σίγουρα, υπάρχουν κάποιες «σταθερές» που δημιουργήθηκαν ανά τους αιώνες- ως απότοκο της ενδελεχούς ανθρώπινης δραστηριότητας. Όμως νοώ ότι πέρα των αντιδράσεων αυτών που είναι σύγχρονοι με το «τεχνούργημα» του Χ υποκειμένου, η διάρκεια του στο «μακρύ χρόνο»- για να δανειστώ τον όρο της σχολής των Annales- είναι αυτή που θα του αποδώσει την πραγματική του καλλιτεχνική υπόσταση. Νομίζω δε, ότι αυτή η προσλαμβάνουσα έχει μεγαλύτερη αποτύπωση σε έργα ιδιαίτερα νεωτεριστικά τα οποία – θα μπορούσαμε να εικάσουμε- ότι «προηγήθηκαν της εποχής τους». Πλειάδα δημιουργών, στον καιρό τους λοιδορήθηκαν, χλευαστήκαν, περιθωριοποιήθηκαν και σε βάθος χρόνου, από μεταγενέστερους, τα έργα τους αντιμετωπιστήκαν ως τα υπέρτατα αριστουργήματα- η ιστορία βρίθει σχετικών παραδειγμάτων. Βεβαίως είναι ένα ερώτημα κατά πόσο αποτελεί «τέχνη» ο τεμαχισμός ενός μουσικού οργάνου και η πώληση του σε… βαζάκια. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο δημιουργός του έργου (μάλλον) επιζητά την «νομιμοποίηση», μέσω του «μηνύματος» που θεωρητικά υποβόσκει μέσα στην τέχνη του: Θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι ο δημιουργός καταστρέφοντας το όργανο, νοερά «ακρωτηριάζει» το σώμα του ή πουλώντας τα κομμάτια του κραυγάζει σιωπηλά κατά του…καπιταλισμού. Φυσικά μπορεί κα να μην υπονοεί τίποτα από αυτά, να υπαινίσσεται κάτι άλλο ή τελικά και απολύτως τίποτα… Πριν μερικά χρόνια ένας Βέλγος εικαστικός «έντυσε» με ζαμπόν την πρόσοψη του δημαρχείου μιας πόλης – δεν θυμάμαι αν ήταν της Μπριζ ή της Λιέγης- και φυσικά δημιούργησε μεγάλες αντιδράσεις. Για πολλούς το θέμα ήταν, τι σόι τέχνη είναι αυτή; Ο καλλιτέχνης από την πλευρά του, έκανε λόγο για την προσπάθεια του να αναδείξει την σήψη, μέσα από τα κομμάτια ζαμπόν που θα σάπιζαν... Βεβαίως , εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος, καλά αυτός… η πόλη που του διέθεσε το δημαρχείο; Εν τέλει το θέμα καταλήγει (;) στο συμπέρασμα ότι όσο και αν θέλουμε να ορίσουμε την τέχνη, με κανόνες κοινά και κυρίως καθολικά αποδεκτούς, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Με μάλλον κοινή αποδοχή ότι η τέχνη και η υπερβολή εφάπτονται «επικίνδυνα», είναι δύσκολο να θέσουμε τα όρια της «ανεκτής υπερβολής» στην τέχνη…

Nick καλησπέρα Νομίζω ότι ασχέτως οργάνου, το project είναι κάτι το μοναδικό. Μόνο και μόνο σαν σύλληψη να το δεις είναι extravagant. Τώρα βέβαια αν δεν το ακούσουμε ολοκληρωμένο, ας κρατήσουμε μικρό καλάθι (μπορεί να είναι και πατάτα που λέει και ο Marathon). Πάντως, Metheny είναι… οι προσδοκίες είναι υψηλές. Ελπίζω να τα καταφέρω να δω ένα από τα ευρωπαϊκά live και να αποκομίσω ιδίαν άποψη.

Με αυτό το όνομα – Caninus- έχω την αίσθηση ότι θα έκαναν μεγάλη καριέρα στις εγχώριες… πίστες (σ.σ σε αυθαίρετη μετάφραση «σκυλάδες») Δεν γνωρίζω όμως αν τους βοηθάει η μουσική τους να σταθούν δίπλα στο Δεσποινάκι ή τον Sakis…

Φοβερό το πτηνό... Μήπως σου βρίσκετε κάνα τέτοιο βιντεάκι με κόκορα... Manowar;

Λοιπόν comments ζήτησες και (καλοπροαίρετα) comments θα λάβεις: Στο live φαίνεστε δεμένοι, αλλά δεν πολυακούγεστε- ιδιαίτερα λόγο της θέσης της κάμερας, με αποτέλεσμα το μικρόφωνο να πιάνει υπέρ του δέοντος το crash που βαράει ο ντράμερ. Τώρα ως προς τα άλλα κομμάτια, το live με προϊδέασε ότι παίζεται κάτι σε στιλ Evanescence, Within Temptation, Nightwish, ιδιαίτερα η τραγουδίστρια. Όμως το πρώτο κομμάτι αν και έχει κάποιες καλές ιδέες, οι κιθάρες με άφησαν αδιάφορο. Και λόγο ήχου και λόγο παιξίματος. Πολύ «παλιακού» ύφους, σα μπαλάντα των 60ς – 70ς. Περίμενα μια άλλη, πολύ πιο τολμηρή, αφαιρετική και εφευρετική προσέγγιση και στον ήχο και στο παίξιμο. Η διασκευή είναι συμπαθής. Στα υπέρ σας η τραγουδίστρια, που σε κάποια σημεία (μην της το πεις και το πάρει επάνω της χε χε) άφησε να πλανάτε μια υποψία από… Amy Lee (στο πρώτο δικό σας τραγούδι) Αυτά τα ολίγα με μουσικούς χαιρετισμούς και κυρίως καλή διάθεση… Terry

Αυτό είναι… θέμα! Νο1, ο άνθρωπος που άθελα του μου άλλαξε όλη την φιλοσοφία για το πώς παίζουμε μπάσο, ο Γιώτης Κιουρτσόγλου . Στα βαριά κανόνια: Οι «σεβάσμιοι γέροντες» Βαγγέλης Πατεράκης, Γιώργος Ζηκογιάννης, Αντώνης Τουρκογιώργης, Αλέκος Αράπης, Αλέκος Παρασκευόπουλος- ΟΚ δεν είναι όλοι «γέροντες» αλλά που λέει ο λόγος… Στους μακαρίτες Γιώργος Φιλιππίδης, δεν είχα την τύχη να τον ακούσω, αλλά όσοι είχαν παίξει μαζί του ακόμα παραμιλάνε για τον ήχο και το παίξιμο του. Φυσικά υπάρχει και ο Φακανάς… τεράστιος παίκτης, αλλά όχι της απόλυτης αρεσκείας μου…

@Παναγιώτη... Φιλαράκι ελπίζω να άκουσες και περιμένω σχόλια... Πάντως δεν έχει ανεβάσει τα πιο... φεύγα του, τα οποία είναι ΠΟΛΥ φεύγα...

αν θέλετε να πάρετε μια τζούρα από τις τώρα μουσικές του, απλά... ακολουθήστε το link http://www.mymusicstream.com/artist/4824/

Dear Lord Goumis Πίστεψε με, η ίδια νοοτροπία «πόσους θα φέρετε» ισχύει 100% και στην Αθήνα- προσωπικά το έχω δει να γίνεται κατά κόρον. Συμφωνώ και επαυξάνω ότι πλέον το μόνο που νοιάζει τους κλαμπάδες είναι να τους πας κόσμο και χέστηκαν για το πώς παίζεις. Τον τελευταίο καιρό έχω δει σε μπαράκια «μπάντες- εγκλήματα», που άλλες εποχές δεν θα τολμούσαν να περάσουν ούτε έξω από το μαγαζί. Όμως τώρα παίζουν (μπρρρρρ) και ο τύπος βλέποντας ότι του γέμισαν το μαγαζί, τους λέει πότε θα ξαναπαίξετε… Τείνω στο συμπέρασμα ότι πλέον, οι κλαμπάδες όταν κλείνουν μπάντες (ορισμένες φορές) δείχνουν μια κιθάρα και όποιος απαντήσει σωστά- α… μια κιθάρα- και μάθουν ότι έχεις μεγάλη παρέα (+100 άτομα), σου λένε… ανοίξαμε και σε περιμένουμε. Και αυτά που σου λέω είναι Αθηναϊκά…

Ωραίο topic… προβοκατόρικο. Λοιπόν από τους κιθαρίστες που είχα την τιμή και την τύχη να παίξω μαζί τους: -Λάκης Ραγκαζάς - «Λύσσα» αν το διαβάσεις, πολλά χαιρετίσματα από Αθήνα (Terry) Βαρβάτος ήχος και original rock παίξιμο… ακόμα θυμάμαι το σόλο που έπαιζε στο Comfortably Numb… - Μάνος Μανουσέλης- για όσους τον γνωρίζουν τα σχόλια είναι περιττά. Κατά την ταπεινή μου άποψη απλά ο καλύτερος στην Ελλάδα (τουλάχιστον για τα γούστα μου, για το στιλ που παίζει, για να μην παρεξηγηθώ). Τα τελευταία χρόνια το αγόρι μας απλά είναι σε… άλλο πλανήτη! -Μιχάλης Κυριακίδης- ο δαιμόνιος κιθαρίστας των Big Balz (της φοβερής ACDC tribute band). Η ρυθμική αγωγή του, σε συνδυασμό με την ασύλληπτη φαντασία του δημιουργούν ένα μοναδικό υβρίδιο- δεν έχω ζοριστεί περισσότερο στην ζωή μου παίζοντας μπάσο παρά στα δικά του Nu Metal κομμάτια με τα… εξωγήινα ρυθμικά… Από εκεί και πέρα… προτιμήσεις - Γιάννης Σπάθας για τους ευνόητους λόγους… - Γιάννης Δρόλαπας, γιατί το είχε και τον είχα πετύχει σε κάποια καλά gig που έκανε την strat να κελαηδήσει. Σαφέστατα ο Ζάικος, ο Μπαρμπέρης, ο Ζαφειρέλης, έκαστος στο είδος του είναι μεγάλοι κιθαρίστες. Φυσικά υπάρχουν και άλλοι καλοί παίκτες που αυτή την στιγμή δεν μου έρχονται στο κεφάλι- συγνώμη για την παράλειψη. Κλείνοντας θα ανέφερα και τον Έλληνα κιθαρίστα που θεωρώ υπερτιμημένο και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έγινε τόσος ντόρος αναφορικά με αυτόν: Gas G, πολύ λάδι, καθόλου… τηγανίτα. Ωραίες… ασκήσεις, χιλιάδες νότες, αλλά καθόλου ψυχή. Τίποτα για να σου μείνει… Αυτές λοιπόν ήταν οι προσωπικές, άρα και υποκειμενικές μου προτιμήσεις…

Sorry αλλά είναι λίγο σκοτεινή η φωτό για να προσέξω τέτοια λεπτομέρεια. Πάντως είναι πιθανών να είναι όντως μια από αυτές. Θυμάμαι ότι έπαιζαν ωραία και στο λέει άνθρωπος (αν και μπασίστας) ο οποίος δεν πολύ τρελαίνετε με active και EMG. Με μπρίζοσες τώρα να ακούσω Giant, ο Dann Huff έπαιζε με μια τέτοια… I'm a Believer…

Πραγματικά δεν ξέρω αν η Αθήνα είναι καλλιτεχνικά πιο ξεκάθαρη από την Θεσσαλονίκη. Όμως σίγουρα υπάρχει μεγαλύτερη πληθώρα επιλογών, σαφέστατα λόγο μεγαλύτερου πληθυσμού, πρωτεύουσας κλπ, που τέλος πάντων καλύπτουν μια ευρύτερη γκάμα στον χώρο των τεχνών, αναφορικά με την Θεσσαλονίκη. Βεβαίως αν κατάλαβα καλά- μπορεί να έχω καταλάβει και εντελώς λάθος- θίγεις το πνευματικό/ πολιτιστικό consensus της πόλης σου, το οποίο ρέπει προς μια μονοδιάστατη μορφή «διασκέδασης» (σκυλάδικο;) ή τέλος πάντων σε οτιδήποτε mainstream (Madonna;) και δεν είναι πιο «ψαγμένο» ή intellectual… Αν όντως θίγεις αυτό το ζήτημα, εκεί θα πρέπει να μπούμε σε μια άλλη συζήτηση με μάλλον κοινωνιολογικούς όρους και θα πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια που συν διαμορφώνουν το σύγχρονο πολιτιστικό εποικοδόμημα της Θεσσαλονίκης…

Βρε, βρε, για φαντάσου, μια Valley Arts… Έχω ξεχάσει το πότε είχα δει μια για τελευταία φορά. Κάποια στιγμή τέλη ‘80ς ή αρχές ‘90ς είχε φέρει ο Καγμάκης μερικά κομμάτια. Είναι κάποια από αυτές;

Ρε αγόρια μιας και μας φτιάξατε μεσημεριάτικα, δεν ανεβάζει κάποιος καλός άνθρωπος και κανένα κλιπάκι αυτής της ένδοξης εποχής, πχ τίποτα Dokken δούμε και την Kamikaze του Lynch ή την scull ‘n bones για να δέσει το γλυκό;

Καταρχάς welcome George… Διαβάζοντας το εναρκτήριο post σου, δεν καταλαβαίνω την ένσταση σου… Για να το πω διαφορετικά δεν βρίσκω κάτι επιλήψιμο στο να παίζουν μπάντες σε χώρους που τέλος πάντων δεν είναι σεταρισμένοι για συναυλίες και λοιπές live εμφανίσεις. Σίγουρα το ευκταίο θα ήταν αυτό που λες, αλλά το να κάνεις μια εμφάνιση σε ένα καφέ ή μπαρ που δεν έχει την υποδομή… δεν είναι και για θάνατο. Άλλωστε και εδώ στην Αθήνα το κάνουμε κατά κόρον. Σίγουρα υπάρχει μια τάση, μια μόδα αν θες, τον τελευταίο καιρό – και εδώ κάτω- με τα πάσης φύσης live να ξεπηδάνε σαν τα… μανιτάρια. Αν θες την άποψη μου, το προτιμώ σε σχέση με παρελθόντα έτη που κυνηγούσες με το ντουφέκι να δεις μια μπάντα. Εκτιμώ ότι είναι και μια ευκαιρία για ένα πολυπληθές κοινό που δεν ακούει το… αδέσποτο σκυλολόι, να βγει, να ακούσει την μουσικούλα του, να πιει τα ποτάκια του, να δει τα φιλαράκια του να παίζουν…

Kαι βεβαια αυτο οφειλεται σε μεγαλο μερος οτι η Ελλαδα δεν περασε απο τον διαφωτισμο οπως η υπολοιπη Ευρωπη ωστε να υπαρξει η αστικη αυτη υποδομη. Δυστυχώς έτσι ακριβώς είναι. Αντίθετα οι Έλληνες διαφωτιστές- Βούλγαρης, Κοραής, Ρήγας, Μοισιόδακας, ο Ανώνυμος- λιγότερο ή περισσότερο λοιδορηθήκαν, συκοφαντήθηκαν, αφορίστηκαν και κυνηγήθηκαν από το ιερατείο- οπότε ο Διαφωτισμός από αυτόν τον τόπο πέρασε και δεν ακούμπησε. Βεβαίως αυτή είναι μια άλλη, τεράστια συζήτηση…

Δυστυχώς όχι και το φέρω βαρέως… πρέπει να ήμουν εκτός Αθηνών αν θυμάμαι καλά. Εν τω μεταξύ κοιτάω για εισιτήρια στο Άμστερνταμ – τιμές, διαθεσιμότητα- και ο server τους δεν είναι διαθέσιμος λόγο πληθώρας συναλλαγών… Αμάν, λες να μας βρει κανένα κακό;

Γίνονται οι σχετικές…έρευνες, αλλά ας το να μην το γρουσουζέψουμε. Πάντως αν γίνει θα σου πω. Είναι… μια περίπτωση που πρέπει να κάτσει.

Νάτος ο… βαλτός. Εν το μεταξύ, υπάρχει μια… απειροελάχιστη περίπτωση, αν σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του, συνωμοτήσει το σύμπαν (και όλα τα σχετικά κλισέ) να πάω Άμστερνταμ για να το δω (Marathon ίσως άλλαξαν τα δεδομένα που λέγαμε χθες), αλλά θα δούμε…

Καλησπέρα κυρίες και κύριοι… Ομολογώ ότι μόλις άνοιξα το laptop και μου… έπεσαν τα αυτιά όταν άρχισα να διαβάζω το θέμα. Νόμιζα ότι είχα μπει σε λάθος forum… Εξαιρετικά ενδιαφέρον το θέμα που έθιξε ο Nikolas, αλλά φοβάμαι ότι είναι εξέχοντος αδιέξοδο ως προς την παραγωγή λύσεων αναφορικά με την έξοδο μας από το όποιο τέλμα πιστεύουμε ότι εντός του διαβιούμε, σαν ιθαγενείς αυτής της χώρας. Κατά την ταπεινή μου άποψη- περνώντας πάσα από τον Superfunk- το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το νεαρό της ύπαρξης της ως κρατικό μόρφωμα, αλλά ο στρεβλός τρόπος δημιουργίας της ελληνικής κρατικής οντότητας. Οι βάσεις αυτής της δυσμορφίας βρίσκονται στον 19ο αιώνα- στην εποχή δηλαδή που δημιουργήθηκε το κράτος Ελλάδα. Θα κάνω μια μικρή παρένθεση, παραθέτοντας εν συντομία ότι ο 19ος αιώνας, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από τον εθνικισμό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ήταν παράλληλα η ιστορική περίοδος που δημιούργησε τα εθνικά κράτη, και σημαδεύτηκε από την άνοδο της αστικής δημοκρατίας. Η αστική δημοκρατία ήταν το αποτέλεσμα της ανάληψης της εξουσίας από τις ευρωπαϊκές αστικές ελίτ, οι οποίες παραγκώνιζαν από την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας τους παραδοσιακούς φορείς εξουσίας – ευγενείς, φεουδάρχες, κλπ. Μια αλλαγή σκυτάλης απότοκο του ευρύτερου καπιταλιστικού μετασχηματισμού της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Σε κάποιες χώρες η μετάβαση έγινε εύκολα- τα αστικά αιτήματα υιοθετηθήκαν από κοινωνία- ενώ σε άλλες χώρες λόγο ιδιαιτεροτήτων, η αστικοποίηση των κοινωνιών έγινε στρεβλά. Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία και φυσικά η Ελλάδα, είναι τα τρανά παραδείγματα των χωρών που ξεκίνησαν στραβά εκ συστάσεως τους και φυσικά ακόμα και σήμερα, η κάθε μια με τον τρόπο της, συνεχίζουν να αρμενίζουν στραβά. Όπου δεν εδραιώθηκαν από την ημέρα 1 της δημιουργίας τους ως χώρες οι αστικοί θεσμοί- και ακόμα χειρότερα δεν ήταν κοινωνικά αιτήματα με κάθετη διαστρωμάτωση- αυτές οι χώρες κουβάλησαν και κουβαλάνε την υστέρηση τους. Η Ελλάδα είναι ένα τρανό παράδειγμα αυτού του φαινόμενου. Το γεγονός ότι αποτελεί κρατική υπόσταση από το 1832 δεν αποτελεί άλλοθι. Η Φιλανδία επί παραδείγματι, απέκτησε κρατική υπόσταση το 1918, αλλά ως συντεταγμένη πολιτεία απέχει έτη φωτός από την Ελλάδα. Το point μου εδώ είναι το εξής: Τα δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και κοινωνία, δεν μπορούν να ξεπεραστούν. Οι αστικοί θεσμοί στην Ελλάδα «κουτούλησαν» πάνω σε ένα τοίχος θεοκρατίας, κοτζαμπασισμού, ωφελιμιστικών συμπεριφορών ενός υποτυπώδους καπιταλισμού, δεισιδαιμονίας (συμπληρώστε ότι άλλο θέλετε)- και με σαθρά τα (αστικά) θεμέλια, η υπερδομή του κράτους ανέβηκε… στραβά.

Θέλω ΟΠΟΣΔΗΠΟΤΕ να τον δώ live, με βολεύει το Παρίσι, αλλά δεν έχω μία αυτόν τον καιρό...επόμενη ελπίδα μου το Montreux... Ατυχώς μια από τα ίδια αναφορικά με την... μια και γαμώτο, έχω άκρη να μείνω στο Άμστερνταμ, αλλά...

Έλα βρε από μηχανής Marathon… Λοιπόν, έχω αλλάξει τρία σπίτια, παίζω με άλλον ενισχυτή, αλλάζω χορδές, δεν παίζω με πένα, μάλλον έχω βελτιώσει το παίξιμο μου (αλλά δεν χάνω στοίχημα) και τελευταία φορά πήγα στο ΟΡΛ για καθαρισμό πριν μερικούς μήνες… Χε,χε. Παρ’ όλα αυτά μπορεί και να κάνω λάθος… PS: είδα το βίντεο του ORCHESTRION και έπαθα ένα μικρό σοκ…

Από ιδία άποψη θα σου πω ότι το Fender μου που αισίως είναι 14 ετών, ακούγεται καλύτερα. Θα μου πεις, μπορεί να κάνουν πουλάκια τα αυτιά σου. Δεκτό… Όμως και φίλοι που το ξέρουν το μπάσο και το έχουν ακούσει μέσα στα χρόνια, έκαναν την ίδια διαπίστωση. Πιθανώς όσο γερνάνε και ξεραίνονται τα κούτσουρα να παίζουν καλύτερα. Να «κουδουνάνε» καλύτερα… Πιθανώς… Τα αμερικάνικα όργανα και των δύο εταιριών κρατάνε και από ένα σημείο ανεβάζουν στον… θεό αξία λόγο ονόματος, παλαιότητας και του vintage που κουβαλάνε.