Terry RoscoeBeck5

Σιγά- σιγά θα ξεμυτίσουν και άλλοι... Δεν μπορεί τόσες χιλιάδες στο Noiz και να είμαστε μόλις...3 «πυροβόλημένοι» με τις διαστημικές Saga...

Πλάκα μου κάνεις... Έχω και τα 2 seasons συν το διαβόητο «τελευταίο επεισόδιο» που γύρισαν οι fans της σειράς στην επέτειο της το 1999... Μιλάμε ότι πιτσιρίκι από το space 1999 κόλησα με το Sci Fi... είσαι δικό μας παιδί...

Για την ιστορία, μόλις είδα το το Plan κυκλοφόρισε, οπότε ας πράξουμε τα δέοντα...

Για το κομματάκι κανένα σχόλιο; Και By the way απίστευτη η διασκευή του all alone the watchtower από τον Bear McCreary, που αποτελεί και το κομμάτι «κλειδί» της σειράς, αν και ποτέ δεν καλοκατάλαβα το γιατί αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι…

Τώρα βλέπω το Babylon 5, αρχή 3ου κύκλου ;D ;D ;D To Caprica τον απρίλιο έβγαλε το pilot και μου άρεσε, τώρα έπαιξε πρώτο επεισόδιο στην αμερική αλλά δεν το είδα ακόμα... Αυτό που θα είναι καλό, αλλά δεν ξέρω κυκλοφορία, θα είναι το the plan που θα δούμε τον πόλεμο από την πλευρά των Cylones... Έχω όλα τα seasons και τις ταινίες του Β5- το οποίο και λατρεύω, αλλά δεν έχω subs και είναι λίγο κουραστικό... Τα δικά σου είναι DVD ή web;

Any way click και re direct στο You Tube... αξίζει την... παράκαμψη.

σε ποιον καλό άνθρωπο να στείλω το liνκ με ΠΜ να το ανεβάσει;

Αίσχος… προδοσία… δεν παίζει το ρημάδι...

Οι παλιότεροι και κυρίως οι fan του science fiction θα θυμόσαστε το Galactica… Για όσους δεν γνωρίζουν από το 2004 ως το 2009 βγήκε από το κανάλι SyFy το re imagined Battlestar Galactica, το οποίο ήταν μια από τις καλύτερες (αν όχι η καλύτερη) σειρά της τελευταίας δεκαετίας. Το βίντεο είναι ένα tribute κάποιου fan της σειράς, ο οποίος χρησιμοποίησε την μουσική των Globus για την μουσική του επένδυση- το παλικάρι έκανε… παπάδες. Το κομμάτι ονομάζεται Preliator και είναι από το album τους με τον τίτλο Epicon. Δημιουργός των Globus είναι ο συνθέτης Yoav Goren, ο οποίος είχε στο μυαλό του να γράψει μουσική «σκοτεινή» και όπως δηλώνει και ο τίτλος του δίσκου, επική. Έκπληξη αποτελεί ότι ανάμεσα στα πολυπληθή μέλη των Globus φιγουράρουν τα ονόματα των Greg Bissonette και Mat Bissonette σε τύμπανα και μπάσο, καθώς και της Anneke Van Giersbergen των Gathering στα φωνητικά! Θα παρακαλούσα για τις απόψεις σας για το κομμάτι και θα χαρώ πολύ να δω ότι ανάμεσα μας υπάρχουν BSG fans… you frackin toasters. /

Ποιος θα παίζει στην Ελλάδα ΡΟΚ πλέον τα καλοκαίρια χαχα Μα φυσικά ο... Γιώργος Νταλάρας με τον... «πάμε Βασίλη(ς)» Παπακωσταντίνου...

Η… καταστροφή μου ξεκίνησε κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Πιο συγκεκριμένα η επαφή μου με τους δίσκους που είχαν κάποια ξαδέρφια μου: Ήταν το «we sold our soul for rock&roll» των Sabbath και το «breakfast in America» των Supertramp. Η επόμενη ζημιά ήταν ένα βράδι, ακούγοντας τον σταθμό της τότε αμερικανικής βάσης που εξέπεμπε στα ΑΜ από το Κάτω Σούλι- στην Νέα Μάκρη… Άκουσα κάτι- που μετά από χρόνια έμαθα ότι ήταν Rainbow- και είπα, αυτή είναι η μουσική της ζωής μου. Το επόμενο βήμα ήταν να πιάσω στα χέρια μου ένα όργανο… Κιθάρα ή μπάσο; Από το δίλλημα με έβγαλε αφενός ο γείτονας και κολλητός μου ο Μάνος a.k.a Tweety και αφετέρου ο Steve Harris… Τότε ο Μάνος πήρε την πρώτη του κιθάρα, οπότε μου καλοφαινότανε η προοπτική του μπάσου για να φτιάξουμε γκρουπ. Από την άλλη, fan των Maiden από την αρχή τους, έβλεπα τον Harris με το precision και πάθαινα… κονιόκο. Οπότε με δόξα, τιμή και τα χαρτζιλίκια που μάζεψα, Χριστούγεννα του 1984 αγόρασα από τον Αρμάο το πρώτο μου μπάσο- ένα Melody replica precision… Η πρώτη χυλόπιτα ήρθε από τον ίδιο τον κολλητό μου, τον Μάνο, που μόλις του είπα «τώρα έχω μπάσο, έλα να κάνουμε γκρουπ…», μου απάντησε ότι ήθελε έμπειρο μπασίστα! Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια παίξαμε άπειρες φορές με τον Μάνο και πολλές φορές θυμόμαστε εκείνες τις ηρωικές εποχές και το κυνήγι που τρώγαμε από τα σόγια μας: Τι κάνετε με αυτές τις παλιό κιθάρες, τι θα γίνεται στην ζωή σας, μουσικοί; (Η… ρεαλιστική εκδοχή του κλιπ του I wanna rock, που την ζήσαμε πολλοί από εμάς). Στην πορεία τα όργανα άρχισαν να διαδέχονται το ένα το άλλο- τελικά μετά από δεκάδες από αυτά, κατέληξα εκεί από που ήθελα να ξεκινήσω: Fender … και όπως λέει και ο σοφός Tweety «αν δεν γράφει Fender, δεν παίζει»! Τα χρόνια πέρασαν «γεμάτα» από την μουσική: Γκρουπ, πρόβες, συναυλίες, περιοδείες, περισσότερες μουσικές, διαφορετικές μουσικές… Τώρα στα 40, το μαλλί δεν είναι μέχρι την μέση όπως ήταν κάποτε- όμως το να τα κόψω ήταν μια συνειδητή απόφαση και ευτυχώς τα περισσότερα είναι στην θέση τους. Όμως η τρέλα παραμένει η ίδια, οι πρόβες, τα gig συνεχίζουν να είναι εδώ- με παλιούς αλλά και νέους φίλους…

Marathon… τεράστιε προβοκάτορα! Θέλω τα πνευματικά μου δικαιώματα γιατί από εμένα πήρες την ιδέα του λεμονάτου. Το κομματάκι έχει ατμόσφαιρα… Το μπάσο δεν το πολύ ακούω στα ηχεία του laptop… ΥΓ: Έφτιαξα τρομερό χοιρινό πρασοσέλινο… Θα ανεβάσεις κομματάκι;

Ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση του κ. Ζυγούρα, όμως θα ήθελα να παραθέσω ορισμένες σκέψεις αναφορικά με την ένσταση του, αναφορικά με την «ειδίκευση». Η καθιέρωση του θεσμού των «Univesitas» κατά τις αρχές του 13ου αιώνα- δηλαδή των πανεπιστημίων στην μορφή που λίγο ως πολύ υπάρχουν ως τις ημέρες μας- εισήγαγε και την εξειδίκευση. Ο σπουδαστής της εποχής ξεκινούσε να παρακολουθεί το «Universita» ακολουθώντας αρχικά τις «ελευθέριες τέχνες» και κατέληγε στην απόκτηση του τίτλου «bachelor of arts». Όμως από εκεί και πέρα ξεκινούσε η ειδίκευση- κυρίως στις «ανώτερες» και «ανώτατες τέχνες», δηλαδή την θεολογία και την φιλοσοφία. Όποιος συνέχιζε τις (εξειδικευμένες πλέον) σπουδές του, θα μπορούσε να γίνει «master of arts» και στην ανώτατη βαθμίδα διδάκτωρ των τεχνών. Αυτός ήταν ο ρους της ιστορίας, που σε κάθε τεχνολογική επανάσταση έφερνε – και συνεχίζει να επιφέρει- μεγαλύτερους επιμερισμούς στον τομέα της εξειδίκευσης, ασχέτως των «τεχνών». Μοιραία, στο ίδιο πλαίσιο εντάχθηκε και η μουσική- και για να θέσουμε το ζήτημα στην βάση που το έθεσε ο κ. Ζυγούρας, δεν θα πρέπει να λησμονούμε το κοινωνικό πλαίσιο του 19ου αιώνα: Εκτός από τον ευρύτερο αστικό μετασχηματισμό των κοινωνιών (άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο), μιλάμε για περίοδο «θεοποίησης της επιστημονικότητας», που έθεσε και την τέχνη ως θεραπαινίδα της επιστήμης. Σαφέστατα και ο 19ος αιώνα χαρακτηρίστηκε από την «Δυτική αλαζονεία»- αλλά αυτό δεν ήταν μόνο απέναντι στην μη Δυτική τέχνη, ήταν απέναντι στα πάντα. Και ήταν η επιστήμη και η τεχνολογία που έδιναν τον αέρα της υπεροχής στους αποικιοκράτες της εποχής έναντι των απανταχού «ειδωλολατρών» του πλανήτη. Πάντως πέρα από το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με την τόση εξειδίκευση, θα ταχθώ υπέρ του κ. Ζυγούρα σε αυτό: Ο επιστήμονας δεν μπορεί να βρίσκεται στην κορυφή της μουσικής πυραμίδας. Η μουσική δεν είναι εργαστήριο με δοκιμαστικούς σωλήνες, που διέπεται από φόρμουλες και εξισώσεις, έτσι ώστε κάθε φορά η εφαρμογή τους να παρέχει το ακριβές αποτέλεσμα. Η μουσική είναι ο άνθρωπος και η ψυχή του. Είναι η μοναδικότητα της ύπαρξης και της έκφρασης του- καλή ή κακή, δεν θα το κρίνω.

Κάτι μου λείπει για να το αφομοιώσω εννοιολογικά, αλλά είμαι σε… καλό δρόμο! ΥΓ: μπλέκω λίγο στον συνδυασμό Ταό- Καρπούζι.

Μια (ελπίζω να ληφθεί ως καλοπροαίρετη) απορία και όχι ως πρόφαση για περαιτέρω αντιπαράθεση: Τι υπονοεί ο όρος «υποκειμενιστές»; Να εικάσω ότι στον αντίποδα της έννοιας βρίσκονται οι «αντικειμενιστές», με ότι μπορεί να σημαίνει αυτός ο όρος; Και αν ναι πoια ακριβώς είναι η «αντικειμενικότητα»;

Ας αναπαυθούν εν ειρήνη… μέχρι να επανασυνδεθούν!

Μπάμπη… προσεκτικά εκεί που θα πάτε… Έχεις δει το «Εξπρές του Μεσονυκτίου»; Και όχι πολλά σιροπιαστά, ανεβάζουν το ζάχαρο… είμαστε και γέροι άνθρωποι.

Χε χε… κοίτα να δεις που όμως είμαστε όλοι εδώ σαν τα κοράκια και αναμένουμε το επόμενο post…

Μαζί σου Blue… αρκετά με την αμπελοφιλοσοφία το κουράσαμε, πήγε 17 σελίδες. Το θέμα (αν και άσχετο) είναι ότι η τεχνολογία δεν έχει προχωρήσει τόσο όσο να σου «ποστάρω» ένα μεζεδάκι από το λεμονάτο μου, για να ακούσω γνώμη…

[Kαι αυτό....μπορεί να είναι μορφή τέχνης. Ξέρεις την Ορχήστρα λαχανικών της Βιέννης, που μετά το τέλος της παράστασης κάνουν σούπα με τα λαχανικά-όργανα και τη μοιράζουν στον κόσμο...νομίζω ότι εκείνοι δεν καίνε το φαί :D Λοιπόν το γουρουνάκι δεν έγινε «φλαμπέ» και τελικά τώρα που το δοκίμασα... έκανα τέχνη...

Λοιπόν κομμένη η… κουλτουρό συζήτηση γιατί παραλίγο να μου γίνει κάρβουνο το φαγητό (και η κατσαρόλα)…

Και αυτό σωστό… Όταν η τέχνη υπόκειται σε αντικειμενικούς κανόνες, ουδείς θα διαφωνήσει ότι είναι ορισμένη από την φόρμα.