pipityri

Όχι, εννοούσα πως όταν εγώ προσπαθούσα να μιμηθώ αυτόν τον ήχο ακουγόμουν σαν Cure.

Καλή η ποικιλία. Πέρασα μέρος ενός απολύτως αξιομνημόνευτου καλοκαιριού το 92 στην Ανάφη, στο Μοναστήρι. Το τραγούδι με ταξίδεψε εκεί και τότε.

Εγώ δεν κατάλαβα μεγάλη διαφορά... Γενικώς μιλώντας, δεν μου πολυαρέσει το chorus για single note lines, για ακόρντα ίσως. Για την ιστορία, ούτε ο Stern, ούτε ο Metheny χρησιμοποιούν chorus. Ο Sco ναι, τουλάχιστον παλιότερα, και ήταν πολλοί εκείνοι που προσπάθησαν να αντιγράψουν τον συγκεκριμένο ήχο, αλλά χωρίς το φραζάρισμα ακούγεται σαν Cure-μπαντάρα, φυσικά, αλλά δεν νομίζω πως μιλάμε για κάτι τέτοιο.

Γιώργο, που είσαι στην Κρήτη ? Ρωτάω γιατί τα καλοκαίρια παίζω στα πέριξ των Ματάλων...

Πολύ ωραίο, Bill ! Το καθαρό μου θύμισε λίγο Buckethead-το λέω ως φιλοφρόνηση, φυσικά- και συμφωνώ με τον JJ, θα μπορούσε να είναι λίγο μεγαλύτερο. Όπως και να΄χει, μου αρέσει πάρα πολύ, ειδικά το καθαρό. Από την άλλη, σιχτιρίζω γιατί έχω ένα με τον ίδιο τίτλο... Και όντως, είναι πολύ ευχάριστο να βλέπεις κάποιον που ξέρεις τόσα χρόνια να ξεκινάει να γράφει δικά του πράγματα, και μάλιστα τόσο ωραία. Εύγε, εύγε!!! (Μην αφήσεις τα άλλα όμως, ειδικά τώρα που έχεις ανέβει τόσο...)

Αν και το...σύγχρονη.....με προϊδέασε για κάτι τελείως διαφορετικό, μου άρεσε-ειδικά σε συνδυασμό με την εικόνα.

Να'σαι καλά, Γιώργη. Ευχαριστώ για την ακρόαση.

Ναι.

Κύριοι, σας ευχαριστώ για την ακρόαση, τα σχόλια και τις παρατηρήσεις. Μερικά δικά μου σχόλια πάνω σε όσα ειπώθηκαν... -Αυτόν τον ψηλό ήχο στο pad που παίζει στο Free Fall τον πήρα χαμπάρι όταν άκουσα με ακουστικά. Αποφάσισα πως δεν μ΄ενοχλεί, έτσι έμεινε. -Και στις δύο περιπτώσεις το κείμενο γράφτηκε πρώτο. Η μουσική στήθηκε με φροντίδα γύρω από αυτό-στο Teddy Joe ειδικότερα συμβαίνουν αρκετά διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικά σημεία του κειμένου. Μην σας κουράζω με τα τεχνικά, αλλά αν θέλετε μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες. -Ένα βασικό ζητούμενο και στα δύο κομμάτια ήταν να υπάρχει η αίσθηση πως όλα συμβαίνουν live, εδώ και τώρα. Θα ήθελα να είχα ένα αληθινό πιάνο κι ένα αληθινό μπάσο κλαρινέτο, να τους έδινα τις παρτιτούρες τους και να έπαιζαν σε άμεση διάδραση με τη φωνή κλπ. Αλλά μια και δεν,ήθελα να υπάρχει αυτή η αίσθηση. Πράγμα που, στο δικό μου μυαλό, σημαίνει ένα take και γεια σας. Μικρές ατέλειες μένουν ως έχουν. Το μόνο editing που έκανα ήταν να καθαρίσω την midi glitsα στο πιάνο-να ξεκαθαρίσω εδώ πως όλα είναι παιγμένα στο guitar synth. -Το Free Fall με παίδεψε λίγο γιατί αρχικά το πίεσα προς μια κατεύθυνση που δεν του πήγαινε. Κάποια στιγμή, σε αναζήτηση έμπνευσης, πήρα μαζί μου στο αμάξι ένα cd που είχε κάνει ο AH μόνος του ΄γύρω στο 2000-δεν το είχα πολυακούσει γιατί δεν μου πολυάρεσε. Εκεί λοιπόν άκουσα ένα κομμάτι που ήταν ακριβώς αυτό που αναζητούσα-σαν ατμόσφαιρα. Στην πραγματικότητα, όπως πολύ σωστά επισήμανε ο Στράτος, βασίστηκα εκεί. Ας πούμε πως πρόκειται για ένα είδος tribute... -;Όπως πάλι σωστά είπε ο Στράτος, τα δύο κομμάτια έχουν κάποια κοινά αρμονικά στοιχεία, πράγμα υπολογισμένο εξαρχής. -Και φυσικά, ναι, αποτελούν ένα ακόμα κεφάλαιο σε μακρά σειρά φιλολογικών βραδιών που χάνεται στα βάθη του χρόνου. Μακάρι να είχα κάπου τις κασέτες που γράφαμε... -To σόλο στο Free Fall είναι το ένα και μοναδικό take που έκανα. Θα γυρνούσα, υποτίθεται, να κάνω κι άλλα. Τελικά αποφάσισα πως αυτό έπιανε ιδανικά το άρωμα της στιγμής. -Οι εντάσεις, για να΄μαι ειλικρινής, μου αρέσουν ως έχουν. Το μπούκωμα της φωνής στο Free Fall οφείλεται σε συνάχι. Η χροιά της lead, μια μου αρέσει, μια δεν μου αρέσει. Και πάλι απ΄την αρχή...

Εμένα δεν μου λένε κάτι, ούτε μου αρέσουν ούτε δεν μου αρέσουν, μου είναι τελείως αδιάφοροι. Γενικά δεν σχολιάζω πράγματα για τα οποία δεν έχω κάτι θετικό να πω, όμως γουστάρω πολύ να βλέπω/ακούω τον Δέλτα να παίζει. Το έχω δει κι εγώ αυτό το take παλιότερα και, παρότι το original δεν μου λέει κάτι, γουστάρω την εκδοχή του Σπύρου. Και θα μπορούσα να το πω αυτό για οτιδήποτε παίζει. Στο κανάλι του στο youtube έχει και κάτι άλλα δικά του παιξίματα σε ηπειρώτικα τα οποία είναι μαγεία. Είμαι fan, ακόμα κι όταν παίζει Toto..

Συμφωνώ με ό,τι λέει ο Γιώργος από πάνω. Και,φυσικά, διαφωνώ καθέτως, οριζοντίως και διαγωνίως με τα περί "αυτοαναίρεσης της λεγόμενης έλλειψης αλληλεπίδρασης" κλπ . Το συγκεκριμένο κομμάτι κερδίζει το στοίχημα, όχι χάρη στη "συλλογικής"δουλειάς και συνεργασίας μεταξύ εσού και του ιδίου, αλλά επειδή ακριβώς κινήθηκες προς μια κατεύθυνση όπου μια τέτοια αλληλεπίδραση μπορεί να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία. Αναγνωρίζοντας τους περιορισμούς του μέσου, τους χρονικούς, του εαυτού μας κλπ νέες, ίσως συναρπαστικές δυνατότητες παρουσιάζονται, που διαφορετικά μπορεί να αγνοούσαμε. Θα κάναμε πολύ διαφορετική κουβέντα αν, ας πούμε, τα σόλο είχαν διπλάσια διάρκεια. Όμως, χρησιμοποίησες τις λούπες ως αυτό που είναι και όχι για να μιμηθείς, ξέρω γω, το παίξιμο του Dejohnette. Το αποτέλεσμα είναι τίμιο και έχει καλλιτεχνική συνέπεια. Μου άρεσαν επίσης τα σόλο-και της κιθάρας και του "rhodes". Φαντάζομαι πως για το τελευταίο μέρος από τα εύσημα δικαιούται και η κόρη.:)

Δεν είναι πόλεμος, είναι παιχνίδι.

Μελετάω/παίζω κάθε μέρα. Δεν ξέρω πως είναι αυτό το να μην θέλω να παίξω, που λέτε. Να βαρεθώ? Μου φαίνεται αδιανόητο. Έχω τόση περιέργεια για πράγματα που δεν ξέρω και απολαμβάνω τόσο αυτά που ξέρω που δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον λόγο να μην παίξω-αν φυσικά έχω τον χρόνο να το κάνω. Χθες το βράδυ δούλευα ένα κομμάτι για πιάνο , μπάσο κλαρινέτο και φωνή/απαγγελία....Σήμερα το πρωί παίζαμε με τη μικρή το Lazy Song του Bruno Mars. Αύριο, ξέρω γω, μπορεί να ξαναπιάσω το Naima ή το Stella, να παίξω με τη σειρά από το Violin Concerto του Berg ή με κάποιο lick από κάποιο παλιό του Sco ή από το καινούριο του Gus G. Να βαρεθώ? Πλάκα μου κάνεις.

Για μένα, ναι. Αν είχα την ευκαιρία-πιτσιρικάς-θα πήγαινα χωρίς δεύτερη κουβέντα, για τους λόγους που λέει ο Στράτος και ο Αποστόλης. Υπάρχουν φυσικά οι σχολές στην Ευρώπη,αναφέρθηκε πιο πάνω η Ολλανδία, που είναι μια χαρά, αλλά imho σε καμία περίπτωση στο επίπεδο του Berklee ή του NEC. Να πω κι εγώ πως όσοι απόφοιτοι του Berklee έχουν βρεθεί στο δρόμο μου μου έχουν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Η άποψη δε πως μπορεί κάποιος να πάρει τέτοιου επιπέδου πανεπιστημιακή μόρφωση από το ωδείο της γειτονιάς του, μου φαίνεται αστεία.

Τα βασικά είναι στη σχάρα, ενίοτε συνδέονται και τα υπόλοιπα.

Απολύτως πειστικό, η λεπτομέρεια στο phrasing είναι απίστευτη. Να ρωτήσω το εξής, σ΄έχω δεις να παίζεις κλασική με ορθόδοξη τεχνική. Εδώ-και σε άλλα clips που παίζεις έτσι-στο δεξί χρησιμοποιείς κυρίως p&i και στο αριστερό κυρίως τρία δάχτυλα. Είναι συνειδητή επιλογή, σε βοηθάει στον τρόπο που φραζάρεις? Edit...τέλος πάντων, καταλαβαίνεις τι εννοώ, ξέχασα πως είσαι αριστερόχειρας.

Καταπληκτικό, φίλε. Με άγγιξε, ωραία μελωδία, αρμονία και γουστάρω, εννοείται, το σουρεαλιστικό του τίτλου. Instant favorite.

Υπάρχει ένα ωραιότατο βιβλιαράκι από τις εκδόσεις Νεφέλη, Glenn Gould Σκέψεις Για Τη Μουσική. Πρόκειται για μια συλλογή συνεντεύξεων και άρθρων του.Εξαιρετικά ενδιαφέρον, ρίχνει κάποιο φως σε μια μοναδική προσωπικότητα. Εδώ με τον Menuhin, αρχικά συζητούν και ύστερα παίζουν τη Φαντασία για βιολί και πιάνο του Schoenberg.

Κάπως καθυστερημένος στο πάρτυ, αλλά τώρα κατάφερα να ακούσω το τεμάχιο. Ό,τι ήταν να ειπωθεί έχει ήδη ειπωθεί, τα είπαν μια χαρά οι συνάδελφοι. Μου άρεσε πολύ το θέμα/εισαγωγή και η κιθάρα στο σόλο. Το μέρος του synth flute το βρίσκω θεμελιωδώς προβληματικό κι αν ήμουν ο Manfred Eicher θα σου έκανα μούτρα μέχρι να το βγάλεις. Το βασικό πρόβλημα όμως, είναι το εξής...Όσο έξυπνο κι είναι το στήσιμο, πρόκειται για μια απομίμηση της πραγματικότητας. Αυτή η μουσική φτιάχνεται μέτρο μέτρο σε πραγματικό χρόνο και ο κύριος λόγος που ένα κομμάτι τέτοιας διάρκειας στέκει, είναι πως κάθε του μικροστιγμή είναι εμποτισμένη από την ευφυία, την ευαισθησία, την εφευρετικότητα και την προσωπικότητα αληθινών μουσικών. Το ξέρεις, φυσικά, και το ξέρω πως το ξέρεις και το ξέρεις πως το ξέρω πως το ξέρεις, το αναφέρω απλά ως γενικότερο προβληματισμό με αφορμή το κομμάτι. Ακόμα κι αν το στήσεις με απίστευτη λεπτομέρεια, παραμένει παγίδα γιατί εξακολουθείς να είσαι εσύ που αντιδράς σε αυτά που εσύ παίζεις. Ο Μήτσος θα αντιδρούσε διαφορετικά-με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Προσωπικά, θα προτιμούσα να άκουγα το κομμάτι με ένα κακό αλλά αληθινό rhythm section ή στημένο με τέτοιο τρόπο ώστε η διάδραση σε πραγματικό χρόνο να μην είναι τόσο ζωτικής σημασίας όσο σε αυτή τη μουσική. Εννοείται, φυσικά, πως όλα τα παραπάνω λέγονται με μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση και να κλείσω πως ναι, επειδή πρόκειται για το στυλ μουσικής που κυρίως ακούω, μπορώ να φανταστώ το τεμάχιο στον πραγματικό κόσμο και σίγουρα πρόκειται για ένα ωραιότατο πόνημα.

Όντως ωραίο θέμα. Πάντα με γοήτευαν τα πνευστά, το γεγονός πως η νότα εξαρτάται από την αναπνοή-η διάρκεια το σχήμα της...Δεν ασχολήθηκα, μόνο με blues φυσαρμόνικα-είχα μάθει μια φράση και την έπαιζα συνέχεια, αλλά με πολύ πάθος-και φλογέρα, μάλιστα είχα κάνει και κάτι ηχογραφήσεις σπιτικές, μια μπαλάντα ενός φίλου στο fostex και ένα άλλο που γυναίκα μου διάβαζε κάτι παραμύθια του Oscar Wild κι εγώ έπαιζα κάτι δικά μου, προκλασικού τύπου. Πιάνο υπήρχε στο σπίτι λόγω της αδελφής μου, ανέκαθεν το σαχλαμάριζα. Κάποια στιγμή-πήγαινα σχολείο ακόμα-γράφτηκα και στο ωδείο αλλά έπεσα σε μια τύπισσα που με φλόμωσε στον Czerny, οπότε και την έκανα με ελαφρά. Αργότερα που ξεκίνησα jazz αρμονία και τα σχετικά, έκατσα μόνος μου και έμαθα ακόρντα, voicings κλπ και πιο αργότερα έκανα και δύο εξάμηνα υποχρεωτικό. Θα ήθελα να παίζω καλύτερα, με βοηθάει στο γράψιμο. Θα ήθελα επίσης να παίζω κλασική κιθάρα σε καλό επίπεδο, αν μη τι άλλο για μπορώ να παίζω για πάρτη μου μέρος της απίστευτης μουσικής που έχει γραφτεί στο παρελθόν. Duty calls, θα επανέλθω.

Παρακολουθώ τον Jonesy εδώ και κάμποσο καιρό-από τότε που διάβασα την αυτοβιογραφία του. Πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα, όπως και του Rotten. Μεταξύ τους διαφωνούν σε πολλά, αλλά σίγουρα συμφωνούν στο ότι οι Pistols γι΄αυτούς ήταν η μόνη εναλλακτική απέναντι σε μια ζωή μέσα σε απόλυτη αθλιότητα. Όπως ο Δέλτα, έχω μόνο respect για τον Jonesy. Είναι ένας επιζήσαντας, πρώην εξαρτημένος που δεν διστάζει να ξεγυμνωθεί δημόσια και να ζητήσει συγνώμη για τις μαλακίες που έκανε-και να μιλήσει για μερικές πολύ δύσκολες πτυχές της ζωής του. Το Bollocks ήταν η πρώτη κασέτα που αγόρασα( είναι ίσως ειρωνικό πως η δεύτερη ήταν το Wall...) και οι Pistols ήταν η πρώτη αφίσα που μπήκε στο εφηβικό μου δωμάτιο. Ακόμα και σήμερα όποτε ακούω την αρχή του Holidays In The Sun κάπως μου΄ρχεται... Την προηγούμενη βδομάδα είχε καλεσμένο τον Vai. Στο τέλος τζαμάρανε..

Θεωρώ απολύτως εσφαλμένο να συμβουλεύεις το κοινό/μαθητές σου να παίρνουν στα σοβαρά μόνο τη γνώμη των ειδικών. Όχι μόνο γιατί το τραγούδι σαν προιόν απευθύνεται κυρίως σε ανθρώπους που δεν είναι μουσικοί, αλλά γιατί υποτιμάς τον τρόπο που αυτοί αντιλαμβάνονται αυτό που ακούνε. Ο "απλός" ακροατής συχνά αντιλαμβάνεται πράγματα που διαφεύγουν από "εμάς". Ίσως να αγνοεί τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες, ενδέχεται να έχει όμως καλύτερη αντίληψη της συνολικής εικόνας ή να βιώνει με τελείως διαφορετικό τρόπο το συναισθηματικό μήνυμα του έργου μας από ότι έχουμε προβλέψει. Προσωπικά, έχω λάβει μερικές από τις πιο εύστοχες παρατηρήσεις για πράγματα που γράφω από ανθρώπους που δεν σκαμπάζουν μία.

Καλορίζικο!