pipityri

Πω πω...γουστάρω... :) Μοιάζει σαν τμήματα του μέρους του πιάνου έχουν τεμαχιστεί και παιχτεί (και) ανάποδα? Ωραίο το τέλος!

Τα δύο σόλο είναι πολύ του γούστου μου. :) Ισως είναι ιδέα μου, οι ρυθμικές μου φαίνονται λίγο rushed. Επίσης με κούρασε το συνεχόμενο δεξιά-αριστερά.

Πω πω...! :) Γουστάρω...! Ενας από τους αγαπημένους μου δίσκους είναι το Extensions. Κατέχεις?

Η συμβολική διάσταση της παραπάνω κουβέντας μου φέρνει ανατριχίλα. ;D Πέραν της πλάκας, η μπάντα καταθέτει αυτό που είναι να καταθέσει. Ακόμα και έτσι, ως τρίο. Για το επικοινωνιακό μέρος, αυτό που είδα σαν εικόνα δεν ταιριάζει με την εικόνα που έχω στο μυαλό μου, μέσα από τα κλιπς που έχω δει, live και όχι μόνο. Με ξενέρωσε λίγο το φωτεινό μπαλκόνι και η ελαφράδα του παρουσιαστή-σας έχω πιο πολύ για ατμοσφαιρικά, ημισκότεινα καταγώγια, μάγκες, :) , σε μια παρουσίαση που θα χρησιμοποιεί γλώσσα αφαιρετική, οριακά ποιητική, σίγουρα όχι γλώσσα πρωινάδικου. Εννοώ λοιπόν πως θεωρώ ατυχέστερη την επιλογή του χρόνου/τόπου/στυλ της συγκεκριμένης παρουσίασης/εκπομπής από ότι τον χειρισμό του frontman. Αν δεν μπορείς να παίξεις με τους συγκεκριμένους όρους, φροντίζεις στο πακέτο που ήδη έχεις φτιάξει να συμπεριλαμβάνεται και η παραέξω παρουσίαση με τους δικού σου όρους. Τα παραπάνω, να ξεκαθαρίσω βέβαια, δεν αφορούν το μουσικό κομμάτι της παρουσίασης, το οποίο ήταν εκπληκτικό. Απλά το όλο στυλ μου θύμισε τη στιγμή που ο Jake βγάζει τα γυαλιά του για μερικά δευτερόλεπτα...είναι, πως το λένε...λάθος. ;D

Για μένα η στιγμή της αλήθειας ήταν η φράση στο 1.35 περίπου.... :)

Πολύ, πολύ ενδιαφέρον. Και συνθετικά και κιθαριστικά.

Είσαι κακός. Πάω τώρα, με τραβάει να παίξουμε μπάρμπι... ;D

Δηλαδή τι...έξι, άντε εφτά μέρες τον χρόνο.. Είσαι ήρωας, είσαι ένας survivor. Εγώ, το ομολογώ...μόλις προχθές χόρευα Μπιγιονσέ με τη μικρή. Ολ δε σινγκλ λέηντις. Ναι, ναι...υπάρχει και βίντεο. :)

Πόσο σε καταλαβαίνω...

Ευχαριστώ atreu, gianniss και shelter. Σε περίπτωση που χρειάζεται διευκρίνηση, να πω πως το κομμάτι δεν το έχω παίξει, κυρίως γιατί δεν ξέρω να παίζω βιολί. ;D Το έγραψα παίζοντας το στην κιθάρα, για την ακρίβεια στο guitar synth, με τον ήχο που ακούσατε στην ηχογράφηση. Ετσι είχα μια ιδέα για το πως ακούγεται. Είπαμε, ερασιτέχνης. :) Στη συνέχεια το έγραψα στο Sibelious. Αργύρη, έχω διάφορα, τα περισσότερα για το πέος. :) Παρ΄όλα αυτά, πρόσφατα τελείωσα 5 μικρά κομμάτια για ηλεκτρική κιθάρα. Μόλις τα ηχογραφήσω θα τα ανεβάσω να τα ακούσετε. Και αυτό,κύριοι, είναι δέσμευση. ;D

Σ'ευχαριστώ Bill. Να προσπαθήσω να εξηγήσω... Το κομμάτι βασίζεται σε 5 διαφορετικές ομάδες νοτών. Αυτές οι ομάδες δεν έχουν σχέση με κάποια κλίμακα, θα μπορούσαν να έχουν ή ίσως κάποιες να έχουν τελικά, αυτό που έχει σημασία είναι τα διαστήματα ανάμεσα στις νότες που τις αποτελούν. Οι νότες,λοιπόν, κάθε ομάδας μπαίνουν σε μια συγκεκριμένη σειρά, δίνοντας έτσι ένα μελωδικό μοτίβο. (στην πραγματικότητα ξεκίνησα από 5 τέτοια μοτίβα). Κάθε μοτίβο περνάει από διάφορες επεξεργασίες και παράγει άλλα συγγενικά με αυτό μελωδικά σχήματα, σχήματα που βασίζονται στα αρχικά διαστήματα. Τα παραπάνω σου δίνουν το ακατέργαστο υλικό. Μετά πρέπει να κάνεις κάτι μ΄αυτό... :) Γενικά, προσπάθησα κάθε φράση να σχετίζεται κάπως με την αμέσως προηγούμενη, προσθέτοντας κάτι στο τέλος της ή χρησιμοποιώντας κάποια συστατικά της ή κάτι τέτοιο. Bill, να πω εδώ πως είμαι ερασιτέχνης. Αν μπορώ να πω σε κάποιον 10 πράγματα για την κιθάρα, για αυτά εδώ μπορώ να πω μισό. Σ'ε ευχαριστώ πάντως για το ενδιαφέρον. :)

Στον Φούζιο λέμε πάντα ναι. ;D Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα μου....τις έχασα και δεν μπορώ να τις βρω! ;D Σας ευχαριστώ που ακούσατε και σχολιάσατε, ειδικά τον cigaret13 που φαίνεται πως υπέφερε! ;D

Ευχαριστώ παιδιά που μπήκατε στον κόπο. Το κομμάτι ήταν στην πραγματικότητα μέρος μιας άσκησης που έπρεπε να κάνω. Θα ήταν το πρώτο μέρος ενός τριμερούς έργου. Το δεύτερο μέρος θα ήταν, Στράτο, αυτό που περιγράφεις. Για διάφορους λόγους δεν το προχώρησα. Τα υλικά που είχα οργανώσει είναι ευτυχώς καταγεγραμμένα λεπτομερώς, ίσως το ξανασκαλίσω το ζήτημα.

Το έκανα, αλλά αν κατάλαβα καλά θα πρέπει να το κατεβάσει κάποιος για να το ακούσει....τέλος πάντων, όποιος θέλει.. https://www.dropbox.com/s/62wx1hty0magte9/%CE%95%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AE.wav

Δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω...

Κύριοι, καλό μήνα! Μοιράζομαι μαζί σας ένα τεμάχιο για βιολί, γραμμένο προ δεκαετίας περίπου. Τα σχόλια σας, όπως πάντα, ευπρόσδεκτα. :) https://dl-web.dropbox.com/get/%CE%95%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AE.wav?_subject_uid=304404827&w=AAD96I2OywmIm45jxLAGLGxpHtWJkRcEVvI_9lRBIRJuDw

Το ίδιο το είδος της μουσικής ορίζει πόση εγκυκλοπαιδική ή ακαδημαική γνώση-όπως λες-είναι απαραίτητη για την κατανόηση του. Αν μιλάμε,ας πούμε, για Ramones, δεν χρειάζεσαι και μεγάλη μουσική γνώση για να εκτιμήσεις αυτό που συμβαίνει. One-two-one-two-three-four και φύγαμε, και πολύ καλά κάναμε.Ετσι είναι αυτά. Από την άλλη, σε διπλανό thread παίζεις υπέροχα το Giant Steps, ένα από τα δύσκολα test pieces της τζαζ. Απαντώντας δε σε ερώτηση φίλου, εξηγείς στα γρήγορα και την αρμονία του, το πως βασίζεται τον διαμερισμό της οκτάβας σε τρία ίσα μέρη κλπ. Η προσέγγιση ενός τέτοιου κομματιού-το χρησιμοποιώ ως παράδειγμα-προυποθέτει συγκεκριμένα εργαλεία, μεταξύ άλλων και ανάλυσης. Αν δε, θέλεις να κάνεις και τσαχπινιές τύπου Liebman, τότε χρειάζεσαι περισσότερα εργαλεία. Και περισσότερο διάβασμα. Και, που ξέρεις....αν κάποιος είναι και λίγο περίεργος μπορεί να αναρωτηθεί...πως το σκέφτηκε αυτό ο Coltrane? Και τότε ίσως να φτάσει στον Slonimsky και ίσως να βρει ενδιαφέρον το ότι η οκτάβα μπορεί να χωριστεί σε περισσότερα ή λιγότερα ίσα μέρη, και για να δούμε τι γίνεται. Και ίσως να βρει συναρπαστικούς αυτούς τους κύκλους διαστημάτων και πέσει και πάνω στην 12 tone tonality του George Perle, και για να δούμε τι γίνεται. Και τα λοιπά και τα λοιπά.... Και οι Ramones μια χαρά είναι, τους έχω δει και live. :) Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα. Κλείνοντας, να πω πως βρίσκω ιδιαιτέρως διασκεδαστικό το γεγονός πως ο Ξενάκης προκαλεί στους περισσότερους αντιδράσεις παρόμοιες με εκείνες της γιαγιάς μου, όταν πήγαινα το καλοκαίρι στο χωριό πιτσιρικάς και άκουγα στη διαπασών το Piece of Mind και το On Parole. :) Και εγώ βέβαια αντιδρώ έτσι σε κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, πρόσφατα βρέθηκα σε έναν χώρο όπου έπαιζε μια hardcore μπάντα, μεταξύ άλλων. Πάρα πολύ καλή μπάντα, καλοί παίχτες, δεμένοι, είχαν και την πλάκα τους. Μάλιστα, τους πρωτοάκουσα εδώ στο νοιζ. Νταξει, δεν μπόρεσα να ακούσω παραπάνω από ένα λεπτό... :)

Ακριβώς. Λέμε το ίδιο πράγμα. :)

Αν και έχουν υπάρξει πολύ πειστικές τοποθετήσεις για το γιατί αυτό που κάνει ο Ξενάκης ή άλλοι συνθέτες δεν είναι μουσική-ακούγεται σαν κλανιά, δεν έχει μελωδία, είναι τυχαίοι ήχοι ή ούτε καν ήχοι, είναι σκατά πεταμένα με δύναμη πάνω σε ανεμιστήρα κλπ- δεν μπορώ να βρω εξ ίσου πειστικές εξηγήσεις γιατί κάτι που ακούω μου αρέσει ή όχι. Οχι πάντα, τουλάχιστον. Δεν μπορώ, ας πούμε, να εξηγήσω γιατί όταν άκουσα για πρώτη φορά Holdsworth κάτι έγινε μέσα μου, ενώ όσες φορές κι αν ακούσω Greg Howe-εκπληκτικός κιθαρίστας-δεν νοιώθω απολύτως τίποτα. Ομοίως, δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί όταν άκουσα για πρώτη φορά Ξενάκη-και Σκαλκώτα και Χρήστου-την άκουσα. Κανονικότατα. Δεν κατάλαβα γρι, μην λέμε μαλακίες, αλλά την άκουσα big time. Και όπως προείπα, το γεγονός πως αυτές οι μουσικές σηκώνουν κουβέντα και ανάλυση με εξιτάρει διανοητικά και μου δίνει έναν ακόμα τρόπο απόλαυσης. Color me kinky. Κατά τα άλλα, όσοι ασχολούνται σοβαρά με αυτά τα ζητήματα, είναι μουσικοί, συνθέτες, θεωρητικοί με σπουδές πολύ υψηλού επιπέδου, σοβαροί γνώστες του αντικειμένου. Δεν μιλάμε για το ψωνισμένο μετα-φρικιό της γειτονιάς εδώ, αγαπητέ. Αν παρουσιαζόσουν μπροστά τους με το τυχαίο σου αριστούργημα, να είσαι σίγουρος, θα σε ξέσκιζαν και θα μοίραζαν τις σάρκες σου στα αδέσποτα. Ούτε εγώ βέβαια, όπως ο atreu73. δεν μπορώ να ξεχωρίσω τις λάθος νότες. Σε διαβεβαιώ, κάποιοι μπορούν. Τέλος, το συγκεκριμένο κομμάτι ανήκει σε αυτό που ο Ξενάκης ονόμαζε Συμβολική Μουσική, οργανώνει το μελωδικό υλικό του πάνω σε πράξεις Συνόλων. Υπάρχει λεπτομερής ανάλυση από τον ίδιο στο Formalized Music, συναρπαστικό ανάγνωσμα, για όλη την οικογένεια. :)

Είναι μπροστά, ναι?

Το κορίτσι του κυλικείου να το αφήσεις ήσυχο, αγαπητέ. Είναι δικό μου, το είδα πρώτος.

O Zappa λέει κάπου πως οτιδήποτε είναι τέχνη, εφ όσον το βάλεις σε κορνίζα. Τι χρειάζεται για να γίνει αυτό, αναρωτιέμαι...μία κίνηση, μια αλλαγή στάσης απέναντι στα πράγματα που με περιβάλλουν, στους ήχους....τι χρειάζεται για να ακούσω αυτό που ακούει ο Samy?

Αν και συμφωνώ με όσα λες για το 4.33, δεν πιστεύω πως μπορούμε να δούμε το έργο του Ξενάκη κάτω από το ίδιο πρίσμα. Ο Cage στοχάζεται πάνω στα όρια του ρόλου του συνθέτη, τη σχέση του ακροατή με το έργο, τη φύση του ίδιου του έργου, όλα αυτά σε μία χρονική περίοδο που αντίστοιχα ερωτήματα είχαν τεθεί και σε άλλα πεδία της δημιουργίας.Με το 4.33 μας καλεί να κάνουμε το ίδιο, είναι μία κίνηση, όπως σωστά λες, εννοιολογικής σημασίας. Δεν είμαι και ο πλέον αρμόδιος ή ειδικός, αλλά δεν νομίζω πως ο Ξενάκης κάνει εννοιολογική τέχνη. Ισως για πολλά έργα του να ισχύει αυτό που ισχύει και για ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης μουσικής, το ότι το κλειδί της πρόσληψης του έργου βρίσκεται εκτός του και στην κατανόηση του μηχανισμού που το παράγει, αλλά σε αντίθεση με τον Cage, αυτό που τελικά έχει σημασία είναι η μουσική η ίδια και όχι το μήνυμα. Επίσης, ο Ξενάκης έχει πολύ διαφορετική αντίληψη για την τυχαιότητα από τον Cage. Και, μια και αναφέρθηκε το όνομα του, είχε και εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη για τα πράγματα από τον Boulez. Εγραψες. :)

Προσωπικά, βρίσκω αυτή τη μουσική συναρπαστική. Και όπως με κάθε τι που έχω ακούσει μέχρι τώρα στη ζωή μου και μου έχει προκαλέσει αυτή την αντίδραση, η αμέσως επόμενη αντίδραση είναι....πώς γίνεται αυτό? Πως το κάνει? Πως παίζουν έτσι οι Pistols? Γιατί ακούγεται έτσι το Closer? Οι Mahavishnou? Ο Metheny? O Bartok, o Webern, ο Ξενάκης? Κάποια πράγματα με αγγίζουν σχεδόν αποκλειστικά συναισθηματικά, άλλα με εξιτάρουν και διανοητικά.Τα τελευταία επιδέχονται παραπέρα ανάλυση και αυτό για μένα σημαίνει ακόμα ένα επίπεδο απόλαυσης. Αναφέρθηκε ο jet72 στο βάθος της μουσικής του Ι.Ξ. Δεν ξέρω πως μπορούμε να το μετρήσουμε, αυτής ή όποιας άλλης μουσικής. Αν όμως έχει να κάνει με τις σχέσεις και αλληλεπιδράσεις των συστατικών της, τότε μια τυπική ξενακική δημιουργία έχει σίγουρα αρκετό βάθος. Σχετικά με το hype,αυτό υπάρχει παντού και πάντα και για όλα. Αν κάποιος έλκεται από αυτή τη μουσική αρκετά ΄ώστε να θέλει να μάθει τα πώς και τα γιατί, υπάρχει σχετική βιβλιογραφία. Και ο ίδιος ο Ξενάκης έχει δημοσιεύσει αναλύσεις κάποιων έργων του. Να επισημάνω εδώ πως για να κατανοήσει κανείς πληρέστερα αυτά τα πώς και γιατί, πρέπει να έχει μια συνολικότερη εικόνα μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου της σύγχρονης λόγιας( ή κλασικής ή όπως αλλιώς...) μουσικής. Τέλος, θα ήθελα να μιλήσω και για το προφανές....την επικών διαστάσεων βιρτουοζιτέ που απαιτείται από τους εκτελεστές τέτοιων έργων. Δείτε τον πιανίστα στο πιο πάνω βίντεο...νομίζω πως όποιος έχει ασχοληθεί έστω λίγο σοβαρά με κάποιο όργανο αντιλαμβάνεται πως μια τέτοια ερμηνεία ενός τέτοιου υλικού προυποθέτει ικανότητες πολύ υψηλού επιπέδου.

Με αφορμή την εκπληκτική συνέντευξη του Παπαθανασίου...σαν σήμερα γεννήθηκε ο Ξενάκης, ένας άλλος Ελληνας που διέπρεψε εις την αλλοδαπή. Εδώ, Ερμα, έργο για πιάνο γραμμένο το 1961.