pipityri

Να'σαι καλά, Γιώργη. Ευχαριστώ για την ακρόαση.

1 ώρα πριν, fusiongtr είπε

 

Και το μπάσο?

Ναι.

Κύριοι, σας ευχαριστώ για την ακρόαση, τα σχόλια και τις παρατηρήσεις.

Μερικά δικά μου σχόλια πάνω σε όσα ειπώθηκαν...

-Αυτόν τον ψηλό ήχο στο pad που παίζει στο Free Fall τον πήρα χαμπάρι όταν άκουσα με ακουστικά. Αποφάσισα πως δεν μ΄ενοχλεί, έτσι έμεινε.

-Και στις δύο περιπτώσεις το κείμενο γράφτηκε πρώτο. Η μουσική στήθηκε με φροντίδα γύρω από αυτό-στο Teddy Joe ειδικότερα συμβαίνουν αρκετά διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικά σημεία του κειμένου. Μην σας κουράζω με τα τεχνικά, αλλά αν θέλετε μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες.

-Ένα βασικό ζητούμενο και στα δύο κομμάτια ήταν να υπάρχει η αίσθηση πως όλα συμβαίνουν live, εδώ και τώρα. Θα ήθελα να είχα ένα αληθινό πιάνο κι ένα αληθινό μπάσο κλαρινέτο, να τους έδινα τις παρτιτούρες τους και να έπαιζαν σε άμεση διάδραση με τη φωνή κλπ. Αλλά μια και δεν,ήθελα να υπάρχει αυτή η αίσθηση. Πράγμα που, στο δικό μου μυαλό, σημαίνει ένα take και γεια σας. Μικρές ατέλειες μένουν ως έχουν. Το μόνο editing που έκανα ήταν να καθαρίσω την midi glitsα στο πιάνο-να ξεκαθαρίσω εδώ πως όλα είναι παιγμένα στο guitar synth.

-Το Free Fall με παίδεψε λίγο γιατί αρχικά το πίεσα προς μια κατεύθυνση που δεν του πήγαινε. Κάποια στιγμή, σε αναζήτηση έμπνευσης, πήρα μαζί μου στο αμάξι ένα cd που είχε κάνει ο AH μόνος του ΄γύρω στο 2000-δεν το είχα πολυακούσει γιατί δεν μου πολυάρεσε. Εκεί λοιπόν άκουσα ένα κομμάτι που ήταν ακριβώς αυτό που αναζητούσα-σαν ατμόσφαιρα. Στην πραγματικότητα, όπως πολύ σωστά επισήμανε ο Στράτος, βασίστηκα εκεί. Ας πούμε πως πρόκειται για ένα είδος tribute...

-;Όπως πάλι σωστά είπε ο Στράτος, τα δύο κομμάτια έχουν κάποια κοινά αρμονικά στοιχεία, πράγμα υπολογισμένο εξαρχής.

-Και φυσικά, ναι, αποτελούν ένα ακόμα κεφάλαιο σε μακρά σειρά φιλολογικών βραδιών που χάνεται στα βάθη του χρόνου. Μακάρι να είχα κάπου τις κασέτες που γράφαμε...

-To σόλο στο Free Fall είναι το ένα και μοναδικό take που έκανα. Θα γυρνούσα, υποτίθεται, να κάνω κι άλλα. Τελικά αποφάσισα πως αυτό έπιανε ιδανικά  το άρωμα της στιγμής. 

-Οι εντάσεις, για να΄μαι ειλικρινής, μου αρέσουν ως έχουν. Το μπούκωμα της φωνής στο Free Fall οφείλεται σε συνάχι. Η χροιά της lead, μια μου αρέσει, μια δεν μου αρέσει. Και πάλι απ΄την αρχή...

Συμφωνώ με ό,τι λέει ο Γιώργος από πάνω. Και,φυσικά, διαφωνώ καθέτως, οριζοντίως και διαγωνίως  με τα περί "αυτοαναίρεσης της λεγόμενης έλλειψης αλληλεπίδρασης" κλπ . Το συγκεκριμένο κομμάτι κερδίζει το στοίχημα, όχι χάρη στη "συλλογικής"δουλειάς και συνεργασίας μεταξύ εσού και του ιδίου, αλλά επειδή ακριβώς κινήθηκες προς μια κατεύθυνση όπου μια τέτοια αλληλεπίδραση μπορεί να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία. Αναγνωρίζοντας τους περιορισμούς του μέσου, τους χρονικούς, του εαυτού μας κλπ  νέες, ίσως συναρπαστικές δυνατότητες παρουσιάζονται, που διαφορετικά μπορεί να αγνοούσαμε. Θα κάναμε πολύ διαφορετική κουβέντα αν, ας πούμε, τα σόλο είχαν διπλάσια διάρκεια. Όμως, χρησιμοποίησες τις λούπες ως αυτό που είναι και όχι για να μιμηθείς, ξέρω γω, το παίξιμο του Dejohnette. Το αποτέλεσμα είναι τίμιο και έχει καλλιτεχνική συνέπεια. 

Μου άρεσαν επίσης τα σόλο-και της κιθάρας και του  "rhodes". Φαντάζομαι πως για το τελευταίο μέρος από τα εύσημα δικαιούται και η κόρη.:)

Καταπληκτικό,  φίλε. Με άγγιξε,  ωραία μελωδία, αρμονία και γουστάρω, εννοείται,  το σουρεαλιστικό του τίτλου. Instant favorite. 

Κάπως καθυστερημένος στο πάρτυ, αλλά τώρα κατάφερα να ακούσω το τεμάχιο. Ό,τι ήταν να ειπωθεί έχει ήδη ειπωθεί, τα είπαν μια χαρά οι συνάδελφοι. Μου άρεσε πολύ το θέμα/εισαγωγή και η κιθάρα στο σόλο. Το μέρος του synth flute το βρίσκω θεμελιωδώς προβληματικό κι αν ήμουν ο Manfred Eicher θα σου έκανα μούτρα μέχρι να το βγάλεις.

Το βασικό πρόβλημα όμως, είναι το εξής...Όσο έξυπνο κι είναι το στήσιμο, πρόκειται για μια απομίμηση της πραγματικότητας. Αυτή η μουσική φτιάχνεται μέτρο μέτρο σε πραγματικό χρόνο και ο κύριος λόγος που ένα κομμάτι τέτοιας διάρκειας στέκει, είναι πως κάθε του μικροστιγμή είναι εμποτισμένη από την  ευφυία, την ευαισθησία, την εφευρετικότητα και την προσωπικότητα αληθινών μουσικών. Το ξέρεις, φυσικά, και το ξέρω πως το ξέρεις και το ξέρεις πως το ξέρω πως το ξέρεις, το αναφέρω απλά ως γενικότερο προβληματισμό με αφορμή το κομμάτι. Ακόμα κι αν το στήσεις με απίστευτη λεπτομέρεια, παραμένει παγίδα γιατί εξακολουθείς να είσαι εσύ που αντιδράς σε αυτά που εσύ παίζεις. Ο Μήτσος θα αντιδρούσε διαφορετικά-με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Προσωπικά, θα προτιμούσα να άκουγα το κομμάτι με ένα κακό αλλά αληθινό rhythm section ή στημένο με τέτοιο τρόπο ώστε η διάδραση σε πραγματικό χρόνο να μην είναι τόσο ζωτικής σημασίας όσο σε αυτή τη μουσική.

Εννοείται, φυσικά, πως όλα τα παραπάνω λέγονται με μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση και να κλείσω πως ναι, επειδή πρόκειται για το στυλ μουσικής που κυρίως ακούω, μπορώ να φανταστώ το τεμάχιο στον πραγματικό κόσμο και σίγουρα πρόκειται για ένα ωραιότατο πόνημα.