pipityri

1 ώρα πριν, cigaret13 είπε

Όχι δεν μου ακούγεται καλύτερο.  Στα αυτιά μου η πρώτη μίξη είναι και η καλύτερη, απλώς είπα να ακολουθήσω τις συμβουλές σου και του Σπύρου.... οπότε να πως φτάνουμε στην αμπαλοσύνη!

Ντάξει, τα περί αμπαλοσύνης είναι δικά σου. Επιπλέον, δεν μίλησα για θέματα μίξης-δεν κατέχω-αλλά για θέματα ενορχήστρωσης. Και, πέραν της πλάκας, αν θέλεις να στήνεις τα κομμάτια όπως το κάνεις-που, φαντάζομαι αυτό θέλεις και όντως έχουν μια συγκεκριμένη ταυτότητα "δικιά σου"-θεωρώ πως θα πρέπει να κοιτάξεις λίγο το θέμα της διαφοροποίησης μελωδίας-συνοδείας(δηλαδή των αρπισμών) ως προς το ηχόχρωμα: υπάρχουν πολλά πράγματα με παρόμοιο ήχο, στριμωγμένα σε μικρό χώρο, που διεκδικούν την προσοχή του ακροατή. Αν οι αρπισμοί ήταν, ξέρω γω, στην ακουστική ή αν τα θέματα τα έπαιζε κλαρίνο, θα υπήρχε αρκετή διαφοροποίηση ώστε να βγαίνει η μελωδία μπροστά χωρίς δυσκολία. Και κάτι ακόμα-αυτό που έχει σημασία είναι πρωτίστως το θέμα, η μελωδία. Εχεις μια τάση να τους βγάζεις πολύ μπροστά, λες και είναι κάτι πολύ σημαντικό-δεν είναι, είναι δευτερεύον στοιχείο, συνοδευτικό. 

Βέβαια, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, τίθεται το ζήτημα του προσωπικού οράματος, της "καλλιτεχνικής άποψης" που είπε και ο φίλος τις προάλλες. Επ΄αυτού δεν έχω κάτι να πω, αλλά το σχόλιο σου για μία από τις μεταγενέστερες εκδοχές του κομματιού σε σχέση με το πιάνο που "ήταν δυνατό στην μίξη", με κάνει να πιστεύω πως μάλλον ακούμε τα πράγματα πολύ, πολύ διαφορετικά.

Εκείνο που δεν είναι θέμα άποψης είναι το  ότι τα τύμπανα πρέπει να παίζουν στο μέτρο που είναι το κομμάτι. Ναι, θα μου πεις, αλλά τι γίνεται αν θέλω να το κάνω επίτηδες, δεν μπορώ να έχω, ξέρω γω, πολλυρυθμίες κλπ κλπ. Φυσικά, φτάνει να γίνεται με πρόθεση και να επικουρείται και από άλλα στοιχεία στο τεμάχιο, ώστε να μην ακούγεται σαν λάθος. Και, εν πάση περιπτώσει, μιλάμε για ροκ μπαλάντα και έχουμε μια γενική εικόνα για το τι περιμένουμε να ακούσουμε και τι όχι.

Διαμαντάκι. Ότι είπε και ο @gmoukou .

10 ώρες πριν, fusiongtr είπε

Σας πληροφορώ, ότι μετά από τόσες μέρες με έπιασα να σιγοτραγουδάω την μελωδία.

Είσαι σίγουρος πως σιγοτραγουδούσες αυτήν την μελωδία και όχι το Desafinado?   

Μόλις τώρα, fusiongtr είπε

 

Φαντάζομαι ότι μιλάς για το γνωστό guitar arpeggio de-emphasizer.

 

Ναι, έχεις απόλυτο δίκιο. Πιο συγκεκριμένα, το νέο limited edition μοντέλο, Photis' Guitar Arpeegio De-Emphasizer. Χαμός στο NAMM. ΧΑΜΟΣ.

3 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΜΙΑ!

Νομίζω πως όλα θα λυθούν με τη χρήση του κατάλληλου εφέ, την κατάλληλη στιγμή. Φυσικά μιλάω για το Arpeggio De-Emphasizer. Είναι λίγο ακριβό, αλλά χαλάλι, θα τσοντάρουμε κι εμείς.  

3 λεπτά πριν, Nikos Aravanis είπε

Δεν έχω μάθει να παίζω πιάνο μόνος μου,περιμένεις να μάθω για μπάντα

Μια χαρά παίζεις, με ευαισθησία και όμορφες ιδέες. Απλά, πρέπει να βρεις τους  χώρους  σου σε ένα σύνολο, πράγμα που μάλλον προυποθέτει να παίζεις λιγότερα αλλά πιο σίγουρα. Θα μου πεις..."μ΄αφήνει ο άλλος ο πορωμένος που πρέπει ντε και καλά να γράψει 42 layers με κιθάρες που κάνουν αρπισμούς...?.."  και θα' χεις και δίκιο.  

7 λεπτά πριν, Τραμπαρίφας είπε

Στην αρχή θεώρησα ότι ο πιπιτύρι έχει δίκιο. Τώρα που κάνω δεύτερες σκέψεις θεωρώ ότι ο πιπιτύρι έχει δίκιο σε ότι αφορά τη δομή ενός κομματιού από τη δική του οπτική καλλιτεχνική ματιά.

 

@pipityri αν όλοι οι καλλιτέχνες είχαν το ίδιο σκεπτικό δε θα είχαμε τόσα διαφορετικά κομμάτια ή τόσο διαφορετικές φόρμες γραψίματος ή δομής κομματιών. 

 

Με τη λογική σου δε θα είχαμε κομμάτια που ξεκινάνε κατευθείαν με το ρεφραίν ας πούμε και πάει λέγοντας. 

 

Και σε σειρές ή ταινίες σου λένε το τέλος από την αρχή και μετά αρχίζουν να σου εξιστορούν πως φτάσαμε ως εκεί. Καλλιτεχνική άποψη νομίζω το λένε.

Αν και επί της ουσίας συμφωνώ-φυσικά και μιλάω, τελικά, μέσα από την δική μου οπτική-νομίζω πως κάπου με έχεις παρεξηγήσει. Δεν έχω πρόβλημα με "άλλες" φόρμες κλπ και σε καμιά περίπτωση-και για κανέναν λόγο-δεν θα διατυπώσω δημόσια κριτική για την "καλλιτεχνική άποψη" κάποιου. Όπως έχω ξαναπεί, ακούω πολλές φορές τα κομμάτια που προτίθεμαι να σχολιάσω και ένας λόγος που το κάνω αυτό είναι ακριβώς για να βγάλω από την μέση το "μου αρέσει-δεν μου αρέσει". Αλίμονο, δεν μπορώ να ισχυριστώ πως το πετυχαίνω πάντα ή 100%, αλλά στον βαθμό που το πετυχαίνω καταθέτω μία άποψη που μπορεί να είναι χρήσιμη για όποιον ενδιαφέρεται. Και στο διαταύτα, θεωρώ πως το συγκεκριμένο κομμάτι δεν έχει ενορχηστρωθεί όπως θα έπρεπε ώστε να αναδειχθεί ως δημιούργημα των συγκεκριμένων φίλων-όχι δικό μου. Και αναγνωρίζω-ως παθών πρωτίστως- πως συχνά κάνουμε τα πράγματα με έναν τρόπο, όχι από "καλλιτεχνική άποψη" αλλά από συνήθεια.

4 λεπτά πριν, cigaret13 είπε

...με έναν καραερασιτέχνη σαν κι εμένα!

Οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες ήταν ερασιτέχνες. Δεν το΄πα εγώ, ο Satie το΄πε.

Σχετικά με το θέμα της προσδοκίας...επειδή είσαι αισθηματίας και διαβασμένος, θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ, με το εξής παράδειγμα.

Αυτή είναι η πρώτη παράγραφος του Οργισμένου Βαλκάνιου:

 Ήρθε και στάθηκε πάνω απ΄την αστραφτερή Machules. Με νωχελικές κινήσεις πέρασε στα χέρια του ένα ζευγάρι μαύρα γάντια κεντημένα όλο μ΄ασημόκαρφα. Μετά φόρεσε τα γυαλιά του....Κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι.

-Δεν καταλαβαίνω κανέναν, μουρμούρισε μέσ΄απ΄τα δόντια του και σήκωσε αργά το πόδι του, το ζύγισε και το τίναξε με δύναμη πάνω στο πεντάλ καθώς τα γαντοφορεμένα χέρια του πέταξαν και άρπαξαν  το στριφτοκέρατο τιμόνι. Μαρσάρισε σκληρά ώσπου ένα σύννεφο σκόνης ξεσηκώθηκε και τον τύλιξε. Μετά, πάντα χωρίς να βιάζεται, καβάλησε τη μοτοσυκλέτα. Κοίταξε δεξιά, αριστερά, κι ύστερα σφίγγοντας τη  Machules μες στα σκέλια του, έδωσε όλο το γκάζι κι αναδύθηκε μέσα απ΄το γαλανό σύννεφο της εξάτμισης σαν μαύρος άγγελος εκδικητής, ιππεύοντας τα εκατόν είκοσι βρυχώμενα μίλια της και χάθηκε στην άσφαλτο, χαράζοντας μιαν ασημένια λάμψη μες στ΄απομεσήμερο.

Κι αυτή είναι η τελευταία:

  Φόρεσε τα γυαλιά του και κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι.

Η Τερέζα τον αγκάλιασε σφιχτά απ΄τη μέση και κόλλησε πάνω του.Η μηχανή έτρεμε ολόκληρη και της έφερνε ένα γλυκό μούδιασμα σ΄όλο της το κορμί.

-Εντάξει?  της φώναξε.

Η Τερέζα σφίχτηκε κι άλλο πάνω του.

-Δρόμο, ξαναφώναξε και μαρσάρισε σκληρά ώσπου ένα σύννεφο σκόνης ξεσηκώθηκε και τον τύλιξε. Κοίταξε δεξιά, αριστερά, κι ύστερα σφίγγοντας τη  Machules μες στα σκέλια του, έδωσε όλο το γκάζι κι αναδύθηκε μέσα απ΄το γαλανό σύννεφο της εξάτμισης σαν μαύρος άγγελος εκδικητής, ιππεύοντας τα εκατόν είκοσι βρυχώμενα μίλια της και χάθηκε στην άσφαλτο, χαράζοντας μιαν ασημένια λάμψη μες στ΄απομεσήμερο...

Ελπίζω να έγινα σαφής.  

7 λεπτά πριν, cigaret13 είπε

 Εννοείς να ξεκινάει το κομμάτι "άδειο", να μπαίνουν λίγο λίγο οι "λεπτομέρειες" μέχρι την κορύφωση του και μετά από αυτήν, για να υπάρχει το αίσθημα της έκπληξης στον ακροατή;  Να του κρατάει το ενδιαφέρον του σε όλη την διάρκεια του το κομμάτι;  Εάν εννοείς αυτό, δεν συμφωνούμε Σπύρο μου.

     Προσωπικά δεν ακούω κάτι τέτοιο στα κομμάτια μου. Κάθε μέρος τους έχει και κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα, τουλάχιστον αυτό προσπαθώ να κάνω όταν τα γράφω για να υπάρχει το αίσθημα της προσδοκίας.

Είναι μεγάλη κουβέντα, που αν την κάναμε θα καταλήγαμε στο ότι-πέρα από κάθε αμφιβολία-έχω δίκιο κι έχεις άδικο. Ο μόνος λόγος που το δηλώνω εδώ ευθαρσώς είναι γιατί αν κάποια στιγμή ξεπεράσεις κάποιες εμμονές που έχεις και, έστω για πλάκα, κάνεις κάτι διαφορετικό, θα εκπλαγείς τόσο με το αποτέλεσμα-και απλά θέλω να μπορώ να κάνω παράθεση αυτό και να σου πω...εγώ στα'λεγα.

Θα μπορούσα να πω διάφορα, αλλά σχετίζονται με αυτά που αποκαλείς "λεπτομέρειες", και με τα οποία-όπως λες-δεν ασχολείσαι. Πράγμα οξύμωρο, γιατί οι ενορχηστρώσεις σου έχουν πολλές τέτοιες "λεπτομέρειες" , τις οποίες, όμως, τις χειρίζεσαι εσφαλμένα και χωρίς καμία αίσθηση οικονομίας. Με απλά λόγια, έχεις παίξει όλα σου τα χαρτιά πριν το κομμάτι(και αυτό και άλλα) φτάσει στην μέση. Αυτό καταστρέφει οποιαδήποτε προσδοκία-η προσδοκία για ένα πράγμα δημιουργείται από την έλλειψη του. Αυτό, καμία μίξη δεν θα στο διορθώσει. Οκ, ξέρω. Λεπτομέρειες. 

Ενα δύο πράγματα,

-Ο Νίκος θα πρέπει να σκεφτεί πάνω στο θέμα " παίζω πιάνο σε μπάντα". Πολλές ωραίες ιδέες, αλλά σκόρπιες και πλαδαρά τοποθετημένες εδώ κι εκεί. Επιπλέον, εσύ θα πρέπει να σκεφτείς πάνω στο θέμα " δίνω χώρο στο πιάνο".

-Θέλει θράσος-και μια κάποια άγνοια κινδύνου- ώστε να κάνεις σόλο μετά τον Γιώργο- ο οποίος σκίζει, φυσικά-αλλά εδώ όντως στάθηκες στο ύψος των περιστάσεων. Το σόλο στο τέλος είναι πολύ ωραία κορύφωση και μπράβο. Πάει στράφι όμως, ακριβώς λόγω των χειρισμών σου νωρίτερα.

-Όλα τα παραπάνω μπορείς να τα αγνοήσεις και να πορευτείς όπως συνηθίζεις.Αλλά, ρε φίλε, τα γαμημένα τα τύμπανα στο βασικό θέμα παίζουν 4/4  ενώ το θέμα είναι 12/8. Το ίδιο κάνατε και σε ένα πρόσφατο με τον άλλο Γιώργο, κανείς δεν το ανέφερε και αυτό είναι ο λόγος που το κάνω τώρα. Μας βλέπουν και μικρά παιδιά.  

-Το κομμάτι, σαν σύνθεση, είναι όντως πολύ ωραίο. Μπράβο Νίκο.

11 λεπτά πριν, loucas είπε

Οι απλωτές ειναι μαλλον απο ακοϋσματα Grusin και Evans.

Μου θυμίζουν και λίγο Jarrett, εποχής Koln Concert.

Ωραίος. Θα μπορούσα να ακούω τις "απλωτές" σου για άλλο τόσο. Και ύστερα λίγο ακόμα.

Ρε συ Νίκο, όποτε καταφέρνω να ακούσω κάποιο από τα κομμάτια σου-γιατί συχνά λόγω δουλειάς κλπ δεν τα καταφέρνω-σιχτηρίζω για αυτά που δεν έχω ακούσει και τρέχω να κάνω κατσάπ. Και αν, μερικές φορές, μελωδικά μπορεί να μην είναι ακριβώς του γούστου μου, πάντα πρόκειται για δουλειές τρομερά προσεγμένες και συνεπείς. 

Το συγκεκριμένο κομμάτι με άγγιξε βαθιά, την άκουσα με τα θέματα-κανονικότατα. Είναι, φυσικά, εξαιρετικά στημένο, υποδειγματικά ενορχηστρωμένο, μιλάμε για σεμινάριο. Σαν ύστατο κοπλιμάν, το layering στις ρυθμικές στην αρχή μου θύμισε Marr. Μου άρεσε όμως που αυτό δεν έγινε κυρίαρχο στοιχείο αλλά πήγε αλλού στην πορεία του κομματιού-κι αυτό μάλλον είναι ακόμα πιο ύστατο κοπλιμάν.

 Μπράβο και ξαναμπράβο.

20 ώρες πριν, gkourmoul1 είπε

Ευχαριστω Σπυρο!!

 

Σιγουρα δεν ειναι το μοναδικο με ξεκαθαρη δομη. Εχω κι αλλα 

 

 

Ξεκάθαρη δομή δεν σημαίνει απλά διαδοχική παράθεση μερών. Μιλώντας με όρους γλώσσας, αυτό δεν είναι μυθιστόρημα ή ποίημα, είναι λίστα για ψώνια. Ισως δεν το αντιλαμβάνεσαι 100% ,  αλλά το ότι ακολούθησες εδώ μια συγκεκριμένη στρατηγική, σε οδήγησε-έστω ενστικτωδώς-να χρησιμοποιήσεις σημεία στίξης που υπογραμμίζουν τα διάφορα συστστικά του κομματιού και το αναβαθμίζουν συνολικά ώστε-τουλάχιστον μια κατηγορία ακροατών με, ίσως, πιο απαιτητικές απαιτήσεις-να το θεωρούν όντως  πολύ ωραίο κομμάτι.

Φυσικά, ο καθένας πορεύεται με τον τρόπο του-ο οποίος συχνά είναι μια διαδοχή από λάθη που ίσως κάποια στιγμή οδηγήσουν στο μονοπάτι που έπρεπε εξαρχής να είχε πάρει, αλλά ίσως και όχι-εντούτοις θα σου πρότεινα να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί αυτό το κομμάτι υπερέχει θεαματικά όλων των προηγούμενων και στη συνέχεια να το χρησιμοποιήσεις σαν μοντέλο.

Θεωρώ πως είναι αυτονόητο, όλα τα παραπάνω τα λέω απολύτως καλοπροαίρετα και αφού έχω ακούσει και αυτό και τα προηγούμενα πολλές φορές.

Πάρα πολύ ωραίο. Για να πω την αλήθεια, είναι το πρώτο από τα διάφορα που έχεις ανεβάσει που μπορώ να αντιλειφθώ ως κομμάτι, με αρχή, μέση και τέλος. Ωραίο κατανοητό θέμα, εκπληκτικό το εύρημα με τις οκτάβες στα σημεία που συμβαίνει και πολύ ωραίο σόλο, με αίσθηση μέτρου και story telling στήσιμο, κάτι που γενικά μου έχει λήψει από τα άλλα που έχω ακούσει-συνήθως μου δίνεις την εντύπωση πως παίζεις για περισσότερη ώρα από όση μπορείς/χρειάζεται. Θεωρώ πως εδώ έχουμε ένα διαμαντάκι που του αξίζει όμως λίγο καλύτερη μεταχείρηση στην μίξη και την ενορχήστρωση. Μπράβο !

Ευχαριστώ @cigaret13 @gkourmoul1 για την ακρόαση και τα σχόλια. Προκειμένου να μην δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις, να ξεκαθαρίσω πως θεωρώ το μουσικό μέρος του έργου, απολύτως αυτόνομο και πλήρες, έχει δηλαδή όλα εκείνα τα στοιχεία που το καθιστούν ικανό για ακρόαση, χωρίς παραπέρα συσχετισμούς. Δεν θα το μοιραζόμουν εδώ, διαφορετικά. Θεωρώ επίσης ενδιαφέρον το ότι η χορογραφία ήταν ήδη έτοιμη όταν μου ζητήθηκε να γράψω την μουσική, καθώς και το ότι έγραψα την μουσική χωρίς να δω τα clips από τις πρόβες. Δεν κρύβω πως αμφότεροι σχεδόν σκιαχτήκαμε όταν διαπιστώσαμε πως το αποτέλεσμα ήταν εξωπραγματικά in sync, και σε επίπεδο macro-είσοδοι/έξοδοι διαφορετικών ομάδων-και σε επίπεδο micro-κίνηση των χορευτών σε απόλυτο συγχρονισμό με ηχητικά cues. Μιλάμε, δηλαδή, για κοινή αισθητική, κοινή αντίληψη πάνω στη φόρμα, στην σχέση ανάμεσα σε κίνηση/ακινησία, ήχο/σιωπή κλπ. Μιλάμε επίσης-αν και γνωριζόμαστε από το 1979-και για απίστευτη τύχη....

  Όπως και να΄χει, σήμερα παρακολούθησα μία ακόμα πρόβα. Μια και το ανέφερε ο Γιώργος, η χορογραφία εξακολουθεί να δουλεύεται αρχικά χωρίς την μουσική και είναι πραγματικά εντυπωσιακό να παρακολουθείς ένα σύνολο μονάδων να αρχίζει σταδιακά να συμπεριφέρεται σαν ένας και μόνο οργανισμός, ακολουθώντας έναν ενιαίο εσωτερικό μετρονόμο. Απλά, απίστευτο. Συγκινητικό επίσης να βλέπεις όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους να δουλεύουν , να τα δίνουν όλα-όλα όμως-ουσιαστικά για το γαμώτο του πράγματος. Ελπιδοφόρο από τη μία, από την άλλη, αναλογιζόμενοι πόσοι τελικά θα καταφέρουν να δουλέψουν, σε πιάνει μια στεναχώρια...Αν και, προσωπικά, κρατάω την ελπίδα.

4 λεπτά πριν, loucas είπε

Σϊγουρα "οπτική" μουσική.

Σπϋρο μου άρεσε πολϋ και αν ειχα και την εικόνα του έργου θα ήταν τέλεια .

Μουσικη όπως πρέπει .Μπραβο.

Να' σαι καλά, Λουκά. Να σου πω την αλήθεια, κι εγώ κατάλαβα τι ακριβώς έκανα, όταν το είδα στη σκηνή.

4 λεπτά πριν, dimsonic είπε

btw πόσο καιρό σου πήρε?

Δύο μέρες. Στο τέλος της δεύτερης, λίγο πριν τελειώσω, Blue Screen Of Death-μιλήσαμε εδώ γι΄αυτό. Ύστερα το ξαναέκανα από την αρχή, σε μία μέρα. Μιλάμε, φυσικά, για μία μέρα/όλη μέρα.

56 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

.Να υποθέσω ότι αυτό ήταν το αρχείο που δεν σου άνοιγε στο sonar?

Ναι...  

14 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Πέντε μικρές ιστορίες για το ίδιο θέμα, που τις διηγούνται διαφορετικά άτομα.

Πέντε διαφορετικές οπτικές, πέντε διαφορετικές φωνές που πραγματεύονται ένα και μόνο αντικείμενο.

Αυτή είναι η δική μου εικόνα.

 

Μου άρεσε πολύ.

 

Θα ήθελα όμως να δώσεις περισσότερες λεπτομέρειες για πολλά πράγματα όπως ...

 

Που το έγραψες, όργανα/εξοπλισμό που χρησικοποίησες.

Επίσης από που είναι οι ήχοι που ακούγονται, οι φωνές, κλπ.

Ένα άλλο, είναι τι ρόλο παίζουν κάποια background κρουστά που ακούγονται, δημιουργώντας κάτι σαν ένα δεύτερο επίπεδο προσοχής.

Πώς το σκέφτηκες/συνέλαβες, αισθητικά.

Στην πραγματικότητα, τα μέρη που εντόπισες αντιστοιχούν σε διαφορετικές ομάδες χορευτών.

 Η ηχογράφηση έγινε εκεί που γίνεται πάντα, στο σπίτι μου.   Όλα έχουν παιχτεί από μένα-υπάρχουν δύο κανάλια κιθάρας με extended techniques, 5-6 κανάλια με ebow, όλοι οι υπόλοιποι ήχοι είναι παιγμένοι με το guitar synth ( διάφορα samples), εκτός των φωνών-αυτός είμαι εγώ. Η χρήση όλων των ήχων-κρουστών ή μη- έχει να κάνει με την δημιουργία συγκεκριμένων υφών και δεν είναι ρυθμική, καθώς, όπως είπα και πιο πάνω, υπήρχε ρητή οδηγία για την αποφυγή παλμού. Το πήγα λίγο παραπέρα και αυτό που επιδίωξα είναι να μην υπάρχει τίποτα που να θυμίζει θέμα, τίποτα το αξιομνημόνευτο-παρά μόνο η εντύπωση πως ίσως υπάρχει. Δηλαδή,να δημιουργείται μια αίσθηση χωρίς να μπορείς εκ των υστέρων να πεις τι ακριβώς την δημιουργεί. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός. 

@dimsonic Ευχαριστώ, Δημήτρη. Και ναι, έχεις δίκιο, το ευχαριστήθηκα δεόντως.   

3 ώρες πριν, gmoukou είπε

Μπράβο Σπύρο!

Σου εύχομαι να έχεις πάντα τέτοιες δημιουργικές συνεργασίες!

Πολύ ωραία γαλήνια ατμόσφαιρα, μυσταγωγική, με μια διακριτική γλυκιά μελαγχολία.

Το πρώτο μέρος (ας πουμε μέχρι πριν τα έγχορδα) μου έβγαλε πολύ την αίσθηση της ακρόασης μουσικής του Brian Eno (Music for airports, Thursday Afternoon Κλπ) την οποία φυσικά λατρεύω.

 

Παρόλο που απόλαυσα τη μουσική μόνη της θα ήθελα πάρα πάρα πολύ να τη παρακολουθήσω μαζί με το χορό οπότε αν φτάσει βίντεο στα χέρια σου να το μοιραστείς μαζί μας (βλέπεις δε ρωτάω, δώσε θάρρος στο χωριάτη!)

 

Φυσικά μια ανάλυση επι του έργου σου θα ήταν πολύ ευχάριστη.

 

Και πάλι μπράβο!

Γιώργο, σ΄ευχαριστώ πολύ για την ακρόαση και τα καλά σου λόγια. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω την πρώτη πρόβα των παιδιών στο θέατρο και, δεν σου κρύβω, ήταν για μένα μια στιγμή πολύ έντονη. Ξέρεις πως είναι, να ακούς κάτι που έχεις γράψει να γεμίζει μια αίθουσα.Και η χορογραφία, τι να πω...η Αντιγόνη είναι κορυφαία χορογράφος, μακάρι να υπάρξει κάποιο βίντεο, με χαρά θα το μοιραστώ.

 Η ιδέα για πως θα έπρεπε να είναι η μουσική ήταν δικιά της. Ήθελε ένα soundscape, με χώρους και χωρίς παλμό-ήταν απόλυτη σ΄αυτό. Ήθελε επίσης αναφορές στο πρωτότυπο soundrack της ταινίας καθώς και το τελευταίο μέρος να οδηγεί στην αρχή της παράστασης όπου ακούγεται ένα συγκεκριμένο τραγούδι από την ταινία. 

Συνθετικά, βασίστηκα κυρίως στην αίσθηση των πραγμάτων-ταινίας, χορογραφίας και του  πρωτότυπου soundrack-για να φτιάξω ένα δικό μου κολάζ από αυτόνομα και αλληλοεπικαλυπτόμενα ηχητικά αντικείμενα. Το τελευταίο μέρος χρησιμοποιεί μοτιβικά και αρμονικά στοιχεία από το συγκεκριμένο κομμάτι της ταινίας, διαλυμένα σε μια ελεύθερη πολυφωνία. Επιπλέον, ιδιαίτερη φροντίδα υπήρξε και τον spatial παράγοντα, την συμπεριφορά όλων των ηχητικών αντικειμένων μέσα στον χώρο-κάτι που στην μεγάλη αίθουσα λειτούργησε, ευτυχώς, πολύ ικανοποιητικά.

Ο Eno-και από κοντά ο Fripp- είναι πάντα ένα σημείο αναφοράς, φυσικά.  

6 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Για πες μας βρε Σπύρο.

Η Σοφία κάνει στο Ωδείο, πιάνο και θεωρία/αρμονία, και μ' εσένα "άλλη" αρμονία και κθάρα?

Πώς τα προλαβαίνει όλα (μαζί με τις υποχρεώσεις του σχολείου και κάποιες πιθανές ξένες γλώσσες)?

Είναι πολύ συγκροτημένη και οργανωτική με τον χρόνο της. Επί πλέον, όπως ξέρεις, στη οικογένεια μας η ενασχόληση με τις τέχνες δεν είναι κάτι που έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Οπότε, χρόνος βρίσκεται.

Σας ευχαριστώ όλους- και εκ μέρους της Σοφίας, η οποία σας βρίσκει όλους πολύ, πολύ καλούς και ευγενικούς.

@Jazzjoker Θα σου πως μόνο πως, όταν της έδειξα πως, με την προσθήκη της b5/#4 από πεντατονική περνάμε σε blue, η αντίδραση της ήταν...τώρα ακούγεται ακόμα καλύτερα.

@fusiongtr Το πάμε σιγά-σιγά. Για την ώρα πρέπει να τελειώσει μια αρμονική ανάλυση του In A Santimental Mood, μέχρι την Παρασκευή. Τ΄ακούς μικρή?

3 ώρες πριν, Jazzjoker είπε

Εγώ το αντιλαμβάνομαι ότι από πίσω είναι ο full (ρυθμική κιθάρα και αρμονία) και μπροστά είναι ο half (solo) που αισθάνεται μισός και πασχίζει να βρει την ηρεμία της ολότητας που αντιλαμβάνεται από το περιβάλλον του. Το συγκεκριμένο κομμάτι το καταλαβαίνω περισσότερο ως μέρος έργου παρά ολοκληρωμένο και αυτοτελές. Παρόλο δηλαδή που είναι πολύ ωραίο, μου δίνει την εντύπωση ότι στην αρχή δεν ξεκινά αλλά συνεχίζει. Και στο τέλος δεν τελειώνει.

Πάντα η ανάγνωση που κάνεις είναι πολύ, πολύ κοντά σ΄ αυτό που έχω στο μυαλό μου. Ειδικότερα  το δεύτερο σκέλος , "  μου δίνει την εντύπωση ότι στην αρχή δεν ξεκινά αλλά συνεχίζει. Και στο τέλος δεν τελειώνει." είναι απολύτως spot on. Δεν το θεωρώ ημιτελές-ποτέ δεν θα δημοσιοποιούσα κάτι που δεν ανταποκρίνεται στα προσωπικά μου κριτήρια. Απλά, πιστεύω πως το να υπαινίσσεται κανείς μιαν αρχή ή/και μια συνέχεια είναι ένας ακόμα τρόπος να ειπωθεί μια ιστορία.

 @fusiongtr Εδώ και πολλά, πολλά χρόνια η βασική μου κιθάρα είναι η strat. Με την Godin παίζω συνήθως όταν θέλω midi-και η strat είναι midi ready, αλλά θέλει ένα καλό setup για να είναι 100%. Με την Les Paul παίζω σπάνια, κυρίως επειδή είναι βαριά και, κακά τα ψέματα, δεν είμαι πια 20 χρονών. Την άταστη την ξανάπιασα πρόσφατα, θέλω λίγο δουλίτσα για να την φέρω τουλάχιστον εκεί που την είχα αφήσει. 

Όταν παίζω live, χρησιμοποιώ τα πετάλια, σχεδόν πάντα το riot, και ό,τι ενισχυτή υπάρχει-τον ac4 αν τον έχω κουβαλήσει ή κάτι σε fender ή pv, καθαρό. Στο σπίτι μου είναι πιο εύκολο να γράψω με το VG8, για λόγους χωροταξικούς/πρακτικούς. 

2 λεπτά πριν, dimsonic είπε

 έχω πει πολλές φορές ότι 9 στις 10 το πρώτο take μένει.

Εγώ, σχεδόν πάντα, κάνω μόνο ένα.

Ευχαριστώ για την ακρόαση και τα σχόλια!

@gmoukou Αν κι έχεις δίκιο, το θέμα της παραγωγής κλπ είναι κάτι που με απασχολεί λίγο. Πραγματικά θαυμάζω όσους το κατέχουν, έχουμε εδώ φίλους που έχουν κάνει τρομερή πρόοδο στον τομέα αυτό τα τελευταία χρόνια, αλλά για να είμαι ειλικρινής αναρωτιέμαι, πότε μελετάτε ρε παιδιά?! Για μένα, κάθε ώρα ενασχόλησης/διαβάσματος για παραγωγή κλπ, είναι μια ώρα χαμένης μελέτης αυτού που πραγματικά με ενδιαφέρει-έχω απολύτως ξεκαθαρισμένες προτεραιότητες.

Για την, διαβόητη πλέον, είσοδο της solo κιθάρας...Όπως είπα και στον Δημήτρη, το σκεπτικό ήταν ένα take, καθόλου editing και αντίο.Δεν με ενοχλούν μικρές ατέλειες, όταν το ζητούμενο είναι να υπάρχει η αίσθηση του live, της στιγμής.

Ο @gkourmoul1 έχει δίκιο για το γενικό set up που χρησιμοποιώ, επιπλέον έχω ένα Twin Classic, ένα Black Magic κι ένα Bad Monkey-ειρωνικό, ίσως, πως η πεταλιέρα μου αποτελείται κυρίως από distortion και overdrive, δεδομένου του ότι δεν είμαι rock κιθαρίστας (για μένα ηλεκτρική σημαίνει γκάζια, αν θέλω καθαρά παίζω ακουστική, χε χε). 

Εντούτοις, εδώ παίζω με το VG8. H καθαρή είναι ένα patch τύπου SRV, η solo είναι strat σε neck, overdrive σε amp τύπου Fender.