Jazzjoker

Ο Πλάτωνας, στα πλαίσια της θεωρίας των ιδεών, αναφέρεται στον μύθο της ανάμνησης. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, η ανθρώπινη ψυχή πριν ενσωματωθεί, γνώρισε τις ιδέες στην καθαρότητά τους. Με την είσοδό της όμως, στο σώμα και την υποταγή της στους φυσικούς νόμους, η ψυχή λησμόνησε αυτά που γνώριζε.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το μπάσο. Είναι μια καθαρή ιδέα που ξεχνιέται τη στιγμή που “ενσωματώνεται”, δηλαδή όταν επιδιώκει να γίνει αντιληπτή δια της ακοής. Μόλις πάψει να προσπαθεί να απευθυνθεί στις ανθρώπινες αισθήσεις - βλ. όταν βγάλουμε το γαμωβύσμα απ’ τον ενισχυτή, που ο π@πάρας ο μπασίστας τον έχει στο 11! -  γίνεται πάλι ιδέα στην αμιγέστερη μορφή της και άρα (σε άυλο επίπεδο) απόλυτα σαφής.

Ελπίζω να έγινα κι εγώ σαφής. Αν όχι, ανοίξτε κανά βιβλίο να ξεστραβωθείτε!

Plato, they say, could stick it away/half a crate of whiskey every day.

Στην Κ. Αφρική πάντως ο κόσμος χορεύει στο μπάσο. Οι Ευρωπαίοι στα 8α της κάσας. Το παρατηρούσα παίζοντας και στα 2 κοινά ταυτόχρονα. Το μπάσο μιλάει βαθύτερα. Φασματικά και ρυθμικά.