Earendil

Μη γελάς καθόλου Τάκη, εσένα στο μυαλό μου σε έχω ως Κατμαν... ...για να μάθεις να έχεις το πιό περιζήτητο avatar... 8O :o :P :roll: :D

Τελικά ο SUPERFUNK δεν είναι Ασιάτης... :cry:

Χαίρετε κύριοι. Μιας και δεν βρήκα κάποια λεπτομερή αναφορά σε παλιότερα post, είπα να ρωτήσω: Τί προτείνετε για flat χορδές σε μπάσο; Ο μπασίστας μας είπε να κάνει τη roundwound φάση παρελθόν, και μιας και δεν έχει ενθουσιαστεί από τις Fender, ψάχνεται. Τί αξιόλογο λοιπόν υπάρχει στην εγχώρια αγορά; (Δεν υπάρχει χρόνος για on-line παραγγελία). Πού μπορεί να βρεθεί; Μιλάμε για ένα γιαπωνέζικο νομίζω Fender Marcus Miller Jazz Bass. Thanks!

Είδες, δεν το σκέφτηκα...Ούτε γι'αστείο δεν ξαναβάζω τους παλιούς πάνω! Κατ'αρχάς δεν πιάνονται απ'την λίγδα :? ...Αν καταφέρω να βρω πως γίνεται αυτό το τρομακτικό πράγμα (!!) θα ανεβάσω κάτι...

Λένε πως το καλό πράμα αργεί να γίνει...Και όντως άργησε! Δείχνει να είναι και καλό, ευτυχώς...ΟΚ, ας βρω έναν ειρμό,δεν φταίτε που έχω χεστεί πάνω μου... Ναι, άλλαξα τους μαγνήτες στην Epiphone G-400! Καιρός ήταν... Τί επελέγη τελικά; Gibson Burstbucker #1 για neck και #2 για bridge. Αυτό που ξέρω με μια πρώτη ανάγνωση, είναι ότι όλη η μπάντα (οι άλλοι δύο δηλαδή!) βγήκε κουφή από το studiο, με τους ενισχυτές μου να μην κουνιούνται χιλιοστό από τις παλιότερες ρυθμίσεις. Κουφή, αλλά καυ**μένη! Όπως κι εγώ βέβαια. Διάρκεια, όγκος, ευκρίνεια, πάρτε ό,τι θέλετε, απ'όλα είχε το θέμα...Το "κακό" είναι ότι το Digitech θέλει απ'την αρχή ψάξιμο. Σήμερα άκουσα πραγματικά τί ήχους είχα φτιάξει και πρέπει όλα να τροποποιηθούν στα standards των νέων μαγνητών... Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε ό,σους είχαν την καλοσύνη να μοιραστούν τις γνώμες τους, σε ό,σους με πειθώ ακαταμάχητη (ξέρουν αυτοί!) υπέδειξαν τον..."σωστό" δρόμο, και ένα μεγάλο "FUCK OFF" στους από μπαμπά ματσωμένους των studio, που επέμεναν ότι το εγχείρημα θα ήταν "πεταμένα λεφτά".

Αιδεσιμότατε :o yameth, "αγκαθωτό" το θέμα που θίγεις, πλην πάντα επίκαιρο... Αυτό που συνηθίζω να λέω είναι ότι το "ελληνικό ροκ" περιλαμβάνει πολύ λίγους κάτω από αυτή την ταμπέλα.Πουλικάκο,Πανούση,Σιδηρόπουλο. ¶ντε και τις Τρύπες, όχι γιατί είναι του γούστου μου, αλλά γιατί αυτό που κάνανε ήταν αυθεντικό. Το πιο πρόσφατο "ελληνικό ροκ" μου φαίνεται μια κλασσική περίπτωση μετεμφύτευσης ενός τροπικού φυτού στους πάγους. Δεν ξέρω...Η ευκολογραφία ζει και βασιλεύει...Χώρια που ο ίδιος ο χώρος των ενεργά ασχολούμενων (μουσικοί,οπαδοί κλπ) βρωμάει από την ίδια γκετοποίηση που επιδιώκουν διάφορες ομάδες σαν ένα κάποιο μέσο "αυτοανάδειξης". Είναι εύκολο να είσαι "πρώτος στο χωριό", αν επιμένεις να βλέπεις τα σύνορα του χωριού-τσιφλικιού σου σαν τις άκρες του Σύμπαντος, και αυτομάτως να απομονώνεσαι-ούτως ώστε οι λίγοι να είναι όλοι "πρωτεργάτες" και "παιχταράδες".Είναι κρίμα.Κι είναι ακόμα μεγαλύτερο κρίμα που και η underground σκηνή σε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ περιπτώσεις ξεκινάει κοιτώντας την στραβή ντόπια αντιγραφή και όχι τις συνθήκες που κατέστησαν το (γιατί όχι;) ξενόφερτο είδος άξιο αναφοράς. Τουλάχιστον νιώθω σίγουρος πως παντού και πάντα,μια κάποια σιωπηλή μειοψηφία θα κοιτάει μπροστά και θα καταθέτει προτάσεις αυθεντικές. Κι ας μην πουλήσει παραπάνω απ'την Πέγκυ Ζήνα. Ίσως μοιάζουν λίγο εκτός θέματος όσα προείπα, αλλά και ο στίχος δεν είναι ξεχωριστό κομμάτι. Το εύκολο,το δήθεν, το θολό παίζουν την μπάλα. Έτσι ώστε να είναι ευδιάκριτη στους...μύστες η τεράστια απόσταση από το "¶παπα" της Βανδή και να πορεύονται ήσυχοι πως πράτουν το σωστό. Κρίμα και πάλι κρίμα.

Λίγο-πολύ το ίδιο νόμισμα κοιτάμε, άλλοι από δω κι άλλοι από κει! Μόνο χιτζάζ, ε; Λέξεις όπως Χιτζαζκιάρ, Ουσάκ, Νιαβέντ, Σαμπάχ δεν μας λένε τίποτα ρε παιδιά; Ή είναι αποδεκτές μόνο αν τις μάθουμε ως Locrian, Aeolian, Hungarian Gupsy και τα κέρατα μου; Οι ανατολίτικες μελωδίες μας φτιάχνουν όταν τις ακούμε στο "Gates Of Babylon", σωστά; Αν όμως είναι Θανάσης Παπακ/νου είναι... "εντεχνούρα"; Τα μπουζουξίδικα τα είδα από το πόστο του σερβιτόρου, αλλά είδα τόσους παιχταράδες κατά καιρούς, που αν τους είχατε δει κι εσείς θα ξανασκεφτόμασταν όλοι μαζί τα περί "ντροπής", που ΦΥΣΙΚΟΤΑΤΑ δεν προσυπογράφω, γιατί το μικρόβιο εμένα μου το κόλλησαν ο Μάρκος κι ο Ζαμπέτας παιγμένοι από τον αυτοδίδακτο παππού μου. Είναι κατάρα της μουσικής μας να είναι την ίδια στιγμή "κτήμα" μας τόσο ο ΛΕ-ΠΑ όσο κι ο Διονυσίου, ο Γονίδης όσο κι ο Παπάζογλου, ο Μάριος ο Blackman :lol: όσο κι ο Πετρολούκας Χαλκιάς. Όσοι πιάνουν αυτό που λέω, έχουν από καιρού προτάξει τα "φίλτρα" τους και κρατάνε το ΚΑΛΟ, από ό,ποιο "στρατόπεδο" ή είδος κι αν προέρχεται...

Αδιάφορο. Στη συγκεκριμένη κιθάρα το headstock κάνει τα πάντα...

Λίγη τάξη παίδες! OK boss! Καλοπροαίρετο ήταν πάντως το καλαμπούρι...

Καιρό αναρωτιόμουνα πως να είναι ο cyberjohnis... :lol:

Μέχρι στιγμής το λουκουμάκι πάει στον gangster. Συμφωνώ ότι αν θες ντε και καλά να πάρεις μια ιδέα για έναν δίσκο από τον Τύπο, καλό είναι να έχεις κάποιον συντάκτη (<-αυτό δεν θέλει εισαγωγικά άραγε;) που λίγο-πολύ έχει τα δικά σου μάτια και αυτιά. Αν και πάλι, κι αυτό σχετικό είναι. Δεν πιστεύω πως στο Χ,Ψ περιοδικό όταν σκάνε μύτη τα δισκάκια του μήνα ο κάθε συντάκτης να παίρνει υπό μάλλης τα "δικά του" και να πηγαίνει να γράψει διθυράμβους... Πιθανότατα είναι και η ανάγκη στη μέση. Οι έχοντες κάποια ιδέα από Metal Hammer θα καταλάβουν τί εννοώ: Την κριτική του FWX των τεράστιων Fates Warning τον περασμένο Οκτώβριο την είχε κάνει ο Χ.Περβανίδης, σε ύφος αθεράπευτα ταυλωμένου fan. Ίσως λοιπόν να υπάρχουν κι άλλοι που για πολλούς λόγους δεν μπορούν να ασχοληθούν ΜΟΝΟ με τις πολύ μεγάλες αγάπες τους. Α, και... μακριά απ'το Δίφωνο!

Μέχρι στιγμής το λουκουμάκι πάει στον gangster. Συμφωνώ ότι αν θες ντε και καλά να πάρεις μια ιδέα για έναν δίσκο από τον Τύπο, καλό είναι να έχεις κάποιον συντάκτη (<-αυτό δεν θέλει εισαγωγικά άραγε;) που λίγο-πολύ έχει τα δικά σου μάτια και αυτιά. Αν και πάλι, κι αυτό σχετικό είναι. Δεν πιστεύω πως στο Χ,Ψ περιοδικό όταν σκάνε μύτη τα δισκάκια του μήνα ο κάθε συντάκτης να παίρνει υπό μάλλης τα "δικά του" και να πηγαίνει να γράψει διθυράμβους... Πιθανότατα είναι και η ανάγκη στη μέση. Οι έχοντες κάποια ιδέα από Metal Hammer θα καταλάβουν τί εννοώ: Την κριτική του FWX των τεράστιων Fates Warning τον περασμένο Οκτώβριο την είχε κάνει ο Χ.Περβανίδης, σε ύφος αθεράπευτα ταυλωμένου fan. Ίσως λοιπόν να υπάρχουν κι άλλοι που για πολλούς λόγους δεν μπορούν να ασχοληθούν ΜΟΝΟ με τις πολύ μεγάλες αγάπες τους. Α, και... μακριά απ'το Δίφωνο!

Οι εν Ελλάδι τιμές της Gibson φαίνεται πως έχουν κάνει τους πάντες ευερέθιστους και αντι-Gibsonιακούς! Δεν εκπλήσομαι που το thread κατέληξε να θυμίζει Αρκάδι και Κούγκι... :wink:

THIN LIZZY - Whiskey In The Jar! Μην δίνουμε πόντους σ'αυτούς τους τελειωμένους του Metallica! Πολύ πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό Rainbow,Ozzy,Sabbath. Βάλτε βρε και τίποτα πιο κλασσικό. Για τα "δικά μας" κομμάτια πάει ο κόσμος στα live, όχι για τις νεόκοπες φλωριές... Kyuss; Το έχεις σκεφτεί; Supa Scoopa And Mighty Scoop, 100 Degrees & Demon Cleaner η προφανής τριάδα που θα σκότωνε!

Είδα καλά; Είναι το μοντέλο που ο Θωμάς κοστολογεί 1699 γιούρια; Πόσο κάνει στα μέρη μας;

Taylor έχει ο Διαμαντόπουλος.Αλλά μην κοιτάξεις ταμπελάκια με τιμές.Για τα λοιπά δεν γνωρίζω...

Με το budget που μας αναφέρεις, το μόνο σου πρόβλημα θα είναι ο χρόνος που θα χρειαστείς για να ρίξεις ένα αυτί σε όλα τα παραδοσιακά "θηρία" του χώρου. Και Martin, και Taylor, και Guild, και αρκετές Ovation ασφαλώς αν σου αρέσουν. Be cool, σ'αυτά τα λεφτά δεν γίνεται να πάρεις κάτι που να μην παίζει σαν πιάνο με ουρά...

Στο ρελαντί Epiphone φίλε μου. Δεν ξέρω αν ξεκινάς τώρα ή αν έχεις κάποια εξοικείωση με την κιθάρα γενικά, αλλά σε κάθε περίπτωση θα σου κάνει. Εύκολη, ελαφριά ,ξεκούραστη, αρχ**άτη. Κι αν κάποτε προχωρήσεις και θες το κάτι παραπάνω, αλλάζεις τους μαγνήτες σου και αφήνεις τους θεωρητικούς να κουρεύονται.

Καλά, έχω πάθει την πλακάρα μου ο υπερδιπλάσιος. Ρε σεις, μετά απ'αυτό το www.fender.com μου μυρίζει... πλαστικίλα. Νοσοκομείο!

whitenoise όποιος έχει τη μύγα να τη φέρει πίσω. Αν θυμάσαι καλά,έθαψα κινέζικες/κορεάτικες κιθάρες,όχι γιαπωνέζικες..Αλλά αν εσύ πρώτα θίγεσαι και μετά θυμάσαι να μας πείς τι κιθάρα έχεις (Ναι,το παραδέχομαι, είναι καλή η les paul σου...καλύτερη από κάποια ρόπαλα που έβγαζε η gibson τη δεκαετία του 80..ευχαριστήθηκες τώρα; ) δεν φταίω εγώ. :wink: Tο αστείο θα ήταν να είχες καμιά epiphone και να επέμενες ότι είναι καλύτερη από gibson. Όχι καλύτερη, αλλά σίγουρα όχι τόσο χειρότερη όσο η σχέση των τιμών τους. Πράγμα που κανείς δεν θα παραδεχτεί ποτέ βέβαια, γιατί τα μαόνια στο Nashville διαβάζονται από τον τοπικό πάστορα και μετά τα μαστοράκια της Gibson βουτάνε στον παγωμένο Tenessee για να πιάσουν τον Brazilian Rosewood σταυρό.Μόνο τότε ξεκινούν την κατασκευή μιας LP ή SG... Σαν τη φσολή πετάχτηκα, αλλά ήθελα να το πω...

Τουλάχιστον η GNX 1 που έχω δοκιμάσει είναι αξιοπρεπέστατο μηχάνημα,ακόμα και το ταπεινό RP 80 που έχω στην κατοχή μου δεν "φωνάζει" ακόμα πως θέλει αλλαγή. Η GNX 1 έχει άπειρες παραμέτρους κατά τα ειοθώτα της DigiTech,είναι πολύ βολική,και παρόλο που η γενικότερη αίσθηση που αποκομίζεις είναι ένας ψιλοmetal προσανατολισμός,έχει αρκετoύς κορυφαίους vintage ήχους και γενικά πιό δυνατά "βρώμικα" από τη Vox, η οποία βέβαια σκοτώνει κόσμο στην φυσικότητα των ήχων. Για την GNX 3 δεν γνωρίζω κάτι συγκεκριμένο,γενικά η πλατφόρμα είναι η GNX 1 με ορισμένες αναβαθμίσεις. Δική μου γνώμη είναι να μην στεκόμαστε στα γενικά χαρακτηριστικά ενός εργαλείου.Αν προκύψει ένας ήχος που μας "κάνει",δεν πα νά'ναι τρανζίστορ,λάμπα,κομοδίνο,πλυντήριο και απλώστρα.Μας κάνει;Τέλος!

Ο γέρο-May είναι θεριό ανήμερο,και να σκεφτεί κανείς ότι η κιθάρα του έχει πολλές ατσαλιές (βιασύνες του νεαρού Brian και του μπαμπά του τω καιρώ εκείνω),και αν θυμάμαι καλά δεν την έχει αγγίξει ποτέ μάστορας. Τι παιχταράς Θεέ μου,τί μυαλό,τί χέρια...Οι υπόλοιποι είμαστε απλά οδοντόκρεμες :cry:

ΝΕΟΤΕΡΑ ΣΤΟ ΕΝ ΛΟΓΩ ΘΕΜΑ (ΚΑΙ ΔΗ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ!): Σε πρόσφατη βόλτα στας Αθήνας με έναν φίλο που αποφάσισε ότι οι τέσσερις χορδες δεν είναι αρκετές, είδαμε δύο μπάσα της Ibanez και ένα της Yamaha (οπότε μόλις φωτογράφισα και τα μαγαζιά που επισκευτήκαμε), και έκανα (κάναμε) κάποιες θλιβερές διαπιστώσεις. Δύο πεντάρια μπάσα της Ibanez, αρχικής τιμής γύρω στα δύο χιλιάρικα έκαστο, με επιεικώς μέτριο set-up, ανύπαρκτη Σι, κακή συμπεριφορά στο slap και μη πειστικό φινίρισμα στο δέσιμο μπράτσου - σώματος. Τί λέτε; Δικαιολογείται; Μετά περάσαμε στη Yamaha, στο εξάχορδο signature model του John Patitucci. 3950 ευρά. Πάλι μηδαμινή επαφή της Σι με το αυτί μας, εμφανώς καλύτερο set-up πάντως, και ξανά "άτσαλη" συμπεριφορά στο slap. Σε ποιά λεφτά δηλαδή και σε ποιές μάρκες τελικά υπάρχει ελπίδα για τους "μειοψηφικούς" συναδέλφους;!!;

Χωρίς να έχω πειραματιστεί καθόλου, οι D'Addario Medium δεν με έχουν απογοητεύσει, τόσο από πλευράς χροιάς όσο και από πλευράς αντοχής στο χρόνο. Αν όντως χτυπήσω κάποια στιγμή την Epiphone Chet Atkins θα πούμε περισσότερα :wink: