atreu73

Εμένα μου ακούγεται επαγελματική η δουλειά σου. Σαν κάτι που θα άκουγα στο ράδιο. Ωραίο μουσικά σαν εισαγωγή. Δυναμικό σύντομο σόλο. Μη το τραβάς όμως πάνω από το 1 λεπτό.

Τα πρώτα τέσσερα ακόρντα θα έπρεπε να διαρκούν λιγότερα μέτρα. Τέσσερα αντί οκτώ. Ωραίο μπάσιμο με το μπάσο μα χρειάζεται λιγότερες νότες. Μη χτυπάς την ίδια νότα πάνω από μία φορά. Στο 1.00 αποκτά ενδιαφέρον μα εκείνο το δυνατό μπάσο καταστρέφει την ακρόαση. Το κομμάτι χάνει τη δυναμική του εάν η σόλο ηλεκτρική δε μετακινηθεί στα ντραμς. Σαν παίξιμο αρχίζεις καλά αλλά κάπου το χάνεις. Επίσης, το σόλο σου είναι τεράστιο χωρίς πολλές ιδέες. Καλή στροφή στο 3.00 που όμως την απειλητική ατμόσφαιρα που δημιουργείς την χαλά το εκκωφαντικό μπάσο και εκείνο το σφυρί που χτυπάει στο δικό του χρόνο.

Tο κομμάτι σου αρχίζει απότομα. Το θέμα δεν θα ήταν κακό αν δεν επαναλαμβανόταν μονότονα με μια λούπα άχρονων κυμβάλων. Υπάρχουν πολλά προβλήματα με τον χρόνο. Προσπάθησε να πατάς καλά στον μετρονόμο. Εκεί στο 1.20 που έχεις μόνο τα άκορντα έχεις ένα καλό σημείο που όμως θα έπρεπε να αφήσεις να αποκαλυφθεί στην αρκαδική του απλότητα, ίσως απότομα, μα έχοντας πρώτα θεμελιώσει την εμβάθυνση στο κυρίως θέμα σου σταδιακά έως περίπου το 1.20. Ίσως αν προσπαθούσες να βάλεις στίχους θα είχαμε μια ιδέα ως προς τη θεματική σου. Όπως έχει και σαν μουσική δεν στέκει μόνο του ούτε καν ως εισαγωγή σε κάτι άλλο.

Στην τελευταία στροφή του κάθε chorus τα "μα" σου είναι κομμένα. Εντελώς υποκειμενικά θα σου πω πως νομίζω πως τις έχεις τις κάτω νότες μα πρέπει να τις δουλέψεις. Επίσης, βλέπω μια τάση για αγριότητα στη φωνή σου που δεν ολοκληρώνεται. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο όταν τραγουδάς και το τραγούδι σου να ρέει φυσικά. Καταλαβαίνω πως δύσκολα γυρνάς στο ίδιο κομμάτι αφού το έχεις γράψει μα αν θα έδινα μια συμβουλή θα ήταν αυτή. Γράψε μόνο την φωνή αλλά κάνε το σε μία προσπάθεια, μια κι έξω. Πρόσεξε. Δεν θεωρώ πως η ερμηνεία σου είναι κακή. Πιστεύω πως θα είναι καλύτερη χωρίς κοπτοραπτική. Και πάλι,Το τραγούδι είναι ωραίο, ανεβαστικό και ειλικρινές. Το "h" πήγαινε μπροστά από τον ήλιο στα αρχαία και προφερόταν hέλιος. Πιθανότατα οι αρχαίοι το έλα το πρόφεραν hέλα όπως εσύ στο τραγούδι σου.

Είναι καλό. Έχουν δίκιο αυτοί που γράφουν για λανθάνουσα θεατρικότητα. Η θεατρικότητα καθαυτή δεν είναι εντελώς αταίριαστη με το κομμάτι μα δεν πατάει καλά η φωνή και τα τελευταία σου "ω" που τα τραβάς χωρίς βιμπράτο δεν βοηθούν. Από την άλλη, πατάς πολύ ωραία στο chorus και εκεί πραγματικά δίνεις καλή ερμηνεία. Μου αρέσει και το h πριν το "έλα" αλλά έχεις κάτι εναντίον των "μα"; Τι σου κάνανε;

Από την ιέρεια της ελληνικής μουσικής Βικάρα κύριοι.

Δεν είναι άσχημο. Ωραία εισαγωγή αν και θα απεύφευγα το γκονγκ. Όμορφο μέχρι το 2,20 όπου και νομίζω ότι αρχίζεις τους αυτοσχεδιασμούς που για κάποιο λόγο ενώ φαίνονται άνευ ουσίας, βρίσκουν ωραία κατάληξη στο 3.00. Το υπόλοιπο κομμάτι είναι αδιάφορο. Θα έλεγα ότι έγραφες σαν ένας γρήγορος Vangelis και καταλαβαίνω τις δυσκολίες των συνθ πριν 30 χρόνια. Θα μας βάλεις και κάτι πρόσφατο;

Παιδιά θαύματα δε νομίζω να υπάρχουν πολλά πια κι αν υπάρχουν δεν μεγαλώνουν στο κατάλληλο περιβάλλον για να μπορέσουν να εξελιχθούν. Το παιδί θαύμα δε μένει παιδί παρά εξελίσσεται με κύριους γνώμονες τη σκληρή δουλειά και την άρτια αποτύπωση μιας εσωτερικής ανάγκης για έκφραση που εκφράζεται σαν ασταμάτητο κύμα. Η κοινωνία σήμερα απαιτεί επιφανειακή προσέγγιση γνώριμων κόσμων. Μέσα εκεί μόνο, στα στενά περιθώρια που επιβάλλονται σε τούτα τα παιδια, μπορεί η πλέμπα να αισθανθεί σίγουρη ότι ακούει κάτι άρτιο.

Καταρχάς θα συμφωνήσουμε ότι ο συνθέτης είναι ο ζωγράφος. Όλα ξεκινούν και πηγάζουν από εκείνον. Εάν βγεις να παίξεις το πάπετ μάστερ θα φύγεις σούμπιτο και η ορχήστρα θα συνεχίσει χωρίς εσένα. Σε κανένα δεν ανήκουν οι ψυχές της ορχήστρας, από που προκύπτει κάτι τόσο εξωφρενικό; Εγώ είμαι purist με κάποιες εξαιρέσεις. Θέλω δηλαδή ο μαέστρος να φτάνει όσο το δυνατόν περισσότερο στο πνεύμα του δημιουργού όταν διευθύνει. Οι μαέτροι που θεωρούνται κορυφαίοι έχουν καταφέρει να κάνουν πρωτίστως αυτό και μετά φυσικά έδωσαν στον εαυτό τους, χάρη στην τεράστια πια εμπειρία και γνώση τους, την δυνατότητα εξερεύνησης, χωρίς, κι αυτό είναι σημαντικό, να προδίδουν το πνεύμα του έργου ή του δημιουργού. Και βέβαια παίζουν Μότσαρτ. Μα με μία πινελιά από Φον Κάραγιαν. Βέβαια, όλοι θα θέλαμε να ακούγαμε και να βλέπαμε Μότσαρτ υπό τη διεύθυνση Μότσαρτ μα όπως καταλαβαίνεις, αν δεν έχεις μια χρονομηχανή αυτό είναι αδύνατο. Αν ωστόσο η επιθυμία μας για αγνό Μότσαρτ είναι μεγάλη, φέρε δυο φτυάρια κι ένα φακό και πάμε να τον ψάξουμε κάπου στο Σάλτσμπουργκ ή στη Βιέννη. Κάπου στη Γερμανία όπως και να χει. Και για να το πάμε σε μια αντιστοιχία. Θεωρώ τις μοντέρνες παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας αξιολύπητες.

Φυσικά οι εργατικοί μαέστροι βρίσκονται περισσότερο στα βόρεια κράτη όπου η μουσική είναι θρησκεία. Οι δικοί μας, ακόμα και στις πρόβες, είναι εξαντλητικά νωχελικοί. Οι παραστάσεις τους σχεδόν ασήμαντες. Αυτό οφείλεται στο ότι ο έλληνας ποσώς ενδιαφέρεται για κλασική μουσική και προτιμάει να πηγαίνει στα τσιφτετέλια και να βλέπει γκόμενες να κουνάνε τα ωραία τους κορμιά. Θλίβομαι όταν σκέφτομαι πως τα παιδιά μου είχαν οικτρή μουσική εκπαίδευση στο σχολείο τους. Η αδυναμία εξολόθρευσης των τουρκικών στοιχείων στο πολιτισμικό μας γίγνεσθαι έχει αποβεί μοιραία καθώς καταστέλλει βάναυσα τις δυνατότητές μας σαν έθνος. Η επιστροφή σε αξίες μεγάλες είναι μονόδρομος. Στα μεγάλα αισθήματα και στις μεγάλες συγκινήσεις που φυσικά μόνο η βόρεια μουσική και τέχνη γενικότερα μπορεί να εμπνεύσει. Να ξαναγίνουμε γνήσια τέκνα της Ευρώπης και μαζί με αυτό, αναπόφευκτα, γνήσια τέκνα της πραγματικής, ελληνικής μας κουλτούρας.

Σαφέστατα η ορχήστρα θα μπορούσε να παίξει μόνη της και στα περισσότερα αυτιά δεν θα έκανε την παραμικρή διαφορά. Το τέμπο σε μια ορχήστρα όπως ειπώθηκε δεν είναι ποτέ σταθερό. Είναι εύκαμπτο και διαστέλλει ή συστέλλει τον χρόνο όπως το αιδοίο όταν γεννά. Ο μαέστρος δίνει ακόμα και την ταχύτητα που ένα έργο μπορεί να παιχτεί καθιστώντας το αγνώριστο. Ο μαέστρος καθορίζει τις δυναμικές, τις αναπνοές, την ένταση κάποιων οργάνων έναντι άλλων. Αυτά είναι γνωστά και όχι αστεία θέματα. Χωρίς μαέστρο δεν θα υπήρχε μουσική όπως τη γνωρίζουμε παρά κάτι ποπ ασχήμιες χωρίς πάθος. Ανέραστες βλασφήμιες στον ιερό βωμό της τέχνης. Μα εδώ θα ήθελα να πω και κάτι άλλο. Φίλε guitarist ρίξε μια ματιά σε κλασικά ροκ κομμάτια. Για παράδειγμα: Τι παρατηρείς; Δεν έχει σταθερό τέμπο. Η ταχύτητα του κομματιού έχει διακυμάνσεις. Αυτό για να το πετύχεις σε μια μεγάλη ορχήστρα, χρειάζεσαι μαέστρο.

H φιλία των δύο αντρών έληξε άδοξα. Ο Βάγνερ ήταν προχωρημένης ηλικίας και όσο κι αν θεωρούσε το μοντέλο του Νίτσε ιδανικό δεν ήταν σε θέση να ακολουθήσει τον μοναχικό δρόμο της διαφορετικότητας. Ο Νίτσε ήλπιζε να γίνει το έργο του κατανοητό από 6-7 ανθρώπους. Ο Βάγνερ ζητούσε γρήγορες λύσεις και να σαγηνεύσει το γερμανικό κοινό. Ο Βάγνερ δεν ξανασυναντήθηκε με τον Νίτσε. Η αδελφή του Νίτσε προς το τέλος επισκέφτηκε τον Βάγνερ ο οποίος την πήρε παράμερα σε ένα δωμάτιο και της είπε με μεγάλη και ειλικρινή λύπη: "Tell your brother that I am quite alone since he went away and left me." Πέθανε μετά από έξι μήνες. Ο Νίτσε γράφει: "I shuddered as I went on my way alone ; I was ill, or rather more than ill, I was weary made so by the inevitable disappointment in all that remains to kindle enthusiasm in us modern men; weary at the thought of all the power, work, hope, love, youth flung to the winds ; weary with disgust at the effeminacy and undisciplined rhapsody of this romanticism, at the whole tissue of idealistic lies and enervation of conscience, which here again had won a victory over one of the bravest souls ; and not least of all, weary of the bitterness and harrowing suspicion that, from now on, I was doomed to distrust more deeply, to despise more deeply, and to be more deeply aione than ever before. For I had never had any one but Richard Wagner!" O Τριστάνος και Ιζόλδη υπήρξε το αγαπημένο έργο του Νίτσε. Εδώ το πρελούδιο:

Μια ορχήστρα δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει χωρίς μαέστρο. Είναι το άλφα και το ωμέγα. Σκέψου ότι κάθε φορά που διευθύνει ένας μαέστρος στην ουσία επανεφευρίσκει το κομμάτι. Υπάρχουν μαέστροι που θεωρείται ότι έχουν πετύχει εκτελέσεις καλύτερες ακόμα και από αυτό που ο συνθέτης είχε στο μυαλό του. Έχουν την δυνατότητα αλλαγής τέμπο και δυναμικής επάνω στο κομμάτι. Πρακτικά τώρα, μια μεγάλη ορχήστρα δεν θα μπορούσε ποτέ να συντονιστεί χωρίς μαέστρο ενώ ο ρόλος του ήταν σημαντικότατος ανέκαθεν και ήταν θέμα που απασχολούσε τους συνθέτες. Στην περίπτωση του Μότσαρτ ή του Μπετόβεν π.χ. ήταν πολλές φορές οι ίδιοι μαέστροι των έργων τους.

Το κομμάτι σου αρχίζει όμορφα, στο 0,28 έχουμε κάθε λόγο για να ελπίζουμε σε κάτι καλό μα εκεί εισέρχεται αρχικά μια απλοική μελωδία που απαντάται σοφά με όργανο που ωστόσο δεν κάνει τίποτα για να την αναπτύξει. Πρόσεξε τα ακόρντα που συνεχίζουν μετά το 1.50 περίπου. Απαιτείται είτε να τα χαμηλώσεις είτε να τα ανταλλάξεις για κάτι πιο ατμοσφαιρικό σαν εισαγωγή στην κιθάρα που ακολουθεί. Έτσι διατηρώντας τα ίδια ακόρντα προσφέρεις μια νέα πνοη στο κομμάτι. Στο 1.50 μπαίνει η ωραία κιθάρα. Εκείνες οι ψηλές νότες στα πλήκτρα γίνονται ενοχλητικές ενώ η κιθάρα φιμώνεται. Το αυτοσχεδιαστικό στο 2.50 είναι απαράδεκτο. Καμιά νέα μουσική ιδέα. Η κιθάρα που ακολουθεί είναι καλή αλλά το κομμάτι έχει αρχίζει ήδη να κουράζει. Αν θέλεις το κομμάτι να συνεχιστεί πρέπει να κάνεις κάτι καινούργιο. Δεν θα έπρεπε να ξεκινάς πάλι με τα ίδια ακόρντα και να συνεχίζεις με ήχους αταιριαστους και κακοπαιγμένους. Σε αυτό το μονοπάτι θα μπορούσες ενδεχομένως να οδηγηθείς μέσα από την αλλαγή της φόρμας. Η κιθάρα ακούγεται πια μονότονη ενώ το κομμάτι μοιάζει να κάνει λούπα, έτσι κι αλλιώς τεράστιο στα 7 λεπτά που απαιτεί από τον ακροατή. Θα ήθελα να σου δώσω μια συμβουλή. Την επόμενη φορά που θα γράψεις να μη χρησιμοποιήσεις μετρονόμο.

'Ισως θα μπορούσες να μου κάνεις κάποιες υποδείξεις φίλε Νέστορα. Τι δεν σου άρεσε;

O Nietzsche παίρνει άδεια ενός χρόνου από το πανεπιστήμιο και πηγαίνει στο Σορέντο της Ιταλίας για να ανακτήσει την διαρκώς φθίνουσα υγεία του. Αφού ο Βάγνερ και η Frau Cosima μαθαίνουν για το ταξίδι του φτάνουν κι αυτοί στο Σορέντο. Εκεί, ο Βάγκνερ κι ο Νίτσε ανανεώνουν τη φιλία τους. Είναι μαζί κάθε μέρα. Την τελευταία μέρα, στη βόλτα τους στην προκυμαία στέκονται για να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα. Εκεί ο Βάγνερ εξομολογείται στον Νίτσε πως είναι πια βαθιά στην καρδιά του, Χριστιανός. Τελευταίο έργο του είναι ο Πάρσιφαλ. Ο Νίτσε απογοητεύεται για μια ακόμα φορά αφού ο χριστιανισμός απέχει πολύ από το όραμα του για μια νέα παιδεία. Πιστεύει ότι ο επικυρηγμένος άθεος Βάγκνερ δεν θα μπορούσε να γίνει τώρα χριστιανός και η αλλαγή πλεύσης του οφείλεται στην μόδα. Ο Βάγνερ θέλει να είναι δημοφιλής. Το χειρότερο είναι ότι επιλέγει να πει ψέματα στον καλό του φίλο παρά να αποδεχτεί ότι θέλει να ακολουθήσει την μόδα. Πριν από αυτό ο Βάγνερ έχει δηλώσει: "The Germans do not wish to hear anything about gods and goddesses at present, they are only interested in something of a religious character." In a letter to his friend, Baron von Gers- dorff, dated January 4, 1878, my brother wrote " 'Parsifal (η όπερα) came into my house yesterday, sent by Wagner. Impressions after the first reading : more Liszt than Wagner, spirit of the counter-revolution. The whole thing is much too religious for me, bound as I am to the Greek and human. Nothing but fantastic sort of psychology; no flesh, and much too much blood (namely in the Communion Scene). Moreover, I do not care for hysterical hussies ! Much that is tolerated by the inner eye, will be unendurable when trans-formed into action; just imagine our actors praying, trembling and going into paroxysms of ecstasy. Further- more, it will be impossible to represent effectively the interior of the temple of the Holy Grail and of the wounded swan. All these beautiful pictures belong to an epic and no attempt should be made to visualize them. Moreover, the language of the drama sounds as if it were translated from a foreign tongue. But the situations and their sequence is that not all poesy of the highest order? Do they not make a supreme challenge to music?" The words "more Liszt than Wagner" need a little explanation, and this my brother gives in one of his notes: "Wagner's 'Parsifal' was primarily a concession to the Catholic instincts of his wife, the daughter of Liszt." Whether this assumption of my brother was correct or not, it is not my purpose to determine. It was based upon in- formation received from the intimates of the family at Bayreuth. But if there was any reason for doubting it, then we must also accept with a certain reservation the theory that Wagner wrote "Parsifal" in order to cater to the pious tastes of the Germany of that period. As a matter of fact, all observations of my brother's referring to Cosima's influence upon Wagner, date from a much later period. Αργότερα ο Νίτσε γράφει στον φίλο του Peter Gast. ". . . Recently I heard the Vorspiel of 'Parsifal' for the first time (in Monte Carlo!). When I see you again I should like to tell you just what I understood by it. Quite apart from all irrelevant questions, (such as what purpose this music can and shall serve ) but purely from an aesthetic standpoint, has Wagner ever written anything better? The subtlest psychological explicitness and consciousness in regard to that which it is his intention to say, to express, to impart, through the medium of this music: the most concise and direct form of expression ; every nuance of feeling worked out in epigrammatic form; music as a descriptive art as distinct as a design in relief emblazoned on a shield; and finally, sublime and extraordinary feelings, experiences and emotions of a soul submerged in music. All this does Wagner the greatest credit. Furthermore, a synthesis of circumstances, which will seem to a great many, even 'superior persons' to be unreconcilable, to be of judicial severity, in fact to be 'superior' in the most terrifying sense of the word; a degree of knowledge and perception that cuts through the soul like a knife, and of compassion, for that which is here viewed and judged. Only in Dante do we find anything comparable to it. Did ever a painter portray a glance of love as melancholy as Wagner has given us in the closing accents of his Vorspiel?" Ο φιλόσοφος συνεχίζει να θαυμάζει τον μουσικό ακόμα κι όταν οι δρόμοι τους έχουν χωρίσει. Εδώ ξανά, η εισαγωγή στο Πάρσιφαλ.

Οκ. Ευχαριστώ.

O Wagner ονειρευόταν να εγκαθιδρίσει στο Beyreuth ένα πολιτιστικό κέντρο όπου νέα Γερμανικά μυαλά θα βαπτίζονταν στην αρετή. Ο Νίτσε είχε πολύ ανώτερες προσδοκίες. Ζητούσε από το φεστιβάλ τη γέννηση ενός νέου τύπου ανθρώπου με συμμετοχή καλλιτεχνών και φωτισμένων μυαλών απ' όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης. Ένα σχέδιο εμβέλειας και προοπτικής για τις τέχνες. Ο Νίτσε ανακάλυψε ότι το φεστιβάλ είχε μετατραπεί σε επίδειξη των πλουσίων και των κοσμημάτων και ρούχων τους που δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για τον ιερό σκοπό παρά βρέθηκαν εκεί για να κουνήσουν τα φανταχτερά φτερά των. Πουθενά δεν έβλεπε το καλλιτεχνικό κοινό που ανέμενε αφού το εισιτήριο ήταν 900 μάρκα και λίγοι θα μπορούσαν να το πληρώσουν. Απογοητευμένος με τον Βάγκνερ μα και από την κατάρρευση της ευγενούς ουτοπίας του ο Νίτσε γράφει για την παράσταση που παρουσίασε ο φίλος του χρησιμοποιώντας τους μεγαλύτερους αφορισμούς. Η παράσταση είναι απογοητευτική. Η μουσική ενοχλητικά δυνατή. Ο ρυθμός στα πρόθυρα του εκνευρισμού. Απαιτούνται πολλά από τον θεατή, γράφει ο Νίτσε, κι ο θεατής δεν μπορεί να τα προσφέρει. Συμμετέχει απαθής θαυμάζοντας μόνο επιδερμικά το έργο. Ενώ για την αποτυχία του φεστιβάλ σημειώνει πως η περίοδος που υπηρετούσε τον Βάγκνερ είχε τελείωσει και ήταν έτοιμος για ελευθερία. Το έργο που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο νέο θέατρο είναι το "Der Ring des Nibelungen"

Ανέβασε κανένα κομμάτι.

Στη ζωγραφική, όπως και στη μουσική, μελετάς ένα έργο τέχνης όταν το αναπαράγεις μαθαίνοντας παράλληλα από αυτό. Όπως και στη μουσική, η αναπαραγωγή δε συντελείται σε ένα χρονικό στάδιο. Η εφαρμογή της βρίσκεται στη σύνθεση και είναι σχεδόν ταυτόχρονη, όπως στη μουσική. Στη σχέση των μορφών, στο μπλέξιμο του χρώματος, στην κατανόηση του πνεύματος του καλλιτέχνη, του φωτός. Και πιο βαθιά ακόμα στον ίδιο τον μηχανισμό του έργου ως αντικείμενο επικοινωνίας. Στον μυστικισμό του πολλές φορές. Στην αμφισιμία του. Όντως στο κομμάτι που επιλέξατε έχετε τη δυνατότητα να εξερευνήσετε κάτι παραπάνω από το μυαλό του δημιουργού και το έργο του μα σκεφτείτε, η εύκολη ικανότητα για να το κάνετε υπάρχει; Αν είναι εύκολη και έρχεται αβίαστα τότε θα πρέπει να την αρνηθείτε και να προχωρήσετε σε κάτι δυσκολότερο. Απ' ότι ακούω, πρέπει να πω ότι δεν έχω ξανακούσει κάτι δικό σας, η ικανότητα υπάρχει για κάτι ακόμα πιο απαιτητικό.

Θα διαφωνήσω με την αναλογία στη ζωγραφική καθώς είμαι ερασιτέχνης ζωγράφος και πρέπει να σου πω ότι στην αντιγραφή μου ενός βερμίρ συνάντησα ακριβώς τα ίδια και περισσότερα προβλήματα που σχετίζονται με την αντιγραφή ενός κομματιού όπως π.χ. ένα κονσέρτο του μότσαρτ. Μπορώ να πω ότι στην προσπάθεια αντιγραφής μου του κονσέρτου ένιωθα πιο ελεύθερος ενώ ήξερα ότι όσο καλά κι αν αντιγράψω έναν βερμίρ δεν θα κατάφερνα να φτάσω στο ελάχιστο το πρωτότυπο. Πάντα εννοώ όχι σε σύλληψη, μα σε αποτέλεσμα. Πρόκειται και στις δύο περιπτώσεις για χρονοβόρα διαδικασία, όπως είπες κι εσύ, συνεχών προσπαθειών και σφαλμάτων. Η απόκτηση εμπειρίας και γνώσης από αυτό τον μικρό συντομότερο από τις εναλλακτικές, δρόμο είναι ανεκτίμητη. Και βέβαια εφόδιο για ότι θα ακολουθήσει.