atreu73

Πάλι μαλακία είπα; Φτου ρε γαμώτη. Δεν μολύνω άλλο το νήμα.

Σου το φτιαξα. Στο θέμα χωρίς να είμαι ειδικός νομίζω ότι τα εφέ θα πρέπει να προστεθούν κατά την μίξη και ξεχωριστά για κάθε κανάλι.

Μπράβο christoforost98. Το κάνεις να μοιάζει τόσο εύκολο. Θα διαφωνήσω ωστόσο με τον Ray. Τέτοιο παίξιμο δεν είναι δώρο από τον θεό. Είναι από τον άλλονε.

Όταν οι άλλοι ουρλιάζανε στο φεγγάρι εμείς κι οι Πολωνοί χτίζαμε Παρθενώνες. Τους Γκρέκο Ίντιανς τους είδατε; Έτσι εξηγείται και το ότι έλληνες και Ινδιάνοι χρησιμοποιούμε την ίδια ονομασία και για την μεγάλη άρκτο. Άρα οι κρίτες όντως κάνανε το μεγάλο ταξίδι.

Δοκίμασε να το κάνεις bounce (κάτω από το export).

Άκουσα το πρώτο. Σωστοί με τον ελληνικό στίχο. Ωραίες οι παύσεις. Ταιριαστή η φωνή αν και φωνασκεί λίγο παραπάνω από ότι θα ήθελα. Ωραία κι εκείνη η ηλεκτρική νότα κοντά στο 2,35 που τραβάει αλλά δυστυχώς δεν εξελίσσεται. Νομίζω ότι το τραγούδι ήθελε κάνα δυο τικ γρηγορότερα.

Ωραίος και πάλι φίλε. Αλλά αυτός ο Μπαλάφας του παραπάνω και του παρακάτω είναι ο ίδιος που έγινε γνωστός από reality;

Beatles. Across the universe. The Postal Service. Such great heights.

Τι γίνεται ρε σεις; Στο Super bowel εφέτος όλοι παίρνουν τον μπούλο. Μέχρι και την κοπελάρα απαγόρευσαν, την διέγραψαν από φιλανθρωπικές οργανώσεις, την διέσυραν. Τουλάχιστον πληρώθηκαν τα παιδιά; Αυτό έχει σημασία. http://www.youtube.com/watch?v=zxq4ziu-wrI

Παιδιά δεν καταλάβατε. Ο χοντρός και το πουτανάκι πρέπει να είναι το ίδιο πρόσωπο. Δεν γίνεται κι αλλιώς δηλαδή.

Σ’ αυτό νομίζω και μεταξύ της αχαλίνωτης επιδειξιμανίας υπάρχει και μια μέση οδός. Συνθέτης ερωτώμενος γιατί αφήνει κάποιες ανεξήγητες ουρές στο κομμάτια του απήντησε: Μα αγαπητέ μου εκεί βρίσκεται το πραγματικό τραγούδι. Μάλλον θα εννοούσε εκείνη την αφηρημένη ποιητική διάθεση που μπορεί κάλλιστα να κατοικοεδρεύει σε όλους μας αλλά αλίμονο χωρίς να προσφέρει και σε όλους τα κατάλληλα εργαλεία για να την εκφράσουν ή όταν τα προσφέρει ποτέ να μην το κάνει σε ικανοποιητικό βαθμό. Αυτό δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται πάντα στα πλαίσια μιας τελειομανούς φύσης που αρνείται να παράγει όταν η κάθε λεπτομέρεια δεν επικοινωνείται με σαφήνεια, όχι. Αυτό μάλλον έχει να κάνει με την αδυναμία αποτύπωσης αυτής της φευγαλέας ποιητικής διάθεσης επαρκώς. Προτιμά λοιπόν (ο κατά τα άλλα έξυπνος δημιουργός) να παρουσιάζει το φάντασμα αυτής της αίσθησης στο κοινό του παρά να τολμάει την αποτύπωση της αίσθησης καθαυτής. Εδώ συναντούμε κοινώς τον ναι μεν αυτό-ικανοποιούμενο καλλιτέχνη τέτοιον όμως που σου επιτρέπει να κοιτάς από την κλειδαρότρυπα. Για το θέμα του κάθε θεατής κι ένα έργο φυσικά δεν μπορεί παρά να είναι έτσι, μα με μια σημαντική νομίζω διαφορά. Μια κοινή γραμμή στην ερμηνείες που αποδίδονται. Όλες οι ερμηνείες θα διαφέρουν σαφώς από το έργο. Δεν είναι αναγκαίο όμως σαν ένα «άτακτο» σμήνος να ακολουθούν χοντρικά την ίδια κατεύθυνση; Όταν θα σκορπίζουν δεν θα είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι ο δημιουργός δεν πέτυχε τον σκοπό του;

E καλά τότενες. Και συγγνώμη δηλαδής που μπέρδεψα τα daw.

Ε daw μια χαρά κάνουν τα περισσότερα. Και το λότζικ λογικά θα παίξει, δε θα παίξει; Den ein daw; Σημασία έχουν οι βιβλιοθήκες.

Τι ντο και ρε με λες άκου εκεί μουσικάρα που βγάζει. Όχι σαν να βαράνε ψαροκασέλες. Άσε που βλέπω εκπτώσεις.

east/west. Κορυφαίο. Εγώ βέβαια ακόμα δεν το έχω. Πρέπει όμως να είναι ότι καλύτερο από πλευράς οργάνων. Αν έχεις χρήμα να χώσεις αχταρμά έχε το υπόψη. http://www.soundsonline-europe.com/CCC2 Άκου εδώ πράματα.

Αυτό μου θυμίζει εκείνη την ταινία με τον Πίτερ Σέλλερς όπου ενώ αυτός σαν αγαθός κηπουρός έδινε οδηγίες για την σωστή συντήρηση ενός κήπου, το υψηλού επιπέδου ακροατήριο προσλάμβανε τις θέσεις του σαν υψηλή διδαχή και φιλοσοφική στάση ζωής.

Το πείραμα συμμόρφωσης του Asch Αυτό θα μπορούσε να ισχύει και σε μια "κοινή εμπειρία" ενός π.χ. (αν εξαιρέσεις την πρόθεση) ηλιοβασιλέματος στη Σαντορίνη που κάποιους τους αφήνει παγερά αδιάφορους και κάποιους άλλους να χειροκροτούνε. Αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την μία και μόνη πραγματικότητα του ηλιοβασιλέματος.

Προσωπικά συμφωνώ ότι ο καλλιτέχνης δημιουργεί συνήθως για κάποιο κοινό και μία αναγνώριση καθότι είναι ψώνιο και θέλει αγάπη και συμπάθεια ωστόσο σε αυτό το σημείο ας μου επιτραπεί να παραθέσω την ιστορία ενός εξαδέλφου εκ Γερμανίας ο οποίος μικρός είχε την συνήθεια να φτιάχνει σπίτια, πύργους, ολόκληρες πόλεις από σπίρτα και ξυλόκολλα. Τα δημιουργήματά του ήταν πανέμορφα αλλά έπρεπε να εισέλθεις την κατάλληλη στιγμή στο δωμάτιό του για να τα θαυμάσεις καθότι ο χρόνος τους ήταν μετρημένος. Μετά την ολοκλήρωση των έργων, ο αγαπητός μικρός εξάδελφος έβαζε φωτιά στα σπίρτα και παραστεκόταν - συνήθως ως μόνος μάρτυρας - στην καταστροφή τους.

Σωστά όλα αυτά αλλά απαραίτητο να διαχωρίσουμε κάπως τις τέχνες. Είναι αυτονόητο ότι ο npap, o paragas κι ο lk θα μπορούσαν με μια ελάχιστη δαπάνη να προμηθευτούν καμβά μπογιές και πινέλα και να ζωγραφίσουν ότι θέλουν και να εκφραστούν όσο τραβάει η ψυχή τους αδιαφορώντας πλήρως και ενδελεχώς εάν το έργο τους θα έχαιρε μαζικής επιδοκιμασίας και αναγνώρισης ή όχι. Στις ταινίες δεν ισχύει αυτό πια. Η ταινία είναι μια επένδυση που όσο εσωστρεφής κι αν θέλει να παρουσιάζεται περιμένει πάντα την πολλαπλασιασμένη επιστροφή της. Ο Χίτσκοκ που αναφέρθηκε, όπως ο Γουέλς και όπως όλοι οι σκηνοθέτες ποτέ δεν έκαναν ακριβώς αυτό που ήθελαν (ο πολίτης Καίην ίσως εξαιρείται) μα πάντα ένιωθαν τη δαμόκλεια σπάθη της λογοκρισίας αλλά και των επενδυτών και μεγάλων στούντιο πάνω από τα έργα τους και μόνο μέσω χιλιάδων συμβιβασμών και παραχωρήσεων πορεύονταν. Σήμερα η «λογοκρισία» απηχεί στο να δίνεις στο κοινό σου αυτό που θέλει χωρίς να αποκλίνεις από δοκιμασμένες/επιτυχημένες συνταγές. Ωστόσο η καλή ταινία που ξεφεύγει, γιατί υπάρχουν κι αυτές, καυχιέται ότι μπορεί να αφήσει τον μέσο θεατή σε ένα ανώτερο επίπεδο απ’ ότι τον βρήκε. Τέλος, η ιστορία μας έχει μάθει ότι πραγματικό καλλιτέχνημα είναι αυτό που χαίρει εξίσου καλλιτεχνικής καταξίωσης αλλά και μαζικής διαχρονικής αποδοχής. Σας ευχαριστώ. Τα σέβη μου.

Ο Ιγγλέσης Δέξιππος θα ακουγόταν καλύτερα σε συνδυασμό με έναν περίπατο σε βρώμικα σοκάκια του Παρισιού όπου θα είχαμε χαθεί αλλά δεν θα μας πείραζε.

Ο κύριος φυσικά δεν είναι κανένας τυχάρπαστος και έχει γράψει υπέροχη μουσική. Ο πιθανότερος λόγος του αποκλεισμού του δεν θα έχει προφανώς να κάνει με την παράτυπη προώθηση του τραγουδιού του. Η ταινία μάλλον θα είναι τρομερά κακή. Ακόμα και για τα δεδομένα της ακαδημίας.

Η Μπιγιονσέ είναι δόξα από μόνη της.

Έλα βρε sf, αν στιχάκια όπως: "περνούν τα χρόνια, σαν μακαρόνια" απευθύνονται σε πνευματική ελίτ τότε πρέπει αναγκαστικά να επαναπροσδιορίσουμε την πνευματική ελίτ μας.

Γνώμη μου είναι ότι το εν λόγω κομμάτι πρέπει να ενταχθεί στα προκαταρτικά ούτως ειπείν.