audiobox

Η καινούργια σειρά Xenyx, είναι πραγματικά αναβαθμισμένη. Θόρυβος μηδέν, καλά gain, πολλά διάφορα και χρήσιμα in / outs, πολύ καλή τιμή και τέλος πάντων διαφορά στις επιδόσεις θα δει κανείς σε μηχανήματα πάνω από 1000 ευρώ. Όχι ότι η Alesis δεν κάνει δηλαδή...

Η διαφορά του sm57 με το sm58m είναι η γρίλια του μικροφώνου. Και τα δύο φοράνε ίδια κάψα. Στο 58, η στρόγγυλη γρίλια, κρατάει σε απόσταση μεγαλύτερη από 2,5 πόντους την κάψα από την ηχητική πηγή και μειώνει το proximity effect για να είναι πιο εύκολος ο χειρισμός του, από τραγουδιστές. Στο 57 η γρίλια είναι στον πόντο και το 57 δίνει "τρελά" μπάσα. Αυτά ισχύουν εαν και εφόσον η ηχητική πηγή είναι κολλητή επάνω στην γρίλια, πχ στόμα τραγουδιστή.

twin reverb μοντέλο του '74. Εγώ πάντως είχα πρόβλημα. Κάποιος άλλος εδώ μέσα σε κάποιο άλλο post, ανέφερε το ίδιο πρόβλημα, το θυμάμαι γιατί μου έκανε εντύπωση. Φυσικά, μπορεί να είχε το μηχάνημα κάποιο άλλο πρόβλημα ίσως, αλλά αυτό το αποτέλεσμα είχε.

Loki με κάλυψες απόλυτα, εγώ είμαι το παλικάρι που σε άλλο post, μίλησα για το XM8500 και είπα ότι σε ένα Blind test, οι μισοί δεν θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν το XM από το SM. Άμα τους πεις ότι είναι behringer, λες και τους σκότωσες την μάνα....

Τα synth και τα arranger δεν είναι "κονσέρβες" του τύπου δίνω 3000 παίρνω το "καλύτερο" της αγοράς, το ανοίγω, παίζω μια γύρα όλους τους preset ήχους και ρυθμούς και μετά πετάω και μια γνώμη : "το όργανο είναι μάπα, ή super" . Είσαι μουσικός? Θέλεις Κρητικούς ρυθμούς? ΚΑΤΣΕ ΚΑΙ ΦΤΙΑΞΤΟΥΣ ΜΟΝΟ ΣΟΥ. Το όργανο που έχεις, μπορεί κάνει ΟΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ, αλλά θα πρέπει να το κάνεις ΕΣΥ. Μιά καλή αρχή είναι να ανοίξεις το manual και να ξεκινήσεις. Αν δεν ξέρεις Αγγλικά, πρέπει να μάθεις, αν δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται μέσα στο όργανο, πρέπει να μάθεις, αμα βαριέσαι και δεν θέλεις να μπεις στην διαδικασία, λυπάμαι χάσατε.... Άμα περιμένεις ποιός θα κάτσει να κάνει Κρητικούς ρυθμούς και άμα θα έχει η αντιπροσωπεία, τρέχα γύρευε... Έχω βαρεθεί (συγνώμη δεν αναφέρομαι σε εσένα) να βλέπω πληκτράδες στα σκυλάδικα, με 2-3 τέρατα synth και όλο το βράδυ, να παίζει σαν κουλός, ένα κλαρινοτζιρτζίρι ήχο το preset 67 πχ και μετά να μου λέει : Μήπως έχεις "άλλους (!)" ήχους για το synth μου? Τζάμπα και τα λεφτά που έδωσε να πάρει το όργανο, τζάμπα και τα λεφτά που παίρνει στην δουλειά...

Beyer DT 770

Από προσωπική εμπειρία, αλλά και γνώμες άλλων, οι original fender, κυρίως τα μοντέλα μέχρι αρχές 80, καίνε τις λάμπες, σαν τα σπίρτα! 'Οχι βέβαια από... μόνοι τους! Μιά - δυό φορές να μην ακολουθήσεις την σωστή διαδικασία άναψε-σβήσε δηλ. stand by / power και το ανάποδο και κλάφτα Χαράλαμπε.... Μια φορά μου "κάηκαν" ή να λέω καλύτερα "τις έριξε ?" , με το που έγινε μια διακοπή της ΔΕΗ ενώ ο fender έπαιζε full και μία φορά, ένας πιτσιρικάς κιθαρίστας, αφού έπαιξε και τελείωσε, πήγε και τον έβγαλε με την μία... από την πρίζα.

Η έξοδος των ακουστικών, λειτουργεί με διαφορετικά χαρακτηριστικά σήματος (αντίσταση εξόδου, ρεύμα εξόδου, βαθμίδα ενίσχυσης) από ότι το line out του οργάνου μας, δηλαδή το σήμα από εκεί δεν είναι και το πιο κατάλληλα προσαρμοσμένο για να πάει σε κονσόλα. Αλλά εκτός αυτού, η έξοδος των ακουστικών είναι στερεοφωνική και όταν ρίχνουμε ένα mono καλώδιο για να πάρουμε σήμα, στην ουσία παίρνουμε ένα mono sum, το οποίο συνήθως προκαλεί και ακυρώσεις συχνοτήτων στον ήχο, τουλάχιστον να χρησιμοποιούμε στέρεο καλώδιο που καταλήγει σε δύο μονό βύσματα (καρφί/rca).

Εννοώ πως τα ξέρουν όλα και νομίζουν πως αν παίξουν π.χ. με ένα φτυάρι των 100 ευρώ αλλά ο ενισχυτής είναι mesa boogie, τότε όλα θα είναι εντάξει, ή πως φταίει το beringer μηχάνημα που όλα τους ακούγονται χάλια ή (το χειρότερο από όλα, που μου την δίνει ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ) που βλέπω κάτι στραβές φάτσες μέχρι το πάτωμα, ξυνισμένες, μόλις ακούσουν ότι θα παίξουν με behringer. Δεν λέω ότι η behringer είναι Αγία εταιρία, αλλά σε ένα blind test, όποιος καταλάβει ποιό είναι το shure 58 και ποιό το XM8500 της behringer, εμένα να μου τρυπήσετε την μύτη. Σε ότι αφορά την σειρά Xenyx, εγώ την βρίσκω τίμια και εξαιρετική.

Το μόνο που θέλω να σημειώσω, σαν γενικότερη επισήμανση με όλα τα πλήκτρα, είναι πως πλέον είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να συνδέονται στερεοφωνικά επάνω στην κονσόλα, είτε σε στέρεο κανάλι, είτε σε 2 μονοφωνικά με το pan, τέρμα αριστερά στο left και τέρμα δεξιά στο right κανάλι. Ο λόγος είναι ότι πλέον, χρησιμοποιούνται multisamples για την παραγωγή του κάθε ήχου και το όργανο στέλνει σε κάθε κανάλι άλλο ήχο, δηλαδή αν παίξεις με το αριστερό χέρι χαμηλές νότες στο κλαβιέ, το όργανο θα στείλει περισσότερο ήχο στο αριστερό κανάλι, από ότι στο δεξί και αν παίξεις ένα σόλο, τέρμα δεξιά στην έκταση του κλαβιέ ο ήχος θα βγεί περισσότερο από το δεξί κανάλι. Αν συνδέουμε τα πλήκτρα με σκυλάδικη νοοτροπία (ένα κανάλι left) στην κονσόλα, ΧΑΝΟΥΜΕ όλο το φάσμα συχνοτήτων και την χροιά του ήχου και αρχίζουν τα προβλήματα. Έπειτα, αν χρησιμοποιείς line καλώδια μεγαλύτερα από 2 μέτρα, για να συνδεθείς με την κονσόλα, ΒΑΛΕ DI box (επιβάλεται δια ροπάλου) και φυσικά δεν παίρνουμε σήμα από την έξοδο των ακουστικών και κυρίως με μονοφωνικό καλώδιο.

Η σειρά PA της KORG, βάζει απλά τελεία, στην συζήτηση αυτή.

Αυτό που με έχει αφήσει απόλυτα ικανοποιημένο και το χρησιμοποιώ μόνο για τέτοιο λόγο, είναι το ACID.

Λοιπόν, οι κονσόλες της Behringer, δεν έχουν ενσωματωμένο usb interface, σου δίνουν μαζί, μία μικρή εξωτερική κάρτα ήχου usb, με 2 in και 2 out. Αυτή η κάρτα δεν έχει drivers, είναι plug'n'play και τρέχει με γενικούς drivers των Windows, σαν "usb audio device". Στην ουσία δηλαδή, παίρνεις το master out της κονσόλας ή το tape out, το συνδέεις στην κάρτα αυτή και οδηγείς το σήμα στον υπολογιστή. Η κάρτα αυτή δουλέυει φυσικά σαν μία αυτόνομη κάρτα ήχου και μπορείς να συνδέσεις όποια άλλη κονσόλα ή συσκευή θέλεις εσύ. Στην ουσία είναι αυτή εδώ, χωρίς το spdif επάνω : http://www.behringer.com/EN/Products/UCA202.aspx Τώρα, για το ότι η Alesis είναι καλύτερη, από την Xenyx, λυπάμαι πολύ, αλλά δεν παίζει τέτοια φάση... Και ναι, είμαι πολύ σίγουρος γι αυτό. Τόσο σίγουρος (μιλάμε για την xenyx) που ακόμα και μιά Mackie, θα κοκίνιζε από ντροπή δίπλα-δίπλα με την xenyx. H σειρά Xenyx, πιστεύω ότι γυρίζει καινούργια σελίδα για την Berhringer.

Πάρε μια Behringer Xenyx και άστους να λένε, οι περισσότεροι από αυτούς που τα "κόβουν χοντρά", δεν έχουν ούτε ένα DI δικό τους. Αν δεν σου αρέσει η Xenyx, στείλε μου μύνημα και θα την αγοράσω εγώ. Με πληρώνει η Behringer για τα γράφω αυτά? Όχι. Απλά εγώ δεν θέλω να πληρώνω την καινούργια ferrari του διευθυντή της Mackie. Και όσοι έχουν ψυχολογικά προβλήματα όταν βλέπουν το logo της Behringer, ας το ξεκολλήσουν κι ας βάλουν στην θέση του, όποιο ταμπελάκι άλλης εταιρίας γουστάρουν. Η σειρά Xenyx, είναι διαμάντι.

Το ίδιο πρόβλημα παρουσιάζουν και οι λάμπες "νέον". Στήναμε ήχο σε ένα μαγαζί, η μπάντα έπαιζε με πλάτη τον τοίχο, έξω από τον τοίχο υπήρχε η πινακίδα του μαγαζιού με λάμπες νέον και γινόταν χαμός. Το αφεντικό δεν ήθελε να κλείσει τα φώτα της ταμπέλας και μέχρι να γειώσουμε τον ηλεκτρικό κιθαρίστα είδαμε και πάθαμε για να φύγει ο βόμβος. Ότι φως έχει ροοστάστη, ντίμερ ή starter ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να βρίσκεται σε απόσταση πάνω από 5 μέτρα, από line καλώδια και φυσικά ούτε λόγος να χρησιμοποιήσεις την ίδια πρίζα/γραμμή για ρεύμα με το φως.

Δεν έκανα copy paste για εντυπωσιασμό, αλλά γιατί είναι μικρά αποσπάσματα από πολύ μεγάλα post και άρθρα, για να μην παραπέμψω σε άπειρα links και για να κρατήσουμε το ζουμί. Τα link που ανέβασες από το sound on sound τα διάβασα προσεκτικά και το μόνο που έχω να πω, είναι ότι είναι super έγκυρα, όσο θεωρώ και το post που είχα δώσει παραπάνω : "In an article by Rupert Neve, I read recently, he said that we should aim for 24bit resolution and 192kHz sampling rate if we want to equal the quality of high quality analogue recording. We will get there. DVD is already up to 24 bit 96kHz sampling so we are on the way. But if your 16bit, 44.1kHz CD sounds bright, consider what makes it bright and you will see that it's a false bright created by the high frequencies sounding like square waves!!

Η πρότασή μου, στον αγαπητό vangelisorfas, που ξεκίνησε το post, ήταν να δουλέψει default όλα τα project 48/24, ούτε 96, ούτε 192. Συμφωνώ ότι δεν υπάρχει λόγος να ανεβούμε πολύ ψηλά κι αν είναι να ανεβούμε τα 88 είναι υπέρ αρκετά. Από την άλλη, αφού τα 44.1 είναι "υπέρ αρκετά" αρκεί να είναι 24 Bit, τότε γιατί να μην είναι και 32 bit floating ή ακόμη καλύτερα γιατί όχι να μην δουλεύουμε στο νέο sonar που έχει true 64 bit επεξεργασία και όχι floating? Ο λόγος του post ήταν η αύξηση της δυναμικής περιοχής για να προσεγγίσουμε αυτά του εμπορίου και όχι τα 96 ή τα 5 δις Khz. Από τα συμπεράσματα στην αναζήτηση του θέματος στο internet, υπάρχει το εξείς αποτέλεσμα : Με βάση την ανάλυση Nyquist και την αναπαράσταση fourier δεν υπάρχει θεωριτικά λόγος για τίποτε παραπάνω από το ακουστικό φάσμα των 22050, αλλά σε σχέση με την πραγματική εφαρμογή και λειτουργία των DAC, υπάρχει μεγάλο όφελος στην λειτουργία σε μεγαλύτερες συχνότητες και έχουμε καλύτερο ηχητικό αποτέλεσμα στην ψηφιακή αναπαραγωγή. Μερικλα αποσπάσματα : These brick wall filters are what make 44.1 khz signals lack in fidelity what 96 khz can provide, the "brick wall" filters are not "brick walls" but rather progressive filters that induce a lot of distortion, like phase shifts that can go up to 1000 degrees (unless they are really expensive)... At 96 khz, the brick walls are set at 48 khz (not 22.05 khz) and their effects (distortion) are NOT audible, hence why it's better (hence, cheaper). At 96 khz there is much bandwidth for plug ins to work in, if they're poorly engineered, it may make a difference. The real achievable difference for having high sample rates would be re-pitching or non-linear processes like compression (and I mean really heavy one, like 20:1). 96 khz will sound more analog (actually it feels more than it sounds), but its a very subtle effect and only shown off with very good mixes always done and preserving the full 48khz audio bandwidth. ------------------------------------------------- Most music is recorded at 44.1, which means the brick wall filter is at 22.05KHz. While most people over the age of 30 can't hear above 17KHz, *some* people have accurate hearing that go well into 23+KHz territory. Some people have complained about "high frequency ringing" from low sampling rates of 44.1KHz, which is why the original movie formats of DTS and DD were set at 48KHz, or the filter extended to 24KHz (nearly inaudible).While most people can't hear much above 20KHz, there are still higher frequency harmonics that can be felt. 96+ KHz sampling rates are of course, the answer for high fidelity audio. ----------------------------------------------- Higher sample rates provide smoother curves at high frequencies. There can be a total loss of certain frequencies if the sample rate is timed at mid phase. There are also harmonic interactions between frequencies and if those frequencies aren't there, subtle changes occur in the content. Samples in their raw form produce a saw type wave that has a frequency of its own. These are partially corrected by smoothing software and hardware that fills in the gaps between samples. Higher sample rates have smaller gaps between samples.So, although 44.1KHz can accurately sample fundamental (that is sine-wave) frequencies as high as 22.05KHz, a complex wave-shape at 22.05KHz will require a much higher sampling rate if you want an accurate representation. 96KHz and 192KHz sampling (as used in SACD and DVD-A discs) can often sound better because of this. Nobody can hear a 40KHz note, but the notes you do hear (especially the high notes, 8Khz and up) will be more accurately represented. Depending on the nature of the source material and the quality of your playback equipment, the differences can often be easy to hear. ------------------------------------------- Finally, the concept of higher sample rates creating more "points" between samples and therefore a smoother sound makes intuitive sense but is actually wrong. As Michael Fraser explained, the beauty of sampling is that, say, an 18kHz tone will sound identical at 44.1kHz and 192kHz. Or a 3.5kHz tone at an 8kHz sampling frequency. All the information necessary to reconstruct the tones perfectly is in the lower sample rate recordings. Huh? ... This is very wrong. In your example, one cycle of the 18khz waveform would be defined by about 2.45 points on a graph. Less than 3 points to define one complete cycle of the waveform! Sampling it at 192khz would allow the waveform to be defined, ie shaped, with 10.66 points. Draw me this on a graph and tell me which represents the original waveform the most accurately? You can't tell me that a waveform defined by 3 points for the entire cycle is going to sound the same as the original. All those sharp angles and straight lines mean lots of distortion. ----------------------------------------------- use the highest sampling rate you can, it can't hurt...maybe you can't hear the difference, but maybe you can feel it...if analog is a solid line, digital is a dotted line, but the more dots you can cram in, the tighter they get to each other and the closer you get to a solid line. Remember that it takes years of critical listening to pick up on the the kind of nuances which we are talking about, but the bottom line is more information equals more detail and more detail will always be better ---------------------------------------- Consider that at 44.1k, a 440Hz wave is measured about 100 times per wave cycle. That might seem like plenty of measurements, but then consider that a 4400Hz wave is measured only about 10 times per cycle, and an 9kHz wave is measured only about 5 times per cycle. Yes, recording at 88.2kHz would extend the highest frequency you could record up an extra octave (from 22k up to 44k) but it does a few extra things too. It records everything else more accurately (twice as often) and it reduces the severity of the brick wall anti-aliasing high-frequency roll off that causes so much strange behavior at the top end of the spectrum.So it's not just about recording frequencies we can't hear, but about recording what we do hear, better. -------------------------------------- My Wikipedia fueled explanation of Sample Rate and Bit Depth: The Sample Rate, which is that second number you mention (96kHz and 192kHz) defines the number of samples per second (or per other unit) taken from a continuous signal to make a discrete signal. For time-domain signals, it can be measured in hertz (Hz). When recording, your interface/computer is actually taking small pictures of your signal called samples, every second. It is generally understood that the more pictures taken per second will result in a better overall image. Therefore, the higher the sample rate, the better characterization of your overall sound. Αυτά....

SPY αυτό που λες για τα 200 ή τα 2 σημεία μιας ευθείας, δεν έχει καμία σχέση με το πως θα παραχθεί ο ήχος. Δυστυχώς αν θέλεις να αναπαράξεις μία δεδομένη συχνότητα για 2 δευτερόλεπτα π.χ. θα πρέπει να στείλεις για κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου την πληροφορία συνεχώς, άσχετα αν στέλνεις την ίδια πληροφορία επί 2 sec. Δηλαδή και τα 200 σημεία είναι απαραίτητα να τα στείλεις για να ορίσεις την αρχή, το τέλος και την διάρκεια. Δηλαδή άμα βάλεις ένα cd που έχει γραμμένο έναν ακουστικό τόνο 1Khz επί πέντε λεπτά το ίδιο, η πληροφορία επάνω στο cd, δεν είναι συνεχώς γραμμένη επί πέντε λεπτά με 44100 ψηφία το δευτερόλεπτο? Δεν λες στο cd, πάρε έναν κύκλο από αυτήν την κυμματομορφή και πολλαπλασίασε τον ώστε να πιάσει τα 5 λεπτά διάρκεια.... Την ευθεία την σχεδιάζεις με 2 σημεία ναι, για να την περπατήσεις όμως από άκρη σε άκρη πρέπει να κάνεις και τα διακόσια βήματα.

Προφανώς είναι τυπογραφικό λαθάκι από το site. Όσο για το Θεώρημα shannon, ακριβώς όπως το λες, αναφέρεται σε θεωρητικό επίπεδο, στο πρακτικό όμως δεν μπορείς να δώσεις στο DAC την πληροφορία μόνο για 2 σημεία και να περιμένεις να ακούσεις το πλήρες σήμα... Ως εκτούτο, όσο περισσότερη πληροφορία (samples/sec) τροφοδοτείς το DAC (τον μετατροπέα) τόσο πληρέστερη είναι η απεικόνιση του αρχικού σήματος στην έξοδο του. Συνεπώς ένα σήμα στα 96Khz, περιέχει περισσότερα "σημεία" για την πιστή μετατροπή του σε αναλογικό (στην έξοδο του DAC), από το αρχικό σήμα από το οποίο προήλθε. Γι αυτό και εγώ αναφέρθηκα με τον όρο "ευκρίνεια" στο τελικό σήμα, ως κέρδος από τις υψηλότερες συχνότητες δειγματοληψίας. Και υπάρχουν και άλλα κέρδη : ο περιορισμός του bandwith στα 22050 (όταν δουλεύουμε στα 44Khz) προκαλεί και αυτό : "Removing part of the spectral content of a broadband signal is very likely to cause a peak level increase" και αυτό : "Constructing a square wave in the digital domain from a harmonic series will be limited by the Nyquist frequency, and thus the square wave will be rounded (στρογγυλοποιείται, χάνει τις ακριβείς αρχικές του πληροφορίες) A digital square wave with its steep slopes,sharp edges and flat top does not fulllfill the sampling theorem. Such a waveshape inprinciple requires an infnite bandwidth, and the practical digital systems in use at present are not even of high bandwidth (cd players 44100/16bit). The result is therefore aliasing - a perceptually unpleasant artefact." δηλαδή όσο μεγαλύτερο bandwith έχουμε (48000 hz στα 96khz) τόσο καλύτερα και απροβλημάτιστα συμπεριφέρεται το τελικό σήμα μας, άσχετα αν εμείς ΔΕΝ ΑΚΟΥΜΕ τίποτα πάνω από τα 20ΚΗΖ. Και κάτι ακόμα : Σύμφωνα με το θεώρημα Nyquist, αν θελήσω να ηχογραφήσω ένα κοντραμπάσο (θεωρώντας ότι έχω χρήσιμες συχνότητες από το όργανο έως τα 3khz - και πολύ έβαλα) είναι αρκετό λοιπόν να κάνω την ηχογράφηση σε sample rate ... 6khz και όλα καλά! 'Οσο για το παράδειγμα με το mp3, δεν εννοούσα ότι γίνεται downsampling στην συχνότητα. 'Οχι βέβαια... Εννοούσα ότι όπως ακριβώς με την κωδικοποίηση αυτή "στρογγυλεύεται" η πληροφορία του ήχου και ΧΑΝΕΙ σε ευκρίνεια, έτσι χάνουμε και ευκρίνεια της αναπαράστασης του αρχικού μας σήματος αν επιλέξουμε μιά χαμηλή συχνότητα δειγματοληψίας σε σχέση με μία υψηλότερη. Γιατί μιλάμε πάντα για την αναπαραγωγή του ήχου σε digital domain δηλαδή τι πληροφορίες παίρνει και δίνει ο DAC ή o ADC και όχι αν σε μία μαθηματική γραφική παράσταση μπορώ με 2 μόνο σημεία να απεικονίσω μία τέλεια ημιτονοειδή κυματομορφή. Να την απεικονήσεις μαθηματικά ναι, να την ακούσεις όμως??? Δεν είναι καλύτερα να έχεις 96000 samples (πληροφορίες) να περιγράφουν το σήμα σου, από 44000? Δεν θα σου δώσει το DAC στην έξοδό του ακριβέστερο σήμα συγκρινόμενο με το εισαγώμενο αναλογικό? Αν ανεβάσω την ανάλυση στο monitor του υπολογιστή (παράδειγμα λέω, ε?) δεν θα έχω λιγότερους "κόκους" και μεγαλύτερη ευκρίνεια στην οθόνη μου, με καλύτερη απόδοση των ενδιάμεσων χρωματικών αποχρώσεων? Το θέμα τώρα : [glow=red,2,300]Από συχνότητα 44.1 Hz, 1000 samples/cycle Από συχνότητα 88.2 Hz, 500 samples/cycle Από συχνότητα 441 Hz, 100 samples/cycle Από συχνότητα 882 Hz, 50 samples/cycle Από συχνότητα 4410 Hz, 10 samples/cycle Από συχνότητα 8820 Hz, 5 samples/cycle Από συχνότητα 22050 Hz, 2 samples/cycle [/glow] Έγώ πράγματι το έθεσα ανάποδα, δηλαδή σε 1 sec δειγματοληψίας, πόσους κύκλους καταφέρνουμε να γράψουμε, πόσοι κύκλοι "χωράνε" σε ένα δευτερόλεπτο? Λιγότεροι από μία χαμηλή συχνότητα, περισσότεροι από μία υψηλή. Βέβαια είτε γράφουμε σε 44100 είτε σε 96000 οι ίδιοι κύκλοι θα ηχογραφηθούν μέσα σε 1' από μία δεδομένη συχνότητα, γιατί είναι δεδομένο το μήκος κύματος. Όμως όσο μεγαλύτερη είναι η συχνότητα δειγματοληψίας οι ίδιοι κύκλοι θα ψηφιοποιηθούν πολύ ακριβέστερα. Δείτε το σαν την γραμμή του automation σε κάποιο τrack στο cubase πχ. Μέσα σε ένα μέτρο, εφαρμόζω 20 σημεία που ορίζουν μια καμπύλη αυξομείωσης στην ένταση του track, αν χρησιμοποιήσω 40 σημεία, η αυξομείωση θα γίνει πολύ πιο ομαλή και η μετάβαση από σημείο σε σημείο πιο λεπτομερής. 'Οσο για τα γρήγορα μήκη κύμματος που δεν υπάρχουν, όφειλα να τα χαρακτηρίσω "γρήγορα" εννοώντας ότι χρονικά κάνουν τον κύκλο τους γρηγορότερα από άλλα χαμηλότερης συχνότητας που τους παίρνει περισσότερο χρόνο να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους.

Digital sound is produced by sampling a sound (or should I say the electrical version of it) in real time and expressing it in bit words. Once you start sampling or recording digital sound a clock starts and progressive samples of what the sound is are taken. The rate at which the samples are taken is called the sampling rate. So obviously the higher the sample rate the more accurate the resolution. So when we say that the sound is 16bit, 44.1Khz it means that the sound is being sampled at 44.1 thousand times a second and it is being measures with 16 bit accuracy. Not a very accurate version of a simple waveform. But 44.1kHz, now that's fast, or is it? Lets look at sound in seconds. 1kHz will have 44.1 samples taken of each of it's waveform as its oscillating at 10,000 waveforms a second. 100Hz will have 441 samples taken of each of its waveforms. But 10kHz will have 4.41 samples taken of each of it's waveforms. imagine how inaccurate 4.41 samples are of a complex waveform. That is why digital high frequencies sound harsh!! The industry has constantly denied this factor and even gone to the extent of saying the hear can't distinguish between a square wave and a sine wave above 7kHz. Pigs Bum. At a sampling rate of 96kHz you get 9.6 samples of a 10kHz wave and believe me, you can hear it. In an article by Rupert Neve, I read recently, he said that we should aim for 24bit resolution and 192kHz sampling rate if we want to equal the quality of high quality analogue recording. We will get there. DVD is already up to 24 bit 96kHz sampling so we are on the way. But if your 16bit, 44.1kHz CD sounds bright, consider what makes it bright and you will see that it's a false bright created by the high frequencies sounding like square waves!! Απόσμασμα από τo reference material του site της SAE...

Αμα τα γράφεις γρήγορα, αυτά παθαίνεις... Ασφαλώς και εννοώ nyquist. Όσο για το ανάποδα, όχι. Γιατί μέσα σε ένα δευτερόλεπτο (διότι Khz/sec είναι το sample rate) οι πρίμες συχνότητες προλαβαίνουν να δειγματιστούν (λόγω γρήγορου μήκους κύματος) πολύ καλύτερα στο εύρος τους από τις χαμηλές. Όταν κάνεις το wav, mp3 δηλαδή, που πονάει περισσότερο? Στις χαμηλές. Είναι άλλο να δειγματίσεις 10 κύκλους από μία πρίμα συχνότητα στα 44100 κι άλλο έναν κύκλο από μπάσα συχνότητα στα ίδια Khz. Στα 96Khz αυτόν τον ένα κύκλο, τον συλαμβάνεις με ακρίβεια στην κυματομορφή του. Το ίδιο βέβαια ωφελούνται και τα πρίμα όσο ανεβαίνει το sample rate, αλλά εκεί το ακουστό αποτέλεσμα είναι λιγότερο προβληματικό από ότι στις χαμηλές. Όπως και να'χει το πράγμα, άσχετα αν πιστεύουμε ότι τα 44100 είναι υπερ αρκετά, επειδή δεν ακούμε πάνω από τα 20Khz, εσείς με την απλή λογική πότε νομίζετε ότι έχετε καλύτερη ανάλυση και ευκρίνεια σήματος, όταν το πιάσεις με 44100 δείγματα το δευτερόλεπτο ή όταν το πιάσεις με 96000 δείγματα? Δηλαδή στο ίδιο δευτερόλεπτο έχουμε μεγαλύτερη "ποσότητα" για να μην πω "πυκνότητα" ληφθέντος σήματος και σαφώς περισσότερο πιο κοντά στην τέλεια αναλογική του μορφή που ασφαλώς σε ιδανικές ψηφιακές συνθήκες θα ήταν τα άπειρα Khz/sec σε sample rate. Είναι κάτι σαν τα γκάλοπ, όσο πιο πολλά δείγματα πάρεις, τόσο πιο ολοκληρωμένη και ακριβή άποψη κοντά στην πραγματική αλήθεια θα έχεις. ΥΓ : Είμαι σίγουρος, πως ο superfunk, σκαλίζει το internet, να βρεί και να ποστάρει κανένα άρθρο που θα λέει τα ακριβώς αντίθετα...

48/24 δαγκωτό, να μην σας πω και 32 bit floating point. Εξάλου οι διαφορές στο μέγεθος των αρχείων είναι σχετικά μικρές και δεν θα ζοριστεί ιδιαίτερα ο σκληρός. Οι υψηλές συχνότητες αντέχουν πολύ καλά στα λίγα Khz. Οι χαμηλές όμως οφελούνται ιδιαίτερα όταν ηχογραφούνται σε υψηλές συχνότητες δειγματοληψίας. Και ο λόγος είναι ότι καθώς έχουν μικρό μήκος κύματος προλαβαίνουμε και παίρνουμε περισσότερη ευκρίνεια και ανάλυση από αυτές μέσα στο ένα καταραμένο δευτερόλεπτο του sampling μας αν τις τσιμπήσουμε στα 88 ή στα 96 παρά στα 44 ή στα 48. Βέβαια το ότι δεν ακούμε περισσότερο από τα 20Κιλά περίπου και αυτό δεν σημαίνει ότι το bandwith του sampling μας δεν έχει νόημα να μην ξεπερνά τα 22050khz (nystic στα 44), γιατί έχει και παραέχει (αυτό είναι κουβέντα για άλλο post). Συνεπώς δεν είπαμε να είμαστε και υπερβολικοί στα 192Khz. αλλά αν μπορούμε να δουλεύουμε στα 48 γιατί όχι? Όσο για τα 3-5 db compression σε κάθε κανάλι (περίπου δηλαδή όσο το headroom που έχουμε αφήσει πριν το κλιπάρισμα στην ηχογράφηση), ασφαλώς και είναι υποκειμενικό, ακόμα και για μένα, αφού άλλοτε μπορεί να πιάσω μέχρι και -16db στο threshold, αλλά και πάλι νομίζω ότι έστω και αυτό το λίγο βοηθάει λίγο το σήμα να "δέσει", χωρίς στην ουσία να θεωρούμε ότι το σήμα αυτό κομπρεσαρίστηκε, απλά μιά τσιμπιά. Γιατί αν τσιμπήσουμε 2-3db με τον κομπρέσορα το κάθε track (εγώ το λέω να "κλέψουμε" 2-3 db), στο σύνολο του κοματιού, έχουμε διπλασιάσει την ένταση χωρίs να κουνήσουμε faders και στην ουσία χωρίς να κομπρεσάρουμε. Και βέβαια για την ορθότητα των απόψεων μου, το μόνο που μπορώ να ξαναπώ, είναι πως όλα είναι...ατμός...

Υπάρχει ακόμη ένα θέμα, το οποίο δεν τέθηκε ευκρινώς. Η άδεια μουσικών οργάνων, δηλαδή το δικαίωμα να φιλοξενείς μερικά κιλοβάτ ήχου, σε κατοικημένη περιοχή και ειδικά σε υπόγειο πολυκατοικίας. Εαν κάποιος γείτονας παραπονεθεί και έρθει η αστυνομία, τότε αρχίζει μία διαδικασία που μπορεί να καταλήξει εως και το κλείσιμο της επιχείρησης. Το θέμα αυτό είναι μερικώς άσχετο από το πόσο καλή ηχομόνωση έχεις, γιατί αν κάποιος το σκαλίσει μπλέκεις....

Όλα είναι ατμός...

Αμα το project δεν γίνει εξ αρχής σε 48khz, 24 bit (το λιγότερο) αν δεν φροντίσεις το κάθε κανάλι να γραφτεί με maximum ένταση από την προενίσχυση (όχι να πικάρει βέβαια) και φυσικά δεν εφαρμόσεις κατάλληλο compressing (εγώ κομπρεσσάρω κάθε ένα κανάλι ξεχωριστά μια ψιλή με 3-5 db, έτσι για να το "ξυπνήσω" λίγο, χώρια οι κομπρέσσορες στα group ή στο master) τότε μην περιμένεις οι δυναμικές να λάμψουν. Εδώ υπάρχει και ένα άλλο θέμα με τα cd του εμπορίου στην τελική τους εκτύπωση. Έχω εκδόσει 4 προσωπικά album σε cd. Σε κανένα δεν έγινε άλλη επεξεργασία από το εργοστάσιο κοπής δηλ. τυπώσανε ακριβώς το master που τους έδωσα. Ε, ρε φίλε το τελικό cd δεν είχε καμία σχέση με το master cd το δικό μου, που τους έστειλα από το pc. Το μηχάνημα αναπαραγωγής των εταιριών κάνει τρελή εγγραφή σε σχέση με το απλό cd recorder του υπολογιστή. Το ίδιο cd, σε ένταση και όγκο είχε μεγάλη διαφορά...