Προσωπικα μου εχει συμβει, αλλα παντα εβρισκα τροπο να ξεπερασω αυτο το συναισθημα...αποστροφης με το να ακουω π.χ. ενα δισκο οσες φορες χρειαστει και με μεγαλες χρονικες αποστασεις αναμεσα στις ακροασεις.
Για παραδειγμα, την πρωτη φορα που ακουσα Genesis (κατι χρονια πιο πριν) το Selling England By The Pound, περα απο το Dancing With The Moonlit Knight δεν μου'χε κατσει κανενα αλλο κομματι καλα. Αλλα δινοντας του ευκαιριες και αφιερωνοντας χρονο να συνηθισω το δισκο, τα κομματια αρχισαν να βγαινουν σιγα-σιγα στην επιφανεια και απο βαρετες 6λεπτες αγγαρειες μετατραπηκαν σε κομματια με φοβερες μελωδιες,παιξιμο και συναισθημα.Εγιναν, δηλαδη μερικα απο τα αγαπημενα μου κομματια στην prog.
Πιστευω πως αυτο ειναι το σημαντικοτερο, να αφιερωσεις ΧΡΟΝΟ στο εκαστοτε συγκροτημα και οχι απλα χρονο, αλλα να κανεις τις ακροασεις του δισκου αυτες με προσοχη και ορεξη.Στην τελικη ειναι ο μονος τροπος να διευρυνει καποιος το μουσικο του γουστο. 8)
Α και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ για οσους παιζουν κιθαρα...δεν υπαρχει τιποτα χειροτερο (για την εξελιξη του μουσικου γουστου εννοω) απο το να ακους εναν αλλον κιθαριστα (σε συγκροτημα) με αυτια...κιθαριστα.Εννοω δηλαδη οτι το καλυτερο ειναι να ακους χωρις το συνεχες ''ξεψειρισμα'' της τεχνικης, του ενισχυτη που χρησιμοποιει, ποσο καθαρο ηταν το σολο στο εκαστοτε κομματι και ολα αυτα τα ''nerd'' κριτηρια των κιθαριστων :P. Ειναι σιγουρα δυσκολο να το πετυχεις, μιας και απο τη στιγμη που ξεκινα καποιος κιθαρα, βασανιζεται με την ρημαδα την τεχνικη αλλα οταν ΑΚΟΥΣ μουσικη, δεν εχει νοημα.