After_Hours

+1000 στον ανοιχτό ήχο! Εαν δεν έχεις πρόβλημα με τη μουσική που παίζεις κρατά τον. Φτάνει πια με τις κουρελούδες και τα προικοσέντονα που πλημμυρίζουν τις κάσσες!:P Εάν χρειαστεί καμιά φορά να μαζέψεις τον ήχο λόγω χωρου κτλ, μπορείς απλά να τυλίξεις ρολό μια μικρή πετσέτα και να τη βάλεις ανάμεσα στο δέρμα και το πετάλι. Όσον αφορά τα δέρματα και τα δυο μου άρεσαν, το clear ίσως ήταν λίγο πιο ζωντανό και γι αυτό θα το προτιμούσα.

Ενδιαφέρουσα συνέντευξη και άπιαστος ο Deitch. Απ τους συμπαθέστερους funk-hip-jazz-rnb-τα-πάντα-όλα ντράμμερς της γενιάς του.. Μπράβο μάγκες!

Davey Graham Terje Rypdal Duane Allman

Κάτι για αρχή: Κάτι για τον καναπέ και την ατμόσφαιρα: Και μετά... Mission accomplished ;D

Πρέπει, είναι must :P Εντελώς πρόχειρα το έγραψα στο παρακάτω πεντάγραμμο. Έτσι όπως εμένα μου ακούγεται στο κεφάλι μου τουλαχιστον ;) Η μπότα δεν ακούγεται, μπορεί να υπάρχει πολύ σιγά και στα τέσσερα τέταρτα ή και σε κανένα. Θεώρησα οτι υπάρχει μια στην αρχή κάθε μέτρου. Οι αξίες πάνω απ το 5γραμμο είναι ride ενώ οι κάτω foot chick. Όλα πάνω στο τρίηχο. Υπάρχει και το τομάκι μετά το ταμπουρο. Αυτά :) Υ.Γ 1 Υπάρχουν κατά διαστήματα και compings στο ταμπούρο, ghost notes πολύ σιγανές. Η ''παρτιτούρα'' περιλαμβάνει μόνο το βασικό ρυθμο. Υ.Γ 2 Συγχώρεσε τα ορνιθοσκαλίσματα :)

Σα να με ακούω μερικά χρόνια πριν :) Όσον αφορά το κύριο ρεύμα της σημερινής μουσικής που ακούγεται στα ραδιόφωνα, τηλεοραση, youtube κτλ συμφωνώ στο οτι έχουμε χάσει τη μπάλα. Εδώ είμαστε. Αρχικά ένα μεγάλο μπράβο. Κάθε νέος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να αποδοκιμάζει τα (ψεύτικα;) είδωλα της γενιάς του ;D Αλλά όπως είπες και μόνος σου διαμάντια υπάρχουν πολλά αρκεί να ψάξεις. Ιντερνετ υπάρχει, χρόνος να υπάρχει και θέληση κι όλα γίνονται φίλε μου Τρύφωνα. Και δεν είναι και όλα τους τόσο κρυμμένα (Keith Carlock, Steve Jordan, Questlove, Billy Martin κ.α, είναι μερικοί μουσικοί ντράμμερς και όχι drum machines, που προωθούνται σχετικά αρκετά στη ντραμιστικη βιομηχανία) Στο χέρι σου είναι να τους βρεις και θα τους βρεις. Αν το 96 του username σου παραπέμπει στην χρονολογία γέννησης σου τότε είσαι σε πολύ καλό δρόμο. Δεν είμαι και πολύ μεγαλύτερος σου, ας αφήσουμε στην άκρη τον πληθυντικό :P

Κι εγώ αυτής της άποψης ήμουν. Αλλά τελικά ίσως και να μην ισχύει. Η μουσική αλλάζει, η τεχνολογία αλλάζει, το drumming εξελίσσεται, επόμενο είναι το groove να πάρει διαφορετική τροπή απ' την αρχική του. Όσο κι αν είναι ''λυπητερό'' το ότι δεν ξαναβγαίνουν πια grooves αντίστοιχα με αυτά που γράφτηκαν στη Stax Records (βλέπε Al Jackson Jr κ.α), στη Motown, τα grooves του Modeliste απο τους Meters, σχεδόν όλα τα κομμάτια του James Brown και πάει λέγοντας, θα ήταν μονότονο να ακουγόντουσαν μόνο αυτά τα τελευταία 50 χρόνια. Είναι πασιφανές και το δηλώνουν και οι ίδιοι οι μεγάλοι drummers της εποχής μας οτι πάτησαν πάνω σε όλους αυτούς τους πρωτομάστορες του λεγόμενου groove για να δημιουργήσουν τη δική τους σχολή. Που είναι όντως (και τελικά ευτυχώς) αρκετά διαφορετική από τη παλιά, αλλά εξίσου εφευρετική! Ας τους ψάξουμε λοιπόν ;D

Χωρίς να έχω καμία σοβαρή γνώση πάνω στα Rogers, αμφιβάλλω στο ότι κυκλοφόρησε ποτέ μεταλλικό ταμπούρο η εταιρία με το ''αυλάκι'' στο κέντρο του τυμπάνου. Περισσότερο παραπέμπει σε supraphonic ή πανομοιότυπο μοντέλο μικρότερης εταιρίας με σχεδιασμό εμπνευσμένο από τη Ludwig. Πιθανώς καρφώθηκε το έμβλημα κατόπιν εορτής. Εάν σου αρέσει ηχητικά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία, αλλά εάν ποτέ θελήσεις να το βάλεις αγγελία πρόσεξε το και δειξ' το πρώτα σε κάποιο γνώστη.

Το κομμάτι του Jimmy Smith (με τον Donald Bailey στα τύμπανα) ηχογραφήθηκε το 1960. Τη χρονιά αυτή ο Gadd ήταn-δεν ηταν 15 χρονών και παρότι υπήρξε παιδί-θαύμα, ξεκίνησε να ηχογραφεί απο τα τέλη της δεκαετίας του '60 και μετά. ;)

Κι εμένα πάντα με ενθουσίαζε, αλλά ποτέ δε το είχα παρατηρήσει προσεκτικά. Είναι ύπουλο! Θα είχε πιστεύω πολύ καλή εφαρμογή σε συνδυασμό με τρόπους μελέτης από το syncopation. Εάν κάποιος μελετάει αυτό το βιβλίο και χρησιμοποιεί κάποιους απ τους τρόπους του Allan Dawson ή του καθηγητή του (ή δικούς του ή οποιουδήποτε) ας δοκιμάσει κάτω απ' το jazz time στο πιάτο π.χ, να βάλει αυτό το Hat στις άρσεις σε κάθε ''α'' του τριήχου (one and a, two and a, three κτλ) αντί στο κλασσικό 2 και 4. Χρησιμότατο

Ωραία, ενδιαφέρουσα συνέντευξη, όπως και όλες οι άλλες (τέτοιου είδους προσφορά σε ενα forum πάντα ειναι πολύτιμη ;)) Από τους πλέον άριστους session drummers και όντως, μετρημένο παιδί με ωραίες και φρέσκες αντιλήψεις, πέραν των παλαϊκών που κυριαρχούσαν στο μουσικό μας στερέωμα. Απ' ότι φαίνεται στη συνέντευξη τουλάχιστον. Μπράβο σε όλους! Ενα + στην παρεϊστικη ατμόσφαιρα που φτιάχνετε και επίσης θα ήταν ωραίο σε κάθε συνέντευξη, όποιος καλεσμένος έχει την όρεξη και θέληση, να δίνει κι ένα μικρο ντραμιστικό tip, σχετικό με το ύφος της μουσικής που καταπιάνεται. Κιπ όν!

Απιαστοι! Κι αυτός ο Bona ρε παιδιά, τι μουσικός.. Και έχει και τρομερά ιδιαίτερη φωνή. Αξίζει να δει κανείς αυτό το βιντεάκι απο soundcheck με Snétberger και Vinaccia:

Από το Back At The Chicken Shack του Jimmy Smith. Το ωραίο της υπόθεσης: οι τονισμοί στο hi-hat (με το πετάλι, foot-chick, όχι μπακέτα) στα σουινγκαρισμένα ''α'' (one a, two a, three a, four a) κάθε τέταρτου. Άπιαστη σύλληψη, εύκολη να τη καταλάβεις και να την αποδόσεις, δύσκολη στο να τη κάνεις να ''κουνήσει'' μεσ' το shuffle. Ιδεάρα! Jimmy Smith - Back At The Chicken Shack

Απο τη στιγμή που συμφωνείς με τον LK (που παρεμπιπτόντως μου ξέφυγε το ποστ του για τη brylcreem, διαφορετικά δε θα έκανα αντίστοιχου ύφους παρέμβαση :P), γιατί η ένσταση σου βάδιζε στο δικό μου για τη μπριγιαντίνη; Δεν είχα καμία διάθεση να προσβάλω τον φίλο που ξεκίνησε το θέμα ούτε και να μειώσω την βαρύτητα της ερώτησης, ειλικρίνα. Τέλος πάντων.. Συνεχίζω να μην έχω θέση σ αυτό το θέμα, οπότε.. :) Φιλε Buddy Guy ελπίζω να βρεις τον απαραίτητο εξοπλισμό και να ροκάρεις αβέρτα!

Συγχώρεσε την άστοχη παρέμβαση φίλτατε. Άνθρωποι είμαστε, με πάθη, ελαττώματα και εκτός θέματος συνειρμούς καμιά φορά ;)

Δεν είμαι κιθαρίστας, ας μιλήσουν οι ειδικοί. Αλλα μπορω να σου προτείνω όμως αυτό ;D Ειναι must να γυαλίζει η κόμη στα λαίβ :P

Στίχοι φαινομενικά ασυνάρτητοι και ασύνδετοι. Μουσική μονότονη. Κι όμως... Και κάτι πιο δυνατό

Είχα συναντήσει κάτι τέτοια σ ένα pratice room, προβάδικο, γκραράζ φίλου, θα σε γελάσω, αλλά θυμάμαι ότι περιέργως ο ήχος τους θύμιζε τύμπανα. Γι αυτό που το θέλεις φαίνεται καλή λύση και μέχρι και λαιβ σε μικρό χώρο θα είναι μια αξιοπρεπής επιλογή IMO. Όσο για το μέταλ, εάν δεχθείς οτι χάνει αρκετά σε ένταση, τότε ναι, ο πνιχτομπασομπουκομένος ήχος τους, με τα κατάλληλα δέρματα σε καλύπτει. Πιάτα έχεις βρεί;;

Ωπ, ναι. Ο άνθρωπος είναι μηχανή! Είχε έρθει πρόπερσι νομίζω στο φεστιβάλ της Καλαμάτας. Αν πήγε κανείς από δω πρέπει να το φχαριστήθηκε..

Rock me baby, rock me baby all night long... Μονό και μόνο απ αυτό τον στίχο, συνοψίζεται ένα μεγάλο μέρος της ροκ 8).. Steppenwolf - "Rock Me" (1969)

Η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι το ότι ζει ακόμα (μετά απο τοσες καταχρήσεις ;))

Υπερβολικός τίτλος, α'ι' νόου, μεγάλη η χάρη του ;D Πάντως ο παρακάτω κρουστός, Lê Quan Ninh, αδιαμφισβήτητα μπορεί και παίζει με τα συναισθήματα, δημιουργώντας ήχους πρωτόγνωρους, που θα μπορούσαν να ντύσουν ιδανικά ταινίες μυστηρίου, τρόμου και πάει κλέγοντας..

rhcp: η εξέλιξη ;D Προσωπικά κι εγω προτιμώ τη μεση περιοδο τους, αλλα αυτα εχει η εξελιξη ;)

Alvin Taylor στο Angel Dust, γιατι ποσο πιο βρωμικο, παχυ και προστυχο να γινει ενα groove? 8) Gil Scott-Heron - Angel Dust (1978) Και Jon Fält γιατι το χυμαδιο εχει τη χαρη του :)

Αν θυμιζει κατι το υφος σε μενα, ειναι Doyle Bramhall II.. Με ολα τα θετικα που αυτο συνεπαγεται! Συμφωνω για το ταμπουρο, τα λιγοτερα πριμα στο hat και ισως ηθελε λιγο πανω η μποτα.. Δεν γνωριζω την ηλικια σου που λενε τα παιδια, αλλα το κομματι σπαρταραει! 1000 Μπραβο