Έκτορας

Για να επιστρέψω και εγώ στην κουβέντα, και την κουβέντα στο αρχικό ερώτημα, θα επισημάνω τα εξής, τα οποία κάνουν την αυτοκτονία εξαιρετικά απίθανη (να συμβεί, εννοώ) στην περίπτωση του συγκεκριμένου καλλιτέχνη: Αφενός, ναι, υπάρχει και ενδογενής ή / και κληρονομική κατάσταση και ενδεχομένως (εικάζουμε τώρα) να έπασχε από αυτή. Αλλά ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, οι αντιδράσεις του ασθενούς επηρεάζονται / εντείνονται ή όχι από τους εξωτερικούς παράγοντες. Που σε αυτή την περίπτωση, με καμία ανάλυση όμως, δεν αθροίζονται στην αυτοκτονία. Εξηγούμαι: Ο Cornell ήταν 52 χρονών, και ναι, είχε χρόνια προβλήματα με ναρκωτικά και ποτό τα οποία τα είχε αφήσει πίσω του εδώ και μια δεκαετία (τουλάχιστον). Ακόμα και αν βάλουμε στην κουβέντα το ότι ίσως, λέμε τώρα, ξανακύλησε, από μόνα τους δεν οδηγούν σε καμία αυτοκτονία. Σε άλλα μονοπάτια, ναι. Η προσωπική του κατάσταση ήταν σταθερή εδώ και χρόνια (παντρεμένος με παιδιά, μικρά ακόμα) και ακόμα και αν είχαν στραβώσει τα πράγματα, ακόμα και το διαζύγιο το είχε περάσει στο παρελθόν (και επιτυχημένα, προφανώς, στάθηκε στα πόδια του μετά από αυτό). Έγραψαν πιο πάνω ότι αυτή η ηλικία είναι δύσκολη γιατί κοιτάς πίσω στη ζωή σου και κάνεις ανασκόπηση στο τί έχεις καταφέρει. Ένας καλλιτέχνης με την αναγνώριση που ο Cornell είχε, με την περιουσία που έχει δημιουργήσει, με την παρακαταθήκη που έχει αφήσει, με τόσο δημιουργικό μέλλον μπροστά του, ο οποίος δεν είναι ξεχασμένος σε ένα λαμπρό παρελθόν και μόνο αλλά αντίθετα περιοδεύει σε sold-out συναυλίες, ο οποίος είχε φυσική κατάσταση 35-άρη, τί διάολο είχε να κοιτάξει πίσω και να απογοητευτεί...; Το παραμικρό. Η γνώμη μου είναι πως, αν και το θανατικό έπεσε πάρα πολύ βαρύ στον καλλιτεχνικό κόσμο την τελευταία διετία (από που να αρχίσεις και πού να τελειώσεις), ο θάνατος του Cornell είναι με διαφορά ο πιο ανεπάντεχος, ανεξήγητος και... δυσκολο-χώνευτος. Δεν υπάρχει το παραμικρό, όχι για να εξηγήσεις, αλλά έστω για να βγάλει το παραμικρό νοήμα. Δεν μιλάμε για μεγάλο σε ηλικία / ταλαιπωρημένο σωματικά / ξεχασμένο παλαι-πότε ροκά. Μιλάμε για ενεργό καλλιτέχνη, τεράστιας αναγνώρισης και εξίας, με ισορροπημένη προσωπική ζωή και με λαμπρότατο μέλλον δημιουργικά. Ακόμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω (προφανώς...).

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Και τα 50-κάτι, ιδιαίτερα μάλιστα όταν έχεις καταφέρει τόσα πολλά στη ζωή σου, δεν είναι η ηλικία της αυτοκτονίας... Και με την αφορμή για την οποία γράφεις, ιδιαίτερα ο Cornell, εν μέσω μιας sold-out περιοδείας, που πριν λίγες ώρες είχε παίξει live στο οποίο μάλιστα μια χαρά φαινόταν, δεν βγάζει κανένα, μα κανένα νόημα...

@ Tamtam: έχεις πεταλάρες, δεν το συζητώ. Αλλά κάνε τους ένα συγύρισμα, να χαρείς! Παίζεις και live, θα μειώσεις και τις πιθανότητες ατυχήματος στη σκηνή!

Δεν είναι υποχρεωτικός ο σχολιασμός, ο καθένας όπως αισθάνεται! Δημήτρη, εκείνο το Strat headstock μου αρέσει πάρα πολύ σε Tele, πιστεύω ότι τους πηγαίνει πάρα, πάρα πολύ!

Δε γίνεται αυτό το κακό, διάολε, και δε λέει να σταματήσει... Τρομερά νέος, ίσως τα καλύτερα και πιο δημιουργικά του χρόνια να ήταν μπροστά του... Ποτέ δε θα μάθουμε. Τεράστια φωνή. Συλληπητήρια στους δικούς του (και έχει μικρά παιδιά, γμτ...).

Επόμενη κιθάρα: Blitz (αν την έχει κανένας ακουστά...) Tele-Custom style κιθάρα, που την ανακάλυψα σε ένα μαγαζί της Λεμεσού, με την πλάτη γυρισμένη στη βιτρίνα και ένα καρτελάκι κρεμασμένο που έγραφε ότι ήταν σε τιμή εκκαθάρισης 150 ευρώ. Όταν μπήκα στο μαγαζί και ζήτησα να την δοκιμάσω, ο πωλητής με ρώτησε 2 φορές για να σιγουρευτεί ότι όντως αυτή θέλω. Πρέπει να την είχαν χρόνια κρεμασμένη να τρώει τον ήλιο της Κύπρου. Το χρυσό της κάτω από το pickguard είναι ξεκάθαρο πιο έντονο, που δείχνει πόσο ξέβαψε. Το κερί από τους μαγνήτες είχε λιώσει από τη ζέστη και είχε γεμίσε τα ηλεκτρικά, ο neck μαγνήτης βασικά δεν έπαιζε, ο επιλογέας μια λειτουργούσε και δύο δεν... ΑΛΛΆ... Το μανίκι της είναι ένα όνειρο στα χέρια μου, ίσιο, παχύ, λείο, η αίσθησή της δεν συγκρινόταν με τίποτα. Την πήρα σε αυτή την τιμή, γνωρίζοντας όλα της τα προβλήματα αλλά και γνωρίζοντας ότι όλα φτιάχνονται. Μπήκαν νέοι μαγνήτες με την βοήθεια του Noiz (Curtis Novak PAF & Seymour Duncan Hot Rails), νέα ηλεκτρικά μέχρι το τελευταίο κομμάτι και νέα γέφυρα από τα δικά μας παιδιά στην Θεσσαλονίκη (GMI Luthiers) η οποία βελτίωσε κατά πολύ τον ήχο της. Αυτή τη στιγμή έχει sustain καλύτερο από της Les Paul, είναι σχετικά "σκοτεινή" στον ήχο της (είναι full solid και περίπου 4,4 κιλά παρεπιπτόντως) και κελαηδάει, ιδιαίτερα για blues / fusion παιξίματα. Για προφανείς λόγους, την θεωρώ πολύ "δική μου" κιθάρα.

Ωραίο το.. χαρέμι σου Λάκη! Μπορούσα να περάσω... μέρες και νύχτες μαζί τους!

Είναι δυνατόν σε μουσικό forum, στην κατηγορία των κιθαρών να μην υπάρχει ένα νήμα αφιερωμένο στις κιθάρες μας; Ακουστικές, ηλεκτρικές, νέες, παλιές, ακριβές, φθηνές, πρόσφατες, που κάποτε είχατε / πουλήσατε / δώσατε / καταστρέψατε, ΌΛΕΣ τελοσπάντων είναι καλοδεχούμενες. Αν θέλετε να γράψετε και λίγα λόγια για αυτές, την ιστορία σας μαζί της, ακόμα καλύτερα. Κάνω την αρχή και περιμένω τις δικές σας! Gibson Les Paul Studio (Vintage Mahogany / Worn Brown) 12/2008: Την αγόρασα το 2009, σε μία από τις πιο καλές και πιο σημαδιακές χρονιές της ζωής μου, όπου (ανάμεσα σε άλλα) γεννήθηκαν και οι γιοι μου. Το μόνο που έχει μείνει πάνω της εργοστασιακό είναι τα... ξύλα, τα tuners, το nut & το truss-rod cover. Είναι η Νο. 1 μου, και με τους μαγνήτες που φορά παίζει μεν τα πάντα (εγώ... όχι) αλλά αισθάνεται ιδιαίτερα άνετα σε οτιδήποτε από blues rock / hard rock / classic metal. Σαν εμένα δηλαδή! ;D Θα ακολουθήσουν και οι άλλες!

Μόλις βρήκα αυτό: ;D

Πάνω απ'όλα, συγχαρητήρια και να τη χαίρεσαι! Φαίνεται ότι έκανες εξαιρετική αγορά! Φωτογραφίες δεν θα μας χάλαγαν... ;)

Για να πάρεις μια ιδέα του τί φινιρίσματα υπάρχουν και πώς δείχνει το καθένα σε κάθε είδος ξύλου, και ΠΡΙΝ παραγγείλεις τίποτα αν δεν είσαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ τί θέλεις (έχε υπόψην σου ότι οι κάθε είδους custom-made κιθάρες έχουν πάρα πολύ χαμηλή αξία μεταπώλησης, άρα. βασικά την custom-made κιθάρα την παντρεύεσαι) , μπες στο site της Warmoth (Warmoth Custom Guitar Parts - Custom bass and guitar bodies and necks ), επέλεξε το guitar body builder και ξεκίνα να πειραματίζεσαι με διάφορες επιλογές. Τα μόνα προβλήματα που θα έχεις θα είναι ότι οι επιλογές είναι πάρα πολλές και υπάρχουν άπειρες εξαιρετικές ιδέες, και το κατά πόσο αυτός που θα βάψει την κιθάρα για σένα θα μπορεί να την υλοποιήσει, όποια ιδέα τελικά διαλέξεις.

Here we go...

Πολύ σωστά και αυτά, σίγουρα. Ακόμα και την πένα με την μυτερή άκρη έχω και όντως βοηθά, όπως και το επιθετικό παίξιμο. Για την ακρίβεια, από τότε που ξεκίνησα να πειραματίζομαι με το είδος, ανακάλυψα ότι βοηθά πάρα πολύ στο να αναπτύξεις καλό δεξί χέρι, παίζοντας με ακρίβεια, γρήγορα και "σφιχτά". Ένα πράγμα σαν να παίζεις Metallica, σαν να λέμε (σοβαρά μιλάω!). Θα καταλήξει να με βοηθήσει και στο metal παίξιμο! ;D

Ωραίες απαντήσεις και ιδέες μάγκες. Θα προσθέσω και λίγο slapback για να δω αν κάνει διαφορά. Για τον κομπρέσσορα τελικά δεν είχαμε ομοφωνία, δεν τον χρησιμοποιείτε όλοι. Σωκράτη, μόνο σπίτι παίζω για την πλάκα μου, άρα ο ενισχυτής είναι υπεραρκετός. Το δικό του reverb βέβαια δεν είναι spring, γι'αυτό και έρχεται από το RV-7, το οποίο στα δικά μου αυτιά είναι αρκετά ρεαλιστικό. Α, και βερμούδες έχουμε, αν και όχι... κλαρωτές. Καλά για σανίδα στο σαλόνι Φούζιε, δεν το συζητάμε, μόνο... βρεγμένη από τη σύζυγο παίζει, γιατί δεν ταιριάζει στη διακόσμηση. ;D

Όσοι είσαστε πιστοί του είδους (με προτεραιότητα στο Surf) και παίζετε / πειραματίζεστε με αυτό, ποιά η "συνταγή" σας, όσον αφορά τον ήχο; Φαντάζομαι ένας ενισχυτής με headroom και ένα καλό spring reverb είναι εκ των ουκ άνευ, αλλά πέρα από αυτά; Ποιά κιθάρα & άλλα πετάλια χρησιμοποιείτε; Τα δικά μου είναι: Strat-οειδές, με τον bridge pickup επιλεγμένο Λίγη βρώμα (περισσότερο σαν boost βασικά) από το Timmy Tremolo (που παίρνω από το Mobius) μπόλικο Spring 'verb (Hardwire RV-7) και ενισχυτής Vox Night Train 15 watt Αναρωτιέμαι κατά πόσο ένα καλό compressor θα βοηθούσε επίσης, για το γρήγορο pick attack. Σκέψεις; Εσείς τί χρησιμοποιείτε;

Όπως έλεγε κάποτε και ένας Κρητίκαρος παππούς, "απ'όσα ακούς να πιστεύεις τα μισά και από όσα σου λένε, τίποτα". Το τί διαβάζεις στο internet για τις Gibson είναι ένα μάτσο υπερβολές. Πήγαινε στον τοπικό σου αντιπρόσωπο και παίξε όσες μπορείς και δες μόνος σου. Εγώ τις κακο-κατασκευασμένες Gibson τις θεωρώ σαν το τέρας του Λόχνες ένα πράγμα: πολλοί λένε ότι το είδαν και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι υπάρχει. Αν τέλος πάντων ακόμα έχεις αμφιβολίες, αγόρασε από μαγαζί του εξωτερικού που έχει πολιτική επιστροφής no questions asked. Τί έχεις να χάσεις;

speak for yourself, ρε! :P ;D ;D ;D

Στη θεωρία και χωρίς να είχα την ευκαιρία να παίξω μια, η συγκεκριμένη κιθάρα μου φαίνεται the best of both worlds. Χωρίς να έχει το μεγάλο μέγεθος της ES, έχει μερικές από τις ιδιότητές της, τα back-routed access για τα ηλεκτρικά, και την αμεσότητα της Les Paul. Η ακαδημαϊκή ερώτηση είναι πόσο διαφορετική, τελικά, είναι από την δική μου Les Paul που είναι chambered. Από την στιγμή που σταμάτησε η Gibson να προσφέρει chambered τις Les Paul, η Midtown φαίνεται σαν ένα πολύ "λογικό" μοντέλο να προσφέρει. Όπως προειπώθηκε, κρίμα που δεν βγαίνει σε περισσότερα χρώματα.

Ωραίος, ακριβώς αυτό!

Με έκανες Κυπραίο και... δεν είμαι! ;D Παναγιώτης. Άσε που το Έκτορας είναι πιο... εξότικ... ;D

Χα! Γυρίζω και στις μπουτίκ, γυρίζω και στα... λαϊκά μαγαζιά. Τα περισσότερα πετάλια μου (αν υπολογίσεις και το 2ο board) είναι TC Electronic & Digitech/Hardwire. Αλλά, ναι, στα βρωμο-πέταλα, κάτι έχουν οι μπουτίκ που δεν βρίσκεται εύκολα αλλού.

Εδώ να ακούσετε:

Μεγαλώσαμε, σε μέγεθος: Αποφάσισα ότι στο main board θα έχω όσες περισσότερες επιλογές διαθέσιμες. Δεν πάει που δεν πάει πουθενά, οπότε γιατί όχι... Προστέθηκαν το Rockett Animal (εξαιρετικό), Carbon Copy Delay (κλασικός ήχος που τα presets του Triple Delay δεν καλύπτουν επαρκώς), το Timmy (χρησιμοποιείται είτε με την Strat, για low-gain overdrive ήχους ή σαν booster με όλα τα άλλα), το Hardwire RV-7 για spring 'verb ήχους (γιατί το Immerse σε αυτόν τον τομέα... δεν...) και βολέψαμε το Ricochet στην 1η σειρά για ευκολία πρόσβασης. Α, ήρθε και το George Dennis wah. Πάρα πολύ ωραίο, throaty που λένε, για τις ροκιές μου εξαιρετικό. Επίσης με το Immerse στο τέλος μπορώ να καταλήγω stereo όποτε επιθυμώ (ναι, ωραία φάση). Η πρώτη σειρά είναι καρφί στην είσοδο του ενισχυτή (Vox Night Train 15 watt) και η 2η σειρά είναι στο loop του, οπότε μπορώ να "τρέχω" το preamp του ενισχυτή λίγο πιο boosted. Good times.

Χωρίς να θέλω να εκτροχιάσω το θέμα, γιατί για αυτό το παλικάρι και την μουσική του μιλάμε και τίποτα άλλο, θα προσθέσω το εξής. Υπάρχουν 2 άλλοι συγκεκριμένοι μουσικοί (τραγουδιστές και κιθαρίστες), λευκοί, ομορφόπαιδα (σχετικά) και πλουσιόπαιδα (όχι άσχετο), που παίζουν τα bloooz, με τα οποία πολύς κόσμος τα τελευταία χρόνια έχει πάθει πλάκα και διαβάζω τρομαχτικά σχόλια για αυτούς, δεξιά και αριστερά, σε όλα τα fora (εδώ και στου εξωτερικού) και όλος ο κόσμος τους εκθειάζει γενικώς. Για κάποιο περίεργο λόγο και στις 2 περιπτώσεις, όσες φορές (και είναι αρκετές) προσπάθησα να ακούσω τη μουσική τους, είτε σε προσωπικές συνθέσεις, είτε σε διασκευές άλλων, μετά από λίγη ώρα, πάντα όμως, εγκαταλείπω την προσπάθεια απογοητευμένος. Τα βασικά προβλήματα που έχω με την μουσική τους είναι το γεγονός ότι μου φαίνονται τρομαχτικά "στημένοι" σε αυτό που κάνουν. Σαν να παπαγαλίζουν την δουλειά άλλων, την οποία μελέτησαν βεβαίως, αλλά την οποία δεν μπορούν να την "νιώσουν", να την κάνουν δική τους και, σαν αποτέλεσμα, να μου φαίνονται ελάχιστα (έως καθόλου) αυθεντικοί σε αυτό που κάνουν. Και επειδή θα ρωτήσει κάποιος, και καλά ρε Έκτορα, ποιόν τελικά εσύ θεωρείς αυθεντικό σε ένα είδος μουσικής που τέλος πάντων, όλα έχουν ειπωθεί (απλά όχι από όλους), οι απαντήσεις μου, εν έτει 2017, είναι δύο / τρία άτομα: το παλικάρι αυτό εδώ, ο David Grissom και ο Derek Trucks. Υπάρχουν και άλλοι βεβαίως, αλλά μιλάω για ανθρώπους που μου έχουν κάνει μεγάλη αίσθηση και πραγματικά ξεχωρίζουν με τη δουλειά τους. Αυτό είναι που συμβαίνει με την αυθεντικότητα. Δύσκολο να την περιγράψεις, απλά όταν τη δεις, την αναγνωρίζεις. Ναι, ο τύπος "νιώθει". Κατανοεί και βουτάει βαθιά σε αυτό που κάνει. Και θα φέρει στην επιφάνεια (και άλλα) διαμάντια.

Κουκλίτσα βγήκε, μια χαρά. Και ακούγεται σαν Strat, ποιός να το 'λεγε. Έτσι κι αλλιώς, μετά το 2ο-3ο σφηνάκι, ούτε να παίξεις μπορείς, ούτε σε νοιάζει πώς ακούγεται, ούτε πόσα έδωσες θυμάσαι...