Συμφωνώ με όσους είπαν περί συνήθειας... Βέβαια κάποια στιγμή κλίνεις προς κάποιες προτιμήσεις.
Αυτό που κατάλαβα τα τελευταία χρόνια, ήταν πόσο σωστές ήταν οι ιδέες του Holdsworth για μπράτσα πολύ παχιά, με μεγάλο radius στην ταστιέρα και μεγάλα τάστα.
Αυτός ο συνδιασμός τελικά -μόλις τον συνηθίσεις και ανεξαρτήτως μεγέθους χεριών!- είναι ό,τι καλύτερο και για άνεση και για ταχύτητα!
Για να μη μιλήσουμε για τόνο, είναι γνωστό ότι ας πούμε οι PRS 22 με το wide fat profile ακούγονται καλύτερα απ τις 24άρες, που έχουν wide thin.
Δείτε εδώ την current κιθάρα του Allan, ένα καταπληκτικό κομμάτι που πολύ θα ήθελα να ήξερα πόσο θα στοίχιζε να έρθει στην Ελλάδα. Αν ξέρει κάποιος βοηθάει! :D
http://www.carvin.com/products/guitar.php?ItemNumber=HF2
Για να πάμε και σε κάτι άλλο, είσαι μαζί μας Superfunk; :wink:
Αυτή την Τέλε την έπαιξα σε έναν φίλο στην Αγγλία:
Μοντέρνα σε σύλληψη και μόλις την μάθεις φανταστικό playability!
Κάποιους τους τρομάζουν τα τόσο χοντρά μπράτσα, έχω δει όμως κοριτσάκια 12 χρονών να παίζουν με wide fat PRS και να γυρνάνε μετά να λένε 'πολύ εύκολη κιθάρα, δεν κουράστηκα καθόλου!' 8O
Κατά τα άλλα, μου αρέσουν τα αφινίριστα ή με λίγο φινίρισμα μπράτσα, φυσικά δεν θα καθίσω ποτέ να βγάλω το χρώμα από μια PRS ή Gibson, αλλά το βερνίκι με ψιλοενοχλεί, μάλλον ψυχολογικό είναι βέβαια. Δυστυχώς λίγες κιθάρες έρχονται έτσι από το εργοστάσιο...