rgxinap

όπως? οκ, ακου το παραπάνω βίντεο με το "σόλο" (ο Θεός να το κάνει) του ρίτσι που πόσταρα, και πες μου πόσοι σύγχρονοι μπόμπιρες κιθαρίστες 3η γυμνασίου παίζουν χειρότερα απο αυτό.

ιδίως οι κουλοί άσχετοι ατάλαντοι τεμπέληδες ξερόλες "ψυχωμένοι" το καταλαβαίνουν πρώτοι πρώτοι.

off topic, ξανα=άκουσα σχεδόν όλους τους δίσκους των scorpions με τον Uli Roth, και συνειδητοποίησα οτι στον 1ο του (fly to the rainbow - 20 ετών ο Uli τότε) παίζει ακόμα σαν ροκάς της εποχής, χεντριξιές, τρεμολιές τίποτε το ιδιέταιρο. Απο το In trance όμως (21 ετών), φαίνονται καθαρά τα ψήγματα της κιθαριστικής ιδιοφυίας, με την κορύφωση στο Sails of Charon (1977), όπου και παίζει το πιο έξυπνο picking που έχω δει στα 37 χρόνια που ακούω ροκ και ασχολούμαι με κιθάρα. Βλέπεις το βίντεο και δεν πιστεύεις το πόσο αργα και ρυθμικά κανει picking και πόσο γρήγορο και όμορφο είναι το lick στο αρχικό σόλο. Φοβερό. Και βλέποντας και την λευκή maple strat, είναι πασιφανές οτι ο Σουηδός ΑΥΤΟΝ άκουγε και ξεπατίκωνε και ΟΧΙ αυτόν : Η μάλλον ο ρίτσι ήταν ο ήρωας του Ινγκι απο 8 έως 10 ετών όταν και ξεφτίλισε όλο το fireball και το made in japan. Απο κει και πέρα.... https://earofnewt.com/2014/06/25/guitar-god-yngwie-malmsteen-puts-ritchie-blackmore-rumours-to-rest/ " “So I have absolutely no influence from Ritchie Blackmore at all,” he concludes. “Nothing.” " και συνεχίζει για τον Uli Roth : " “I think he’s amazing,” notes Malmsteen, "

και επειδή στην Τριάδα (Πνεύμα = EVH, Υιός = YJM) πάντα πάει πακέτο και ο Δημιουργός

και λίγο Θεό πριν απο Alcatraz : ακούστε το "Hot on Your Heels" .. ζημιά τρελή... ακόμα έπαιζε και λιγουλάκι tapping ...

σουηδοί καλοί μόνο για μέταλ μαλιστα, παρά το γεγονός οτι ο 1ος (ο ολλανδός μη μέταλ λολ) έπαιζε με κιθάρα τούμπανο με floyd και μαγνήτες humbucker πειραγμένους, ενώ ο 2ος (ο σουηδός ο υποτιθέμενος καλός μόνος στο μέταλ αν και έχει πει οτι ΣΙΧΑΙΝΕΤΑΙ το μέταλ, και ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Ο ΗΧΟΣ ΗΤΑΝ ΣΑΦΩΣ ΠΙΟ VINTAGE ΑΠΟ ΤΟΥ ΟΛΑΝΔΟΥ) έπαιζε με χρέπι strat του 70 και αναιμικούς μαγνήτες πιο αδύναμους και απο αυτούς του τσακ μπερυ, και με βίντατζ marshall .... φίλε, με κάθε σεβασμό στο μαστοριλίκι σου.... ΟΤΙ ΝΑΝΑΙ.... φιλικά... και στα πλαίσια του να μην το κουράσουμε άλλο.. με άρπες και άλλα όμορφα... καληνύχτα

αν την θες για μόντες η 1η είναι πιο συμβατή με τους πιο κοινούς μαγνήτες/hardware. Θυμάμαι είχα δωσει στον ανηψιό μου τον Bill Lawrence 500xl και είχε κάτσει μια χαρά. Τωρα αυτη η 2η φαίνεται πιο ιδιαίτερη.

ΠΕΣΤΑ!!

O Varney είχε την αφρόκρεμα η οποία εξ ορισμου αποτελεί ένα πολύ μικρο ποσοστό σε σχέση με την συνολική διάθεση και προσφορά, 1,000,000 κιθαρίστες υπήρχαν λέει στο LA στα μέσα του 80, κάνε τις πράξεις. Αν σε χαροποιεί να συγκαταλέγεις Gilbert και Becker σε κάποιον "μικρόκοσμο" δικαίωμά σου. Για το παίξιμο του yngwie στον 1ο δίσκο των alkatraz , νομίζω ακριβολόγησα, μίλησα για ΚΙΘΑΡΙΣΤΙΚΗ επιρροή, όχι για γενικό στυλ. Θα το θέσω πολύ απλά. Ο μέσος ροκούλης του 80, το μισό eruption (απο τα πιο γνωστά σόλο του EVH) μπορούσε να το βγάλει κουτσα στραβα με πολύ προσπάθεια και ένα τόνο παραμόρφωση. Πόσα σόλο απο το no parole from rock'n'roll ? Θεός ο EVH, το λέω και παραπάνω, απλά πιστεύω ο YJM ήταν πιο δυσκολος και ψαρωτικός ενώ έκανε εκατομύρια κιθαρίστες να θέλουν να τον μιμηθούν . Απλά τον ανέφερα στο τοπ 3, εκει που άλλοι έβαζαν Χεντριξ και δεν ξερω γω... Απλά πραματάκια. Μην το ζαλίζουμε χωρίς λόγο, και χαλάμε και το νήμα.

ηλεκτρική λέγεται το είδος της κιθάρας, και Θεϊκή η τεχνική του, αν ρωτάς για αυτό.

καλή φαίνεται!! hard-rock-άδικη! με γειά!

ο καλυτερος για μένα ο Michael Hermes. Chrys Johnson?, sorry αλλά μπορω να παίξω ότι παίζει άνετα. Kenny Gerbick το ίδιο. Για αυτο και σε ρώτησα αν θα μπορούσα να τσιμπήσω και εγω καμια Kiesel-ούλα με προνομιακές διευκολύνσεις

@Konstantinos Dritsas η βάση δεδομένων δεν είναι τίποτε παραπάνω απο ένα σύστημα που υλοποιεί κάποια αρχιτεκτονική, συνήθως σχεσιακή, δηλ μια μηχανή που εκτελεί πράξεις διακριτών μαθηματικών. Απο το 70 υπήρχαν, δεν υπάρχει τίποτε το εξαιρετικά έξυπνο σε αυτές, τουλάχιστον στην βασική τους "παραδοασιακή" λειτουργία. Τωρα με βάση τις "βασεις δεδομένων" παραγουμε data warehouses πάνω στα οποία εφαρμόζουμε : - BI (business intelligence), data mining (κοντά στο BI) - expert systems, machine learning Αλλά και πάλι αυτό είναι εξαγωγή γνώσσης, δεν είναι μοντελοποίηση πηγαίας γνώσσης (όπως κάνει το google). Γενικά AI είναι ένα τεράστιο πεδίο στο οποίο γίνεται έρευνα απο το 1986 που θυμάμαι, αλλά μόλις πρόσφατα άρχισε η μεγάλη ανάπτυξη, λόγω του ότι μπήκαν μεγάλοι παίκτες και έπεσε χρήμα.

Θα σταθω εδω. Πιστεύω οτι δεν υπάρχει ούτε τεχνητή σύνθεση ούτε ανθρώπινη. Οι "καλές" μελωδίες προυπήρχαν σαν δοσμένη κληρονομιά στις παραδοσιακές μουσικές και υπήρχαν ανεξαρτήτως συνθετών. Το σύνολο αυτων των αλληλουχιών νοτών και χρονισμών που ικανοποιεί το ανθρώπινο αυτί είναι κάτι το παλαιότερο απο το οποιοδήποτε "στιγμιότυπο" αυτού, το οποίο σήμερα το κατοχυρώνουμε σαν σύνθεση κάποιου μουσικού. Ως εκ τούτου, το μυστικό της AI δεν είναι να παίζει κλιμακούλες αλλά να εστιάσει στην μοντελοποίηση των "σταθερών", δηλ των αρχέγονων μελωδιών και χρονισμών. Η και στην γνώσση της φυσιολογίας του ανθρώπινου αυτιού και των σχετικών εγκεφαλικών νεύρων. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο.

Επιδραστικότητα στους κιθαρίστες είχε πιο πολύ ο yngwie.. Απο τα πρώτα τερατάκια του Mike Varney και εκείνης της εποχής γενικότερα, οι περισσότεροι μιμούνταν το Yngwie και όχι τον Eddie. Βασικά μόνο ο Vai έμοιαζε περισσότερο με Eddie, οι υπόλοιποι (Paul Gilbert, Bouillet , Jason Becker, Marty Friedman, Vinnie Moore, MichealAngelo Batio, η λίστα είναι ατελείωτη) έπαιζαν πιο κοντά στον τρελο-σουηδό. Το tapping άρχισε να γίνεται δημοφιλές τέλη του 80 (1989+). Το no parole from rock'n'roll αν και απο μια μπάντα σαφώς κατώτερη, (πιο κυριλάτη και σαλονάτη, δηλ λιγότερο αμερικανική) των VH, είχε περισσότερη κιθαριστική επίδραση από ότι ο πρώτος VH. (κατά τι και μόνο, μην παρεξηγηθώ απο τον Θεό EVH και είμαι και προχω ηλικίας!!!, λατρεύω EVH το ίδιο!) Για μένα αυτος ο 1ος δίσκος των alcatraz είναι αριστούργημα. Και ακόμη ο ινγκι έπαιζε για την ομάδα, πριν χάσει το μέτρο στην μετέπειτα καριέρα του.

Καταρχην θεωρώ οτι ο Yngwie είναι ελάχιστα πάνω απο τον Eddie. YJM>EVH>=JUR . Γιατι ο EVH έπαιζε με super strat, με μαγνητάρα humbucker, με floyd, με ένα κάρο εφέ, και σίγουρα ακουγόταν απο άλλο πλανητη, ΑΛΛΑ ήξερες οτι ΚΑΠΟΥ υπάρχει και ένα τρικ μαγικό που αμα το μάθεις θα μπορέσεις να ακουστείς περίπου έτσι (π.χ. εισαγωγή απο το εξωγήινο "mean street"). Απο την άλλη ο yngwie έπαιζε με απαρχαιωμένη strat, χωρίς εφε, σχεδόν όσο overdrive μπορούσαν οι καψεροί HS-3 να οδηγήσουν τον ενισχυτή, ΧΩΡΙΣ τρικ, tapping, κτλ, IN YOUR FACE παίξιμο δηλ, που σου ερχόταν να αλλάξεις άθλημα και να πιάσεις το μπασκετ (μιας και ήταν τότε εποχές που είχε έρθει ο γκάλης !!).

Για μένα 3 ήταν οι ΡΟΚ κιθαρίστες (γιατί υπήρχαν ουκ ολίγοι τζαζ που έστελαν τον μέσο ροκά σταρ στον ψυχολόγο) που πραγματικά άλλαξαν το πως παίζεται η ροκ κιθάρα. Ο πρώτος αδικημένος λόγω μη διάρκειας στην μπαντα του. - Jon Uli Roth (1974) - EVH (1977) - Yngwie J Malmsteen (1983) το μεγαλύτερο σοκ για εμάς τους νέους τότε ήταν ο 3ος. Το πιο αξιοσημείωτο είναι οτι και οι τρεις είχαν φθάσει ΣΧΕΔΟΝ στην τεχνική κορυφή τους, σε πολύ μικρή ηλικία. Αυτο είναι φοβερό. Ο EVH έπαιζε στον 1ο δίσκο ήδη τέλεια! Το ίδιο και ο θεός Yngwie στο no parole from rock'n'roll . φοβερές μουσικές τι να λέμε.

τεσπα επειδή είδα οτι το τρολάρισμα κακώς δεν αφαιρέθηκε να απαντήσω : βρες την σχολή (θετικών επιστημών πάντα) που είχε το 86 βάση 350 μόρια πάνω απο αυτην του μαθηματικού ιωαννίνων.

Χανουμε κατι βασικό της τότε εποχής και της τώρα. Τότε (<=2000, άντε και 2005 που έβγαλαν οι Θεοί SOAD τον τελευταίο τους δίσκο) οι μουσικοί ήταν Χμ και το κοινο Χκ, και υπήρχε ένας λόγος Λ=Χκ/Χμ αρκούντως μεγάλος για συσπειρώσει και να φτιάξει ρεύμα. Γιατι για να υπάρξει ρεύμα θες ΠΟΛΥ κόσμο να ακούει το ΙΔΙΟ τραγούδι, θες ΟΓΚΟ, θες συντονισμό των ψυχων, δεν θες 10 άσχετους ετερόκλητους , ο ένας να είναι πορωμένος με το άλφα σκανδιναβικό μέταλ και ο δίπλα βήτα στα μαχαίρια με τον άλφα λόγω του ότι ο μπασίστας της αγαπημένης μπαντας του βήτα έκανε απόπειρα δολοφονίας στον ντραμερ της αγαπημένης μπαντας του Α. Σήμερα έχουμε ας πούμε μουσικούς Χμ*1000 (youtube, πληροφορία, εύκολη εκμάθηση, απομυθοποίηση, κτλ) ΑΛΛΑ (ροκ) κοινό Χκ/10 (ναι θεωρω οτι οι ροκάδες σημερα αναλογικά είναι το 1/10 αυτού που ήταν το 1980). Οπότε ο λόγος μας γίνεται (Χκ/10)/(Χμ*1000) = (Χκ/Χμ) / (10000) δηλαδη το νουμερο που θέλαμε να είναι αρκούντως μεγάλο είναι 10000 μικρότερο απο ότι το 80. Οπότε σήμερα ΟΛΑ είναι ΕΚ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ εφήμερα. Δεν πάει να γράψει κανείς την τραγουδάρα? Θα ακουστεί όσο της αρμόζει, γιατί ο κόσμος απλά δεν ακούει φανατικά ροκ, το ροκ προωθείται πάντα και παντού απο τα ΜΜΕ (βλέπαμε διαφημίσεις με φρικιά το 1980? όχι, σήμερα ένα φεγγαρι ήταν παντού), αλλά δεν ακούγεται, αφενός, και αφετερου η προσφορά είναι θηριώδης.

Που είδες υπερβολικό βιμπράτο στην σολάρα που πόσταρα? Δεν μετράμε παθη, ψυχές και μουσικότητα, τότε τι μετράμε? Μα αυτό ήταν το στάναρντ επιχείρημα των παλαιο-ροκάδων του 80 που αντι να σταματησουν λίγο το τροπάριο και να κάνουν αυτο που έκανε ο EVH και YJM άρχιζαν τα κουλά περι "ψυχής" και "πάθους" του κλάπτον, χέντριξ, α.... ξέχασα και ...... PAGE (lol) όταν αυτοί οι 2 (EVH/YJM) είχαν όσο όλοι οι υπόλοιποι και βάλε. Κατσε, τι ήταν εκείνο στο 0:50 με 0:51 απο το Bad Penny που σε μάγεψε είπαμε? Και πάλι θυμάμαι το στυλάκι μου την 1η φορά που μίλησα με τον 4 χρονια μικρότερο μου Σάμι (Αμίρι), κάπου στο 1990. - εγω (10 χρόνια ήδη ροκ κιθαρίστας) : τι έγινε ρε μεγάλε, είπαμε παίζεις κιθάρα? - σαμι : ΝΑΙ! 3 ολόκληρα χρόνια! - εγω : εχμμ και τι παιζεις? - σαμι : ritchie kotzen, vai, malmsteen, Diamond Darrell, Shawn Lane, Paul Gilbert, Jason Becker, Marty Freedman,... - εγω : φυγε απο δω ρε τσόγλανε!! - σαμι : χαχα αληθεια σου λεω - εγω : καλα θα ερθω να μου παίξεις για να πειστώ... - σαμι : οκ !!! (μετα απο λίγες μερες) - εγω (ζαλισμένος απο το παίξιμο του σάμι) : σάμι πως το παίζεις αυτο το ωραίο που κάνεις με την πένα σαν δοξάρι (όχι του page.... αλλά το sweep picking.....) - 2 μαθηματα μου έκανε όλα και όλα ο Σαμι. Δεν ξαναπήγα ποτέ σε δάσκαλο. Χωρίς τον Σάμι μάλλον θα έπαιζα ακόμα τα ελάχιστα που έπαιζα τότε και θα έβριζα και εγω μαζί σου τους σρεντερς. (αν ήμουν γραμμενος εδω και δεν ειχα παρατησει την κιθαρα πριν 30 χρόνια)

οκ αλλά απο το σόλο του ίνγκι που πόσταρα πιο πάνω (είναι απο τον 1ο δίσκο των Alcatraz 1983) (αν το άκουσες) πες μου πόσα σόλο απο τους κλασικούς ροκάδες έχουν περισσότερο πάθος και ψυχή. Μην τα βαφτίζουμε όλα "σρεντινγκ" και καθαρίσαμε, οκ?? Γιατί για το μέσο αυτι, ΚΑΙ Η ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΖΑΖ ακούγεται ΕΠΙΣΗΣ ένα μάτσο ανούσιων γρήγορων ασυναρτησιών, στην οποία τα λάθη μπορεί και να χαρακτηριστούν "νεωτερισμοί" ή αυτοσχεδιασμοί (ναι, η πλειοψηφία των ΜΗ μουσικών αυτό πιστεύει), αλλά βέβαια, ως προστατευόμενο είδος, οφείλουμε σεβασμό στην ιερή τζαζ, ενώ στον Ινγκι τα χώνουμε βαφτιζοντάς τον ως "σρεντερ". Δεν πάει έτσι. Σρεντερ ειναι αυτός που δεν έχει τεχνικά προβλήματα, αυτός που δεν περιορίζεται απο την μυϊκή του μνημη να παίζει το ίδιο σόλο και το ίδιο ρίφ για 60 συναπτή έτη με συνέπεια. ΚΑΛΟΣ σρεντερ είναι αυτός που επιπλέον ξέρει να παίζει όμορφα πράγματα, που έχει αίσθηση, την αίσθηση του κοινού. (όπως ο Ουλι Ροθ και Βαν Χαλεν).

Φευγαλαία διάβασα τα ποστς περι Ρόρυ. Οκ. Ωραία τραγούδια, θαμένες μνήμες απο την εποχή της αθωότητας μας, θυμάμαι το Top Priotiry που είχα ξεκλέψει απο την ξαδέρφη μου κάπου στις αρχές του 80, τότε που δεν αρκούσαν 3 δευτερόλεπτα για να έχει κανείς πρόσβαση σε όλες τις μουσικές του κόσμου ανεξαιρέτως, και φυσικά και τους υπόλοιπους απο τους καλούς δίσκους του (γιατι έβγαλε και κάτι αλμπουμ τύπου against the grain που ελάχιστες φορές τα έπαιξα). Αλλες εποχές, άλλο μαζικό συναίσθημα, άλλες ΚΥΡΙΑΡΧΕΣ συνθήκες, άλλες κουλτούρες, άλλες συνήθειες, άλλα κυρίαρχα ρεύματα. Μιλάμε για τον απόηχο του 60, 70 , για μια μουσική η οποία αντιπροσωπεύει το επόμενο στάδιο απο την απόλυτη κυριαρχία της ειρήνης, της αγάπης σαν καθολικά προωθούμενες ιδέες. Οχι οτι τότε δεν υπήρχαν πόλεμοι και μίσος και ατομισμός, κτλ. Βεβαίως. Αλλά ΔΕΝ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΝ νορμάλ! Η νόρμα ήταν (απο ψηλά) ΑΓΑΠΗ ΕΙΡΗΝΗ. Μάλιστα πάνκ, αλλά και μέταλ το 80, ήταν απο τις πρώτες ενδείξεις αλλαγής της εποχής, απο τα σημάδια οτι τα καλά χρόνια της αγάπης σιγά σιγά τελειώνουν. (Και φυσικά αυτο αποδείχθηκε με τις τραγικές εξελίξεις απο 1991 μέχρι και σήμερα.) Και αν με ρωτήσετε, εννοείται, ποιός φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα προτιμούσε εκείνο το "σύστημα" απο το σημερινό. Μήπως λοιπόν δεν μας φταίει η μουσική σήμερα (εμάς των 50 +- φεύγα), αλλά κάτι άλλο?

πείτε μου αν υπάρχει κάποιος που δεν θα κλάψει με την ψυχή που βγάζει το σόλο αυτού του αρχι-πατέρα όλων των σρέντερς :

παρακολουθω συστηματικά τον SteveTerreberry (τον πάω με τα 1000) μαζί με Jared Dines και τους φίλους τους. Δεν νομίζω κανένας απο αυτούς να έχει σχέση ούτε καν με 5ψηφια νούμερα. Ειδικά τον SteveT τον πηγαινοφερνει η μάνα του με ένα hyundai accent του 1999, ενω πριν το σπονσοράρισμα απο την Kiesel έπαιζε με μια (και μόνη) Peavy.

ωραίο φίλε ! το σολάκι τώρα : * έτσι οπως ξεκινάει είναι συνήθως όπως τελειώνουν τα τραγούδια , θυμίζει κλείσιμο και όχι αρχή * τεχνικά και ηχητικά και παικτικά μου άρεσε * το τελείωμα του σόλο κάπως άγαρμπο * μπορείς άνετα να του βάλεις λίγο περισσότερο πάθος τα drums μου άρεσαν, και καμια διπλομποτιά να έριχνες δεν θα έλεγα όχι