kaefros

Οι Boogie γενικώς δέν είναι συγκεκριμένα "μεταλάδικοι" ενισχυτές. Μπορείς να βγάλεις ένα σωρό ήχους απο δάυτους. Οι rectifiers θεωρούνται η μοντέρνα άποψη για high gain ήχο σε αντίθεση με τους marshall που ήταν λίγο παλιότερα. Θα σου έλεγα να τσιμπίσεις κιθάρα σου και να πάρεις σβάρνα τα μαγαζιά μέχρι να βρείς τον ενισχυτή που θα σου κάτσει. Εγώ είμαι boogie, boogie, boogie. Παίζω κυρίως ροκ-μπλούζ και διάφορα και μ'έχουν καλύψει πλήρως. Έχω τον Nomad 45 και την προενίσχυση V-twin. Από γκάζι είναι κομπλέ. Όσον αφορά τους Engl, εμένα όταν τους ψιλοέψαχνα μου φάνηκαν πολύ ουδέτεροι. Τσέκαρε τους Ashdown Fallen Angel γιατί εμένα μου είχαν κάτσει αρκετά καλά. Πολύ βολικοί και από δυνατότητες και από φράγκα και ο συγκεκριμένος βγάζει ΓΚΑΖΙ. Κοίτα άμα είναι και για κανα Randal μπας και...

Lounge Lizzard 3 MiniMoog Pro-53 B4 II The Grand CS-80 Korg(δεν θυμάμαι τα ονόματα ακριβώς αλλά κυρίως τον combinator και το modularειδές) Για γρήγορους ρυθμούς το Groove Agent, αλλά συνήθως τα τύμπανα τα περνάω από την φέτα Roland JV-1010. Για ορχιστρικά Edirol Orchestra και Garritan Personal Orchestra και για πνευστά Garritan Jazz and Big Band Sampler το Hallion

Πρόσεξε λίγο τις διαστάσεις του χώρου. Απ'ότι κατάλαβα το πάτωμα είναι τετράγωνο. Αυτό είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για στάσιμα κύματα που σου βγάζουν ένα χρωματισμό με μήκος κύματος την πλευρά του τετραγώνου, το διπλάσιό της και όλους τους ακέραιους διαιρέτε της(πλευρά/2, /3, /4, /5 κ.ο.κ.) Αυτή η σκέψη για τα μπάσα μέσα. Για να αυξήσεις το πάχος του τοίχου δοκίμασε να βάλεις ηχοαποροφητικό και έξω από το δωμάτιο, ή και άλλο ένα τοίχο με ας πούμε "μαξιλαροειδές" υλικό στο ενδιάμεσο. Αυτά τα λίγα συμπληρωματικά. Ακόμα πώς ακούς όταν ηχογραφείς; Πιστεύω θα ήταν καλύτερο με ακουστικά για να μήν πιάνει και το μικρόφωνο ήχους που δεν θέλεις να ξαναγράψεις αλλά και για να περιορίζεις την "επίδραση" του χώρου μόνο στο ηχογραφούμενο σήμα.

Δεν μπορώ θα το πώ... Ένας από τους λιγότερο εμφανιζμένους αλλά απείρως κορυφαίους έλληνες κιθαρίστες είναι ο Παναγιώτης "ΒΒ ΤΑΚ" Σπυρόπουλος. Μιλάω για τον κιθαρίστα των Τσοπάνα Rave. Είναι απίστευτος κιθαρίστας. Είναι απίστευτος κιθαρίστας. Είναι απίστευτος κιθαρίστας. Είναι απίστευτος κιθαρίστας. Έχω την ευτυχία να τον γνωρίσω προσωπικά και να τον ακούσω να παίζει σε πολλές άσχετες περιστάσεις. Εκπληκτικός παίκτης και σε τεχνική αλλά και σε αντίλιψη και σε ήχο. Εκτός αυτού, επειδή μας έχει κάνει και ήχο με την μπάντα μου σε live, δεν πιάνεται... Το ότι δεν έχει έδρεωθεί σαν guitar hero δεν είναι κακό. Αντίθετα δείχνει ότι ξέρει πότε να "μιλήσει" και τι να "πεί". Και μιλάει...

Ξεχάσαμε(όχι πως θα'χε νόημα) στην ψηφοφορία να βάλουμε απλά τους Μουσικούς που σκίζουν.

Επαναλαμβάνωμαι αλλά μας ξεφεύγει λίγο από την συζήτηση. Η μουσική βιομηχανία, με τους καλλιτέχνες που ακούσια ή εκούσια, προσπαθεί να αποκόψει την μορφή του "έντεχνου" από το περιεχόμενό της. Πολλοί δημιουργοί που θεωρούνται "έντεχνοι" αξιοποιούν τις μορφές εκείνου του τραγουδιου είτε στην καλύτερη δένοντάς τις και εξελίσοντάς τις πλάι στο περιεχόμενο που προχωράει(π.χ. Πασχαλίδης), είτε στην χειρότερη μένοντας προσκολημένοι στην μορφή, καμια φορά διαφοροποιόντας την με ενδιαφέρον τρόπο, χρησιμοποιόντας περιεχόμενο χιλιομασημένο και ξαναζεσταμένο (π.χ. Νταλάρας και Αλεξίου τελευταία αλλά και γενικότερα ακόμα και Γιουροβιζιον)

Μη μας ξεφεύγει η σχέση ακόρντων μελωδίας. Μοτίβα πολυχρησιμοποιημένα μπορούμε να έχουμε σε πολλά μέρη μιας σύνθεσης. Ακόμα δέν έχουμε μόνο συγχορδίες για να συνοδεύουμε μια μελωδία μπορεί να έχουμε και μελωδίες που να "συνοδεύουν" τη Μελωδία(αντίστιξη και Riff στη Ροκ). &Μεγάλο ρόλο παίζουν και οι μετατρόπιες σε μια σειρά ακόρντων. Εγώ κάποτε έφτιαξα ένα πολύ ωραίο chord progression κολόντας δύο&Am, F, G με δύο Bm, G, A. Όμως οποιαδήποτε σειρά ακόρντων είναι νεκρή χωρίς κίνηση μελωδική και πάνω αλλα και κάτω και μέσα της.

Το καλούμενο έντεχνο ελληνικό τραγούδι έχει τις ρίζες του στις δεκαετίες του 60, 70. Ήταν μια περίοδος στην οποία η πολιτική κατάσταση στην ελλάδα ήταν αρκετά μαύρη. Χούντα, στρατοδικεία, ΚΥΠ, λογοκρισίες, απαγορευμένη μουσική κ.λ.π. Συνθέτες- τραγουδοποιοί εκείνης της περιόδου ήταν ο Θοδοράκης, ο Λοΐζος, ο χατζιδάκης, ο Μαρκόπουλος και άλλοι. Η μουσική τους περιείχε πολλά πιο "μελετημένα" στοιχεία όπως πιο πλούσιες και περίτεχνες δομές, ασυνήθιστους ρυθμούς (βλ. Μαρκόπουλος) και γενικά είχαν πίσω τους πολύ δουλειά όχι μόνο στη μορφή αλλά και στο περιεχόμενο. Ακόμα σε πολλά από αυτά τα τραγούδια συμμετήχαν πολλοί ερμηνευτές που δεν νιαούριζαν απλά (Ξυλούρης, Νταλάρας κ.λ.π.). Αντλούσε πολύ από την Λαϊκή μουσική (Τσιτσάνης, ρεμπέτικο, παραδοσιακή-δημοτική μουσική) και όχι από την "εμπορική" μουσική της εποχής, π.χ. αρχοντορεμπέτικο και γενικώς μουσική που ενέκρινε και στήριζε το πολιτικό καθεστώς. Ένα άλλο στοιχείο που ρίζωσε στο έντεχνο ήταν στοιχουργικά η μελλοποίηση πολλών μεγάλων ποιητών. Ποιήματα του Ρίτσου, του Ελύτη, του Βάρναλη, του Καββαδία, του Γκάτσου έγιναν τραγούδια που τα (όχι σιγο-)Βροντοτραγουδούσε ο ελληνικός λαός. Ακόμα οι στίχοι που γράφονταν για πολλά τραγούδια ήταν αρκετά υψηλής ποιητικής αξίας. Τα τραγούδια αυτά κατα συνέπεια ήταν πολλιτικοποιημένα και σε πολλές περιπτώσεις απαγορευμένα αλλά τα τραγουδούσε σχεδόν όλος ο ελληνικός λαός και μέσα στη χώρα μας αλλά και στην ξενιτιά. Να μην μας διαφεύγει εδώ ότι τα τραγούδια αυτά εκτός από πλούσια και πρωτοπόρα μορφή είχαν και μεγάλο περιεχόμενο και βάθος. Ο όρος έντεχνο στις μέρες μας αναφέρεται από τα μιντια μόνο στη μορφή η οποία μοιάζει με το τραγούδι που περιέγραψα στην αρχή. Απο πλευράς περιεχομένου στο αποκαλούμενο σήμερα έντεχνο έχουμε διάφορα κυρίως ευτελή πράγματα και λίγο πάνε παραπέρα. Γενικώς ο όρος χρησιμοποιήθηκε τότε για να δείξει μια κατηγορία δημιουργών με κάποια χαρακτηριστικά και σήμερα για να προσελκύσει κάποια κατηγορία ακροατών και να δώσει κύρος σε κάποιους "δημιουργούς" (βλ. Χατζιγιάννης). Παρεπιπτόντως ενδεικτική του κλίματος του "έντεχνου" είναι η ταινία του Νίκου Κούνδουρου "Τραγούδια της Φωτιάς". Αναφέρεται στην περίοδο που έπεσε η Χούντα το '74 και περιέχει αποσπάσματα από τις συναυλίες που έγιναν στο στάδιο Καραϊσκάνη και στο Παναθηναϊκό στάδιο το Νοέμβρη του '74 όταν έπεσε η χούντα.

Δέν έχω ακούσει το Small Stone καθόλου. Από την άλλη αυτό που μου αρέσει με το Moogerfooger είναι ότι προέρχεται από synth. Συγκεκριμένα όλη η σειρά Moogerfoogers είχε φτιαχτεί με σκοπό το MiniMoog. Στη συνέχεια τα πετάλια αυτά αξιοποιήθηκαν σε στουντιακή και άλες χρήσεις(κιθάρα). Το Moogerfooger είναι αναλογικό, έχει ακόμα και gain για την είσοδο ασχέτως του volume. Εκτός αυτού έχει ένα σώρό υποδοχές για Control Voltages τα οποία μπορούν να συνδεθούν είτε με MIDI to CV μηχανήματα είτε με expression pedals. Επειδή ρυθμίζονται πολλές παράμετροι(σχεδόν όλες) του εφέ μπορεί να λειτουργήσει και απλά ώς comb filter (χωρίς να μετακινείται η "χτένα" πέρα δώθε)&αλλά και κάπως σαν ring modulation με ψηλές τιμές του LFO. Γενικώς είναι πολύ όμορφο πετάλι με την λογική τπυ να θέλεις συνέχεια να το πειράζεις... Το κακό του όμως είναι ότι είναι ακριβό για πετάλι κιθάρας. Εγώ το χρησιμοποιώ όχι μόνο για την κιθάρα μου αλλά και σε άλλες καταστάσεις. Μπορεί να μπεί σε drums, pads, vocals, keys και όπου μπορεί να σκεφτεί κανής. Παρεπιπτόντως για βρώμικο ήχο, εμένα μου αρέσει πολύ το phaser πρίν τον ενισχυτή ή το οποιοδήποτε πετάλι παραμόρφωσης.

Εμένα το Phaser (παρεπιπτόντως το προτιμώ από όλα τα modulation effects : chorus, flanger) το έχω συνδέσει με ένα πιο 70's ήχο. Παρεπιπτόντως έχω ένα moogerfooger phaser αλλά άυτά που έχω δεί σ'αυτό ισχύουν πάνω κάτω σε όλα τα πετάλια. Λειτουρχεί κατα βάση σαν φίλτρο με τη μορφή χτένας. Πολλά(6 ή 12) resonant band pass φίλτρα το ένα δίπλα στο άλλο. Στη συνέχεια αυτά τα φίλτρα μετακινούν την συχνότητα συντονισμού τους από ένα LFO (γεννήτρια χαμηλών συχνοτήτων), και βγαίνει ένα χρονικά κινουμενο εφέ. Εμένα μου αρέσει να βάζω το φίλτρο και με πολύ λίγη ως καθόλου κίνηση. Εμένα μου ακούγεται πως το flanger δίνει στο σήμα μια κίνηση κατα μία διεύθυνση ενώ το phaser κατα πολλές και διάφορες.

Δέν θυμάμαι πότε πρωτοέπιασα την κιθάρα του πατέρα μου. Μάλλον άργησα γιατί τον άκουγα κυρίως να παίζει και να τραγουδάει. Γενικώς στο δημοτικό πολύ μουσική δέν έπαιζε στο σπίτι αν και της μάνας μου της άρεσε πολύ να ακούει. Είχαμε πολλά ψιλοηχοπαραγωγά μέσα, στο σπίτι και μάλιστα θυμάμαι ένα πικάπ με ηχείο το οποίο το διάλυσα και το έκανα κουτί για τα παιχνίδια μου... :roll: Αργότερα μου πήραν ένα αρμονιάκι Yamaha με ρυθμούς κ τέτοια καλούδια το οποίο κυρίως καθόταν... Αργότερα ξέθαψα την κιθάρα της μαμάς. Μια κλασική φτηνή που είχε πιο πολλές βίδες από ξύλα 8O . Παρεπιπτόντως κανένας από τους γονείς μου, και οι δυο φυσικοί, δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με το παίξιμο μουσικής. Ο πατέρας γρατζούναγε και κοπάναγε αυτοδίδακτα ότι έβρισκε και η μάνα θεωρεί τον εαυτό της ως το άμουσο... Αργότερα στο γυμνάσιο κόλησα με το μικρόβιο του Hi-Fi που με ακολούθησε για πολλά χρόνια. Τότε άρχισα να ακούω σοβαρά μουσική. Αρχικά ότι έπαιζε το ράδιο και στην συνέχεια ανακάλυψα τη rock γενικά. Doors, Eric Clapton, Queen κ.λ.π. Μετά στο λύκειο έκανα παρέα με κάτι συμαθητές που έπαιζαν κιθάρα. Παρέα, κορίτσια, λίγο έντεχνο, ακόρντα και τέτοια παρόμοια. Κάπου εκεί άρχισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα κλασικής κιθάρας με ένα δάσκαλο που μου ψυθίριζε και καμια συγχορδία που και που. Ένα χρόνο μετά πήρα την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα, μπράτσο που έμπαινε στο σώμα, 2διπλοί μαγνήτες και πολοί διακόπτες. Όταν πέρασα πανεπιστήμιο άγόρασα την Ibanez μου και άρχισα ξλεκτρική στο Νακα. Μην τα πολυλογώ, έγραψα το πρώτο μου τραγούδι, έμπλεξα με σχηματάκια, με την μπάντα μου, τελείωσα τον Νακα χωρίς να πάρω το κ@$#&&*χαρτο, βγάλαμε το miniCD με την μπάντα(Φτηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό), άρχισα να φτιάχνω τον μουσικό υπολογιστή, τέλειωσα το Φυσικό, στην πορεία κάπου κάηκα με τη μουσική και καίγομαι ακόμα, τώρα φτιάχνω ολοκληρωμένα κομμάτια στον υπολογιστή, άρχισα ειδηκό της αρμονίας, ετοιμάζομαι να μπώ σε μεταπτυχιακό μουσικής τεχνολογίας και να δώσω, σε λιγότερο από μήνα, για το πτυχίο της κλασσικής με τον ίδιο δάσκαλο που ξεκίνησα. Αυτά τα ολίγα για τη σχέση μου με τη μουσική... :twisted:

Oh Darlin' Δέν είναι το αγαπημένο μου και δέν μου κάνει καρδιά να ξεχωρίσω κάποιο αλλά το συγκεκριμένο μου έχει κάτσει πολύ καλά.

Εμένα με βλέπω Αθήνα. ¶ντε καμια βδομάδα Ηράκλειο για αλλαγή. Υποτήθετε μέσα σε Ιούλη πρέπει να γράψουμε δίσκο με την μπάντα γιατί Αύγουστο φεύγει φαντάρος ο άλλος κιθαρίστας.... Παίζει να πεταχτώ βέβαια και κατα Κέρκυρα να τσεκάρω μεταπτυχιακό αλλά αυτό μάλον θα μείνει στο wish list...

Το mesa boobie τον έφερα σαν παράδειγμα. Αυτό που ήθελα να ονίσω είναι ότι ειδηκά για τα πεταλάκια έίναι απαραίτητος ένας αξιοπρεπής ενισχυτής. Αξιοπρεπής δηλαδή να ακούγεται αρκετά καλά στα καθαρά του και να έχει βαθάκι. Αν είχε και καλό κανάλοι γκαζιού ακόμα καλύτερα. χωρίς ενισχυτή όλα τα πεταλάκια του κόσμου δεν σου δίνουν ήχο κιθάρας. Χρειάζεται να ακούγονται και από κάπου... :wink: Ειδηκά για αρχάριο καλό είναι να αρχίσει με ενισχυτή και όχι με εξομοιώσεις για να μπει στη λογική του πώς φτιάχνεται ο ήχος της κιθάρας ακόμα και με τις εξομοιώσεις και τις πεταλιέρες. Υπάρχουν πολοί ενισχυτές τρανζίστορ(όχι λάμπα) με κάτω από 200€ με 2 κανάλια και βάθος.

Είτε&ήσουν "αρχάριος" είται όχι εγώ θα σου πρότεινα το εξής: Κιθάρα και ενισχυτή. Ενισχυτή χωρίς εξομοιώσεις και πολλά μπλιμπλικια. Αυτό που χρειάζεται το 80% των κιθαριστικών περιπτώσεων είναι ένα καθαρό κανάλι, ένα γκάζι, άντε και ένα ψιλοβρώμικο(αν και αυτό στρώνεται και από το γκαζιάρικο κανάλι), βαθάκι(οι περισσότεροι ενισχυτές έχουν αρκετό), wah-wah, delay και άντε και κανα modulation effect(chorus, flanger, phaser). ¶ντε να χρειαστείς και κάτι για να σου ανεβάζει την ένταση(όχι πεταλάκι πρίν τον ενισχυτή) για να βγαίνεις καλύτερα σε solo. Κατα προτίμιση ένα volume pedal, αν και δεν είναι απαραίτητο. Εγώ προσωπικά 'εχω 3 κανάλια με solo boost σ' ένα messa boogie, ένα boss delay,&ένα&boss wah, ένα&peterson tuner και ένα moogerfooger phaser.

Κάποιες τρελές δυνατότητες. &Αν έχεις καμιά κάψα που να πιάνει δονήσεις μπορείς να την κολήσεις σε όσο από το σώμα του οργάνου υπάρχει. Ακόμα μπορείς να κολήσεις κανα μεγάφωνο από ακουστικά πάνω, να το συνδέσεις σαν μικρόφωνο&και να το λιώσεις στην προενίσχυση... τέρμα η πλάκα. Κάτι που ίσως πρέπει να κοιτάξεις σοβαρά να ηχογραφήσεις είναι ο ήχος που βγαίνει από το παίξιμο. Τρίξιμο χορδών, χτύπημα δαχτύλων κ.λ.π. Βάλε, για παράδειγμα,&ένα μικρόφωνο πανω στον καβαλάρη του οργάνου να στοχεύει το χέρι του εκτελεστή. Αυτό όχι για να πάρεις καλό σήμα από τον ήχο του οργάνου αλλά προσθέτοντας τους ήχους αυτούς στα άλλα δυο σήματα μπορείς να πετύχεις πιο αληθοφανές αποτέλεσμα. Σαν να ήταν κανονικό ακουστικό κοντραμπάσσο.

Θές ένα καλό μαστερινγ(mastering). Γενικά το κομμάτι ακούγεται καλά; Εννοώ από πλευράς σχετικών εντάσεων των οργάνων. Δέν αναφέρομαι στο αν πρέπει να ανεβάσεις την ένταση ακρόασης για να ακουστούν όμορφα τα όργανα. Λογικά θές ένα καλό mastering. Κάνε ένα καλό mixdown, φτιάχνοντας τις εντάσεις των οργάνων καλά μεταξύ τους και ύστερα αρχινά το πανηγύρι... Κάνε και ένα search για mastering στα topics του forum. Γενικώς το mastering περιλαμβάνει compressor, limiter, EQ etc. Σκοπός του είναι να αυξήσει την ένταση γενικά του κομματιού, να κάνει ευδιάκριτα κάποια σημεία και γενικά να βγάλει ομοιόμορφα τα διάφορα κομμάτια για ένα CD. Χώσε άφοβα ακούγοντας όμως κατα προτίμηση σε καλό αλλά και σε διαφορετικά συστήματα ήχου έχοντας μόνο υπόψην ότι το mastering όσο αυξάνει την γενική ένταση τόσο συμπιέζει τις δυναμικές διαφοροποιήσεις ενός κομματιού. Pop music: lots of compression 'n'&limiting Classical music: NO compression 'n' limiting

Πρώτη επαφή με όργανο ήταν με ένα Yamaha αρμονιάκι και με διάφορα ξιλο όργανα πού όμως ναυάγησαν... Ευτυχώς ο ΜΠΑΜΠΑς γραντζούναγε και κάτι άκουγα άν και δεν έπιανα το όργανο. Μετά στο λ'υκειο μετά από την επαφή με κάτι φίλους που παίζανε και&κόλλησα. ¶ρχισα κλασσική στο σπίτι&και ο δάσκαλος μου έδειχνε και κάτι ακόρντα. Ένα χρόνο μετά αγόρασα ηλεκτρική και βασανιζόμουνα. Στο πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο άρχισα μαθήματα ηλεκτρικής στο ΝΑΚΑ. Στη συνέχεια γράφτικα σε ωδείο και για την κλασική και στην πορεία άρχισε το κάψιμο............................................... xx( Τώρα έχω τελιώσει το Νακα εδώ και .... χρόνια, χωρίς να κανω συναυλία αποφοίτησης, θα δώσω για το πτυχίο κλασικής το καλοκαίρι και στην αρχή της χρονιάς ξεκίνησα ειδικό αρμονίας με το υποχρεωτικό του πιάνο. Τυπικά είμαι κιθαρίστας αλλά δέν θέλω να περιορίζομαι μόνο εκεί. Στην μπάντα μου παίζω και άμα χρειαστεί φυσαρμόνικα. Γενικ΄έχω χάσει την μπάλα με την μουσική.... B)

Πιο πάνω η κιθάρα σαφέστατα. Πιστεύω να της έχεις βάλει λίγο βαθάκι.. Αυτό που κατα τη γνώμη μου θέλει είναι, αντί να της σηκώσεις το volume, να της πετάξεις κανα "μη γραμμικό" εφέ. Εξηγούμαι. Δοκίμασε κάποιο ρυθμικό delay περίεργο (βλ. OhmForce) έστι πιο ηλεκτρονικό. ¶ν βγαίνει πολύ θολούρα με αυτό δοκίμασε κανα "περίεργο" όπως κανα phaser, καμια λάμπα-exciter, όχι όμως σαν να περνάει από ενισχυτή, ή κανα auto panner. Ακόμα κοίτα μήπως κάθεται να μπαίνει σε καίρια σημεία κανα ακραίο εφέ και μετά να βγαίνει. Μου φαίνεται ότι για το κομμάτι θέλει λίγο πιο μεγάλη ηλεκτρονική κινητικότητα η κιθάρα. Από compressor δεν ξέρω αν είναι απαραίτητο να το πολυζαλίσεις. Ακόμα δοκίμασε πιο πολύ τις αντιπαραθέσεις με περίεργους ήχους γενικά, να παίνουν και να βγαίνουν πράγματα για να μην καταντά στατικό αλλά να περπατάει. Ίσως λίγο πιο μεγάλη κινητικότητα σε ρυθμικό επίπεδο. Κανα επιπλέον τύμπανο ή ντραμοκούτι. Good Work. Πολύ cool κομματάκι. Αναμένω την συνέχεια.

Για το paning προτείνω να το βάλεις εκεί που δεν είναι παναρισμένα τα άλλα&συνοδευτικά όργανα(όχι ντράμς και μπάσο). Π.Χ. αν έχεις πιανο παναρισμένο λίγο δεξια η κιθάρα πάει λίγο αριστερά. Προσωπικά προτιμό να όργανα συνοδείας οπουδήποτε πλήν κέντρο. Είναι έπιθυμιτό για τις στάθμες, απ'ότι κατάλαβα, να ξεχωρήσεις το comping απ' τα&fills. Μια λύση είναι να κομπρεσάρεις όσο πάει το σήμα και να παίξεις με volume automation μεταξύ συνοδείας και γεμισμάτων. Βασικά με τις στάθμες άρχισε τη ρύθμιση από πολύ χαμηλά και ανέβαζε μέχρι να αρχίσει να σου αρέσει αυτό που ακούς. Μήν δίνεις γκάζι για να ακουστεί κάτι. Καλύτερα να κόβεις από γύρω παρά να ανεβάζεις. Τέλος τσέκαρε τη σχέση της κιθάρας με τα άλλα όργανα που παίζουν συγχορδίες. Πολλές συγχορδίες ισοδυναμούν με θολούρα. Κοίτα μήπως μοιράσεις τη συνοδεία στα όργανα. Π.χ. πρώτο κουπλέ κιθάρα, δεύτερο πιάνο, τρίτο σίνθι κ.λ.π. ¶ν το κομμάτι έχει "χώρο" κάνε κάτι πρίεργο. Βάλε από μία συγχορδία σε κάθε όργανο. Απ'ότι κατάλαβα τη σούπα πρέπει να χαλάνε τα συνοδευτικά όργανα. Συνήθως αυτό γίνεται ότα αυτά παίζουν διαφορετικά ρυθμικά σχήματα σε συγχορδίες στο ίδιο τονικό ύψος. Θα έλεγα ακόμα να κρατήσεις κυρίως το όργανο συνοδείας που δίνει καλύτερα το κομμάτι και να ελατώσεις τα υπόλοιπα όργανα.

Για να παίζει ένας drumer σε rock group και όχι μόνο πρέπει να κατέχει τα εξής χαρακτηριστικά που πρέπει να κατέχει και κάθε μουσικός σε μια μπάντα : 1. Αξιοπρεπής τεχνική. Να μήν ψάχνεται για το τι θα παίξει αλλά και αυτό που θα παίξει να μην ακούγεται σαν μελέτη (συμπεριλαμβάνοντας και "λαθη που να μην ακούγονται λάθη") 2. Να τα πάει καλά με τους άλλους. Να μην πλακώνωνται και να μην μισιούνται. Αυτό δέν είναι χαρακτηριστικό μόνο του ενός μουσικού αλλά όλων των μελών της μπάντας. 3. Να ακούει. Να ακούει τι γίνεται γύρω του τόσο μοσικά όσο και μή.

Από αυτά που διάβασα μου ήρθε στο μυαλό κάτι που&συνάντησα στην μπάντα μου αλλά όχι μόνο. Συνοψίζεται στο: Κρατάμε όργανο άρα πρέπει να παίζουμε συνεχώς. Αυτό ισχύει για όλα τα όργανα. Κιθάρες(2 και 1), πλήκτρα, μπάσο, τύμπανα κ.λ.π. με τα δυο τελευταία λιγότερο. Αυτό ισοδυναμεί με ατέλειωτη βαβούρα. Η σιωπή, στην&θεωρία καλείται και παύση, είναι πολύ σημαντική στην μουσική. Ακόμα η επανάληψη συνοδείας με κάποιες ανεπέσθητες παραλλαγές(ντουμπλάρισμα) δημιουργεί ακόμα περισσότερο θολούρα και εξαφανίζει τη δυνατότητα για παιχνίδι στις&δυναμικές&του κομματιού. Μία λύση για να αναδεικνύονται οι χαρακτήρες των οργάνων και να "ακούγεται" το αποτέλεσμα είναι να μοιράζονται τα συνοδευτικά μέρη τόσο με εναλλαγές οργάνων όσο και με χρήση διαφορετικών μερών. Υ.Γ. Εγώ είμαι κυρίως κιθαρίστας και στην μπάντα μου υπάρχουν 2 κιθάρες, πλήκτρα και μπλιμπλίκια και έχω καεί άσχημα. Τελικά κατέληξα στο ότι οι δύο κιθάρες πρέπει να χρησιμοποιούνται σε ροκ ενορχηστρώσεις αρκετά σπάνια ώς καθόλου. Κλασικά παραδείγματα τέτοιων "ελλειπών" ενορχηστρόσεων είναι Jimi Hendrix, Rory Galagher, Led Zeppelin, Deep Purple και ειδικότερα σε ζωντανές ηχογραφήσεις.

Τα 100Watt θα σου δώσουν μόνο περισσότερο headroom. Αυτό σημαίνει πιο κονσολάδικα καθαρά. ¶ν η καμπίνα σου είναι αρκετά ευαίσθητη (που μάλλον θα είναι με 4x12'') η διαφορά στην ένταση θα είναι σχετικά μικρή. Με τον Boogie θα έχεις πιο&γκαζάτο σήμα σε ψηλές εντάσεις. Γενικώς οι triple rectifier και οι rectifier γενικώς είναι στη φάση modern high-gain(βλ. John Petrucci). Πολύ Γκάζι... Στα καθαρά μάλλον θα υπάρχουν προβλήματα. Εγώ γενικά έχω κόλλημα με τους Boogie. Έχω το Nomad 45 και πήρα πρόσφατα την προενίσχυση V-twin. Εμένα μου αρέσει το μη Marshall-άδικο γκάζι, καθώς και το όχι υπερβολικό high-gain. Αυτό που μ'αρέσει στους Boogie στο καθαρό κανάλι είναι το ότι έχουν ρυθμιστικό για gain. Σου δίνει πολλές δυνατότητες. Κοίτα μήπως μπορέσεις να ακούσεις σε καναν έμπορα ή όπου αλλού μπορέσεις τους ενισχυτές με την κιθάρα σου(με την καμπίνα σου θα ήταν λίγο τρελό). Πάντως εγώ θα σου έλεγα να κινηθείς προς Boogie γιατί οι Marshall έχουν πολύ κλασικούρα ήχο που φαίνεται από τα 30μέτρα. Τσέκαρε αν μπορείς και κανα Mesa Boogie&Rect-o-verb αν θές πιο ανθρώπινα καθαρά.

Συνοψίζοντας και προσθέτοντας στα όσα ειπώθηκαν, σε γενικές γραμμές η σχεδιαστική διαφορά τάξης Α και ΑΒ είναι ότι στην ΑΒ στον τελικό ενισχυτήγίνεται ανόρθωση του σήματος, ΄"χωρίζεται" η "θετική" από την "αρνητική" κυμματομορφή, και η κάθε μία ενισχύεται ξεχωριστά. Γι' αυτό και οι υψηλότερη μέγιστη ισχύς εξόδου(βάτ). Το κακό όμως είναι ότι για την "ξε-ανόρθωση" της κυμματομορφής χρησιμοποιείται μετασχηματιστήε εξόδου. Η ανόρθωση και η ύπαρξη του μετασχηματιστή οδηγεί σε μη γρμμικά φαινόμενα όπως διαφόρων ειδών παραμορφώσεις(όχι μόνο αρμονική). Έτσι έχουμε μεν, με τάξη ΑΒ, μεγαλύτερη ισχύ, αλλά το σήμα "εμπλουτίζεται" μή γραμμικά(συνδεσμολογία push-pull). Με τάξη Α ΔΕΝ γίνεται ανόρθωση του σήματος στον τελικό με αποτέλεσμα να μήν έχουμε τα προαναφερθέντα μη γραμμικά φαινόμενα. Όμως αυτή η συνδεσμολογία χάνει κατα πολύ σε μέγιστη ισχύ εξόδου. Συγκεκριμένα οι audiophiles πολλές φορές προτιμούν και εκθειάζουν την τάξη Α λόγω της χαμηλής της παραμόρφωσης. Αυτό βέβαια σε επίπεδο ακρόασης μουσικής έχει αρκετά μεγάλη σημασία. Από την άλλη τρέχουν για ευαίθητα ηχεία... Το headroom έχει να κάνει με το πόση ισχύ μπορεί να αποδώσει ένας τελικός ενισχυτής πρίν αρχίσει να εμφανίζει μη γραμμικά φαινόμενα. Είναι πιθανό η τάξη Α να έχει μεγαλύτερο headroom από την τάξη ΑΒ όμως μόνο στην περίπτωση ενισχυτών ίσης μέγιστης ισχύος. Βέβαια η τάξη ΑΒ εμφανίζει μη γραμμικά φαινόμενα και σε πιο χαμηλή ισχύ εξόδου. Το ζήτημζ όμως με το headroom είναι ότι ένας ενισχυτής υψηλής μέγιστης ισχύος θα μπορεί να αποδώσει περισσότερη ισχύ πρίν αρχίσει να εμφανίζει τα μη γραμμικά φαινόμενα της τάξης του. Εδώ φτάνουμε στο ζήτημα της ακουστότητας-έντασης-ισχύος. Μεγαλύτερη σχέση με την ένταση, ενός συστήματος ενισχυτή-ηχείων, έχει η ευαισθησία των μεγαφώνων. Η αλλαγή στην ένταση με την αλλαγή της ισχύος είναι πολύ μικρή και συγκεκριμένα είναι λογαριθμική (για αύξηση κατα 3db της έντασης χρειάζεται διπλασιασμό της ισχύος). Δέν παίζει ρόλο άν ένας ενισχυτής είναι 35 ή 45 βάτ σε ένα αναίσθητο μεγάφωνο για το πιος θα ακουστεί πιο δυνατά. Εκεί που υπάρχει μεγάλη διαφορά είναι ανάμεσα σε ένα ενισχυτή 100 και 50 ή ακόμα περισσότερο 30 βάτ. Γι αυτό θεωρείται ότι οι ενισχυτές 100 βατ και πάνω δίνουν από τον τελικό τους περισσότερη ένταση πρίν αρχίσει η παραμόρφωση τους, δηλαδή έχουν περισσότερο headroom, από έναν γύρω στα 40-50. Υποσημείωση: Τα παραπάνω ισχύουμ και για λαμπάτους και για solid state τελικούς.