ρε παιδες, η κουβέντα ξεκίνησε απο το "έντεχνο" και πήγε στον Δάντη, το χιπ χοπ και την Αρετούλα Κετιμέ ;D Και καλα, ο όρος έντεχνο δεν λέει και πολλά, μάλλον μια μαλακιούλα του Διφώνου και του Μελωδία είναι -πιστέψτε με, ξέρω ;). Αλλά οι καλλιτέχνες που ανήκουν στο είδος δεν πιστεύω πως ευθύνονται για τις κατηγοριοποιήσεις που τους αποδίδονται. Εχω την αίσθηση πως εμείς οι ίδιοι, οργισμένοι από πολλά κακά και στραβά που έχουμε φάει τόσα χρόνια, τα χώνουμε στους καλλιτέχνες, δικαίους και αδίκους. Δηλαδή, δεν αξίζει τίποτα από Μάλαμα, Αλκίνοο, Πορτοκάλογλου, Δεληβοριά, Σαββόπουλο (και μιλάω μόνο για τραγουδοποιούς και όχι τραγουδιστές που δεν έχουν σχέση, παρά μόνο μακρινή, με την μουσική δημιουργία) κτλ? Δεν σας έχει συγκινήσει κανένας στίχος, καμία μουσική τους? Νομίζω πως σε κάθε περίπτωση οι γενικεύσεις και οι απορρίψεις ολόκληρου μουσικού έργου αδικούς και 'μας και κείνους. Kάποτε κόλλαγα και 'γω με αυτά, αλλά αποφάσισα να ξεχάσω τον ηλίθιο τίτλο "έντεχνο" -που αφορά ΜΟΝΟ σε κλασσικούς σπουδασμένους συνθέτες κτλ αλλά όχι σε signers songwriters- και απλά χαρώ τη μουσική