Flotzen

Θα παίρνει πολύ ωραία half - whole, αλλά, αυτά τα tensions είναι πιο εύηχα σε μελωδία, εκτός αν πας για piano voicings.

Αν είναι D πάλι δεν θα έχει ρίζα και αν είναι Ab δεν θα ακούγεται ευχάριστα γιατί θα έχει μικρή και μεγάλη τρίτη μαζί.

Αν το θεωρήσεις ως Ab7#9 είναι απλά αντικατάσταση δεσπόζουσας. Εμένα μου φαίνεται πολύ παράξενος ο δακτυλισμός, πάντως. Δεν θα μπορούσε πιο εύκολα να ήταν κάπως έτσι; Και να συμεριλαμβάνεται η root και να έχει 6 νότες. Με μπαρέ στο 4 από μπάσα προς πρίμα: 4 - Ab 5 - D 4 - F# 5 - C 4 - Eb 7 - B

Όπως το καταλαβαίνω εγώ, η αξία ανταλλαγής είναι η βασική τιμή. Απλά, κάποιοι (αρκετοί εώς πολλοί, δηλαδή) πωλητές είναι διατεθειμένοι να ρίξουν αυτή την αξία σε περίπτωση μετρητών.

I'll drink to that, κι ας είναι πρωί.

Βρυκόλακας με Ibanez και λαιμό οδοντογλυφίδα Βρυκόλακας με strat και λαιμό ψιλο-fat Βρυκόλακας με tele και λαιμό μπαστούνι του baseball Ένα πιο κοντινό παράδειγμα θα ήταν: Έχω ακούσει ότι οι Porsche παν τάπα, αλλά, μήπως να πάω να οδηγήσω και κάνα-δυο ακόμα πριν αγοράσω; Συμπέρασμα: Με ό,τι νιώθεις πιο άνετα.

Το κάνει ο Hiland, με MusicMan, PRS και πλέον με Kiesel. Βέβαια, αυτός ό,τι και να κρατάει φαίνεται μινιατούρα, οπότε το image πάει στον οξαποδώ, τηλεκατευθυνόμενο... (Χαριτολογώντας, μην παρεξηγηθώ...)

Albert Lee, MusicMan!!!!!! Και σε πιο σοβαρό τόνο όλοι οι υπόλοιποι Tele. Danny Gatton, The Hellecasters (play the hell out of our Telecasters), Brad Paisley, Greg Koch (το τέρας), to name a few.

Και 'γω το προτιμώ, αλλά, και το 25" που έχουν οι PRS είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον.

Καλησπέρα και καλό μήνα to you, too. Το "πήγαινε να δοκιμάσεις" δεν cliche. Είναι η πιο σωστή αντιμετώπιση. Παράδειγμα: Που σημαίνει, με ό,τι νιώθεις άνετα. Προσωπικά, όχι ότι παίζω τίποτα σοβαρό, αλλά, όλα αυτά που θεωρητικά έχει μια shredding κιθάρα δεν με βόλεψαν ποτέ και μου αρέσει να προσπαθώ να παίζω γρήγορα ή τεχνικά ή πολύπλοκα ή πιο μοντέρνα ή πες το όπως θες. Ούτε το φαρδύ nut, ούτε το μεγάλο radius ( ένιωθα ότι τα δάχτυλα πήγαν σε γκρεμό να αυτοκτονήσουν), ούτε οι λεπτοί λαιμοί, γιατί με πονούσε η μισή παλάμη προς το μέρος του αντίχειρα, όσο έβαζα δύναμη για να μπορώ να κοντράρω στο μπράτσο. Τα μεγαλύτερα τάστα πιθανόν να είναι το μόνο must. Πχ. κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου μια Jem του '87. Πολύ καλό όργανο με full shred προδιαγραφές. Δεν την κράτησα πάνω από μια εβδομάδα γιατί δεν μπορούσα καν να την πιάσω σωστά, δεν με βόλεψε καθόλου. Οι γέφυρες με ρυθμιζόμενα saddles (το καθένα ξεχωριστά καθ' ύψος) σε βοηθάν όντως περισσότερο να ρυθμίσεις. Compound radius έχω σε κάποιες κιθάρες και δεν έχω καταλάβει αν όντως κάνει δουλειά ή αν είναι απλά καλοφτιαγμένες. Για παράδειγμα, η κιθάρα με την οποία νιώθω πιο άνετα απ'όλες είναι μια MusicMan Axis Supersport με σταθερή γέφυρα. Και όποτε την πιάνω να παίξω είναι σαν προέκταση των χεριών. Και μου αρέσουν πάρα πολύ οι κιθάρες με το μικρότερο nut width, 1 5/8. Ο μάστορας από πάνω, που παίζει παπάδες, χρησιμοποιεί Gibsonοειδές, που, γενικά, δεν προσφέρεται για τέτοια παιξίματα. Δεν ξέρω τι παιξίματα έχεις κατά νου, αλλά, το βασικότερο με όλα είναι εσύ να νιώθεις άνετα με ό,τι κρατάς. Ελπίζω να βοήθησα, κάπως.

Το βρήκα. Κάπου στο 12ο λεπτό μιλάει για το κούρδισμα. Και σε αυτό ο Tom Anderson για το Buzz Feiten Tuning System στο 7:11

Δεν έχω εντρυφήσει τόσο, αλλά, ισχύει. Κάπου έχω δει ένα video με τον παραγωγό του Slash να λέει πως χρησιμοποιούσε διαφορετικό κούρδισμα για rythm και διαφορετικό για solo, που έπαιζε πιο ψηλές νότες (δεν αποφάσισα αν έπρεπε να γράψω πιο πάνω ή πιο κάτω στην ταστιέρα). Υπάρχουν τρόποι, βέβαια, να περιορίσεις το φαινόμενο. Σε μια κιθάρα έχω Buzz Feiten και σε μια άλλη έχω compensated nut. Κάνουν δουλειά και τα δυο. Ειδικά σ'αυτή με το Buzz Feiten, το αυτί άκουγε το σωστό σαν λάθος στην αρχή γιατί είχα συνηθίσει να ακούω κάτι άλλο. Και, απ'την εμπειρία μου, το φαινόμενο είναι πιο έντονο σε κιθάρες με μικρότερο scale, όπως οι Gibson. Παρεμπιπτόντως, χρησιμοποιώ το ίδιο κουρδιστήρι εδώ και χρόνια. Ένα Carl Martin. Υ.Γ. Αυτή η Σολ χορδή σε Gibson έχει παίξει ποτέ "σωστά" στην ιστορία της κιθάρας;

Τεράστιος drummer και εξαιρετικός στιχουργός. Αντίο baterista.

Για το Catalinbread δεν ξέρω, αν και έχω χρησιμοποιήσει πετάλια τους και είναι φανταστικά. Το Rust Rod σκοτώνει. Ένα πολύ άγριο muff με πολλή ένταση και πάρα πολύ χρήσιμο tone knob. Από γκάζια, όσα θες και, αν και δεν υστερεί τόσο πολύ στα μεσαία, όσο άλλα muff και muff clones που έχω δοκιμάσει, αντέχει με το Archer πριν από αυτό και αγριεύει και σφίγγει ακόμη περισσότερο. You can't go wrong...!!!

2019 Update: Guitar: Wampler Decibel+ Carl Martin tuner TC Electronic Sub n' Up MXR Phase 90 Strymon Orbit flanger TC Electronic Sentry noise gate και στο send return του τα Rockett Archer, Skreddy Rust Rod και Friedman BE-OD. Από το output του Sentry, MXR 10band EQ Greer Special Request Amp Το HX Effects παίρνει σήμα από Line Out απ'τον ενισχυτή, πάει στο Jamman Looper και παίζουν stereo με άλλον τελικό για wet/dry/wet. Τροφοδοσία από 2 Voodu Lab ISO 5.

Για τους ξενύχτηδες... (Εγώ πάω να την πέσω)

Αριστερό μπακ χαφ πίσω απ' τον Iron Man;

Προφανώς, εννοεί ότι δεν είναι ο κινηματογράφος που αυτός θα ήθελε. Εγώ, που είδα κάποιες, ήταν, όντως, εντυπωσιακές. Φοβερή παραγωγή, απίστευτα εφέ, τρομερά καλογυρισμένα προϊόντα. Αλλά, προϊόντα. Το πρώτο Deadpool είχε και πολύ χιούμορ, βεβαία. Καλό. Ο Σκορτσέζε θέλει να κάνει τέχνη, η Marvel θέλει να κάνει πάρα πολλές εισπράξεις. Και ο Πόποβιτς είπε ότι αυτό με 50 τρίποντα ανά αγώνα που σουτάρει η κάθε ομάδα δεν είναι μπάσκετ, είναι τσίρκο. Μπάσκετ είναι, όμως, και το NBA θεωρεί ότι είναι στα καλύτερά του. Ο Πόποβιτς υπηρετεί το άθλημα. Η διοίκηση του NBA θέλει μεγαλύτερη κερδοφορία και ακριβότερο προϊόν. Προσωπικά, ο Σκορτσέζε θα μου έλειπε, η Marvel όχι. Δεν με χαλάει να βλέπω καμία ελαφριά υπερπαραγωγή, όμως, μέσα - μέσα... Και οι Rockets πλάκα έχουν...