TamTam

Ευκολάκι! Αλλα έδωσα κι εγώ ασίστ, δεν μπορείς να πεις! Λοιπόν, νομίζω ότι αυτός είναι ίδιος με τον άλλον και οι δυο μαζί, ίδιοι με το πρώτο κομμάτι που είχε ποσταριστει. Αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω ακόμη. Αν το ψάξουμε λίγο νομίζω θα εκπλαγούμε από το αποτέλεσμα. Τι μας κρύβουν? ποια είναι αυτή η Μιρέλα πάλι

Ποιος? καλημέρα!

Τι λες τώρα? ΪΔΙΟ είναι με το άλλο!

Εξαρτάται από το τι παίζεις/θέλεις να παίξεις και από το είδος του delay κτγμ

Εξαιρετικός! Σοπράνο, τι να λέμε! Ευχαριστούμε !

Επίσης, αν δεις και σου δημιουργεί θέμα sustain (κρατήματος της νότας) στα σηκώματα

Attitude και εκφραστικότητα

Phish

Βγαίνει ακόμη η μαύρη Ντένιμ? Κάποτε ήταν αγαπημένη μου.

Εμένα μου φαίνεται ίδιο και απαράλλαχτο το ένα με το άλλο! Μέχρι και οι στίχοι είναι ίδιοι! Τι συζητάμε; Θα πρότεινα να κανονίσετε να γνωριστείτε όταν τελειώσει ο κόβιντ τώρα κοντά και να παίξετε και μαζί. Γνώμη μου.

Εχω βάλει έναν στο bridge της Japan LP μου και θα συμφωνήσω

Βασικά, οι χορδές μπάσου δεν πρέπει να αλλάζονται ΠΟΤΕ

Ο Garcia Fons είναι φαινόμενο! Aπό Πολίτη, δες κάποια από αυτά που παίζει με manouche κιθάρα στο κανάλι του https://www.youtube.com/user/jimpolrr/videos

Ούτε εγω μπορώ να ακούσω Gambale , Satriani λιγότερο. Αλλά ΟΚ δεν θα επιμείνω, γιατί ό,τι άκουσα από τον Jim Politis (τον έχω δει και στο βέλγιο σε συναυλίες) μου είχε αρέσει. Αν δεν είσαι πολύ πεισματάρης, ίσως άκουγες π.χ. τα ακουστικά του που παίζει περισσότερο jazz manouche και λιγότερο fusion. Χάρηκα πάντως που κάποιος πόσταρε γι αυτόν εδώ. Υπάρχουν εξαιρετικοί Έλληνες μουσικοί που (η γνώμη μου είναι ότι) λόγω ιδιοσυγκρασίας -ξέρετε τώρα, μουσική σχέση και με την ανατολή κλπ- διαθέτουν και καλλιτεχική ταυτότητα πέρα από ταλέντο. Υπάρχουν και άλλων εθνικοτήτων ανάλογοι φυσικά, πχ γαλλο-ισπανοί κλπ όπως ο Gabriel Garcia - Fons, αλλά κιθαρίστες όπως ο Αχιλλέας Περσίδης λόγου χάρη ή ο Jim Politis, δεν συναντιώνται συχνά στο εξωτερικό λόγω και αυτού του ιδιώματος που είπα. Καμία σχέση δηλαδή με Gambale και Satriani που ανέφερες. Είναι εντελώς άλλο είδος στ' αυτιά μου. Αυτ(ι)ά και σόρι για την πολυλογία. :)

Δήμο τσέκαρε πάντως τον Πολίτη, έχει εξαιρετικά δείγματα δουλειάς https://jimpolitisofficial.wixsite.com/jimpolitis/bio Νομίζω ότι έβγαλες βεβιασμένα συμπέρασμα

Εξαιρετικός

Περίμενα να αναφέρει κάποιος τους Queen. Δίπλα σε αυτούς θα προσθέσω "σόλο που τραγουδιώνται" από Pink Floyd, Beatles, Led Zeppelin, Rainbow, Kansas κ.λπ κ.λπ γενικώς ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κλασικής ροκ, πριν η κιθάρα από σολιστικό όργανο γίνει όργανο επίδειξης.

Εχω τουλάχιστον καμιά 15αριά άλμπουμ του... Το πιο αγαπημένο μου κομμάτι από όλα, είναι το Laura's Dream, αυτό το ανεπανάληπτο live track, με τον Gary Burton στα vibes... Oι πάντες παίζουν διαβολικά όμορφα - από το βιολί μέχρι τα vibes *δώστε του λίγο χρόνο είναι μεγάλο σε διάρκεια

Θενκς Τζον!

Ωχ, τι είναι τούτο πάλι? Εγω στο νησί, μαζεύω το βρόχινο για μπάνιο και πλύσιμο! Δεν φτάνει η ΔΕΥΑΠ στο βουνό !

Εννοείται, και συμφωνώ. Μεγάλη ιστορία... Ήταν και ο λόγος που έπαψα να ασχολούμαι και παραιτήθηκα. Εμείς δεν μπορούσαμε να παίξουμε ούτε κομμάτια που ΗΤΑΝ στο playlist, αν δεν ήταν προγραμματισμένα. Έπαιρνε δηλ. ακροατής και ζητούσε το November Rain , επειδή ήταν Νοέμβρης και έβρεχε ξέρω γω, και ενώ το κομμάτι ήταν στο playlist του σταθμού, εγώ δεν μπορούσα να το βάλω γιατί δεν είχε προβλεφθεί να παίξει στο... τριωρο μου. Απίστευτα πράγματα.

Iσχύει εν πολλοίς. Ωστόσο, παίζει ρόλο και το λεγόμενο ποιοτικό κοινό. Δεν ακούει ο ίδιος κόσμος το Mad radio (πιτσιρικαρία), τον Red ή τον Ροκ FM και το Νίτρο. Αυτό που λέω, έχει βάση. Δεν μιλάμε δηλαδή για έναν πυρήνα περιορισμένων ατόμων αλλά για εκατοντάδες μηνύματα και email από α) πιτσιρίκια που χαβαλεδιάζουν ok (Μad radio) β) πιο ώριμο ηλικιακά κοινό που ξέρει τι ακούει και όποτε άκουγε ωραίο καινουριο κομμάτι στο playlist έπαιρνε τηλέφωνο να πει είτε ότι του άρεσε είτε να ρωτήσει πώς λέγεται το συγκρότημα. Εξ όσων είχα διαπιστώσει και από την αλληλογραφία που παίρναμε στα μουσικά περιοδικά που δούλεψα, οι σκυλάδες/pop και οι πιο λαϊκοί σπανίως έγραφαν γράμμα ή ασχολιόνταν - και λογικό μου φαίνεται.

Δεν έμεινα πολλά χρόνια στο ραδιόφωνο, αλλά και στο MAD και στον RED γινόταν χαμός από sms, τηλέφωνα και μέηλ.

Tι να εξηγεί κανείς τώρα... Το αγαπημένο μου πολωνικό συγκρότημα, με χάλια προφορά (πήραν και Grammy αν θυμάμαι καλά, αν και δίγλωσσοι στα άλμπουμ τους) To αγαπημένο μου ισλανδικό, με χάλια προφορά (διεθνές συμβόλαιο) H Αλεξάνδρα Σιέτη με τους Souled Out