TamTam

Απ' όσα έχω ακούσει εκτός Voice από την Aλεξάνδρα σε jazz , soul κλπ, και απ' όσα είδα από την νικήτρια, την Ιωάννα (τον έλεγχο που έχει στη φωνή της), πιστεύω ότι και οι δυο φιναλίστ έχουν δυνατότητες και για βελτίωση μεγάλη και για να κάνουν πράγματα και εκτός συνόρων.

Εντάξει, σιγά μην περίμενε η Αλεξάντρα τώρα το δισκογραφικό συμβόλαιο της Παπαρίζου... Μια χαρά παίζει και ερμηνεύει η Σιέτη και χωρίς όλο αυτό. Κατά τη γνώμη μου είναι ήδη φτασμένη σε αυτό που θέλει και δυο κλάσεις πάνω ως καλλιτέχνιδα, ακόμη και από τους... κριτές της, δεν το συζητάμε. Της το γραψα κιόλας :) Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα της κοστίσει τόσο, γιατί πιστέυω στις δυνατότητές της. Τωρα για την άλλη κοπέλα, την Ιωάννα Γεωργακοπούλου, έχω μόνο καλά λόγια επίσης! Νομίζω ότι αν δεν την κάψουν με εντεχνίλες και νεο-ποπ ότι θα μιλάμε καιρό γι αυτήν, ΄χει απίστευτο έλεγχο στη φωνή της και πολύ smooth εκφορά. Τέλος, να πω, ότι η κοντόφθαλμη διοργάνωση, θα έπρεπε ίσως για μια και μοναδική φορά, να μοιράσει το βραβείο στα δύο και να προσφέριε και στις δυο τραγουδίστριες από ένα συμβόλαιο. Ήταν και οι δυο εξίσου καλές. Μακάρι να τα καταφέρουν! Και κάτι τελευταίο: όταν μιλάμε για αυτή την κλάση ερμηνευτών - που η Ελεωνόρα, ή ο Μουζου δεν μπορούν ούτε να φτάσουν στο δαχτυλάκι τους (για τους άλλους ας μην εκφέρω καλύτερα άποψη), κανονικά θα έπρεπε οποιος αναλάβει αυτά τα παιδιά -δισκογραφική, παραγωγός, μέντορας ή ό,τιδήποτε τέλος πάντων, να τις ρωτήσει τι θέλουν να κάνουν οι ίδιες. Πώς φαντάζονται οι ίδιες τον ήχο τους. Τι θα ήθελαν οι ίδιες να τραγουδησουν. Όχι να τους φορέσουν ένα κοστουμάκι mainstream όπως συμβαίνει δυστυχώς σχεδόν πάντα -και στο εξωτερικό βλέπε Joss Stone κ.λπ. που βγήκαν επίσης από talent shows, και να τις χαντακώσουν στη σαλονάτη pop.

Ποτέ δεν φοβήθηκα να πάω σε σπίτι ή να μου έρθουν. Ίσως επειδή νιώθω αρκούντως επαρκής να ανταποδώσω σε περίπτωση επίθεσης, απόπειρας κλοπής κλπ. Βέβαια βοηθάει και αυτό που προανάφεραν άλλοι συνομιλητές, το να έχεις μιλήσει με τον άνθρωπο που θα πας ή που θα σε επισκεφθεί - φέης και λοιπά, τα ακούω βερεσέ, τίποτα δεν αντικαθιστα μια απλή , φυσιολογική κουβέντα στο τηλέφωνο με τον άλλον. Ως εκ τούτου, στις εκατοντάδες συναλλαγές μου δια ζώσης μέσω του Νοιζ, ποτέ δεν είχα πρόβλημα να πάω μέχρι τον Πειραιά από το Χαλάνδρι ή να χαθω στο Κερατσίνι ψάχνοντας ένα home studio ή να μου έρθει κάποιος στο σπίτι των ηλικιωμενων γονιών μου να δοκιμάσουμε έναν ενισχυτή. Και ένα ευχάριστο περιστατικό: Δεδομένου ότι λείπω συχνά από την ΑΘήνα, έχω κάνει την 70+χρονη μάνα μου Νοιζού. Κάποια στιγμή, που έλειπα εκτός Ελλάδας πάλι και πούλαγα ένα rehoused πετάλι, ενδιαφέρθηκε ο Ηλίας Ζάικος @ez. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο, του είπα τα πώς και που θα πάει και όντως, ο άνθρωπος πήγε και το πήρε από το σπίτι των γονιών μου. Την επόμενη μέρα, μιλησα με τη μάνα μου στο τηλέφωνο. "Όλα εντάξει" μου λέει, "ήρθε το παιδί και το πήρε. Τι παιδί δηλαδή, αυτός ήταν μεγάλος άνθρωπος, δεν ηξερα ότι συχνάζουν μεγάλοι άνθρωποι στο φόρουμ με τις αγγελίες". "Τι λες ρε μάνα", της λέω, "ο άνθρωπος είναι από τους κορυφαίους μπλουζμαν στην Ευρώπη και τον κόσμο, με δισκογραφία, συνεργασίες κλπ" (δεν θυμάμαι πώς ακριβώς της τα είπα, αλλά η απάντησή της ήταν: "Ωχ ρε παιδί μου! Να μου τα λες αυτά και δεν τον κέρασα ούτε μια πορτοκαλάδα!" [ Την αγαπώ :) <3 ]

Άι άι άι τι μαθαίνουμε ότι "μόνο οι σκλάβοι είναι νομοταγείς", λέει ο ένας, ότι "ο λαός απαιτεί πειθαρχία" λέει ο άλλος, ότι ¨η δημοκρατία μπαίνει σε αναστολή" σε κατάσταση ανάγκης λέει ο τρίτος, οτι "η ζωή προχωράει μόνο με την παρανόμία" VS "η ζωή προχωράει με πειθαρχία και τήρηση των υποχρεώσεών μας". Το να μην είναι ακριβώς έτσι απόλυτα τα πράγματα, όπως τα απρουσιάζετε, σας περνάει από το μυαλό? Προσωπικά, συμφωνώ σχεδόν με όλα και διαφωνώ εξίσου σχεδόν με όλα όσα γράφετε, διότι τα θεωρείτε απόλυτα παιδιά! Και δεν είναι. Ούτε όλοι οι "παράνομοι" είναι το ίδιο, ούτε η πειθαρχία στους νόμους (και η πίστη στους νόμους) είναι θέσφατο προόδου, γενικά οι διατυπώσεις σας ορίζουν μεν ένα πλαίσιο συζήτησης (σα να λέμε, το άσπρο και το μαύρο), αλλά η συζήτηση αυτή θα πρέπει να συντελεστεί στη μέση και κατά περίσταση, όχι με αφορισμούς it is what it is. Παίζει δηλ. ρόλο καθοριστικό σε ποιο νόμο είσαι νομοταγής, σε ποια εντολή πειθαρχείς και σε ποια όχι, ποιες έκτακτες καταστάσεις απαιτούν να ακολουθήσεις τον αρχηγό εις βάρος των δημοκρατικών διαδικασιών, για ποιες εποχές μιλάμε (για την εποχή του Μεγα Αλέξανδρου ή για την εποχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας;) κ.ο.κ.

OK, απλά όταν ξεθυμάνουν οι χορδές ακούγονται σαν συρματα...

Αυτό που λεει ο Bill Trantos ! Oι χορδές επίσης, φαίνονται αρχαίες (μπορεί να είναι η ιδέα μου) ή είναι κιόλας? :)

Ουπς, έχεις δίκιο! (Εβαλα παραπάνω το αρχικό ποστ, αλλά δεν το ενσωμάτωσε σε μια απάντηση) My bad, λοιπόν. Θεώρησα ότι ζητάς τις απόψεις μας γενικότερα και όχι αναγκαστικά μόνο επί των προτάσεών σου (12 μέρες, ηλικιακό όριο, δεσμευτικότητα αποδοχής της καλύτερης/αμέσως επόμενης προσφοράς κλπ) Συμφορουμίτες, χωρίς παρεξήγηση, πάρακαλώ αγνοείστε ό,τι έγραψα σε προηγούμενα σχόλιά μου!

... off topic

Στο αντίστοιχο Νοιζ στο Βέλγιο, έχω αντιμετωπίσει τα εξής που μπορεί να συμβούν: Περιπτώσεις: α) ο καλύτερος πλειοδότης κάνει πίσω . Αποτέλεσμα: με κρεμάει γιατί δεν θα θελα να το πουλήσω στον αμέσως παρακάτω, γιατί η προσφορά του δεύτερου είναι πολύ πιο χαμηλή. Αρα δεν θα πρέπει να είναι δεσμευτικό το ναπουλήσω στον αμέσως καλύτερο. β) δεν θέλω να πουλήσω σε έναν συγκεκριμένο μαλάκα που με έστησε στο παρελθόν και δεν ήρθε ποτέ να πάρει κάτι που είχε συμφωνήσει να πάρει. Το να έχει δικαίωμα αυτός να κάνει bιd σε ό,τι πουλάω, μπροεί να μου χαλάσει την πώληση. Πρέπει να έχω λοιπόν δικαίωμα να μην πυολησω αν δεν θέλω ή να σβήσω μια προσφορά. γ) ενώ ΄κάποιος πλειοδοτεί, μου στέλνει PM κάποιος άλλος που προσφέρει το asking price και προτιμώ να το δώσω σε αυτόν. δ) ενώ έχω κανονίσει να αγοράσω κάτι - βάσει της προσφοράς που έκανα ΚΑΙ προσωπικού μηνύματος που έστειλα, ο τύπος με ειδοποιεί ότι τελικά πουλήθηκε (σε κάποιον φίλο του; σε κάποιον που πήγε άμεσα και το πήρε; σε άλλο μέλος της μπάντας; άλλαξε γνώμη και δεν πουλάει; κλπ κλπ) ε) πρόσφερα 100 ευρώ για το ταδε, ο πωλητής δεν επικοινωνεί μαζί μου γιατί περιμένει κι άλλες προσφορές, και εν τω μεταξύ, όσο περιμένω το βρίσκω 80 ευρώ. Πάω και το αγοράζω και πριν προλάβω να αποσύρω την προσφορά μου από τον πρώτο, εκείνη την αποφράδα μέρα ο πωλητής του πρώτου αποφασίζει να μου γράψει ότι ΟΚ, έλα πάρτο για 100 ευρώ. Τι γίνεται τότε; Πρέπει να το πάρω υποχρεωτικά; Κι αν δεν το πάρω, δεν γίνομαι μαλάκας; στ) κάτι που συμβαίνει πολυ΄συχνά εκεί, είναι ο πωλητής να βάζει φίλους και γνωστούς του να ποντάρουν προσφορές, γαι να αυξήσει την τιμή. Δηλ. ενώ έχει βάλει αρχική τιμή εκκίνησης μηδέν ή πολυ΄χαμηλή, πχ. 20 ευρώ, πάω εγώ και ποντάρω π.χ. 50. Μέσα σε δυο ώρες έχουν έρθει άλλοι τρεις που ποντάρουν 75, 80 κλπ. Πολύ κοντά στην τιμή που θα μπορούσε να το πουλήσει φυσιολογικά . Δεν χτυπάω παραπάνω, γιατί με τόσα και λίγο παραπάνω το παίρνω καινούριο. Τις επόμενες μέρες όμως, βλέπω ότι η αγγελία δεν φεύγει, το αντικείμενο δεν πωλείται κι ας έχει καλές πρσφορές. Αυτό σημαίνει ότι αυτοί που πόνταραν, απλά ήθελαν να ανεβάσουν την τιμή και όχι να το πάρουν. Εν κατακλείδι Η γνώμη μου είναι αν επιλεχθεί τελικά να μπεί σύστημα με προσφορές, να μην είναι δεσμευτικό τίποτα. Ούτως ή άλλως, και προσφορές να υπάρξουν, όποιος θέλει κάτι, θα μπορεί να επικοινωνήσει απευθείας με τον πωλητή χωρίς να κάνει ποτέ προσφορά, σωστά; Επιπλέον, στην περίπτωση των προσφορών, θα πρέπει ο πωλητής να κοιτάξει να επικοινωνήσει με όποιον (θεωρήσει ότι) πλειοδότησε με καλή προσφορά. Το οποίο περιπλέκει κάπως τα πράγματα. Συνήθως αυτός που ζητά κάτι θα έπρεπε να επιδιώκει την επικοινωνία. Και κάτι ακόμα: αν μπει πιλοτικά (καλό έ; ) σύστημα προσφορών, θα πρέπει να δίνεται η δυνατότητα ο πωλητής να θέσει φιξ τιμή αν θέλει και όχι υποχρεωτικά σύστημα προσφορών. Όπως γίνεται π.χ. στο Reverb.com. Αν υπάρξει αυτή η δυνατότητα, το να ορίζεις δηλ. φιξ τιμή αν το θες, στο κάτω κάτω, αν ψήνεται η διαχείριση να βάλει σύστημα προσφορών, ας το κάνει, και βλέποντας κρίνει αν αποδίδει ή όχι.

Να, αυτά δεν μπορώ

Γιώργο αν και βιετναμέζικη, έχει στοκ μαγνήτες και ήχο που σπέρνουν. Τα καλύτερα 100 ευρώ που έχω δώσει (συν 15 για το τρένο). Την αγόρασα την πρώτη χρονιά που πήγα στο Βέλγιο

Ε... μα είναι η καλύτερη άμυνα λένε! :)

Ικαριώτικη πίτα και φρεσκοψαρεμένο σαφρίδι

Ούτε εγώ εχω πια ακριβά όργανα. Την είδα και λίγο υπαρξιακά - σε φάση, τι να τα κάνω, όταν τα gigs που θα παίξω πλέον είναι σε μάλλον περιορισμένο κοινό. Δεν ξέρω, αλλά άρχισε να μου φαίνεται κάπως το να βγαίνω π.χ. σε ένα street party να παίξω με κιθάρα των 2 χιλιάδων και πεταλια των 300 ευρώ. Ετσι, έχω καταλήξει σε κάτι moderate για τα κυβικά μου - κιθάρες μεσαίου κόστους, προσπαθώντας να καλύπτω τις ηχητικές μου απαιτήσεις. Δυο Squier Strat CV: upgraded με locking tuners και καλά tremoloblock, saddles κλπ , η μια με mini humbuckers και η άλλη με single coils. Και τις δυο τις αγόρασα από συμφορουμίτες για 180 και 280 ευρώ Les Paul (Stagg) (η πρώτη μου κιθάρα), upgraded επίσης με locking tuners και Di Marzio Dual humbuckers, κόστος 15.000 δρχ και 17.000 οι μαγνήτες ΤΟΤΕ από το Do Re Mi . Όλα αυτά τα χρόνια της έχω αλλάξει μια φορά τάστα Les Paul (Spear) βιετναμέζικη ! Σετ νεκ, με P90 - όλα στοκ, και ισως η καλύτερη κιθάρα που έχω αγοράσει ποτέ για 100 ευρώ! (σε ένα χωριό έξω απ τη Λιέγη, από έναν πιτσιρικά που μάλλον ήθελε κάτι πιο heavy metal). Εχει εντυπωσιακά καλό ήχο και με έχει βγάλει λάιβ σε φεστιβαλ, που μετά με ρωτούσαν τι κιθάρα είναι αυτή, γιατί δεν την είχαν ξαναδεί :) Tele custom made (κάποιοι ίσως τη θυμάστε που την είχα ποστάρει, με 1 P90 και δυο single coils), που όμως την ανταλλάσσω, γιατί δεν με εμπνέει και έτσι ενέδωσα στην πρώτη custom ανταλλαγή με μια αξιόλογη συναρμολογημένη strat (πάλι!) από παλιά Fender parts , μανίκι, locking tuners planet waves κλπ. Aξία ανταλλαγής 600 ευρώ που είχα δώσει λίγα λίγα αρχικά για την τέλε... Η συλλογή μου:

Θυμάμαι ότι στα 15 μου δούλεψα ένα ολόκληρο καλοκαίρι και δεν πήγα διακοπές για να αγοράσω την πρώτη μου κιθάρα. Τα επομενα πολλά χρόνια, είχα διάφορο εξοπλισμό που δεν ελπίζω πια να ξαναβρώ, τον οποίο αναγκάστηκα να ρευστοποιήσω λόγω της κρίσης - έναν twin reverb που είχα αγοράσει από έναν αμερικάνο στη βαση στο ελληνικο (!), μια telecaster του 70, μια δωδεκαχορδη ovation, ανάμεσα στα πιο σημαντικά. Πούλησα ό,τι πουλιόταν εκτός από εκείνη την πρώτη μου κιθάρα που την έχω ακόμα. Δεν ξέρω αν ήμουν χαζός που θυσίασα διακοπές και βόλτες με φίλους και πενταήμερα και κάτι άλλα που έγραψε ο ΟP, αλλά μπροστά στο να έχω μια LesPaul μαύρη, έστω και Stagg, αυτά δεν έπιαναν μια τότε. Και σήμερα σκέφτηκα ότι αν δεν το είχα κάνει, ίσως δεν είχα πάει μετά σε άλλες κιθάρες, ίσως είχα αρχίσει να παίζω ένα χρόνο μετά, ίσως το μετάνιωνα μετά όλη μου τη ζωή που έχασα χρόνο... Ενω για την πενταήμερη μα το θεό, χέστηκα. Και την κιθάρα αυτή δεν θα την πουλήσω ποτέ. (άσε που παίζει μια χαρά το μαονάκι με τους DiMarzio και είναι από lawsuite era, μέσα των 70s)

Ε, όχι και "φλόμπα" το Nord Electro επειδή δεν πρόσεξες τα specs του! Nομίζω ότι η εμπειρία σου δεν εμπίπτει στον τίτλο του thread...

Εχω μια καλή κουβέντα για πολλά! JHS (δύο φορές την έπαθα) to Moonshine και ένα mini booster της, ήταν πιο ξερά σε ήχο και ανέμπνευστα κι από τα λάχανα. Θα ήθελα να δοκιμάσω και το κορυφαίο της όπως λένε, το Morning Glory, αλλά μετά την εμπειρία μου αυτή, δεν το τολμάω Danelectro (food series) το τρέμολο για το οποίο όλοι λένε καλά λόγια (Chicken Salad?) και το Dusty Road (leslie). Εϊδα κι έπαθα να τα βρω μεταχειρισμένα κι όταν τελικά τα βρήκα, και διαπίστωσα ότι έχουν χειρότερο tone sucking και από τα Boss. Η πλάκα είναι ότι το Cool Cat τρεμολο της, είναι εξαιρετικό. Jam (to τρέμολο και το phaser). Μια χαρά αν και υπερκοστολογημένα κατά τη γνώμη μου, δεν προσφέρουν τίπτοα περισσότερο που ένα αξιοπρεπές βιομηχανικό πετάλι δεν προσφέρει... Με τα δυο αυτά τέλειωσε και κάθε σχέση μου με τα Jam! Tortuga Effects - Neptune Vibe μείνετε μακριά! Ακριβά, δεν κάνουν ούτε αυτό πυο διαφημίζεται ότι κάνουν! ΄Τα χειρότερα one-trick-pony πετάλια της αγοράς Τ-Rex Viper και Tremonti Phaser. Πολύ κακό για το τίποτα, ογκώδη, μέτρια έως κακά σε ήχο. Το viper, θέλει και δικό του μετασχηματιστή, άσε μας κουκλίτσα μου LIne 6 - Τremolo, Roto Machine, Chorus - πιο βαριά και από πρέκι μπακονόπορτας, και πιο δύσχρηστα και από μονότροχο ποδήλατο. Επίσης θορυβώδη σε daisy chain. TC Electronic - Ηelix. Καλύτερο phaser κάνω με το στόμα, παρά αυτό ΜΧR - Badass Distortion. Όσο cool είναι το Badass OD, τόσο απογοήτευση ήταν το distortion. Προτιμήστε το OD της, ακόμη και για heavy ήχους. Όλα τα πετάλια της Behringer μέχρι σήμερα (το τελευταίο που αγόρασα ever ήταν το πετάλι κουρδιστήρι της, το οποίο έδειχνε λάθος έτσι και το έβγαζες με line από το wha wah) Tα περισσότερα από την παλιά σειρά της Joyo / Harley Benton - όσο κι αν μου άρεσαν κάποια στον ήχο, ήταν τόσο φτωχές κατασκευές, που μια μέρα το Vintage Overdrive έπιασε ραδιόφωνο. Δεν θα τα εμπιστευόμουν ούτε για πρόβα. Τα περισσότερα ψηφιακά της Boss/ Όχι πως τα πορτοκαλοκίτρινα τζιτζίκια - ντράιβ της μπορούννα σταθπύν από μόνα τους, αν δεν τα χρησιμοποιείς απλά για να δώσει παραπάνω gain σε έναν ήδη βρώμικο ενισχυτή, αλλά ειδικά τα ψηφιακά της (cosm technology my ass) που προσομοιάζουν λέει leslie ας πούμε, είναι θλιβερά για κιθαρίστα. Στα πλήκτρα ίσως είναι καλύτερα, αλλά ρουφάνε τόσο τόνο και ψτηναίνουν τον ήχο που δεν αξίζουν τον κόπο. Από Boss έχω μόνο ένα πετάλι της, σχετικά καινούριο, το οποίο μέχρι στιγμής μου ακούγεται μια χαρά στο δωμάτιο της καραντίνας, το MO-2. Μένει να το δω πώς θα βγαίνει και σε μεγάλες εντάσεις, κρατάω πάντα μια επιφύλαξη. Having said that, κάθε εταιρία φτιάχνει και καλά (πετυχημένα) και μούφες πράγματα. Δεν κρίνω ποτέ με βάση το logo, παρά τις παραπάνω προκαταλήψεις μου. Γι' αυτό ίσως και το πληρώνω στο τέλος! :) Ενα εξαιρετικά χιουμοριστικό κουτί - συσκευασίας από πετάλι μπουτίκ που ήρθε στα χέρια μου (to vibe machine της Drybell) :

I second that

Speak for yourself! :) Μια ηλεκτρική SSS squier strat έχω στο εξοχικό όπου περνάω πολυ καιρό, μια Τele στην ΑΘήνα για jam με φίλους (θα την ανταλλάξω λίαν συντόμως με άλλη) και tτρεις ακόμη (μια SSS squier strat, μια LP με humbuckers και μια LP με P90) στον τόπο κατοικίας μου στο εξωτερικό... Όπως γνωρίζεις εξ ιδίων ζώντας εκεί έξω, είναι θέμα το να μεταφέρεις ηλεκτρική με αεροπλάνα και βαπόρια από δω και από εκεί. Αντίστοιχα έχω και έναν φθηνό Vox τρανζιστορ στο εξοχικό, ένα αρχαίο Harley Benton για practice στην Αθήνα, και τους "κανονικούς " μου ενισχυτές, στο εξωτερικό όπου ζώ... Εις την εξοχήν, is nt she looking beautiful today?

4

Γιατί το κάνει αυτό δεν καταλαβαίνω, μου φαίνεται πολύ "προκάτ" παρά το οτι έχει φωνή. Το ίδιο και καλύτερα μπορεί να ελέγξει την ερμηνεία του χωρίς να ζοριστεί να βγάλει ντεσιμπέλ. Παραμένοντας στο ίδιο κλειδί εννοώ.

Σοβαρός συνθέτης! χαααχ

κτγμ, δεν είναι τόσο εμφανείς οι ομοιότητες για να θεωρήσω ότι το "δανείστηκαν" ή ότι το έκλεψαν οι Εurope. Τέλος πάντων. Το να έχουν δυο τραγούδια κοινό ή παρόμοιο chord progression και χρόνους, ιδιαίτερα σε τόσο κοινές ακολουθίες ακόρντων, δεν αποτελεί κάτι καινούριο ούτε κλοπή

Παιδιά, δεν είναι θεμα γνώμης. Υπάρχουν δικαιώματα συνθετικά (στίχοι, μουσική), και εκτελεστικά (μπάντα, ενορχήστρωση κλπ). Πολλές φορές, αυτά είναι αλληλοκαλυπτόμενα, και εκεί τα μέλη της μπάντας (πριν αποφασίσουν να βάλουν... δικηγόρους στη μέση), τα συμφωνούν μεταξύ τους. Για παράδειγμα, έχω φτιάξει στίχους και μουσική σε ένα κομμάτι και ο κιθαρίστας μου βάζει ένα γαμάτο ριφ (αυτή είναι η δουλειά του άλλωστε!) και η μπάντα το ενορχηστρώνει (κι εγώ μαζί) και το κάνουμε αγνώριστο σε σχέση με το αρχικό. Αν δεν είμαι ξεφτιλισμένο κάθαρμα, στη σύνθεση θα βάλω, μαζί με το όνομά μου στη μουσική και εκείνο του κιθαρίστα και των άλλων μελών - και μετά βγαίνει ποσοστό. Στίχοι: Μιχάλης, Μουσική: Μιχάλης, Νίκος / το όνομα του γκρουπ ενδεχομένως Αν είσαι ο Prince ή ο Mark Knopfler βέβαια, που τους δίνεις παρτιτούρα και τους λες "θα παίξεις ΑΥΤΟ και ΕΤΣΙ", αλλάζει το πράγμα. :)