TamTam

Οι κομπρέσορες της Boss είναι μόνο για τα μπάζα ή μμόνο για μπασίστες (για κάποιο λόγο ακούγονται καλύτερα στο μπάσο κτγμ). Στην κιθάρα καταστρέφουν τον ήχο. Τώρα για τη μόντα δεν ξέρω...

Και πέντε έξι κομπρέσορες να γουστάρουμε! Yπάρχουν ευκαιρίες πάντως για πετύχεις καλές τιμές στο Reverb @Πνοή και Νύξη (δες τα κορονο-μεταφορικά)

Δεν κρατάς 5-6 και τους υπόλοιπους να τους βγάλεις στο reverb? Μπορείς να χρηματοδοτήσεις ένα μικρό project έτσι. Ή να αγοράσεις ένα κότερο!

Έλεος

Μια απ' τα ίδια κι εδώ. Klon πετάλια, Τimmy και τέτοια είναι η χειρότερή μου. Θέλω το drive να σπέρνει και να "χρωματίζει" είτε είναι screamer είτε fuzzoπέταλο, soft ή hard clipping. O κομπρέσορας δεν μου στερεί τπτ από αυτά, απλώς με προστατεύει από τις κακοτοπιές Τι πες τώρα! Τον λατρεύω τον τύπο! Tον είχα γνωρίσει στο Λονδίνο μαζί με τον άλλο τον αληταρά από τους Little Barrie... σπουδαίοι κιθαρίστες με τόνους attitude Having said this, για να σου δείξω και πώς το εννοώ, το παρακάτω γκαραζάκι, είναι fully compressed στην κιθάρα

Why you need a compressor. Λέει και δειγματίζει και το Blend control

Λατρεύω τους RHCP, αυτό που συνθέτουν -αντιστικτικά τα όργανα (μπάσο , κιθάρα, τύμπανα, μελωδική γραμμή της φωνής) συνθέτεται πρώτα μουσικά και μετά μτο παίρνει ο Kiedis και βάζει στίχους (γι αυτό ίσως οι στίχοι του είναι πάντα κάπως αούα και αλλού. Συνθετικά , το μεγαλέιο τους, το πώς αλληλοσυμπληρώνονται με κάθε όργανο να έχει διακριτό ρόλο, δεν έχει να κάνει με τον Frusciante ή όποιον κιθαρίστα έρθει στη θέση του - και το είδαμε αυτό όταν δεν έπαιζε στο γκρουπ. επίσης το είδαμε και στις σόλο δουλειές του... (είμαι fan, αλλά δεν τον θεωρώ τόσο σπουδαίο καινοτομικά, όσο π.χ. τον τυπά από τους Radiohead ή άλλους που δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό). Κοινώς, δε μου λέει τίποτα το ότι έχει ένα εκατομμύριο πετάλια - τα live τους εξάλλου είναι επειεικώς κακά... (ίσως επειδή δεν παίζουν σχεδόν ποτέ στεγνοί)... Το Maximizer το ξέρω αλλά δενμου κάνει. Κάνει τον ήχο πολύ bright και "τέλειο" αν με εννοείς. Εγώ είμαι ροκάς, θέλω μουντάδα, και να gringάρει το όργανο. Και επειδή χτυπάω αρκετά τις χορδές, έχω ανάγκη τον κομπρέσορα ακόμη κι αν είναι στο 0 το compression. Αυτό που ΔΕΝ θέλω, είναι να φαίνεται το picking, να έχει ψηλό attack - είτε παίζω reggae είτε funk, σπάνια μπορούσε να καταλάβει κανείς ότι είχα compressor engaged. (οι φανκάδες μάλιστα μου γκρινιάζανε, επειδή δεν ακουγόταν η κιθάρα τόσο bright και "τσαντισμένη" όσο στους δίσκους που κάναμε cover.

Το κατέβασαν. Ας αρκεστούμε σε κάτι άλλο ιστορικό.

Δεν υπάρχει σωτηρία...

Kαι τι είναι ο Φρουσιάντε? Μέτρο σύγκρισης? Εχει περισσότερα πετάλια απ'όσα θα εχω ποτέ εγώ ή εσύ. Μπορεί να μην του χωραγε πουθενά ο κομπρέσορας ή να ήθελε να αφήσει στη σκηνή λίγο χώρο και για τους άλλους. https://images.app.goo.gl/GiqovUJuMHcDQKTR7

52 λεπτά ντοκιμαντέρ από τον Εμίρ Κουστουρίτσα - ελληνικοί υπότιτλοι

O Tone Press πάντως της Barber Electronics είναι από τα καλύτερα μηχανήματα parallel compressor σε πετάλι (και ο πρώτος που το έφτιαξε νομίζω). Πολύ θα ήθελα να είχα έναν... Mην ακυρώνεις όλο το innovation ανθρώπων που το παίδεψαν για να ακουγομαστε καλύτερα, επειδή εσύ δεν ορέγεσαι ένα κομπρεσοράκι! http://www.barberelectronics.com/tonepress.htm

Γιώργο δες μιαν εκδοχή, που έχει δουλέψει για μένα - βέβαια, το συγκεκριμένο rig ήταν για μια funk/soul μπάντα που επαιζα, παρόμοια όμως τον χρησιμοποιώ και στο δικό μου σχήμα που παίζουμε garage-blues. Δεν βάζω τον κομπρέσορα στην αρχή του rig, αλλά κάπου στη μέση - εδώ τον έχω πριν το drive (είναι το καφέ πεταλάκι με τα δυο knobs πριν το direct drive) . Eίναι always on, με χαμηλωμένο το κομπρεσάρισμα, ίσα ίσα για να μην αρπάζουν τα ακόρντα μου πάνω από τις δυναμικές της μπάντας και για να μπορώ να τραγουδάω χωρίς να προσέχω μη μου φύγει κανένα πιο δυνατό ακόρντο. Σετάρω δηλαδή όλο τον ήχο μου με τον κομπρέσορα πάντα αναμμένο και με χαμηλό compressing. Συνέπεια είναι πως όταν θέλω να σολάρω, τον ΚΛΕΙΝΩ, και έτσι παίρνω ένταση (τον χρησιμποιώ δηλ. και σαν limiter), ίσως πιο πολύ drive (αφού περνάει πιο πολύ σήμα στο OD), δυναμικές της πένας kai toy volume της κιθάρας, και πιο έντονα εφέ - εδώ έχω ΠΡΙΝ τον κομπρέσορα το autowah της Mooer και ένα autofilter / octaver του Tsakalis (λόγω φανκιάς!). Στο σχήμα μου, επειδή παίζω με δυο drive, τον χρησιμοποιώ και ανάμεσα στα δυο drive με αντίστοιχο τρόπο, νομίζω ότι έτσι αποκτά χρησιμότητα και σαν fat boost για το δεύτερο gain stage, και σαν limiter αν παίξω μόνο με το πρώτο drive (και κλείσω τον κομπρέσορα για να σολάρω μόνο με το πρώτο drive, όπως με το funk rig).

@Πνοή και Νύξη Τι μου ρθε τώρα... έβλεπα χτες το rig του Tyler. Aκου το ρυθμικό και το σόλο του - και πες μου αν σε ενοχλεί αυτός ο κομπρέσορας που έχει ο τύπος στο κομμάτι.

Αχ και δεν μπορώ τα αξιώματα. Αν παίζεις με φουλ δυναμικές - blues σόλα λόγου χάρη, σύμφωνοι, δεν το χρειάζεσαι γιατί σου αφαιρεί εκφραστικότητα.(χωρίς να είναι και απαραίτητο ότι δεν θα σου κάνει δουλειά για κάτι άλλο - γι' αυτό τα πετάλια έχουν ον/οφφ, για να τα χρησιμοποιείς κατά το δοκούν ως εργαλεία ήχου). Πάντως κομμάτια σαν το παρακάτω (και άλλο ένα εκατομμύριο funk κσι reggae tunes) είναι ακατόρθωτο να τα παίξεις γκρουβάτα και στρωτά χωρίς ένα κάποιο κομπρεσάρισμα στον ήχο του ρυθμικού μέρους γιατί η απειροελάχιστη διακύμανση στη δυναμική της κιθάρας θα δημιουργήσει χάβρα πίσω από τον τραγουδιστή.

Δεν έχω παίξει με χειρότερο compressor από το CS. Κάνειτον ήχο πλαστικό εντελώς, "φτενό" .

Στα τέλη του 1984, ένας απεγνωσμένος πατέρας έρχεται σε επαφή με έναν ποδοσφαιριστή της Νάπολη και του ζητάει να μεταφέρει στον προπονητή και τη διοίκηση την επιθυμία του να διοργανωθεί ένας φιλικός αγώνας. Ο λόγος είναι να συγκεντρωθούν χρήματα για τον γιο του του οποίου η ζωή κινδύνευε και χρειάζονταν χειρουργική επέμβαση το συντομότερο δυνατόν. Δυστυχώς, ο τότε πρόεδρος της Νάπολη δεν συμφώνησε να διεξαχθεί ο αγώνας φοβούμενος τραυματισμό κάποιου παίκτη. Το περιστατικό έφτασε όμως στα αυτιά του κορυφαίου εκείνη την εποχή ποδοσφαιριστή στον κόσμο, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.Ο Αργεντινός “επαναστάτησε” εναντίον του προέδρου, πλήρωσε ρήτρα 12 εκατομμύρια ιταλικές λιρέτες στην ασφαλιστική εταιρία (Lloyd’s) που ασφάλιζε τα πόδια των παικτών της Νάπολη και είπε: «Δεν πα’ να γ@@@@ και η Lloyd’s,ο αγώνας αυτός πρέπει να γίνει» Και έτσι, χάρη στην γενναιοδωρία τoυ Marandona, ένα μικρό θαύμα συνέβηκε εκείνο το απόγευμα τον Ιανουάριο του 1985. Σε ένα γεμάτο κόσμο, λασπωμένο γήπεδο ποδοσφαίρου στα περίχωρα της Νάπολης, ένας διεθνής ποδοσφαιρικός σταρ και μελλοντικός παγκόσμιος πρωταθλητής έπαιξε εναντίον μιας τοπικής ερασιτεχνικής ομάδας, κάνοντας το απαραίτητο ζέσταμα ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, Μαζεύτηκαν πάνω από 20 εκατομμύρια λίρες ιταλικές και σώθηκε η ζωή του μικρού παιδιού. Πώς να μην τον λατρεύουν οι Ναπολιτάνοι? Από Anwar Jitou

Ούτε στημένοι για πόστερ να ήσαντε... η μισή ομάδα εναντίον του

Με άλλο πετάλι, εργοστασιακό, δοκίμασες? Κι αν ναι, με τι πετάλι? Έχει το ίδιο αποτέλεσμα?

Πελέ: Δεν ξέρω ποιός είναι καλύτερος, εγώ ξέρω ότι ο Θεός με έστειλε στη γη για να παίξω ποδόσφαιρο. Μαραντόνα: Εγώ δεν έστειλα κανέναν. Το ζέσταμα του ήταν πιο συναρπαστικό από τα περισσότερα ματς που εχουμε δει τα 10 τελευταία χρόνια.

Στο καλό ινδιάνε, παιχταρά, κολόπαιδο, αλάνα, αλήτρα, λασπωμένε θεέ (με την ευκαιρία, δείτε αυτή την υπαρξιακή ταινία του Πάολο Σορεντίνο "Youth"- στο παρακάτω απόσπασμα δεν είναι ο πραγματικός Μαραντόνα) https://youtu.be/ayXURbmujEg Και ένα τραγουδάκι

Θυμάσαι που στον εκθείαζα? Ακόμη τον πιστεύω ως έναν από τους πιο διακριτικούς και "είναι εκεί χωρίς να είναι" κομπρέσορες. Τον πούλησα όμως (το σκ΄΄οτωσα για την ακρίεια, γιατί πήρα ένα μίνι της Malekko . Ούτως ή άλλως τους κομπρέσορες τους χρησιμοποιώ όπως σου περιέγραψα, χωρίς να "φαίνονται", απλώς γι ανα μου κόβουν δυναμικές όταν χρειάζεται, και έκρινα ότι μου κάνει και ο μικρότερου μεγέθους. Από τους πιο εξαιρετικούς που έχω δοκιμάσει όμως, είναι ένας που έχω βγάλει να πουλήσω πάλι, της CMAT Mods (σόρυ, αν θεωρηθεί διαφήμιση, να το σβήσω παιδιά). Δεν υπάρχει κανένα ψεγάδι σε αυτό το μηχάνημα, σίγουρα θα βρεις την παράμετρο που θέλεις κτγμ

Εγώ πάλι νομίζω ότι μπορεί να είναι χιλιάδες θέματα. Από προβληματικό καλώδιο μέχρι γείωσης της κιθάρας. Το ότι "δεν έχει θόρυβο όταν παίζει καρφί" δεν λέει τίποτα από μόνο του. Μπορεί να έχει και να μην ακούγεται - ειδικά όταν το μέτρο σύγκρισης είναι εκκωφαντικά παράσιτα με τα πετάλια. Κι ένα παράδειγμα: Στο Βέλγιο, ήταν σχεδόν απαγορευτικό να παίξω με single coils, δεν ήξερα τι μου ξημέρωνε κάθε φορά στα μαγαζιά. Να ειναι επειδή είναι μες την υγρασία όλο το σύμπαν; Να είναι επειδή τα δίκτυά τους είναι συνομήλικα του κόμη δράκουλα και τα κτίρια μεσαιωνικά; Δεν κατάλαβα ποτέ. Ενα φως να είχε αναμμένο ο μαγαζάτορας, ή παραπάνω καλώδιο στην μπομπίνα της τροφοδοσίας ή να έστρεφα προς φως εσωτερικού χώρου από το ΄οποίο μπορεί να απείχα π.χ. δυο μέτρα, πάλι μπορεί να έβγαζε θόρυβο. Και οι κιθάρες μου ήταν προσεγμένες και γειωμένες , με οπλισμό και τα πάντα όλα. Αλλά έχετε δίκιο, όσοι μιλήσατε, ότι χρειάζονται περισσότερα στοιχεία για να γίνει "διάγνωση". Τι πετάλια, εντάσεις, τεστ σε άλλες μπρίζες ή τεστ καλωδίων, με άλλη κιθάρα κλπ Αν μου συνέβαινε πάντως και δεν ήξερα τι είναι, θα το έβρισκα ανυπόφορο...

Ή ψυκτικοί από το Περιστέρι. Αυτό που έγραψες, μου θύμισε τον παππού μου. Κηπουρός ήταν στους (πολύ) πλούσιους, "περιβόλια" τα έλεγε τα κτήματα των Αγγελοπουλαίων, Παπαθανασίου, Κουτρουμπήδων κλπ, της εποχής, στα Βόρεια Προάστια της αθήνας όπου δούλευε. Λοιπόν, όταν ερωτεύτηκε τη γιαγιά μου και ήθελε να την πα΄ρει να πάνε να ζήσουν στην Πάρο απ' όπου καταγόταν, του είπε ο μέλλων πεθερός του "και πώς θα την πάρεις την κόρη μου; Σπίτι έχεις;" Κατέβηκε στο νησί, μάζεψε τρεις φίλους του, "ρε μάγκες" είπε, "ελάτε να με βοηθήσετε να φτιάξουμε ένα σπίτι". Και το έφτιαξαν φίλε... έτσι την παντρεύτηκε. Δεν είναι σπουδαίο βεβαια -μιλώντας με σημερινους όρους, η πλακώστρωση στην αυλή είναι στραβή (αλλά εμένα μ αρέσει), το μπάνιο είναι ένα δωμάτιο πλάι στον ξυλόφουρνο κ.λπ., αλλά σε αυτό έζησαν και ζούμε μέχρι σήμερα - θέλω να πω, στέκει καλά το πέτρινο, μόνο υδραυλικά έχει χρειαστεί και κανένα βάψιμο, σοβάντισμα που και που. Εκεί μεγαλώσαμε με την αδελφή μου. Αυτό εγω, λοιπόν, δεν το'χω. ΄ Μπορώ να κάνω κάποια πράγματα, να βάψω, να σκάψω , να φυτέψω κλπ, αλλά να ρίξω πλάκα στη στέγη ή να χτίσω πέτρα, όσο και να έχω προσπαθήσει στο σπίτι που έφτιαξα, δεν τα κατάφερα. Ό,τι κι αν έβλεπα, όσο κι αν (πιστεύω ότι) σκάμπαζα περισσότερο από τους παλιούς. Μια φορά, λέω σε ένα μάστορα -γαμώ τους τύπους- που έχει την ηλικία μου και κυκλοφορεί σαν τον Ιντιάνα ζόουνς, φέτες και με καπέλο της ερήμου, ρε Γιάννη, θέλω να την κάνουμε έτσι τη σκάλα για την ταράτσα. Και μου απάντησε "Μιχαλάκη, το στηθαίο πρέπει να πάει έτσι και όχι αλλιώς". (ξέρεις τώρα, το στυλ το ready made, το "Κυκλάδέ" , το ανέμπνευστο, που έχει κάνει όλες τις Κυκλάδες να μοιάζουν με την Κυψέλη). Ρε συ του λεω, οι παλιοί το έκαναν αλλιώς απ' ό,τι λες. Δεν έχεις δει στα μοναστήρια πώς είναι; Στηρίζεσαι στο στηθαίο γιατι όταν γερνάς, από κάπου πρέπει να ακουμπα΄ς για να ανέβεις σκάλες... Απάντηση: -Οι παλιοί δεν ξέραν. Εγώ: Ε, εσύ που ξέρεις, κάνε το όπως αυτοί που δεν ξέραν. Εκεί κόλωσε και το σκεφτόταν μια ώρα... τελικά έγινε αυτό που ήθελα (ευτυχώς) Σόρι για την πολυλογία και το off topic - το λοκντάουν φταίει