TamTam

Σαν εκείνον τον γελοίο τον SRV. Ή τον άλλον, τον φαιδρό τον Johny Winter. Tον Jimi και τον Clapton. Αίσχος.

To Caline καλύτερα ξέχνα το. Και γενικότερα τα Caline... Τα είχα και τα δύο (BB Preamp και Caline) και σε διαβεβαιώ ότι το Caline έχει τόση σχέση με το BB Preamp όση κι εσύ με την εκτροφή πυγολαμπίδων. Χίλιες φορές τα Drivetrain και Soul Food, από άποψη επιλογών και σχέση ποιότητας τιμής. Σε κάθε περίπτωση, δοκίαμσε ότι μπορείς πριν το αγοράσεις. Τα Soul Food και Visual Sound τα έχουν και στην Αθήνα τα μαγαζά. Μπορεί τελικά να αξίζει να μαζέψεις χρήματα για να βρεις ένα BB μεταχειρισμένο. Προσωπικά είναι to αγαπημένο μου drive και το είχα πάρει μεταχειρισμένο εδώ στο Noiz για 120 ευρω.

Φίλε μουσταφανκ, θέτεις δυο διαφορετικά ερωτήματα. -Το ένα αφορά το τεχνικό μέρος - αυτό είναι ευκολάκι: το αντιμετωπίζεις με το να εντάξετε στο γκρουπ σας έναν τεχνικό ήχου / φίλο σας / ηχολήπτη κ.λπ. που να ξέρει και τον ήχο σας και τα κομμάτια κλπ. Πίστεψέ με, δεν ξέρεις τι διαφορά θα κάνει! -Το άλλο αφορά το ψυχολογικό μέρος (γράφεις : Ωστόσο, αυτήν τη στιγμή, που γράφω, αισθάνομαι, παντελώς, απογοητεύμενος, σε φάση "είμαι ατάλαντος και θα 'πρεπε να τα παρατήσω".) Σε αυτό θα σου απαντήσω με κάτι που μου είχε πει κι εμένα κάποιος μεγαλύτερος και σοφότερος όταν είχα νιώσει όπως εσύ (και μη νομίζεις, υπάρχουν πολλοί που νιώθουν όπως ένιωσες εσύ, άσχετα από το αν το παραδέχονται ή όχι). Λοιπόν, εκείνος ο άνθρωπος, μια μέρα που αισθανόμουν ότι όλα όσα κάναμε είναι ντροπή και ότι ήμουν ο πρώτος και καλύτερος διδάξας σε αυτό το αίσχος, μου είχε πει να το δω αντεστραμμένα: "Οι μόνοι που δεν αμφιβάλλουν ποτέ για την τέχνη τους, είναι αυτοί που δεν είναι πραγματικοί καλλιτέχνες". Keep on

rspct μπραβο σπυρο

Ο Στιβι ειναι καραγκιόζος αλλα πρωτο παιδί και κιθαριστας. Και εχει χιούμορ και τα εξηγεί καλά :)

Rocket science... https://en.wikipedia.org/wiki/Elephant_Talk

"when every beginning guitar player sits at home and hears you wanking away at phenomenal speed with your perfect fuzz and your thoroughly acceptable execution, and when that little guy with his first guitar (him and the 10,000,000 other ones) says to himself: "Shit, I can do that," and proceeds to memorize every awe-inspiring note, and then plays it faster than you ... (maybe gets his thirty-second-notes up around a dotted whole-note = 208). And not only that; after learning your solo faster, he transposes it up a minor third, steals some of his mother's clothes, gets a job in a bar, gets discovered, gets a record contract (with an advance 10 times bigger than yours)" Τhanks WtratWithin! Έχουμε και εδώ στο Noiz από αυτό το είδος!

Food for thought... Αν εξαιρέσουμε το 80s ντύσιμο, πείτε αν αυτό που ακούμε είναι αρκούντως progressive, "ενηλικο", post-modern ή ξερωγω τι άλλο... (για να μην αναφέρω ότι είναι επιτέλους ένα σπάνιο video όπου ο Fripp χαμογελάει!)

Προσυπογράφω μέχρι κεραίας

Vibe test, αναλογικό και true bypass - best of both worlds. Κάνει ΚΑΙ vibrato ήχους (μετά το 8:00')

Εύγε νέε μου! Εν ολίγοις απολαυσες ζωντανά μουσική! Σκέφτομαι μερικούς από δω, την εποχή του Woodstock και γελάω. Φαντάζεσαι να είχες ευκαιρία να δεις τον Hendrix ή την Janis και να μην πήγαινες στη συναυλία επειδή, χμ, δεν σου άρεσαν τα ρούχα τους; Κι εκείνος ο Richie Heavens ρε παιδί μου με την κελεμπία... Άσε την κκαι την μπόχα από τους μπάφους και τη βρωμιά και το ξεβόλεμα να τρέχεις μέσα στους κάμπους. Αίσχως. Γι' αυτό έκτοτε οι σεφ δεν τρώνε φασόλια και ο LK δεν πάει σε συναυλίες επειδή οι φωτογράφοι παίρνουν μια εικόνα ζωής και τη μετατρέπουν σε στατική αθανασία, ενώ οι ζωγράφοι όχι. Σπουδαία νέα για φόρουμ μουσικής τεχνολογίας!

Ευχαριστώ. Αφού το κρατάμε κρυφό να το επαναφέρω εγώ. Γράφεις: "όλοι όσοι έχουν εμβαθύνει σε τζαζ θέματα (π.χ. ο αείμνηστος Γιαννουλόπουλος) επιμένουν ότι η ιστορία της τζαζ είναι η ιστορία της δισκογραφίας της. Αν δεν είχε εφευρεθεί η δισκογραφία, δεν θα γνωρίζαμε σχεδόν τίποτε για το θέμα αυτό, και - κατά τη γνώμη μου - το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα μουσικά ιδιώματα". Αυτό που γράφεις ότι είπε ο Γιαννουλόπουλος, δεν αποκλείει κανένα άλλο είδος μουσικής. Ούτε ένα, πίστεψέ με. Ούτε τον Σαλβατόρε Ακάντο θα είχαμε ακούσει ποτέ για να συνειδητοποιήσουμε ότι έτσι παίζεται ο Παγκανίνι, ούτε τον Stanley Jordan να κάνει tapping, κι όλα αυτά στο στερεοφωνικό μας στην Κυψέλη, αν δεν υπήρχε η δισκογραφία. Και συμφωνείς κι εσύ μ' αυτό ("κατά τη γνώμη μου - το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα μουσικά ιδιώματα" γράφεις) . Άρα, από που κι ως που "η τζαζ είναι ειδική περίπτωση" ? ______________________________________________________ Νικόλα συγνώμη αλλα θα στην πω. Αυτά που λες είναι μπαρουφολογία (με τη μορφή ερωτήσεων και καλά ρητορικών). Δεν μπορείς να αποδείξεις -επειδή δεν προκύπτει από πουθενά- ότι οι σεφ δεν τρώνε φασολάκια, όπως δεν μπορείς να αποδείξεις ότι ένας θεατρικός ηθοποιός δεν πάει κινηματογράφο. Έλεος. Το ότι είναι άλλο η ζωντανή μουσική και άλλο η ηχογραφημένη, είναι προφανές. Το ότι το να γουστάρεις το ένα αποκλείει το άλλο όμως είναι αυθαίρετο και αγνοεί το βασικό ζήτημα που διέπει όλα τα έργα τέχνης από την εποχή των προϊστορικών βραχογραφιών μέχρι την ατονική μουσική: ότι ένα έργο τχνης απευθύνεται πρωτίστως στο συναίσθημά μας. Το συναίσθημα λοιπόν, αγαπητέ μου, δεν έχει χώρο που ευδοκιμεί. Μπορείς να νιώσεις συναισθήματα αναφορικά με ένα μουσικό έργο, όπου και αν το ακούσεις. Και θα διαφωνήσω επίσης στο ότι "η ζωντανή μουσική ισοδυναμεί με κοινωνικό γεγονός, κακό ήχο με πιθανά λάθη" μα που ζείτε; Σε καμια χομπιτότρυπα; Αυτά είναι αστειωδώς αυθαίρετα -γράφεις: "Ηχογραφημένη μουσική: Μη κοινωνικό γεγονός, τελειός ήχος χωρίς την πιθανότητα λαθών" - τράβα πες το στον Ζάππα αυτό που κυκλοφορούσε live στο studio και στις σύγχρονες παρέες που μαζέυονται να ακούσουν Paolo Nutini και Σωκράτη Μάλαμα από το CD ή σερφάροντας στο Youtube (το οποίο είναι συνδεδεμένο με την ευρεία οθόνη του μπαμπά στο σαλόνι). Όπως ένας εικαστικός καλλιτέχνης δεν γίνεται να μην βρίσκει εικαστικό ενδιαφέρον στις μορφές απεικονισης, έτσι και ένας μουσικός δεν γίνεται να μην βρίσκει ενδιαφέρον στις μουσικές (που τουλάχιστον ως ρεύματα) τον ενδιαφέρουν καλλιτεχνικά. Το να λες ότι "δεν πάω στη συναυλία γιατί θα δω τον κύριο Παντοφλιάδη και θα πρέπει να τον χαιρετήσω" ή ότι "δεν πάω γιατί έχει πολύ κόσμο και μπορεί να κουραστώ και να πρέπει να καθίσω κάτω και θα μυρίζει και ο μπάφος του διπλανού" είναι μεν δεκτά ως δικαιολογίες, αλλά νομίζω ότι είναι και η μόνη ουσιαστική δικαιολογία για ένα τέτοιο thread. Ωραία τα συζητάμε όλα τα υπόλοιπα, αλλά όχι και να ανάγουμε σε ...καλλιτεχνική επιλογή το ότι κάποιοι είμαστε πολύ κουρασμένοι, άφραγκοι ή δειλοί για να αποτολμήσουμε να πάμε σε μια συναυλία, ένα κονσέρτο ή performance! Kαι δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, επειδή (κι αυτό μου συμβαίνει περισσότερο με τα σύγχρονα γκρουπ/καλλιτέχνες) θα πρέπει να με συγκινεί κάτι πάρα πολύ για να ξεκουβαλήσω να πληρώσω και να πάω στo gig του.

Παιδιά, είναι πολυ ενδιαφέρουσα η συζήτηση, μπράβο σε όλους. Νικόλα, αφού δεν καταλαβα, γιατί δεν μου εξηγείς με ποιον τρόπο δικαιολογείται ένας συνθέτης/ερμηνευτής/μουσικός/ερασιτέχνης/κάποιος που λέει ότι του αρέσιε η μουσική τέλος πάντων, να ΜΗΝ θέλει να πηγαίνει σε συναυλίες; Ρωτάω και σαν case study επίσης. Ο Γιαννουλόπουλος για παράδειγμα, που δεν ξέρω και ως τι τον επικαλεστήκατε, είχε κάποτε μεταδώσει μια σειρά συναυλιών από τον Λυκαβηττό που οι μπαντες τους -τότε! μιλάμε για κοτνά 25 χρόνια πριν) ήταν τόσο πολυμελείς που καταρρίπτουν ασυζητητί τη θεωρία περί "μη δυνατότητας αναπαραγωγής του ήχου του στούντιο στο λάιβ " κ.ο.κ. Η μια ήταν οι Manhattan Transfer και η άλλη του Pat Metheny group. Δυο από τις χιλιάδες μαγικές στιγμές που έχει ζήσει αυτό το θεατράκι. Ποιος θα μου πει ότι δεν αξίζει μια τέτοια ζωντανή εμπειρία; Για να το πει θα πρέπει να έχει πολύ ισχυρές αιτιάσεις και επιχειρηματολογία και μέχρι στιγμής δεν το βλέπω (no offense here). O LK αν και δεν είναι μουσικός, όπως λέει, έχει μια βάση όταν αφήνει αιχμές για τη συναυλιακή κατάσταση στην Ελλάδα. Αλλά δεν θυμάμαι ποτέ κάποιους από μας, που αγαπούσαμε τη μοσυική πιο πολύ κι από τις γκόμενές μας, να μας σταμάτησε η οικτρή κατάσταση των εγχώριων τότε διοργανώσεων, απότο να πηγαίνουμε να βλέπουμε ή να δίνουμε συναυλίες. Οπουδήποτε! Το μόνο που θα μπορούσε ίσως να δικαιολογήσει την κατάθλιψή του όπως γράφτηκε παραπάνω, είναι η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Στο εξωτερικό όπως θα ξέρετε όλοι, υπάρχουν πολλοί και καλοί μουσικοί (κάθε είδους) που παίζουν στο δρόμο. ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ μπάντες στο δρόμο και ΓΙΑ τον δρόμο. Τυχαίνει να έχω μεταναστεύσει από πέρυσι, σήμερα, λοιπόν, λίγο μετα τα πρωινά μας μηνύματα, βγήκα για ψώνια και σκεφτόμουν τη συζήτησή μας εδώ. Μετά στάθηκα να ακούσω μια κλαρινετίστρια που έπαιζε στο δρόμο. Έπαιζε με ένα φορητό Roland πάνω σε προηχογραφημένο track. Ξεκίνησε με το θέμα απο το Σινεμά ο Παράδεισος και συνέχισε με το Concerto De Aranjuez. Στανταράκια θα πεις. Αλλά ακόμη κι αυτή την "ψευτοζωντανή" εμπειρία δεν θα την άλλαζα με τίποτα αν μου έλεγες να καθίσω στο παγκάκι και να τα ακούσω από τα ηχεία του μαγαζιού πίσω. Δεν ξέρω αν με νιώθει κανείς, αλλα νομίζω ότι αν και είναι "μουσικής τεχνολογίας το φόρουμ", όπως αναφέρθηκε από κάποιον που ειδικεύεται στο να διαβάζει τα "ψιλά γράμματα", νομίζω ότι απευθυνομαι σε μουσικούς.

Nikola, elaborate please... // Μια απλή παρατήρηση θα ήταν ότι η σχέση αυτών των παραπάνω 2 τεχνών, έχει παρόμοιους δεσμούς με αυτούς που έχουν τα ζεύγη "θέατρο-κινηματογράφος" και "ζωγραφική-φωτογραφία". Περίπου. // 1) Ένας ζωγράφος δηλαδή δεν παέι σινεμά; :) Και ένας κινηματογραφιστής δεν ζωγραφίζει; Γράφεις επίσης: // Η αρχή, λοιπόν, του θρεντ από τον Λάκη είναι, κατ'εμέ λανθασμένη. Γιατί θεωρεί τη μουσική ένα και το αυτό. // 2) Ο Λάκης δεν θεωρεί τίποτα. Είναι, μάλιστα, σαφέστατος: "γιατί δεν παώ σε gigs, live, συναυλίες" τιτλοφορεί το θρεντ. Εσύ αποσαφηνίζεις το τσουβάλιασμά του. Αλλά ακόμη κι έτσι, το να διαχωρίζεις (ορθά) το live από το studio με τον ισχυρισμό ότι αφορούν εντελώς διαφορετικά πεδία, είναι σα να μας λες ότι ένας studio παραγωγός όπως ο George Martin, ένας συνθέτης σαν τον Ξενάκη ή τον Στραβίνσκι δεν παρακολουθούσαν συναυλίες. Πράγμα το οποίο δεν ισχύει και το ξέρεις. Την εποχή του Μότσαρτ δεν υπήρχαν ηχογραφήσεις. Πήγαινε όμως να δει έργα άλλων, όπως και άλλοι συνθέτες πριν και μετά από αυτόν, όχι;

Πάντως, επειδή αυτό είναι ένα μουσικό φόρουμ, just for the record θα ήθελα να γράψω πως με χαρά βλέπω στα gigs που γίνονται στην Αθήνα /Θεσσαλονίκη και στα φεστιβαλάκια -μικρά ή μεγάλα, να πηγαίνουν μουσικοί. Και μάλιστα από πολύ διαφορετικά μεταξύ τους μουσικά είδη - η έννοια του μουσικού γκέτο που υπήρχε στα 80s (φλωράδες, ροκάδες κλπ.) έχει εκλείψει σημαντικά. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να φανταστώ το να μην πάω σε μια συναυλία που όχι απλά θα γούσταρα τον καλλιτέχνη, αλλά που θα μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Εχω απολαύσει εξίσου τους Αerosmith στο Καραϊσκάκη όσο και τον Steve Turre στο Μέγαρο ή στο Half Note παλιότερα. Tους Dat Funk στο Hoxton όσο και τους Black Sabbath στο Tεραβάιμπ. Μου φαίνεται αδιανόητο να λέτε κάποιοι ότι είστε μουσικοί/αγαπάτε τη μουσική και ότι δεν πάτε σε συναυλίες από επιλογή. Just my two cents

Καλημέρα! Το είχα υποψιαστεί. Σημασία έχει να το ξέρεις και εσύ όμως.

LOL Όταν δεν έχεις τι να πεις καλύτερα να μη μιλάς. Το να μην παρακολουθείς τον ζωντανό τρόπο έκφρασης της τέχνης με την οποία (υποτίθεται ότι) ασχολείσαι, είναι από μόνο του περισσότερο pathetic κι από το να το ομολογείς. edit: ~ δεν αναφέρομαι φυσικά σε εκείνους που θέλουν αλλά δεν μπορούν, λόγω ειλλημένων υποχρεώσεων, ανέχειας κ.λπ.

Πολύ καλός ο παίκτης! ::) μπραβο μαν!

Μπορεί να μπουκώνει ο ήχος επειδή έχεις τοποθετήσει τους μαγνήτες σου πιο ψηλά απ' ότι πρέπει. Με αποτέλεσμα όταν χαμηλώνεις το output να σου δίνουν την εντύπωση ότι "καθαρίζει" ο ήχος. Συνήθως υπάρχει ένα sweet spot που ο μαγνήτης αποδίδει καλύτερα τον πιο γλυκό του ήχο. Όσο πιο κοντά στις χορδές τον ανεβάζεις τόσο χάνεις σε ηχόχρωμα και κερδίζει σε ένταση φυσικά. Αυξομείωσε λίγο το ύψος τους με ένα κατσαβιδάκι και πειραματίσου με το τι ακούς. Και ρύθμισέ τους έτσι ώστε να μην έχεις πολύ μεγάλες διαφορές έντασης από τον ένα μαγνήτη στον άλλον.

Η πρώτη στιγμή που βάζει τον αερογράφο είναι mindblowing. H πλάκα είναι πως σε οποιαδήποτε φάση της πορείας των εργασιών και να την άφηνε (ατέλειωτη), πάλι όμορφη θα ήταν - μη σου πω και πιο πολύ. Γενικά οι νεκροκεφαλές με χαλάνε, αλλά το artwork του τα σπάει.

Καλορίζικο το spacecraft! Πολύ BB ήχος...

Παλιό, αλλά δεν το είχα δει. 'Αφωνος...

Μπαααα φίλε. Την Ibanez την πήρε ευτυχώς φίλος - την τελευταία φορά που παίξαμε, έβαζε κάτω την Gibson LesPaul USA του από άποψη character στους μαγνήτες και sustain ... Σα να άκουγες Jimmy Page ήταν το όργανο, τι να λέμε. 1976. Έτσι, από τα παλιά, μου έχει μείνει μόνο το μπασάκι - βιολί (έχει τόσο στενό μπράτσο που είναι το μόνο μπάσο που μπορώ να παίξω ως κιθαρίστας άνθρωπος) και η Stagg (φοράει ακόμη έναν Di Marzio dual Αlnico-5 στο neck - αυτόν http://www.amazon.com/Vintage-Dimarzio-Humbucker-Pickup-Logo/dp/images/B00B8A025Y που τον είχα πάρει από το Do-Re-Mi σε ξεστοκάρισμα, 17 χιλιάδες δραχμές (σήμερα, αν καταφέρει κανείς να τον βρει, έχει κανένα 150άρι-200άρι δολάρια) και έναν PRS dragon II neck που όμως τον έχω βάλει στο bridge και για κάποιο λόγο σπέρνει εκεί κάτω καλύτερα από τον αντίστοιχο της PRS γι' αυτή τη θέση - μην του φταίει του μαόνι ; ) Γνώμη μου είναι ότι αν δεν συντρέχει λόγος οικονομικός σοβαρός ή αν δεν έχεις 62 κιθάρες και δεν ξέρεις τι να τις κάνεις ή δεν παίζεις κιθάρα ο ίδιος (!) όπως ένας γνωστός και μη εξαιρετέος συλλέκτης των ΒΠ, δεν αξίζει να πουλάς παλαιό όργανο. Ούτε σε φίλους! χαααχ

+1000 Δεν είχα την Fender (Gibson κ.λπ.) όταν έπρεπε να την εχω (στα late 80s - early 90s) και τώρα που μπορώ να την έχω , απλά δεν με ενδιαφέρει διότι α) τα όργανα που είχα στα 90s πολύ απλά είναι ανώτερα από πολλά σημερινά (Ibanez Les Paul Goldtop που κεληδάει, μαύρη Stagg LesPaul Japan 70s με κσύλο μασίφ μαόνι, Ibanez Paul McCartney violin-bass...). β) δεν έχει νόημα πια, διότι μπορείς να κάνεις την (επαγγελματική) δουλειά σου και με πολυ΄φθηνότερα όργανα. Απ' την άλλη όμως,,, νταξ, πήρα και την Squier Clasic Vibe 60s, πούπουλο και βολική ρε παιδί μου, αλλά της άλλαξα τα φώτα για να την κάνω να ακούγεται decent εκτός δωματίου, σε ένα αξιοπρεπές gig.

Μιλώντας και για σπέκουλα... απολαύστε χαζογελάκια και έπαρση http://thepickupradio.com/bb-kings-50-year-reign/ (η εκπομπή πάντως είναι καλή)