TamTam

Εδώ δεν καταλαβαίνεις γιατί μια γυναίκα βγάζει αγριάδα στην stratocaster , τι λέμε τώρα. Sorry για τα αγγλικά,αλλά εδώ που βρίσκομαι αυτά μιλάμε. Μπλε Μοναχέ.

Και το κέφι δεν τελειώνει ποτέ. I know a rather amusing 10 year-old who, when he finds something particularly tiresome, played out, or repetitively, agonizingly boring, says, "It makes me want to stab myself in the balls." Now I finally understand what he means.

Μπροστά στον Χέρκουλες τον σρέντερ όμως, με τον καρπό τον τιτανοτεράστιο, κανένα γύναιο δεν πιάνει μια.

Ενδιαφέρουσα συζητήσούλα στο πάνω μέρος της αρχικής σελίδας. Ενδιαφέρον άρθρο. Epic σχόλια. http://www.npr.org/2015/01/03/374573426/weapon-of-choice-why-the-stratocaster-survives

Εψαχνα το thread με τις κιθαρίστριες για να το ποστάρω εκεί, αλλά δεν το βρήκα... Αυτό ακούω τώρα. :)

Δεν πετάγεσαι από αυτόν τον άγιο άνθρωπο για μια συμβουλή; http://smart.noiz.gr/details.php?id=167895

Επίσης δεν έχουν τα βιώματα. Αντε χρόνια πολλάααα

Δε νομίζω ότι τρολάρει. Είναι απλώς ταλιμπάν. Δεν θέλει οι γυναίκες να σπουδάζουν, να φαίνονται, να ντύνονται όμορφα, να χορεύουν στη βροχή, να παίζουν κιθάρα, να πηγαίνουν σχολείο, ωδείο ή να αφήνουν τα μαλλιά τους ξέπλεκα. Επίσης, δεν έχουν καρπό ούτε γερό grip. Παρακάτω μια άλλη Ana , από τα κορυφαία ταλέντα στην κλασική κιθάρα τα τελευταία χρόνια παγκοσμίως...

Φίλε μιλάμε για πολυεργαλείο, για θηλυκό SRV (δες και το επόμενο, το Navajo Moon - και όσο κι αν "πατάει" πάνω στους παλιούς και τον SRV, έχει δικό της στυλάκι στην πένα) Σοβαρά την έψαχνα - είχα ξεχάσει μέχρι και το όνομά της, τα βίντεο που ποστάρισες είναι παλιά. Έχει χρόνια νομίζω να βγάλει κάτι. Η Nori Bucci, το χει γυρίσει στη ζωγραφική - παίζει κιθάρα όπως δεν θα παίξει ποτέ στη ζωή του ο πατρινός φίλος μας, αλλα είναι που "εποφθαλμιούσε κι αυτή στην καριέρα των ισχυρών αρσενικών" και τους έγραψε στα πινέλα της και την έκανε ώς φαίνεται.

too much effort! Πιο future και out of this world ακουγοταν ο Τζίμι, ακόμη και ξεκούρδιστος.

Ρε Σάμι, μιλάμε για απίστευτες γυναίκες... Δες λάιβ πενταετίας, στο Λονδινάκι, και πες μου ότι ακόιμη και σε αυτή την ηλικία δεν είναι αξιέραστη... Ακου φωνή, performance ... <3 και το ρίμελ της που λιώνει μπορεί και να ναι δάκρυ ρε φίλε

Πω ρε φίλε ΑΥΤΗΝ έψαχνα από το απόγευμα!

Σε ένα εντελώς άλλο context, συνιστώ σε όλους όσους αγαπούν τη μουσική και τις ιστορίες πίσω απ' αυτή, να δουν αυτό το ντοκιμαντέρ. "20 Feet Το Stardom". Αφορά τις backing vocalists που ήθελαν και κάποιες που από επιλογή δεν έγιναν ποτέ διάσημες, δεν βγήκαν μπροστά. Μιλάμε για τύπισσες όπως η Μέρι Κλέιτον που την ξύπνησαν μες τη νύχτα , έγκυο, να τραγουδήσει τα τρομερά φωνητικά που ακούμε 50 χρόνια μετά στο Gimme Shelter των Rolling Stones... Mιλάμε για τύπισσες σαν τη Λίζα Φίσερ ... Aυτή δεν είχαν και στη συναυλία τους στην Αθήνα που ο Τζάγκερ είχε πέσει στα 4 και της έγλυφε το δάχτυλα των ποδιών επί σκηνής; Δείτε αυτό το βίντεο αν δεν το έχετε δει ... http://youtu.be/slu1QLBncPU

Στο 0.28 νόμιζα τον χτύπησε το ρεύμα χαχαχαχαχ Ελα ρεε... έχει πολλά κουνούπια - αν δεις σε όλο το κομμάτι τους γυροφέρνουν! HEART ρε φίλε, τι μου θύμισες. Έχω βινύλια λαίμαι! Πάρε και ένα πιο πρόσφατο να γουστάρουμε (ο Robert πάντως δάκρυσε) Η Ann και η Nancy (Wilson) έχουν πολλά κιλά :o :o για να παίξουν το ακόλουθο με τον γιό του Bonham μπροστά στους Led Zep...

Ουάο, μόλις διάβασα ότι η αγαπημένη μου Σέρβα, έχει μια ελληνικής καταγωγής στα κίμπορντς... (αν και όχι με το παρακάτω line-up_). Ana Popovic (Serbia) and Band (Holland); Ronald Jacob Jonker (bass, vocals), Stephane Avellaneda (drums), Michele Papadia (keyboard, piano) Popović and her four-piece band are booked all over the globe, playing major blues / jazz and rock festivals. She has shared a stage with B.B. King, Buddy Guy, Solomon Burke, Jonny Lang, Sonny Landreth, Ronnie Earl, Koko Taylor and Robert Cray. Όμορφη δεν τη λες, άσχημη δεν είναι, ποιος νοιάζεται όμως, όταν έχεις τέτοια μπάντα και όταν στην κιθάρα σπέρνει... (προσωπικά πιο πολύ του στυλ μου είναι ο ... μπασίστας της λολ) http://youtu.be/BPu_zKj8Gjk

Και το κλαρινέτο καλό είναι στην αναβροχιά

α) Από προσωπική εμπειρία, είναι πρακτικά αδύνατο να ακολουθήσει ένα μηχάνημα ένα rythme section σε συνθήκες live. Eκτός αν είστε οι U2 και αποτελεί για σας πλήρη και αποκλειστική απασχόληση το να παίζετε με μετρονόμους στα αυτιά. Μπορεί να το πετυχαίνουμε στο στούντιο, αλλά σε live είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο. β) Εγώ είχα προτιμήσει κάποιο looper που να μπορώ να του "περνάω" προηχογραφημένα εφεδάκια - είτε κάποια που ετοίμαζα στην κιθάρα (ανάποδα delay , layers ήχου κλπ) είτε που τα περνούσα από το laptop στο πετάλι και ήξερα π.χ. στο live ότι η λούπα Νο7 έχει μέσα βροχο-κεραυνούς που χρειάζομαι για το τάδε intro. (ως παράδειγμα το αναφέρω - το internet είναι γεμάτο free data sounds). γ) από αυτή την άποψη, για μένα το Jamman XT (το καινούριο), υπερέχει (και έναντι των άλλων Jamman) διότι είναι στέρεο - που σημαίνει ότι ένα εφέ χώρου ας πούμε μπορεί να βγαίνει στο PA ή σε δυο ενισχυτές ακόμη και αν ο ένας είναι άσχετος με την κιθάρα σου που θα περνάει μέσα από αυτό, και ακόμη, όπως είδα στα ντέμο του στο ίντερνετ, μπορείς να αλλάξεις λούπα (να πάς από την 3 στην 4 ας πούμε) χωρίς να σταματήσει να παίζει , μετά να ξαναγυρίσεις στην 3 κ.ο.κ. πράγμα που δεν μπορείς να το κάνεις με κανένα άλλο looperάκι στα χρήματά του. Επίσης, μπροείς να παίξεις και ανάποδα τις λούπες του (καινουριο feature και αυτό...) ¨Εχει δε μέγιστο χρόνο κάθε loop track τα 10 λεπτά! Οπότε, ¨"πλάτες", ήχοι, soundscapes κ.λπ. χωράνε μια χαρά για να βγάλεις ένα κομμάτι στο live και οι Pink Floyd να ήσουν που λέει ο λόγος... Ελπίζω να βοήθησα.

Σκάνδαλο! Πάνω από το 7ο τάστο δεν ανέβηκε η ανάφτρα! Ντροπή ρε παιδιά! Καλές γιορτές! ΥΓ. Σύμπλεγμα κατωτερότητας και μόνο αυτό δημιουργεί τους κάθε είδους απεχθείς, γελοίους έως και επικίνδυνους Ελληνάρες, - μερικοί από τους οποίους εξελίσσονται στα σύγχρονα τέρατα -, με εκφράσεις επιθετικότητας προς κάθε τι διαφορετικό και ψευδαισθήσεις μεγαλείου βασισμένες στην απόλυτη και θλιβερή άγνοια.

Αστα. Δεν πιάνεις (κα)μία μπροστά σε ένα υπέρτατο θυληκό με κάθε είδος κιθάρας. Αυτό δε που σε πονάει ακόμη περισσότερο είναι ότι πως μέχρι και οι πιο πιτσιρίκες, σου βγάζουν τα μάτια ΚΑΙ με το παίξιμο τους. http://www.pinterest.com/heikematthiesen/hot-chicks-with-guitars-nudity-possible/

Girls+guitars. Me happy. Μόνο οι μίζεροι δεν χαίρονται με την απελευθέρωση του επαγγέλματος. http://photos1.blogger.com/blogger/6314/703/1600/anikanotis5ru.0.jpg Άσχετο - σχετικό: πέρυσι που έψαχνα ντράμερ για το συγκρότημά μου, στα τέσσερα email, τα τρια ήταν από κορίτσια. Η μια πολύ πιτσιρίκα (19), η άλλη με σπουδές μουσικολογίας και μαθήτρια του Καπηλίδη (με την οποία τελικά τακιμιάσαμε) και η τρίτη μαθήτρια ενός σπουδαίου ντράμερ και φίλου, που στο παίξιμό της και στα ρούλα της ήταν σα να ακούω τον φίλο μου. Εδώ και έξι περίπου μήνες που έχω μεταναστεύσει στις Βρυξέλλες, οφείλω να σας πω ότι έχω συναντήσει αρκετά σχήματα (όλοι σχεδόν οι μοσυικοί εδώ παίζουμε με ένα - δυο , και αυτό έχει να κάνει με το ότι οι κάτοικοι - Βέλγοι, Ολλανδοί, Λατινοαμερικάνοι, Γάλλοι κλπ.- βλέπουν τη μουσική σαν "δραστηριότητα", όπως βλέπουν το τζόγκιν ή την ποδηλασία. Προβάρουν τ Σ/Κ αντι να πάνε ας πούμε για σκι. Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι παρά το ότι είναι γεμάτοι μπάντες, γαλλόφωνες και μη, πολύ ρέγκε και άφρο παίζει επίσης, φανκ και μπλουζ κλπ. και υπάρχει μουσική παιδεία και "βοήθεια" από χώρους, με live μεσοβδόμαδα και όλα τα μπαράκια, ρεστοράν κλπ κάθε Τετάρτη να κάνουν jam, ε ρε μάγκες, δεν συνάντησα τόσο καλούς μουσικούς όσο είχα συναντήσει στην Ελλάδα. Πιστέψτε το αν θέλετε, η ντραμίστριά μου, έβαζε κάτω χαλαρά όποιον ντράμερ έχω παίξει εδώ και σας μιλάω για τύπους από Χιλή και βραζιλία, που δεν προλαβαίνουν να λένε όχι σε προσκλήσεις να παίξουν. Αφού μέχρι και εγώ, που θεωρώ πως είμαι μέτριος τεχνικά μουσικός, βρήκα να παίξω κάπου... τι λέμε τώρα. Κάτι αλλάζει (πλέον και) στην Ελλάδα - έχουμε πολύ καλές μουσικούς γενικότερα... (σόρι για το σεντόνι - σχόλιο, ας επιστρέψουμε στο παιχνιδάκι μας)

Σοβαρά τώρα Βασίλη, να χαρείς τη γιορτή σου, θα απαντήσεις στον νεόκοπο κιθαρωδό; Μην μπεις στον κόπο. ψιτ, γατάκι Σύμπλεγμα κατωτερότητας είναι να θεωρείς πως η όποια επιτυχία ή εξέλιξη οποιουδήποτε άλλου σου στερεί το οξυγόνο και το ζωτικό χώρο, γεγονός που σου γεννά ανθρωποφαγικές τάσεις και ορμάς να τον κατασπαράξεις γελοιοποιούμενος, αρνούμενος να παραδεχτείς ότι μπορεί να διαθέτει κάποια αρετές ή προσόντα, τα οποία προσβάλλουν άμεσα την απολύτως έωλη πεποίθησή σου ότι εσύ και μόνο εσύ, ως άτομο, ως κοινωνία και ως έθνος, πρέπει να αναγνωριστείς ως ο πρώτος, ο καλύτερος, ο πολλαπλά ταλαντούχος, ο δικαιούχος δόξας και τιμής, καθολικής αποδοχής και παγκόσμιας ει δυνατόν αναγνώρισης.

Ειρήνη FTW (συνεχίζω) Σύμπλεγμα κατωτερότητας σου δημιουργείται όταν, μπροστά στον καθρέφτη, σου αποκαλύπτεται ότι το πλαστό πρόσωπο του εκ γενετής ανώτερου ή του δήθεν επιτυχημένου που πλασάρεις όλη τη μέρα έχει σαθρή κατασκευή, που την ολοκλήρωσες με αλλεπάλληλες οσφιοκαμψίες, συνειδητά μυθεύματα, μεθοδική χρησιμοθηρία, κάλπικες λίρες, δουλοπρεπείς κολακείες όπου δει, μικρές ή μεγάλες λαμογιές, τσαπατσουλιές κάθε είδους, στημένα σκηνικά μιας χωρίς αντίκρισμα κοινωνικότητας, ετεροφωτισμούς δια της προσεγγίσεως σε ότι λάμπει (καμιά φορά κι όλα αυτά μαζί) και στο είδωλό σου αντικρίζεις το τίποτα που είσαι - και που είμαστε όλοι - να αναδεικνύεται ανελέητο.

Παίζει... Το πλέον ορατό όμως, είναι ότι πρόκειται για σύμπλεγμα κατωτερότητας. Και μη φανταστούμε πως οι πάσχοντες από τα εν λόγω συμπλέγματα είναι οπωσδήποτε άτομα περιθωριακά και χωρίς καμία κοινωνική αναγνώριση. Συνηθέστατα συμπλεγματική συμπεριφορά κατωτερότητας παρουσιάζουν και άτομα που εμφανίζουν προς τα έξω ένα πρόσωπο δικαιωμένου και έχοντος γνώμη επί παντός του επιστητού. Σύμπλεγμα κατωτερότητας αναμφισβήτητα σου προκύπτει όταν, βασιζόμενος στα ψεύδη περί της μεγαλοσύνης σου που εκ γενετής σε ταΐζουν, δεν μπορείς να παραδεχτείς ότι ο γείτονάς σου, ο διπλανός ή ο οποιοσδήποτε άλλος, τον οποίο ενδομύχως ή και ολοφάνερα και εξίσου αυθαίρετα περιφρονείς ως κατώτερο είδος, έχει κατορθώσει αυτά που εσύ αποδεδειγμένα δεν μπορείς, έχει επιτύχει να σε προσπεράσει προ πολλού στη στροφή, σ’ έχει φλομώσει με τη σκόνη του και μπορεί πλέον να είναι με σένα μεγαλόθυμος ή απολύτως αδιάφορος, αφ’ υψηλού να σε αγνοεί ή ακόμη και να σε ειρωνεύεται, καθώς εσύ αραχτός στις κατά φαντασίαν δάφνες σου αναμένεις από το σύμπαν να σου αποδώσει αυτά που υποτίθεται πως σου οφείλει.

Ο καθένας διαλέγει τους εχθρούς που του ταιριάζουν γατάκι. Από όσες κιθαρίστριες ποστάραμε εδώ και παίζουν σε διαστημικά επίπεδα εκφραστικότητας, δεξιοτεχνίας και γκάμας, μπορείς να μας πεις ποια το παίζει γκόμινα και το κάνει "για να 'χει πρόσβαση σε άντρες"; Υπόψην ότι δυο απ' αυτές που γνωρίζω, είναι lesbians. Για να σι δω πιλουπουνίσιε.

Κι εμένα μου άρεσαν (στην εποχή τους) ο Van Halen, o Vai (όταν είχε μαλλιά) και ο Μάλμστιν (πριν γίνει σαν δυσκοίλιο ιγκουάνα), δεν είπα ποτέ ότι "είχαν κρυφή ατζέντα" για να βγάζουν γκόμινες - που το έκαναν αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Κοίταξα να μάθω τίποτις απ' αυτούς, όχι τον πισινό τους!