kpeyos

@thebest20 Η συγκεκριμένη συζήτηση αφορούσε το πώς ακούμε και κυρίως από ακουστικά. Έγινε πριν κάποια χρόνια και αυτό έχει επίσης τη σημασία του γιατί σήμερα υπάρχουν εξαιρετικά προγράμματα προσομοίωσης χώρων τα οποία προσαρμόζονται ανάλογα με τα ακουστικά που διαθέτεις. Παράδειγμα το Acustica Sienna. Αυτό αλλάζει την εμπειρία με τα ακουστικά κατά πολύ. Τώρα το αν "πατάνε" πάνω στις νότες πολύ επιθετικά τη φωνή στις εμπορικές παραγωγές (μάλλον ναι) ή το αν η Γαρμπή δεν τραγουδάει ζωντανά και είναι lip sync (μάλλον όχι), δεν μπορώ να καταλάβω πώς σχετίζονται με το πώς ακούμε.

Καλά κι αυτός με έναν Peavey Audition 1x8 του 50ευρου έπαιξε τα περισσότερα ρυθμικά.

Είναι πολύ γενική η ερώτηση. Χρειάζονται πολλές περισσότερες πληροφορίες: κόστος, είδος μουσικής που το χρειάζεσαι περισσότερο, αν σε ενδιαφέρει να έχει έναν καλό ήχο ή προτιμάς ποικιλία κλπ. Προσωπικά χρησιμοποιώ συνήθως το Maverick της Native Instruments. Σίγουρα θα υπάρχουν και καλύτερα αλλά αυτό είναι οικονομικό και ουδέτερο, δεν έχει κάποιον υπερτονισμένο χαρακτήρα. Έτσι ταιριάζει σε πολλά είδη, σχεδόν σε οτιδήποτε εκτός από cinematics μάλλον.

Σε όλες τις συνεντεύξεις ο Valentine έχει αρνηθεί την ύπαρξη samples στο συγκεκριμένο άλμπουμ. Επίσης όμως ο Valentine δεν μιξάρισε το συγκεκριμένο άλμπουμ, όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος στο βίντεο που αναλύει τους QOTSA. Το άλμπουμ το μιξάρισαν ο Adam Kasper μαζί με τον Josh Homme. Όχι ότι ο Valentine δε αρέσκεται να χρησιμοποιεί samples φυσικά. Παράδειγμα το Pinkerton των Weezer που είναι και αλμπουμάρα.

Για ηχογράφηση ροκ τυμπάνων τα τελευταία 30 χρόνια με τα samples και για υπόλοιπες τεχνικές μίξης που χρησιμοποιούνται αυτές τις υπερβολές τις θεωρώ τοτέμ για Ινδιάνους. Και όλα σχεδόν τα άλμπουμ της εποχής, και το black album έχουν samples. Εξάλλου το έχω ξαναγράψει: ένα μόνο είδος μουσικών είναι πιο πυροβολημένο απ' τους κιθαρίστες σε ότι αφορά το gear: οι drummers. Οι οποίοι drummers μπορούν να παίζουν με τύμπανα των 10 χιλιάδων ευρώ και να μην έχουν δοκιμάσει 5 διαφορετικά δέρματα στη ζωή τους που θα τους έκαναν πολύ μεγαλύτερη διαφορά στον ήχο από τα φύλλα των κόθρων κι από το αν αυτά τα φύλλα είναι cross laminated ή βαλμένα με κάποια άλλη τεχνική βουντού. Για να μη συζητήσω για το δωμάτιο στο οποίο παίζονται τα τύμπανα και τα μικρόφωνα με τα οποία γράφονται.

Και παρ' όλα αυτά δεν είχα ποτέ την τύχη να έχω bandmate drummer που να είναι gearhead ρε γμτ. Ωραίο ντοκιμαντέρ, αν και δεν ξέρω αν στην πραγματικότητα προσθέτει κάτι. Η συγκεκριμένη ηχογράφηση και το drum set (που είναι 80s Gretsch κι όχι Tama) και το Tama bell brass snare, και το Sabian hihat και το δωμάτιο φυσικά με τα τεράστια subwoofers κλπ κλπ, έχουν ειπωθεί πολλές φορές.

Αν και το λινκ που παρέθεσα παραπάνω δεν αφήνει αμφιβολίες, δεν αποκλείω ο Ασιάτης vendor να βάζει ο,τι του βρίσκεται ή να υπάρχουν αποκλίσεις ανάλογα με το ποιά βιοτεχνία και πού στον κόσμο τους κατασκευάζει κάθε φορά. Όπως έχουμε δει να συμβαίνει και με ολόκληρες κιθάρες, βλέπε πχ Squier. Επίσης ίσως να μην έχουμε το ίδιο definition για τη λέξη "πρίμα". Εγώ ας πούμε θα έβαζα στο ένα άκρο του φάσματος μια σύγχρονη Les Paul Custom με maple καπάκι κι έβενο ή κάποια παλιά 80s Yamaha και Ibanez LesPaulοειδή με γέφυρες που ζύγιζαν κάνα κιλό η κάθε μία ως πρίμες κιθάρες και στο άλλο άκρο μια Stratocaster με Rosewood ταστιέρα και λεπτό μπράτσο ως αναιμική και μεσαία. Η PRSi συνήθως κάθονται κάπου στη μέση.

Δε χρειάζεται να ξεκουρδίζουν τα κλειδιά για να θεωρούνται κακά (ή χειρότερα). Μπορεί απλά να θέλει κάποιος κλειδιά που να κουρδίζουν πιο εύκολα και με μεγαλύτερη ακρίβεια σε λιγότερο χρόνο. Και που να είναι πιο στιβαρά. Καμιά PRS δεν είναι πρίμα. Ίσα ίσα τους λείπουν πρίμα σε σχέση με τα Gibsonοειδή. Είναι πιο μεσαίες και αναιμικές κι αυτό τους προσδίδει αυτόν τον ενδιάμεσο "ευγενικό" χαρακτήρα. Οι 85/15s πιθανότατα είναι ίδιοι με τους Epiphone Probuckers και είναι AlNiCo II. Όχι κακοί κακοί, αλλά και τίποτα το ιδιαίτερο.

Παρακαλώ. Να θυμάσαι ότι είναι εύκολο να το παρακάνεις με το Pultec και ότι το αυτί "συνηθίζει" πολύ γρήγορα τα έξτρα πρίμα και μετά θεωρεί το αρχικό μουντό. Ο κανόνας σου πρέπει να είναι καλύτερα λιγότερο παρά περισσότερο.

Χρησιμοποίησα ένα Pultec style EQ για να τονίσω την περιοχή στα 60hz και στα 12k, αφαιρώντας ταυτόχρονα λίγο boxiness στα 350hz και προσθέτοντας 1-2db στα 800hz για να μην ακουστούν ξαφνικά άδεια τα μεσαία. Μετά έβαλα ένα highpass στα 30hz για να διορθώσει λίγο τα υπερβολικά χαμηλά που τονίστηκαν προηγουμένως και τέλος ένα limiter στα -10db δυναμικό εύρος περίπου που είναι μοντέρνο αλλά ήπιο. Το ξανάκουσα κι επειδή θεώρησα ότι ξεφεύγουν πολύ κάποια σημεία στην αρχική μίξη του έβαλα πάνω πάνω άλλο ένα highpass στα 30hz και μετά ακριβώς ένα clipper να διορθώνει ελάχιστα. Σε όλα αυτά με βοήθησε οπτικά το Izotope Tonal Balance και ακουστικά το γεγονός ότι μιξάρω στα ίδια ηχεία και στο ίδιο δωμάτιο εδώ και 7 χρόνια και συνολικά καμιά 12ετία. Μια τέτοια είδους επεξεργασία σε ένα γενικό βαθμό κάνει τα πάντα να ακούγονται πιο "μοντέρνα" στα αυτιά μου. Κάθε μίξη και mastering ακόμη και στο ίδιο άλμπουμ μπορεί να χρειάζεται κάτι διαφορετικό, αλλά η πιο πάνω απάντησή μου είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης. Αυτό που χρειάζεται να ξέρεις είναι ότι το βινύλιο είχε πολλούς περιορισμούς: Δεν μπορούσες να βάλεις πάρα πολλά μπάσα ή πολλές χαμηλές συχνότητες γιατί θα πήδαγε η βελόνα. Δεν μπορούσες να βάλεις ούτε και πάρα πολλά πρίμα, γιατί ήταν δύσκολο να "κοπεί" απ' τον τόρνο η μήτρα και γιατί θα ζεσταινόταν πάρα πολύ η βελόνα. Οπότε οι μίξεις της εποχής είχαν αναγκαστικά τονισμένα τα πριμομεσαία για να ξεγελάνε το αυτί. Αυτό όμως δημιουργούσε ένα άλλο πρόβλημα, το ότι έξυναν πολύ κάποια συριστικά σύμφωνα, ή το ταμπούρο ή οι κιθάρες κλπ...οπότε η λύση ήταν μετά να το πλακώνουν στο de-essing. Kάποιες φορές μέχρι σημείου να ακούγεται ο τραγουδιστής πιο ψευδός κι απ' τον Duffy Duck. Έχοντας αυτή την ιστορική ανάλυση, έχεις και μια πρώτη ιδέα του τί πρέπει να κοιτάζεις. Ναι, γιατί όχι, μια χαρά είναι. Σε πολλά άλμπουμ της εποχής που κυκλοφόρησαν σε CD δεν νομίζω ότι είχαν διαφορετικό mastering. Επικίνδυνες γενικότητες. Σου έγραψα ήδη όμως ότι δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για να το κάνεις καλά. Δες πολλά tutorials στο youtube, μάθε πολύ καλά τη σουϊτα της Izotope και θα είσαι ΟΚ.

Κατ' αρχάς @thebest20 συγχαρητήρια για το κανάλι. Άκουσα δειγματοληπτικά ένα κομμάτι του Νομικού. Εγώ δεν ακούω παραμορφώσεις και cracκles. Σε σχέση με το original (πάλι από youtube) το δικό σου απλά μου φαίνεται λίγο πιο κομπρεσσαρισμένο στα υψηλομεσαία, κάπως σα να έχει περισσότερο de-essing ή κάτι τέτοιο αλλά όχι υπερβολικό ή δυσάρεστο. Από κει και πέρα δεν καταλαβαίνω ακριβώς τί θες να κάνεις. Να το κάνεις πιο μοντέρνο προσθέτοντας λίγα πρίμα και μπάσα που λόγω περιορισμών του βινυλίου δεν μπορούσαν ίσως να αποδωθούν στο αρχικό; Ασχολήθηκα 3 λεπτά και του έκανα δυο πραγματάκια, να μας πεις αν έχεις κάτι τέτοιο στο μυαλό σου... nomikos.mp3

To RΧ είναι πολύ δυνατό εργαλείο. Πρέπει όμως να μάθεις να το χρησιμοποιείς σωστά. Θα υπάρχουν φαντάζομαι αρκετά tutorials για το θέμα αν το ψάξεις στο youtube. Όσο για να κάνεις κάποιου ειδους remastering, αυτό δεν καλύπτεται σε δυο γραμμές σε ένα forum. Απαιτεί εμπειρία και αυτί και γνώση χρήσης compressor, eq, limiter και το πιο σημαντικό απαιτεί καλό χώρο και ηχοσύστημα που αποδίδει με ακρίβεια, τα οποία θα γνωρίζεις πάρα πολύ καλά πώς "μεταφράζονται" στον έξω κόσμο. Αν σε ενδιαφέρει να το κάνεις μόνο για να το ακούς εσύ σε έναν συγεκριμένο χώρο, τότε μπορείς να το προσπαθήσεις να το φέρεις πάνω κάτω εκεί που σου αρέσει και με τον καιρό θα γίνεσαι καλύτερος. Αν το θες για γενικότερη χρήση, θα έλεγα υπολόγισε άλλα 5-10 χρόνια εμπειρίας με συνεχή εξάσκηση, ανάλογα και με την έφεση που έχεις στο σπόρ.

Πολύ πιο cork sniffing είναι πάντως το να θες να γράφει Fender το μπράτσο και να πληρώνεις 30% πάνω μόνο γι αυτό. Το δικό μου θέμα είναι κατ' αρχάς οπτικό, ναι. Θεωρώ χάλια τα ανοικτά καφέ μπράτσα. Θεωρώ ότι υπάρχει και αντικειμενικός αισθητικός λόγος που πριν την απαγόρευση των ξύλων τέτοια μπράτσα δεν έμπαιναν όυτε στα φθηνά όργανα. Τώρα για διαφορά στην αίσθηση: Το pau ferro δε μου χει κάνει τόσο μεγάλη διαφορά από το rosewood στο χέρι όσο το maple ή ο έβενος ή το wenge. Το laurel μου άφησε αρκετά κακή εντύπωση (ήταν πιο ξηρό και σαν να κόλλαγε το χέρι) αλλά ήταν και φθηνό το όργανο, οπότε πολλά μπορεί να μου έφταιγαν παράλληλα. Όσο για το αν πιστεύω ότι έχουν διαφορετικό ήχο; Ξέρω με βεβαιότητα ότι σε ίδια όργανα και το πάχος του μπράτσου και το υλικό της ταστιέρας έχουν την τάση να δίνουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Μπορώ να το πω για το rosewood σε σχέση με τον έβενο ή το maple. Απ' τη στιγμή όμως που δεν ήμουν ποτέ κάτοχος ίδιων οργάνων που να έχουν το ένα rosewood και το άλλο pau ferro ή laurel, τέτοια άποψη με βεβαιότητα δεν μπορώ να την έχω.

Από εμπειρία: Το να προσπαθήσεις να φτιάξεις partcaster με μέρη από Squier είναι συνταγή αποτυχίας. Κάθε χρονολογία και κάθε εργοστάσιο κλπ κλπ έχει τα δικά του specs και υπάρχει πολύ μεγάλη περίπτωση τα aftermarket parts με standard fender specs να μην ταιριάζουν με τίποτα.

Δεν έχω παίξει ποτέ με Morgan. Μπορώ να συγκρίνω όμως με τον handwired Vox που έχω και τον vintage original AC30 top boost του '63 που έχω παίξει: Κατ΄αρχάς υποφέρει στη μίμηση των κλασικών Vox κυκλωμάτων εκεί που υποφέρουν όλα τα modellers, μέχρι και το AXE FXIII στα clips που έχω ακούσει. 1. Δεν έχει το ίδιο γρήγορη ατάκα. 2. Δεν έχει το complexity στο mid-gain και το "όπου να ναι θα σκάσει και θα μου πάρει το κεφάλι" του high gain στο top boost κανάλι το οποίο προσομοιάζει. Για τον συγκεκριμένο θα προσθέσω στα αρνητικά ότι: 3. Δεν έχει non-top boost κανάλι (απ' ότι φαίνεται τουλάχιστον εδώ). Το non top boost κανάλι ΕΙΝΑΙ το classic rock κανάλι με ένα treble booster μπροστά ή με κάποιο overdrive. To top boost δεν τα παίρνει το ίδιο καλά (ιδιαίτερα στον vintage Vox). Το top boost κανάλι πλέον το χρησιμοποιώ μόνο για Beatles ή Tom Petty, εκεί που θα παίξω καθαρά ή σχεδόν. Είναι καλό και για Country ή για καθαρά U2. Στο θετικό αυτού που άκουσα λοιπόν, το συγκεκριμένο plugin πλησιάζει πάρα πολύ αυτόν τον ήχο.