Θα χρησιμοποιήσω την ανάρτηση για να πω δυο λόγια για το πώς είναι να είσαι γυναίκα,ξένη σε επαρχιακή πόλη και να θέλεις να μάθεις κιθάρα.(Δεδομένω ότι έχεις ακούσματα πολλά,ξέρεις να εκτιμάς μουσικούς και δεν είσαι παιδάκι).
Αγοράζεις κιθάρα με ενθουσιασμό.Στο ίδιο μαγαζί ψάχνεις στις αγγελίες για δάσκαλο.Βρίσκεις τον πιο άσχετο που υπάρχει και στο παίζει αυθεντία.Ψάχνεις αγγελίες στην εφημερίδα.Σου προκύπτει σπουδαγμένος μεν αλλά άπειρος κι αδιάφορος δε.Σου αφήνει βιβλίο μουσικού οίκου για αναμνηστικό.Ξαναπάς στο μαγαζί που αγόρασες το όργανο και ζητάς συστάσεις εκ των έσω.Σου προκύπτει jazzίστας σε ωδείο με περγαμηνές που σε διδάσκει ηλεκτρική με ακουστική.(πρωτοτυπία).Τα παρατάς και το αφήνεις στην τύχη.Πας σε σύλλογο με λαικά όργανα για να είσαι τουλάχιστον στο κλίμα.Τυχαία έχεις πληροφορία για καλό δάσκαλο.Ξαναξεκινάς με την πρώτη όρεξη.Ανακαλύπτεις ότι στις βασικές υποχρεώσεις είναι το να αντιγράφεις 3λεπτα εκπαιδευτικά solos.Καίγεται ο εγκέφαλος στην αντιγραφή.Ανακαλύπτεις ότι υπάρχει σχολή copy paste στην Ελλάδα.Κάντο όπως ο SRV.(αν σ'αρέσει είσαι και τυχερός,εμένα δε καθόλου).Το δεύτερο χρόνο του ζητάς θεωρία.Ακόμη ξεκινάει... και σαν να μην έφταναν αυτά έχεις και τις καρφωτές του κάθε μισογύνη που δεν μπορεί να δεχθεί ότι το DNA δεν προκαθορίζει το φύλο του μουσικού ή στην καλύτερη έχεις άλλους ηλίθιους αστεϊσμούς.Τα βροντάς κάτω,κρατάς την αγάπη για την κιθάρα και ανασυντάσσεσαι.
Συμπέρασμα:Η μουσική στην επαρχιακή Ελλάδα απαιτεί πολύ χρόνο,κόπο και διάθεση.Πρέπει να σ'αρέσει πολύ και να κινείσαι πρώτα με γνώμονα αυτό που θες και μετά όλα βρίσκουν το δρόμο τους.Με κόπο,υπομονή και προσωπικό ψάξιμο!Και δε μου κάνει πια καθόλου εντύπωση το ότι δε βρίσκω γυναίκες να ασχολούνται με την ηλεκτρική κιθάρα.
Έτσι,ένα παράπονο μαζί και ένα κατηγορώ. :)