Ali Barout

Να παραθέσω εδώ ένα εκπαιδευτικό βίντεο, που θα βοηθήσει τους αρχάριους να παίξουν Ταμπαχανιώτικο (Σουζνάκ), και όχι μόνον. Προσφορά

Νομίζω ότι έναν τέτοιο γαμπρό θα ήθελα, αν έστω και τώρα αργά παντρευτώ και κάνω μια κόρη, να του αφήσω το μαγαζί...  Μεράκι

http://www.maqamworld.com/maqamat/nawa-athar.html

Κάτω-κάτω.

Θελο ελπριμερο χρονογραφο 55mm με μαδερ οβ περλ καπακι ;D

Edit: οχι ρε γαμωτη, ειδα λαθος την 4η. Με το q&q θα μεινω. Αξιοπρεπες σαιτ παντως.

Αφού σας αρέσουν τα αβανταδόρικα ερωτήματά μου κύριε Στέφανε, να συνεχίσω, μιας και όλοι είναι προκατειλλημένοι μαζί σας, ενώ εμένα δεν μου κουνιούνται. Πάλι καλά (δόξας μένος) που υπάρχει το Μουσική & Μουσικοί να ρωτάμε και να μαθαίνουμε. Να φανταστείτε, το 30άρι/40άρι για μάθημα με μισή καρδία το έδινα από τότε που βγήκε το Ίντερνετ.

Να λοιπόν κι άλλα φλέγοντα ερωτήματα:

1) Είναι οι κλίμακες το ίδιο και το αυτό πράγμα με τους δρόμους και τους τρόπους; Αν όχι, τί λέτε μωρέ άσχετοι; ;D

2) Αφού υπάρχει χρωματική κλίμακα, γιατί καθόμαστε και παιδευόμαστε με τους τρόπους και τους δρόμους και δεν λέμε ότι παίζουμε από τον """Χρωματικό Τρόπο""" να τελειώνουμε; Όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα!

3) Γιατί ενώ η μουσική εξημερώνει τα ήθη, υπάρχει μαγαζί "Αγρίμια";

4) Τι μέταλ για κορνέτα; Άστε, το βρήκα στο google, tinfoil.

Πολλοί , όπως εσύ διαφωνείς και είναι σεβαστή η γνώμη σου. Με τέτοιες διχογνωμίες είναι γεμάτες οι ρεμπέτικες μουσικές ιστοσελίδες.

 

Πάντως ευχαριστώ για τα σχόλια αν και αρνητικά που όμως απευθύνονται και σε χιλιάδες άλλους που ''προσαρμόζουν'' τα μακάμια στα συγκερασμένα όργανα και επομένως δεν με θίγουν στο ελάχιστο

Δε διαφωνώ κύριε Στέφανε ότι παίζονται δρόμοι στα μπουζούκια, δεν κατοικώ εις Οκλαχόμα, κι εγώ Ελλήνας είμαι, ούτε λέω ότι όσοι λένε ότι παίζουνε χιτζάζ με συγκερασμένα όργανα κοροϊδεύουνε τον κοσμάκη. (Ακούστε το μακαρίτη Μάκη Μπέκο) Αλλά για να κάνεις ταξίμι σε δρόμο ραστ αφού τον εισάγεις στη χώρα, δεν αρκεί να πηγαίνεις το χέρι πάνω κάτω στα άσπρα πλήκτρα, έχει κάποιες βαθμίδες ο κάθε δρόμος που τις προτιμά. Η "Προσαρμογή" λοιπόν, δεν είναι να πούμε "Ααα, το ντο ραστ έχει μόργια μι σι, εγώ παίζω γαλλικό κόρνο δε με κόφτει θα τα παίζω όλα άσπρα" και να συνεχίσω να παίζω τις κοντσερτάρες μου τις τρικούβερτες νόμιζοντας ότι παίζω ραστ εκείνη την ώρα. Αντιθέτως, η "προσαρμογή" είναι οι αλλαγές που κάνεις όταν γνωρίζεις και το ραστ και το όργανο, ώστε να κάνεις τον ακροατή να νομίζει ότι ακούει μόργια, αν δεν μπορείς βέβαια να τα φέρεις ξεπερνώντας τους τεχνικούς φραγμούς του οργάνου. (Βλέπετε κλαρίνα, τρομπέτες)

Επίσης, δεν έχω πρόβλημα με τις ορολογίες τόσο πολύ, αλλά το να ακούω κάτι πτωσάρες ΝΑΑΑ και δώστου χρωματικά περάσματα, και δώστου δευτερεύουσες δεσπόζουσες μόνο για χρώμα χωρίς μετατροπία και δώστου δάνειες συγχορδίες από τον ελάσσονα σε κομμάτια μπουζουξίδικα... πάλι δεν με πειράζει, αλλά να μου πουν στο τέλος ότι τελικά ήταν ραστ... ε, εντάξει. Περισσότερο θέμα λεξιλαγνείας παρά ουσίας μου φαίνεται.

Καλό θα ήταν να ρίξετε μια ματιά στο πώς προκύπτουν οι δρόμοι, γιατί εκεί μπερδεύεστε. Τους βλέπετε λίγο σαν ράγες και όχι σαν δρόμους. Ότι ένα κομμάτι ξεκινάει μινόρε και κάποια στιγμή γυρίζει σε ματζόρε δε σημαίνει ότι ήταν από κλίμακα "ματζορομίνορο". Ότι εγώ παίζω Σαμπάχ και μου τη βαράει να σταθώ πολύ στο χιτζάζ της 3ης, να γυρίσω πίσω, και μετά να κατέβω μια 5η κάτω Ραστ, δεν έχει να κάνει με το ότι χρησιμοποιώ μία [1] μυστηριώδη κλίμακα (ράγα) που τα έχει μέσα όλα όσα θα παίξω, όσο ότι εκεί που πήγαινα σε έναν δρόμο, έβγαλα φλας και έστριψα σε άλλον. Καμιά φορά μπορεί να μην πρόσεξα έτσι όπως έστριβα και να έφαγα μούτζα, αλλά τί να κάνουμε; Αυτά έχει η ζωή. Μαθαίνουμε.

 

Όλο το μεγάλο ρεπερτόριο που παρουσιάζω (από Δημοτικά τραγούδια κυρίως της Μακεδονίας) , για πολλούς ελληνικούς δρόμους, είναι επηρεασμένο από maqams και Βυζαντινή Μουσική (κανονικά όταν μιλάμε για ουσάκ ,  χιτζάζ …. θα έπρεπε να αναφερόμαστε  στην Βυζαντινή και στα μόρια.

Θα έλεγα ότι οι δρόμοι είναι η μετεξέλιξη των Βυζαντινών Ήχων, των Τούρκικων και Αράβικων Μακάμ.

Όμως αυτοί οι δρόμοι, όπως ξέρουμε , παίζονται εκτός από ασυγκέραστα όργανα (βιολί , ούτι, σάζι..) και από συγκερασμένα (κιθάρα, κλαρίνο, φλογέρα, ζουρνά (ευφημισμός),  χάλκινα, φυσαρμόνικα..) .

Εγώ τουλάχιστον τους εκτελώ με κιθάρα , φυσαρμόνικα , ζουρνά και φλογέρα και κάποτε και με κορνέτα (

Δείτε λίγο παρακάτω.

ας όψεται το τσιγάρο απ’ το οποίο έπαθα σοβαρή Χ.Α.Π – Κόψτε το όσο είναι καιρός)

Η πιο χρήσιμη συμβουλή που μπορεί να δώσει κανείς, εδώ συμφωνούμε κύριε Στέφανε 1000%. Εγώ παλεύω να το κόψω, ελπίζω κάποια στιγμή να το πετύχω.

Δηλαδή μιλάμε και με Συγκερασμένο σύστημα για κάτι που είναι Ασυγκέραστο.

Πολύ ωραία! Θα πρέπει να γνωρίζετε όμως ότι η εκτέλεση αυτών των επίμαχων βαθμίδων που αποκαλούμε μόρια, εκρηκτικά δή (πιθανόν δυναμίτιδος), εφόσον σκάνε (πώς το σκάει το μόριο αυτός, δυναμίτης!), είναι παραφύσιν. Το κλαρίνο, η κιθάρα κ.ά. είναι κατασκευασμένα πάνω στο "Συγκερασμένο" αυτό σύστημα, ή εν πάσει περιπτώσει έχουν 12 νότες που ισαπέχουν στην οκτάβα. Καμία δημοτική κιθάρα μέχρι στιγμής δεν με έχει πείσει ότι παίζει πηγαία τους επίμαχους δρόμους, και το λέω αυτό για να δείξω ότι ένα bend, όσο και ακριβές να είναι, δεν αρκεί, όσο και αν σέβομαι το Σούκα, τον Πίτσο και τους λοιπούς.

Στα  Videos παίζω σ’ όλους τους δρόμους, έστω με τις όποιες αδυναμίες , με σκοπό να παροτρύνω την εκμάθηση αυτών των οργάνων.

Κι εδώ είναι που διαφωνώ. Αν θέλεις να μάθεις κιθάρα, μαθαίνεις κιθάρα. Αν θες φλογέρα, φλογέρα. Το κάθε όργανο στο πλαίσιο της παράδοσής του. Αν σου αρέσει ο εξ ανατολών ήχος, παίρνεις ένα ούτι, έναν ταμπουρά, και ξεκινάς πάλι να μαθαίνεις στο πλαίσιο της παράδοσης των οργάνων αυτών. Το να μάθεις να παίζεις χιτζάζ βρωμερό στο κλαρίνο και bepop στο ούτι, δεν αποτελεί ούτε αγαθή πρόθεση, ούτε και αξιόλογο ερέθισμα. Πρώτα μαθαίνεις το όργανο στα πλαίσιά του, και όταν το μάθεις καλά, τότε μπορείς να αρχίσεις να παίζεις και κινέζικα.

Και όχι σαν "απόδειξη του κόπου", ότι εγώ αρκετά μόχθησα, τώρα θα κάνω με το όργανο "τα απαγορευμένα" για να ευχαριστηθώ, αλλά σαν φυσική συνέχεια. Η τριβή με το όργανο κάνει πλέον τα απαγορευμένα προσβάσιμα.

Περί δρόμων: το Ντο Ματζόρε έχει διαφορά από το Ντο Ραστ. Όπως και το Ντο Ουσάκ έχει διαφορά από το Ντο Κιουρδί. Πολύ φοβάμαι ότι αν σας ζητούσα να μου παίξετε στη φυσαρμόνικα, φερειπείν, ένα απλό Ματζόρε και μετά Ραστ, θα μου βγάζατε error. Επίσης, το Νιαβέντ που παίζετε στη φλογέρα, ξεκινάτε και είναι Νικρίζ στην αρχή. Γιατί; Επίσης στα γρήγορα περάσματα απλά ανοίγετε τις τρύπες κατά το δοκούν, και περνούν από μέσα νότες τελείως ξένες με τον δρόμο. Χρειάζεται βελτίωση, μα η βελτίωση αυτή δεν επέρχεται μελετώντας Σαμπάχ ταξίμια (δυστυχώς για όλους μας), αλλά επιμένοντας στα βασικά. Φωνές (κορνέτα είπαμε), καλό κούρδισμα, τα ξέρετε κι εσείς.

Για να μην γίνω απάνθρωπος, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι είμαι 1.000 φορές ενθουσιασμένος από το ζήλο σας και το μεράκι σας, και μακάρι όταν φτάσω στην ηλικία σας να μου έχει μείνει ενέργεια για τη μουσική. Όμως, στην προσφορά τα χαλάμε, για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω. Αν κάποιος μου έλεγε ότι θέλω να μάθω κιθάρα για να παίζω χιτζάζ, θα του έλεγα ξεκάθαρα ή κιθάρα ή χιτζάζ. Δεν είναι τίμια σχέση αλλιώς.

Έχεις δίκιο για την καθαρότητα μερικών απ’ τις νότες της φλογέρας. Αυτό το αναφέρω επί  λέξει εδώ: http://www.noiz.gr/index.php?topic=205305.0

‘’Το German fingering  στη φλογέρα έχει επικριθεί ότι δεν έχει ακριβές κούρδισμα σε μερικές διέσεις/υφέσεις (κυρίως στην Eb). Αυτό που έκαναν οι Γερμανοί για τον επανασχεδιασμό της φλογέρας ήταν απλά ο δακτυλισμός για την 4η βαθμίδα (ΦΑ) και στις 2 οκτάβες να ταιριάζει με τα μοντέρνα πνευστά όπως τα: Κλαρίνο , Φλάουτο και Σαξόφωνο με γνώμονα ότι ο δακτυλισμός αυτός θα ήταν πιο προσιτός στους αρχάριους μαθητές. (Ουδέν καλόν αμιγές κακού).’’

Δε μιλάω γι' αυτό κύριε Στέφανε.

Στο συγκεκριμένο thread απλά ρώτησα αν γνωρίζετε σε ποια κλίμακα παίζω τη συγκεκριμένη μελωδία.

Όχι ακριβώς. Ο τίτλος του νήματος είναι Ανάμικτος Τρόπος (mixed mode). Αν δεν το είχα δει αυτόν τον τίτλο δε θα μιλούσαμε τώρα. Θέλω να ελπίζω ότι δεν έχετε εντρυφήσει στο click-baiting και με δουλεύετε ψιλό-γαζί, μα με τέτοιους τίτλους είναι που προκαλείτε το λαϊκό αίσθημα. Τι να είναι ο ανάμικτος τρόπος; Και αν είναι κάτι, γιατί να υπάρχει; Ποια η χρησιμότης ενός τρόπου που δεν ξεκαθαρίζει το γένος του; Η μισή ευχαρίστηση είναι να λες "Λα τα μινόρια" και να ξεκινάς να παίζεις ουσακ, σαμπαχ, μινόργια γιά! Τώρα να χω το όργανο κρεμαστό και να γυρνάω να λέω: "Λίγη κατανόησις θα παίξουμε ανάμικτο;" Τι θα μου κρατήσει ο κιθαρίστας; Τα νύχια του θα μυρίσει; ;D

Αντιστρόφα λοιπόν! Πρώτα ρωτάμε, "Ρε παιδιά, τι δρόμο παίζω εδώ;" Και μετά, κάνουμε και μια εικασία, ίσως να προσπαθήσουμε να δώσουμε και μια εξήγηση με τα δεδομένα που έχουμε. Όχι Πόρισμα->Εικασία->Ερώτηση.

Αν τα θέματα σας περιείχαν μονάχα τις ερωτήσεις, χωρίς τις εικασίες και τους προβληματισμούς σας, θα τσούλαγαν πολύ πιο ομαλά, και δε θα είχατε τον κάθε αλιμπαρούτη να σας ενοχλεί.

Ευχαριστώ για το σχόλιο σου αλλά δεν έχω τις γνώσεις για να καταλάβω αυτά που λες και ειδικά για τις κλίμακες Σεγκιαχ ή Χουζάμ δεν έχω καθόλου ρεπερτόριο.

Καλά, μη νομίζετε κύριε Στέφανε ότι κι εγώ παίζω στα Εμιράτα. Απλά εφαρμόζω περισσότερο το μακιαβελικό "μετα φόβου και αγάπης". Και μην ορκίζεστε, μπορεί να έχετε Σεγκιαχ ή Χουζάμ τραγούδια, τα οποία τα πέρασατε ή τα άκουσατε "εξημερωμένα", "εισαγόμενα" στο σύστημά μας και να μην το γνωρίζετε.

Π.χ. όταν παίζει ένα μπουζούκι νταρι-νταρι και τα λοιπά νησιώτικα, μπορεί άνετα μετά να βάλει το "Βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά", ή το "Χαρωπά τα δυο μου χέρια". Αν έπαιζε όμως το νταρι-νταρι ραστ δεν θα μπορούσε να τα βάλει. :-\

Χαίρετε. Ενεγγράφην ναούμ μόνο και μόνο για να απαντήσω στον κύριο Στέφανο, μόνον διότι ο mixed mode τρόπος με άφηκε με mixed συναιστήματα.

Ο σκοπός αυτού του thread είναι η πρακτική εξάσκηση στον ''Ταμπαχανιώτικο'' με παραδοσιακά όργανα με την ερώτηση (παρ’ όλο που το εκτελώ και τμήμα του χρησιμοποιώ σε πολλά τραγούδια συρτά σε ματζόρε) : Σε ποια κλίμακα είναι το τραγούδι που παίζω στο Video;

Ως προς την κλίμακα, εγώ θα έλεγα ότι είναι μια απλή μείζων κλίμακα. Γύρω από το Φα# είναι η τονική έλξη υπονοώντας κάποιο Σεγκιαχ ή Χουζάμ, το δε Φα φυσικό που νόμιζετε ότι παίρνετε δεν είναι Φα φυσικό αλλά Μι# γαρ. Για τις νότες Σολ, Λα, Σι, Ντο, και Ρε μεσαία με τη μισόκλειστη πάνω τρύπα, το Σι οξύνεται και βαραίνεται αναλόγως με την έλξη. Οξύνεται προς Ντο και Ρε (παρουσιάζεται ως Σι φυσικό [όχι ακριβώς] ανεβαίνοντας), βαρύνεται προς τη Σολ (και το Φα# λειτουργεί ως προσαγωγέας κάνοντας το Σολ προσωρινό πόλο έλξης).

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι υπάρχει ένα τετράχορδο απο το Ρε

Ι:Ρε-ΙΙ:Μι(μι#)-ΙΙΙ:Φα#-ΙV:Σολ

και άλλο ένα πεντάχορδο από το Σολ

IV:Σολ-V:Λα-VI:Σιb(Σι)-VII:Ντο-VIII:Ρε

Αυτά περι περιέργειας.

Τώρα, για την πρακτική εξάσκηση. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να δείτε βελτίωση κύριε Στέφανε σε κανένα όργανο όσο αποφεύγετε να αποκτήσετε μιαν επαρκή τεχνική κατάρτιση στο εν λόγω όργανο που θα σας επιτρέπει να καταλαβαίνετε τί κάνετε.

Ο ήχος σας στη φλογέρα είναι αδύναμος και διάχυτος. Μην έχοντας την τεχνική δυνατότητα να παράξετε σωστές και δυνατές χαμηλές, χάνετε στη συγκεκριμένη περίπτωση τη θεμέλιο της κλίμακας, που είναι το ΡΕ. Όπως και η αδυναμία υποστήριξης του αέρα όσο ανοίγει το όργανο προκαλεί τις νότες Σι, Ντο να είναι ψηλές, και ασαφείς. Το Σιb δε, είναι τόσο ασαφές που θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, καθιστώντας το άνω πεντάχορδο αινιγματικό. (Μινόρε; Ραστ; Ματζόρε; Ναι, είναι κοντά ένα ημιτόνιο η παλάντζα, ή εν πάσει περιπτώσει η (αν)ακρίβεια της εκτέλεσης δεν ξεκαθαρίζει τί είναι τί)

Γιατί τα λέω αυτά;

Γιατί αν δε γνωρίζουμε να οδηγούμε με συμπλέκτη και ταχύτητες, προφανώς και δεν αναζητούμε τρόπους για εξάσκηση "Στην Οδήγηση με 350 χλμ./ωρα σε Σιρκουί (Circuit γιά)". ΑΝ γνωρίζουμε να οδηγούμε- και η οδήγηση είναι ένα άθροισμα μικροπραγμάτων, όπως το να αλλάζουμε σωστά ταχύτητες, να μετριάζουμε το πόσο πατάμε το ρημάδι το γκάζι, να φρενάρουμε έγκαιρα, να έχουμε επίγνωση της υπόλοιπης κυκλοφορίας- μπορούμε να οδηγήσουμε σε ΌΟΟΟΟΥΛΟΥΣ τους δρόμους, χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε.

Δι' αυτό, και ένεκα του συγκερασμού του συστήματος λέγω, της αγάπης σας προς τα ασυγκέραστα άσματα δε, και εντούτοις του συγκερασμένου όλων των οργάνων που κατέχετε, προτείνω το εξής:

1)Μαθαίνετε όλες τις Μείζονες και Ελάσσονες κλίμακες. (Προσοχή! Ούτε ντόριαν, λόκριαν, φώκιαν, ούτε ματζάζ, νιαχαγουάρ ντιζί κλούφ και τέτοια) Συγκερασμένες Μείζονες, Ελάσσονες.

2)Εκτελείτε αυτές με άνεση από όλες τις φωνές του προαναφερθέντος συγκερασμένου συστήματος.

3)Μελετάτε αργά δίνοντας έμφαση στον ήχο και πάντα έχοντας επίγνωση του τί κάνετε.

Αν δε, όλα αυτά σας φαίνονται ανούσια, έχω ακόμα καλύτερη λύση.

Μην ασχολείστε καθόλου με θεωρία. Έτσι κι αλλιώς η μουσική που σας ενδιαφέρει είναι κυρίως ομοφωνική. Να ακούτε καλά, και να μιμείστε όσο καλύτερα μπορείτε.

Γιατί... Αν αφιερώνατε το ίδιο πάθος σε αυτή καθ' εαυτή τη μελέτη των οργάνων όσο στα περιφερειακά (αναζήτηση πηγών περι ταμπαχανιώτικων, πού έπαιξε ο Φρέντυ Χάμπαρντ με το Λευτέρη το Ζέρβα και αν παίζαν από Χιτζαζ ή μιξολύντιαν, προγραμματισμός στον υπολογιστή ενός τσαπα-τσουπα-τσαπα-τσουπα, ηχογράφηση-εικονοληψία και ανέβασμα εις το νετ) θα γ@μουσατε και θα σπέρνατε, τολμώ να πώ ότι θα ήσασταν καλύτερος από τον Κυργιάκο τον Ντομάτα, το Νίκο το Γούβα και τον Mustafa Calar μαζί. Οι δε απορίες σας θα ήσαν περισσότερο βάσιμες και ενδιαφέρουσες. (ή θα είχαν λυθεί τελείως)

Σκωπτικά και Φιλικά,

Ένας θαυμαστής.