Haris

Ύμνος, ομολογουμένως. Και ναι, κερδάς την εύνοιά μου! Πράισλες λέμε!

@vagelism Όχι μωρέ, εντάξει. Το ξεκίνησα με λίγο ανάλαφρο ύφος αλλά δεν είναι δικό μου για να το κρατήσω όπως θέλω. Ας πάει όπως είναι να πάει. @Jazzjoker Ο μόνος λόγος που δεν σε βρίζω είναι ότι έχεις δίκιο. Θα μου πεις, "και είναι λόγος αυτός τώρα;" Και πάλι θα 'χεις δίκιο. Μπερδεύτηκα. Θα το εξετάσω σφαιρικά και θα δω αν θα σε βρίσω. Και συνεχίζω: "You know I'm born..."

Βλέπω ότι δεν κρατιέστε και το σοβαρεύετε το θέμα. "Δικό σας!" ...το θρεντ και κάντε ό,τι θέτε. Θα συνεχίσω στο αρχικό πνεύμα. - "Σιγά μη..." - "We all came..." (clue: δεν είναι πορνογραφικού περιεχομένου) - "Όταν η νύχτα..."

Έτσι!

Ρε σεις, κάντε το λίγο πιο δύσκολο. "200 στη στροφή και με ρωτάνε..." λέει ο ένας, (@fusiongtr), ολόκληρο μεταμοντέρνο ποίημα βάζει ο άλλος (@Jazzjoker). Γράψτε ρε παλικάρια μόνο "200..." και "Άιντι μάλε..." αντίστοιχα για να μας κάνετε να το ψάξουμε. Και συνεχίζω: Mamaa...

Ναι. Στυλ "Δικό σας..." αλλά στο πολύ διαδεδομένο. Όχι για κολλημένους που ξέρουν απ' έξω όλο π.χ. το Thick as a Brick. Αυτό το Αη Καντγκέτνο πάντως δεν το 'πιασα. Καθολικός άγιος;

Α γεια σου. Παλιά φωτογραφία βέβαια. Τώρα είμαι πολύ πιο ευλύγιστος.

Μην αρχίσετε να ψάχνετε τη δισκογραφία του Dylan ή του Hamill. Δεν εννοώ, στίχοι που μας έχουν σημαδέψει/διαμορφώσει συναισθηματικά, ιδεολογικά ή άλλως πως. Αυτά είναι βαριά θέματα κυριακάτικα. Μιλάω για στίχους που να ακούς τον πρώτο και να μην υπάρχει περίπτωση να σκεφτείς τίποτα άλλο εκτός απ' τον επόμενο. Βλ. "Ποια Ελένη;" αλλά στο πιο ...στιχουργικό του. Π.χ. αναρωτιέμαι αν θα υπάρξει κάποια εποχή που θα βλέπουμε "She loves you" και δεν θα σκεφτόμαστε "Yeah, yeah, yeah".

Α εντάξει τότε, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, με μόνη διαφορά ότι εγώ κάνω καλλιτεχνική κολύμβηση, δεν τη βλέπω στην τηλεόραση. Παρεμπιπτόντως, πλησιάζει η 25/5. Ελπίζω να ξέρεις πού έχεις την πετσέτα σου...

@Nestoras One night stand ups κάνουμε εμείς (πληθυντικός μεγαλοπρέπειας) αγαπητέ. Αν και τώρα τελευταία ψιλοκουραζόμαστε, οπότε καθόμαστε και λίγο να ανασάνουμε. Άμα πατήσεις τα 30...

6-pack, speedo και D. Adams. Τι είπες τώρα...Μου θυμίζεις εμένα αλλά χωρίς 6-pack και speedo.

Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον "εκμοντερνισμό" της παραδοσιακής μουσικής. Αν είναι καλόγουστος, μπορεί να είναι εξαιρετικός. Αλλά (μεγάλο αλλά) δεν είναι παραδοσιακή μουσική αλλά κάτι άλλο. Όσο για το ερώτημα "Είναι ένας τρόπος έκφρασης του χθες, είναι ένα απαρχαιωμένο έθιμο η είναι κάτι ζωντανό;" οι δικές μου απαντήσεις είναι ναι, όχι και ναι. Επίσης, δεν έχει να κάνει μόνο το πότε (χθες) αλλά και με το πού και το πώς. Δηλαδή 'στο χωριό' και σε άλλες κοινωνικές συνθήκες. Θα ήταν ενδιαφέρον πάντως να κάνουμε το ίδιο ερώτημα και για τη δυτική κλασική μουσική. Αν ζει και έχει λόγο ύπαρξης, το ίδιο ισχύει και για την παραδοσιακή μουσική οποιασδήποτε χώρας.

Εντελώς συμπτωματικά, μόλις προχθές έπεσα τυχαία επάνω σε restoration μιας παλιάς μέγγενης. Κόλλησα τόσο πολύ που είδα στο καπάκι αντίστοιχα βίντεο για ένα λαδωτήρι του χίλια εννιακόσια-λίγο και για έναν, επίσης αρχαίο, μύλο για καφέ. Είναι σαν κάθαρση αυτά τα βίντεο ρε παιδί μου. Πολύ θα ήθελα να έχω το χρόνο και τον εξοπλισμό να κάνω κάτι τέτοιο. Αν βρω πάντως ένα μεταλλικό ταμπούρο που έχει μείνει στο βυθό της θάλασσας καμιά 60 χρόνια, θα βρω και χρόνο και εξοπλισμό. Μου έχει μείνει αξέχαστο αυτό το Dynasonic που είχε ξαναζωντανέψει ένας παλιός ιντερνετικός φίλος: Σχετικά με το θέμα του θρεντ τώρα, τελευταία έχω (ξανα)φάει χοντρό κόλλημα με βρετανικό χιούμορ σε οποιαδήποτε μορφή - ταινίες, βιβλία, σειρές, stand up κ.λπ.

Τώρα με πλήγωσες βαθύτατα...

Δεν νομίζω Βαγγέλη. Καλή η Sia αλλά δεν έχει πιάσει (ακόμα; ) godly status. Για το κορίτσι εδώ πάλι, προσωπικά σκέφτομαι να ιδρύσω εκκλησία. Έχω βρει και όνομα: "Our Holy Lady Οf Αll Wet Dreams"

Πόσο μπροστά είμαστε...

Από τις συνθέσεις και τις φόρμες, μέχρι τις ενορχηστρώσεις και την παραγωγή, η δουλειά σκοτώνει. Συγχαρητήρια κύριοι.

Άρα δεν πρόκειται για ξεκουρδισιά αλλά για άποψη. Μπράβο στα παλικάρια που τολμούν να σπάσουν τα δεσμά της κλασικής, βαρετής εναρμόνισης των πνευστών και να κάνουν τη δική τους δήλωση, ρισκάροντας ακόμα και διπλωματικό επεισόδιο! Έτσι προχωράει η μουσική.

manosx : Από τα σχόλια: "It's like elephants having an orgy" Πάντως είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτοί τρολάρουν, αντίθετα με τους Αιγύπτιους.

Μην κάνεις ερωτήσεις, τις απαντήσεις των οποίων δεν θέλεις να ξέρεις...

Χρόνια εκπαίδευσης. Από τα πρώτα πράγματα που σου μαθαίνουν στην KGB είναι πώς να διατηρείς poker face σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Πιθανότατα το έχετε δει αλλά εγώ το πέτυχα σήμερα. Κατάλαβα για πρώτη φορά τι σημαίνει κλαυσίγελος. Το ότι η Ρωσία συνεχίζει να έχει διπλωματικές σχέσεις με την Αίγυπτο δείχνει ότι ο Πούτιν είναι κατά βάθος ψυχούλα.

Ω, μα φυσικά και υπάρχει αναφορά στο οιδιπόδειο, και απορώ πώς ξέφυγε από το συνάδελφο Jazzjoker στην αναλυτική του ...ανάλυση. Βέβαια, στην Ελλάδα το οιδιπόδειο δεν φτάνει στην αιμομιξία - δεν τα σηκώνουμε εμείς αυτά - και εξαντλείται με φράσεις του τύπου "Ντύσου βρε παιδάκι μου (που είσαι 30 χρονών) και κάνει ψωφόκρυο. Θα γριπωθείς πάλι κι θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε!" ή "Αγάπη μου, καλά τα γεμιστά σου αλλά σαν της μάνας μου..."

Οτιδήποτε ξενόφερτο, και ειδικά αμερικανόφερτο, στιγματίζεται αρχικά ως μίμηση και, εδώ που τα λέμε, στην αρχή του είναι. Τα χίλια μύρια είχαν ακούσει διάφοροι όταν πρωτοξεκίνησαν, απ' τον Πλέσσα, τα μεταφρασμένα αμερικάνικα μιούζικαλ, τους Socrates, μέχρι τον Μικρούτσικο που πέρασε 'ροκ' στοιχεία στο Σταυρό του Νότου κ.λπ. Είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο, και διαρκεί μέχρι το ξενόφερτο να ενσωματωθεί, να προσαρμοστεί και να γίνει αποδεκτό μέρος της τοπικής κουλτούρας, αποκτώντας φιλτραρισμένη αυθεντικότητα. Το ροκ, η τζαζ και το χιπχοπ π.χ. έχουν φτάσει σε αυτό το στάδιο. Το πρόβλημα με το συγκεκριμένο είναι ότι είναι ηλίθιο, κυρίως στιχουργικά. Αλλά δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο. Και συμφωνώ, δεν χρειάζονται (νέες) αναλύσεις. Είναι ένα φαινόμενο που είμαι σίγουρος ότι έχει υπεραναλυθεί, και σε επιστημονικό επίπεδο, πολλές φορές στο παρελθόν. Το μόνο ίσως που αξίζει να συζητηθεί (για τα ελληνικά δεδομένα) είναι ο αριθμός των θεάσεων σε τόσο μικρό διάστημα. Παραβλέποντας την πιθανότητα αγοράς views - δεν έχω ιδέα αν ισχύει αλλά αμφιβάλλω - τα 14 εκατομμύρια στην Ελλάδα, σε τόσο λίγο καιρό είναι υπερβολικά ακόμα και για την Αλεξίου. Παρεμπιπτόντως, από χθες έχει πάρει μερικές δεκάδες χιλιάδες ακόμα. Ελάτε, πείτε την αλήθεια, το βλέπετε συνέχεια όλοι στη ζούλα...

Δεν θα το συζητούσαμε καν αν ήταν με ξένο στίχο... σόρυ ρίμες. Απόδειξη του ότι ό,τι μαλακία και να γράψεις, αν της πετάξεις ένα ηλίθιο αλλά πιασάρικο ελληνικό στιχάκι μπορεί να γίνει βάιραλ. Εδώ έχουμε ένα reggaeton-κάτι beat (που θυμίζει σκυλορούμπα και άρα είναι οικείο), 100 κιλά autotune, καλά στημένο βίντεο και τον προαναφερθέντα ηλίθιο αλλά πιασάρικο στίχ... σόρυ ρίμες. Είναι πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα δε λέω αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο άθλιο. Σκέφτομαι τα μπινελίκια που θα ρίχνουν οι σοβαροί χιπχόπερς. Τα 14 εκατομμύρια βιούς σε ένα μήνα πάντως, χρίζουν κοινωνιολογικής ανάλυσης.