Haris

O ήχος που με 'στοιχειώνει' τα τελευταία 10 χρόνια είναι αυτός: Απίστευτος συνδυασμός παίκτη, κουρδίσματος και ηχοληψίας. Κατά τα άλλα συνεχίζει να ισχύει ένα ποστ που είχα ανεβάσει παλιότερα: "Εγώ πάλι είμαι της άποψης ότι αν είναι καλό είναι καλό… Από τις μονοφωνικές εγγραφές σε τζαζ δίσκους από το 50 και πίσω (που ότι πέρασε στην ταινία πέρασε κι αν σας αρέσει), τα ψηλά κουρδισμένα τομ με τα …σεμέν επάνω - μην τύχει και ακουστούν έστω και λίγο σαν τύμπανα - στα τέλη των 60's (βλ. Beatles), τα τομ και τις κάσες χωρίς τα κάτω/μπροστά δέρματα του '70, τα υπερ-επεξεργασμένα τύμπανα του '80, την επιστροφή στη "φυσικότητα" του '90, όπου τα pinstripes και τα hydraulics αντικαταστάθηκαν από μονά δέρματα, και το τύμπανο έπρεπε να έχει sustain για μέρες (από κει που ακουγόταν σαν άδεια θερμοφόρα…), κ.λπ. κ.λπ. Επίσης, μ' αρέσει ο ήχος του Gadd με τα pinstripes, την ατακαριστή κάσα και το μαφλαρισμένο Supraphonic, του Bonham με την άδεια 26άρα κάσα και το αμαφλάριστο Supraphonic, των ντράμερς του James Brown (αν είσαι τόσο funky, ο ήχος σου είναι εξ ορισμού καλός!), του Paice (γιατί είναι ο Paice, τελεία), του Collins, με τα "τεράστια" concert toms του In the Air Tonight, του Stanton Moore με τα "ανοιχτά" νεο-ορλεανέζικα second-line του, του Omar Hakim με το (πίκολο!) ταμπούρο να σου τρυπάει τ' αυτιά, καθώς και ο ήχος μερικών χιλιάδων ακόμα τυμπανιστών που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν… Τέλος, μου αρέσουν ακόμη και μερικοί από τους χειρότερους ήχων τυμπάνων που έχουν καταγραφεί στην ιστορία - αυτοί των δίσκων του πρώιμου new wave - για τον ένα και μοναδικό λόγο ότι κάποιοι από αυτούς τους δίσκους (π.χ. ο πρώτος των Cure και το Unknown Pleasures των Joy Division) ήταν αριστουργήματα, και δεν μπορώ να τους φανταστώ με την παραμικρή αλλαγή. Και για να τελειώνω, μου αρέσει ο ήχος των τυμπάνων γενικά, αρκεί να έχουν παιχτεί και ηχογραφηθεί καλά, και κυρίως να αποτελούν μέρος ενός καλού κομματιού, δίσκου, γκρουπ κ.λπ. Και ναι, έχω και κάποιες πολύ συγκεκριμένες προτιμήσεις για το δικό μου ήχο, αλλά και σε αυτές αφήνω περιθώρια…"

Και ως φίλος, γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν δέχομαι επιταγές αγαπητέ. Μόνο ζεστά, hard cash.

"Έχω καλό ντράμερ Χάρη μου γι'αυτό σ'αρέσει" Ομολογουμένως. Αλλά το έχω παίξει κι εγώ (που είμαι ψιλο-για τα μπάζα ), και πάλι σκότωνε. Και να θέλεις δεν μπορείς να το κάνεις να ακουστεί άσχημα το όργανο λέμε!

Ναι, τα συνθετικά υλικά είναι πολύ συχνά απρόσμενα καλά αντηχεία για τα δέρματα που κοπανάμε. Ένας φίλος (και μέλος του Noiz) έχει φτιάξει ταμπούρο από Corian, ένα ακρυλικό-πολυμερές-κάτι που χρησιμοποιείται για πάγκους κουζίνας και διάφορα παρόμοια. Το ταμπούρο ζυγίζει ένα τόνο αλλά ο ήχος του είναι απίστευτος.

Γκρούβα to die for. Φωνή επίσης. Άντε εντάξει, και οι εξάχορδοι το 'χετε. Το σωστό, σωστό...

Ray ευχαριστούμε. Ελπίζουμε ότι σε λίγο καιρό θα υπάρχει ηχογραφημένο αξιοπρεπώς μαζί με μερικά άλλα. -------------------------------------------------------------------- Edit: Κι επειδή είμαι terminology nazi και εξυπνάκιας, δεν υπάρχει ελλιπές* μέτρο στο κομμάτι. Όλα τα μέτρα είναι πλήρη. Αυτό που γίνεται σε κάποια σημεία που 'διπλώνει' το ριφ, είναι μια μικρή ρυθμική τράμπα (ναι αυτός είναι απόλυτα αποδεκτός μουσικός όρος, έχετε πρόβλημα; ), την οποία σκέφτηκε ο συνθέτης γιατί είναι κι αυτός εξυπνάκιας και θέλει, εκτός από grindcore, να παίξει και φιούζιον. *Και όχι "ελλειπτικό" που έγραψε ο αγαπητός Νέστορας. (Μα να μην μπορώ να σταματήσω με τίποτα ρε πστ μου. Με έχουν αφήσει γυναίκες, με έχουν ξεγράψει φίλοι, με έχουν αποκληρώσει πλούσιοι θείοι, όλοι επειδή τους έσπαγα τα παπάρια με τους ψυχαναγκαστικούς ...ορολογισμούς μου, κι εγώ εκεί! Συνεχίζω να πρήζω τον κόσμο. Χόουπλες...).

Ευχαριστούμε και πάλι κύριοι. @ Bill: Εντάξει, δεν μαζευτήκαμε και όλοι οι παικταράδες. Εγώ είμαι o seasoned pro αλλά τα υπόλοιπα παιδιά έχουν ταλέντο και όρεξη για δουλειά και τους δίνω την ευκαιρία που νομίζω ότι αξίζουν. Θα μάθουν σιγά-σιγά...

Funny you said that γιατί υποψιάζομαι ότι ο συνθέτης, παρεμπιπτόντως είναι γνωστός και ως Jazzjoker, προσπαθεί ύπουλα να μας τραβήξει προς πιο σκληρά μονοπάτια. Μας στέλνει κάτι Carcass να ακούσουμε - και καλά 'τι ωραίο κομμάτι ρε παιδί μου' - έγραψε το άσμα του βίντεο (το οποίο ομολογουμένως το πήραμε οι υπόλοιποι και του δώσαμε άλλα 10 levels καφρίλας) και άλλα τέτοια... Επίσης, o "ξεκούδουνος headbanger" είναι η ντράμερ των Blues Wire, που αμφιβάλω αν έχει grindcore καταβολές. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις... Στράτε, Νέστορα, ευχαριστούμε πολύ.

Πςςς...

Ένα ορίτζιναλ κομμάτι από πρόσφατο live των 16 Strings στο Crow Club. Βαγγέλης Παπάζογλου - Φωνή Σπύρος Χατζηαντωνίου - Κιθάρα Νίκος Κουρομιχελάκης - Κιθάρα Στράτος Αργυρίου - Μπάσο Χάρης Κούνουπας - Τύμπανα Μουσική, στίχοι - Σπύρος Χατζηαντωνίου

Και 20 μέρες λοιπόν αφότου ανέβηκε, πέφτω πάνω σ' αυτό το κομμάτι τυχαία. Το ακούω/βλέπω απνευστί. "Όπα, τι έχουμε εδώ;", λέω. Και μετά σβήνω τα φώτα, βάζω ένα σκατς με πάγο (ναι, με αυτή τη σειρά - ξέρω ακριβώς που έχω το σκατς μου, με τον πάγο ζορίστηκα λίγο) και το ακούω άλλες δύο φορές με τον ενισχυτή στο 12 οκλόκ - πιο πάνω θα μου κάψει τα τουίτερ, μπορεί και τα μιντρέιντζ και τα γούφερ και ενδεχομένως το σπίτι. Αφού μου περνάει η έκσταση, κοιτάω τις απαντήσεις και τα λάικς. Σοβαρά τώρα; Μία απάντηση και δύο λάικς; Μόνο; Για να σοβαρευτούμε κύριοι... Άντε μπράβο! Αντί επιλόγου: Συγχαρητήρια κύριε Αβραμίδη, σε εσάς και στην εκλεκτή παρέα σας.

"Παρακολουθώ τον Jonesy εδώ και κάμποσο καιρό..." Και δε μιλάς; Όλα μόνος μου θα τα βρίσκω; Φίλος σου λέει μετά... Επίσης, εγώ είχα 3-4 αφίσες των Queen και θεωρούσα τους Pistols κάφρους . Και μετά μεγάλωσα - έγινα 18 λέμε! - και κατάλαβα. Εγώ ήμουν ο κάφρος. Και ντιπ ινσάιντ, παραμένω. Και το χαίρομαι.

Αχ, τι κρίμα που η αισθητική των πιτσιρικάδων δεν είναι ίδια με τη δική μας... Τα καημένα δεν ξέρουν ακόμα αλλά, που θα πάει, θα μάθουν. Απ' την άλλη, το ροκ εντ ρολ κλισέ "αν αρέσει στους γονείς σου, είναι μ@λακία", δεν έχει μια δόση αλήθειας, όπως κάθε κλισέ οφείλει; Προς τους μεγαλύτερους σε ηλικία κυρίους: Εμείς είμαστε πλέον οι 'γονείς'. Πάρτε το απόφαση και live with it.

Μια ακόμα συνέντευξη του May, θα πείτε. Γενικά, ναι. Αλλά ο συνεντευξιάζων ήταν (για μένα) έκπληξη. Ο κυριούλης λοιπόν, είναι ο Steve Jones. Ναι, ο 'Never-Mind-The-Bollocks' Steve Jones. To '77 έτρωγαν τα μουστάκια τους* - δεινόσαυροι vs. κόψτε τις παπαριές και παίξτε 3 γαμωακόρντα να τελειώνουμε - και στα 60-70φεύγα τους συζητάνε σαν άνθρωποι. *Αν και ο Taylor είχε πιάσει το vibe γράφοντας το Sheer Heart Attack, εμπνευσμένος απ'τους Pistols που ηχογραφούσαν τότε στο ίδιο στούντιο. Σχόλιο κάτω απ' το βίντεο: anarchy and monarchy.

Είναι όντως προβολή σε διαφανή οθόνη που βρίσκεται γύρω από την μπάντα. Εξαιρετικό.

Πολύ απλό μάθημα και δεν χρειάζεται να ξέρει κάποιος Γερμανικά για να μπει στο μαγικό κόσμο του καχόν. Σημείωση: Οι απόψεις που εκφράζονται στο βίντεο είναι προσωπικές και δεν βρίσκουν απαραίτητα σύμφωνο τον γράφοντα ο οποίος διαθέτει καχόν, έχει παίξει καχόν, και δεν έχει χρησιμοποιήσει καχόν για καυσόξυλα (ακόμα). ΠΡΟΣΟΧΗ: Η τεχνική που περιγράφεται στο βίντεο έχει κάποιο βαθμό επικινδυνότητας και πρέπει να εφαρμόζεται μόνο από καλά εκπαιδευμένους επαγγελματίες ή υπό την επίβλεψη αυτών. Don't try this at home!

Ο άνθρωπος πίσω σου μαζεύει τα πράγματά του ε; Αλλάζει απλά σπίτι ή φεύγει και απ' τη χώρα; 8)

Κατά τα λεγόμενά του, όταν ξεκίνησε να γράφει σκέφτηκε "τι παλούκι είναι αυτό ρε μ@λάκα, έπρεπε να το παίξω εναλλάξ" (ή κάτι τέτοιο ;D), ενώ μετά του έσπασε μία μπακέτα και συνέχισε να κρατάει το hihat με το πόδι όσο έπιανε άλλη. Και αυτό το take πέρασε στο δίσκο. Απίστευτος τύπος. Στο 9:05

Ναι ρε γαμώτο. Ενώ μου είναι οικείο το 3 στα 4 - και μάλλον είναι και το μόνο πολυρυθμικό σχήμα που θεωρώ ότι το 'χω σχετικά άνετα - όταν πάω να το παίξω πάνω στο κομμάτι το χάνω μετά απ' τα 4 πρώτα μέτρα. Θα τον σκίσω τον Page! ;D

Στο 205 και μετά έχω πετάξει τις μπακέτες στο πάτωμα καμιά 10αριά φορές λέμε! Αλλά δεν θα του περάσει... Α, και φυσικά, συγχαρητήρια Βαγγέλη.

Προσπάθησα να σκεφτώ τι θα μπορούσα να απαντήσω στα παραπάνω. Το μόνο που μου βγαίνει είναι "Ε;"

@ estpany Θα ήμουν διατεθειμένος να συζητήσουμε μία προς μία τις απόψεις σου αλλά μετά από το "Τι είχε να πουλήσει ; Rock καθρεφτάκια σε 16χρονα που δεν έχουν youtube στο χωριό τους, ή rock (και drugs) αναμνήσεις στα Κέντρα Ανοικτής Φροντίδας Ηλικιωμένων" σε έχασα τελείως. Ένας τύπος που παίζει μουσική - ξαναλέω, μουσική - εδώ και 40 χρόνια, είχε να πουλήσει μόνο αυτά που αναφέρεις; Σίριουσλι νάου; Όσο για τονAronoff, ο ενθουσιασμός του είναι τόσο μεταδοτικός που κάποιος θα έπρεπε να βρει ένα εμβόλιο, καλού-κακού. mod edit LK: H επίμαχη παράγραφος αφαιρέθηκε κατόπιν αιτήματος του Mod Haris , μιας και δεν ηταν στις προθέσεις του να διαβαστει/ακουστεί "προκλητικός" , πλην όμως αναγνωρίζει ότι μπορεί να τύχει μιας τέτοιας ανάγνωσης.

Όταν δεν είσαι die-hard fan ούτε των Beatles ούτε (ακόμα περισσότερο) του Corden, και παρόλα αυτά σε πιάνει μια συγκίνηση - που ειδικά προς το τέλος του βίντεο κλιμακώνεται και ψάχνεις για χαρτομάντιλα ολόκληρος γάιδαρος - τότε μάλλον κάτι έκαναν καλά αυτοί οι τύποι...

Τώρα αν πω ότι αυτή η εκτέλεση μου αρέσει περισσότερο απ' την αρχική (κάτι που μου συμβαίνει σπάνια) και ότι ένας απ' τους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι ο Lee, θα φάω κράξιμο, ε; Δε γ@μιέται, έχω φάει κράξιμο και για πιο σοβαρά θέματα. ;D Θενκς Βαγγέλη για το τρανσκρίπσιο. Προσωπικά θέλω και βίντεο να παίζεις. Θα το έκανα εγώ αλλά κρίμας το κομμάτι...

Ξαναλέω: