Haris

Εννοείς να προτείνουμε setlists διασκευών για διάφορα είδη ή γενικά να μιλήσουμε για το πώς στήνεται ένα setlist (με τι σειρά, πώς μπορεί να αλλάξει ανάλογα με το gig, την ανταπόκριση του κόσμου κ.λπ.) ;

Αφού τα είπαν οι συνάδελφοι μια χαρά, γιατί να επαναλαμβάνω; :) Για άλλη σου ερώτηση: Αν αναφέρεσαι σε αυτό που τραγουδάω, κάτσε να δω τι ώρα είναι... 9 παρά δέκα. Μάλιστα. Εεε... Ποτέ! ;D

Διάφορα ενδιαφέροντα goodies. Τις Extended Play της Vater θα ήθελα να τις δοκιμάσω γιατί με τα γαμω-rimshots έχω ξεπαραδιαστεί να αγοράζω μπακέτες.

...μια μέρα στα '70s.

Αυτά.

Φώτη όχι, εγώ δεν έχω φωνή (Ρώτα και τον κοινό μας γνωστό απ' τα μέρη σου. Ακόμα γελάει ο μ@#*κας με κάτι που του είχα στείλει! :laugh: ). Εσύ μπορεί να μην είσαι natural τραγουδιστής αλλά, άλφον) έχεις εξαιρετική χροιά και, βήτον) θεωρώ ότι κάποιος που παίζει ένα μελωδικό όργανο και έχει ούτως ή άλλως μπει στο τριπ να ερμηνεύει, και μάλιστα δικά του κομμάτια, μπορεί με κάποια προσπάθεια (μέτρια ή λιγότερο μέτρια) να πατήσει καλά στις νότες και να τα πει πιο 'τραγουδιστικά'. Όταν έκανα σολφέζ (λίγο αφότου εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι...), ο δάσκαλος είχε καταφέρει, μια τάξη από ντράμερς, να μάς κάνει όχι μόνο να τραγουδάμε σωστά τις ασκήσεις αλλά και - χωρίζοντάς μας σε ομάδες - να κάνουμε εξαιρετικές πολυφωνίες. Μετά μου πέρασε βέβαια! ;D Τέλος πάντων, πιστεύω ότι το πρόβλημα στο συγκεκριμένο τεμάχιο δεν είναι τόσο η φωνή αλλά η ερμηνεία, για τους λόγους που ανέφερα στο προηγούμενο ποστ. Αλλά πάλι, that's just me.

Η αλήθεια είναι ότι η αχίλλειος φτέρνα είναι όντως η φωνή. Η αλήθεια είναι επίσης ότι όντως θυμίζει Λάκη με τα τέτοια πώς-τα-λένε. Αυτό το ερμηνευτικό στυλ ήταν all the rage στη δεκαετία του 80 αλλά πλέον ακούγεται παρωχημένο, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Με άλλο τραγουδιστή ή/και ερμηνεία το κομμάτι θα ανέβαινε πολλά επίπεδα. Η μείξη πολύ καλή. Τι ωραία τύμπανα είναι αυτά;

Μέτρια εκτέλεση, κακή ερμηνεία, κάκιστη προφορά, μετριότατη παραγωγή, πιο-κλισέ-πεθαίνεις στίχοι. Τα καλά νέα είναι ότι έχετε ένα συμπαθητικό κομμάτι και πολύ μέλλον (υποθέτω ότι είσαστε μικροί). Δουλέψτε. :)

Τα προβλήματα υγείας - από τα 30κάτι της - τής έφαγαν χρόνο. Αλλά το μαύρο σκοτάδι δεν την έφαγε. Είναι alive and kicking. https://www.youtube.com/watch?v=fEU1HDe2dOY

Αυτό τώρα πού το είδες;

Εντάξει μωρέ, δεν τους εκθείασε κιόλας. Πήρε διεκπεραιωτικά εκεί το αγαλματάκι και έτρεξε να διευθύνει την ορχήστρα με τους πραγματικούς μουσικούς. ;D Και σοβαρά: Διάβασα ολόκληρη τη συνέντευξη και συμφωνώ ότι φαίνεται γερο-ξινισμένος. Η συνέντευξη έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον παρόλα αυτά. http://www.vulture.com/2018/02/quincy-jones-in-conversation.html

Ο Q έχει συνεργαστεί με μερικούς (πολλούς μερικούς) από τους μεγαλύτερους μουσικούς στον πλανήτη. Ε, σε κάποιο βαθμό λογικό είναι οι Beatles να του φαίνονταν ...άμπαλοι. Δεν ήταν υποχρεωμένος να αντιληφθεί ή/και να εκτιμήσει την - αντικειμενικά τεράστια - προσφορά τους στη σύγχρονη ποπ. Άλλο: Θα είχε πλάκα αν είχε ρωτήσει κάποιος τη γνώμη του στραβόξυλου* για τον Ringo. Πιθανότατα θα τον έδερνε... ;D (τον ερωτώντα, όχι τον Ringo). *Buddy Rich

Το μόνο που μου βγαίνει να πω είναι "Oh dear god almighty!" Ναι, αυτή είναι ικανή να με κάνει θρήσκο.

Τις ποιές; Των ποιών; Πού; Αυτό.

Εντάξει μωρέ, μια τύπισα με ισχυρή προσωπικότητα, ζωντάνια, τσαμπουκά, επιμονή, και όρεξη για πολλή δουλειά, που τη γνωρίσαμε ως προκλητική εξτραβαγκάνζα, και κάποια στιγμή αποφάσισε να δείξει ότι πέρα απ' την την εικόνα έχει και ταλέντο. Μαγκιά της και μπράβο της, και μακάρι να γράψει ή να της γράψουν κανένα original κομμάτι της προκοπής.

Είσαι σίγουρος για αυτό; Γιατί είχα μείνει στο ότι ο "εργοδότης" (μαγαζάτορας) είναι υποχρεωμένος να σε προσλάβει - έστω και για ένα βράδυ - και να σου κολλήσει ένσημο, το οποίο φυσικά πηγαίνει χαμένο. Δεν έπαιζε το "έχω ΤΠΥ ως μουσικός". Ως ελεύθερος επαγγελματίας με μπλοκάκι που πληρώνει (λέμε τώρα) εισφορές στον ΟΑΕΕ/ΕΦΚΑ, μπορούσα να προσθέσω ΚΑΔ ως μουσικός αλλά η απάντηση που έπαιρνα ήταν "όχι, πρέπει να σε προσλάβω". Και το πρόβλημα με τα πρόστιμα ήταν κυρίως με το ΙΚΑ. Έχει αλλάξει κάτι;

Εξαιρετικό.

Για μένα, μία από τις σημαντικότερες τραγουδοποιούς και φωνές του 20ου αιώνα, σε οποιοδήποτε μουσικό ύφος. Και δεν λέω και του 21ου, γιατί έχουμε λίγο καιρό ακόμα...

https://www.youtube.com/watch?v=YKK3D0H9fWo

Δεν πρόκειται να σου πω "τι ωραίο που είναι" όπως - δικαιολογημένα - κάνουν οι συνάδελφοι από πάνω γιατί είμαι γνωστό καθίκι. Αλλά please, PLEASE explain the title! Γιώργη, δεν μπορεί. Ειλικρινά σου μιλάω, το ξέρω. Δεν μπορεί. Ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν που οτιδήποτε "εύπεπτο" θεωρείται ανήθικο, καταδικαστέο και, σε κάποιες περιοχές, παράνομο! ;D

Έτσι. Τη δεκαετία του 80 κόντεψαν να τους κλείσουν και τους 4 "μεγάλους" Αμερικάνους (Ludwig, Rogers, Gretsch, Slingerland). Με τη Rogers το κατάφεραν.

Για όποιον ενδιαφέρεται και δεν το ξέρει. Μετά από πολλά χρόνια που το brand name μίας από τις σημαντικότερες ντραμοεταιρείες στην ιστορία ήταν στα χέρια διαφόρων άκυρων που κόλλαγαν το λογότυπο σε κινέζικα σετς του 100άρικου, η Rogers φαίνεται ότι επανήλθε στα σοβαρά. 4 - 5 ρομαντικοί τύποι, μεταξύ των οποίων και ο Steve Maxwell, ντράμερ, συλλέκτης και ιδιοκτήτης δύο καταστημάτων ντραμς - στη Νέα Υόρκη και στο Σικάγο - που είναι πασίγνωστα στις ΗΠΑ, αποφάσισαν να πάρουν το όνομα και να του δώσουν την παλιά του αίγλη. Σε πρώτη φάση επανέφεραν το θρυλικό ταμπούρο Dynasonic και μία αναβαθμισμένη έκδοση του πεταλιού swiv-o-matic αλλά απ' ότι ακούγεται προτίθενται, καλώς εχόντων των πραγμάτων, να επεκταθούν και σε πλήρη σετ. Καλή τους επιτυχία. Ελπίζω το παράδειγμά τους να είναι μεταδοτικό και κάποιος να πάρει και την Slingerland από τους άχρηστους της Gibson. http://www.rogersdrumsusa.com/ Και η επίσημη πρώτη στο φετινό NAMM:

Ναι, ο τύπος είναι θησαυρός, κυρίως γιατί έχει το - να το πω χάρισμα; - της μεταδοτικότητας. Δίνει την "πληροφορία" και τις γνώσεις με τρόπο σαφή και κατανοητό χωρίς να θεωρητικολογεί περισσότερο από όσο είναι αναγκαίο.

Τέσσερις διεθνώς επώνυμοι μουσικοί, εκ των οποίων ο ένας είναι ανάμεσα στους σημαντικότερους hard rock κιθαρίστες όλων των εποχών, προβάρουν σε ένα χώρο που θυμίζει τα δωματιάκια στη θρυλική οδό Αλιπέδου (και μάλιστα όχι αυτά που είχαν φροντίσει να ανακαινίσουν και να κάνουν πιο ανθρώπινα οι κατά καιρούς ενοικιαστές τους αλλά τα άλλα, τα εντελώς χύμα). Όσο ρομαντικό, γήινο, ανθρώπινο κι αν φαίνεται αυτό, και όσο και αν μας δίνει μια διαφορετική οπτική σχετικά με τις συνήθεις γκρίνιες που αναφέρει ο Black Crow στο αρχικό του ποστ, δεν μπορώ να μην σκεφτώ την πιθανότητα, το οικονομικό να έπαιξε μεγάλο ρόλο στην επιλογή του χώρου, και ότι δεν χαίρονται ιδιαίτερα που παίζουν εκεί. Βέβαια υπάρχει και το ενδεχόμενο της "ροκιάς", της επιστροφής στις ρίζες, στα χρόνια που πιτσιρικάδες παίζαμε στο υπόγειο της θείας Schenker κ.λπ. Ναι υπάρχει κι αυτό. Όπως και να 'χει, κι εγώ το χάρηκα ιδιαίτερα το βίντεο.