gkourmoul1

Η κατηγορία με τις ερωτήσεις τη θυμάμαι να ήταν πάντα προβληματική. Δεν είναι κάτι το οποίο έγινε τώρα αλλά προυπήρχε. Βέβαια, σπάνια ανοίγανε θέμα στην κατηγορία αυτή, γι'αυτό δεν το βλέπαμε συχνά μπροστά μας. Στις περισσότερες άλλες κατηγορίες, εαν να προσπαθήσεις να διαβάσεις ενα θέμα θα δουλεύουν όλα φυσιολογικά και θα βλέπεις το τελευταίο post.

Θυμάμαι μια συνέντευξη του vai να αναφέρει τον beck ως παράδειγμα ότι παρόλο που γνωρίζει ελάχιστα από θεωρία, έχει φτάσει εκεί που έχει φτάσει. Δεν ξέρω εάν όντως αληθεύει αλλά δεν θα μου έκανε και εντύπωση εάν ίσχυε.

Συμφωνώ με αυτό. Εάν η πράξη προηγείται έστω λιγο, η θεωρία γίνεται ευκολότερα κατανοητή και αποκτά περισσοτερο νόημα.

Μακάρι να είχα διδαχθεί θεωρία ως πιτσιρικάς. Όλα αυτά, άχρηστα και βαρετά τότε, θα ήταν τώρα πολύτιμη γνώση που θα με ανέβαζε πολλά σκαλιά παραπανω στο κομμάτι αυτό.

Ο αυτοσχεδιασμός είναι αρκετά πρακτικό κομμάτι. Εάν περιμένεις να μαθεις τη θεωρια για να ξέρεις ποιες νότες πρέπει να επιλέξεις σε έναν αυτοσχεδιασμό, και να τις παίξεις στην κιθαρα, αστα βραστα. Θα μπορείς εύκολα να αυτοσχεδιάσεις στο πεντάγραμμο, αλλά όχι πάνω στο όργανο. Χρειάζεται πολύ περισσότερη εκπαίδευση και χρονος για να επιλέξεις τη σωστή νοτα, βασιζόμενος στη θεωρια. Στην πράξη, το δακτύλο μπορει πάει αμέσως στην κατάλληλη νότα, πολλές φορές χωρίς να ξέρουμε ποια νότα είναι αυτή. Αυτή είναι η αίσθηση μου.

Οπωσδήποτε με παρτιτούρα, κι ας μη ξέρεις νότες. Να καταλάβεις τι γίνεται εκεί μέσα. Θα δεις στην πράξη ένα κομμάτι της θεωρίας. Έπειτα, το ίδιο κομμάτι να το δουλέψετε σε θεωρητική βάση. Τι κλίμακα είναι, ποια ακορντα χρησιμοποιούνται, πώς σχηματίζονται κλπ. Σε δεύτερο χρόνο, μπορείτε να δουλεψετε ένα σόλο σου πάνω στο κομμάτι. Με βάση την κλίμακα, ποιες είναι οι κατάλληλες νότες που πρέπει να χρησιμοποιείς. Και να εξασκεισαι σε αυτό, διότι χωρίς εξάσκηση και συνεχές παίξιμο, κιθάρα δε μαθαίνεις.

Νομίζω ότι θα βρεις πολύ πιο εύκολα τεχνικο και ανταλλακτικά για handwired, πάρα για κάποιον με πλακέτα. Εφόσον είσαι επαγγελματίας και στηρίζεται στα εργαλεία σου, τότε μάλλον μετράει.

Μπορείς να βρεις τον καλύτερο στίχο στα πιο ευτελή, μουσικά, κομμάτια. Και ανάποδα, μπορείς να βρεις τον χειρότερο στίχο σε αριστουργήματα. Μεγάλο παράδοξο, σαν να δίνει την αίσθηση πως οι στίχοι δεν παίζουν ρόλο στο ποσό επιτυχημένο μπορεί να γίνει ένα κομμάτι.

Προσωπικό στυλ = συνολο αντιγραμμενων στυλ/ικανότητα παιχτη

Είναι πολύ καλό να αντιγράφεις και να μιμεισαι. Απόκτας, μεταξύ άλλων, πολλές και καλές συνηθειες, οι οποίες διαμορφώνουν παικτικό χαρακτήρα. Παράλληλα, όμως, πρέπει να καταλαβαίνεις τι κάνεις και γιατί το κάνεις. Άρα, η βασική θεωρία είναι απαραιτητη.

Δεν έχω ποτέ διαβάσει στίχο σε κομμάτι ώστε να δω τι λέει, είτε το ακούω, είτε το τραγουδώ. Με συνεπαίρνει αποκλειστικά το μουσικο μερος, ο ρυθμος και η γενικότερη δυναμικη. Και φυσικά η φωνή του καλλιτέχνη.

Συνταγή Latimer

Τους βάζεις ένα rat και σε πάει απευθείας στον παράδεισο, εάν αντέχεις τις εντάσεις.

Άλλαξε δάσκαλο. Δεν βλέπω σωτηρία με τον υπάρχων... Ψάξε και ρώτα. Διασταύρωσε πληροφορίες πριν επιλέξεις.

Ευχαριστώ για την αμεση απάντηση και σύντομη περιγραφή των γενικών κατευθυντήριων γραμμών. Γιαυτό μίλησα για εξέλιξη συζήτησης που δεν είναι και πολύ ξεκάθαρη, όπως εδώ. Αυτά που αναφέρεις έχουν απόλυτη λογική και συμφωνώ. Ενδιαφέρονται πράγματα σίγουρα γράφτηκαν, αν και θα μπορούσαν να είχαν δωθεί οι απαντήσεις που έπρεπε από τις πρώτες σελίδες. Αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια για 28 σελίδες. Οκ, δεν έπεσαν βρισιές, αλλά κάπου πρέπει να μπει ένα τέλος. Πυρόσβεση δλδ, και όχι να αφήσουμε τη φωτιά να σβήσει μόνης της από κάψει ο,τι κάψει. Μιλάω εκ του ασφαλούς, βέβαια, καθώς δεν έχω την ευθύνη σας στους ώμους μου. Ανήκω, όμως, στην κατηγορία εκείνων που δεν τους άρεσε η εικόνα και η τοξικότητα που βγήκε στην επιφάνεια από το θρεντ αυτό. Γιαυτό και έκανα το σχόλιο.

Μου άρεσε πολύ το κομμάτι και ακόμα περισσότερο ο ήχος.

Μα κιθάρα θέλει να μάθει το παλικάρι, όχι πχ πιάνο. Εάν ήθελε να μάθει πιάνο θα ήταν εντελώς διαφορετική η συζήτηση, όπου θα με έβρισκες πιο συμφωνο στην προσέγγιση διδασκαλίας που θα έπρεπε να ακολουθήσει. Στην κιθάρα είναι πιο απλά και ξεκάθαρα τα πράγματα και απαιτούνται συγκεκριμένες βασικές γνώσεις για να μπορείς να κάνεις σχεδόν τα πάντα σε επίπεδο μπάντας κλπ. Μιλάω εστιάζοντας στο τι ζητά ο op, και όχι τι είναι ιδανικό.

Πραγματικά απορώ που δεν έχει πέσει λουκέτο, από τις πρώτες ώρες κιόλας, μετά το 1ο ποστ. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχετε (οι Mod) αφήσει τη συζήτηση να φτάσει εκεί που έφτασε, και να τροφοδοτείται. Είχα την εντύπωση πως ενας mod έχει πιο ξεκάθαρο ρόλο, να και πολλές φορές η εξέλιξη της συζήτησης δεν είναι τόσο ξεκάθαρη. Πρέπει να προστατεύεται αποτελεσματικότερα η εικόνα του φόρουμ και θα ήταν καλό τα αντανακλαστικά σας να λειτουργούν λίγο καλύτερα. Με εκτίμηση προς όλους τους μοντεράτορες/αντμίν.

Σε όλες μου τις κιθάρες με μονούς μαγνήτες, noiseless και μη, βάζω την treble side κάπου στα 1,5 mm. Επειτα με το αυτί ρυθμίζω την bass side, ανάλογα με τον μαγνήτη. Σε άλλες κιθάρες την παω στα 2,5 για να ακούω ξεκάθαρα τα πρίμα. Σε άλλες ψηλώνω μεχρι και το 1,5mm προκειμένου να με ευχαριστεί η ισορροπία μπασων και πρίμων. Όποτε δουλεύω σε πιο χαμηλά ύψη (2mm και άνω), ο ήχος αρχίζει να χάνει τη ζωντάνια του και να μου φαίνεται πιο "θολός" και ψόφιος. Κάνε μια δοκιμή στο 1,5mm.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα φαίνεται η διαφορά στο eq, ανάμεσα στα δύο.Το πρώτο είναι πολύ καλύτερο, καθώς ακούγεται πλήρες, συχνοτικά. Πολύ όμορφο άσμα και σούπερ οι κιθάρες!

Το πρώτο έχει στόχο. Βέβαια, πρέπει να μάθει κάποια βασικά θεωρητικά κομμάτια, και πως το ένα "επικοινωνεί" με το άλλο. Πρέπει να μαθει την ταστιέρα, δηλαδή τη βασική θεωρία μεταφρασμένη σε "πατήματα" πανω στην κιθάρα. Αυτά αρκούν για να ξεκινήσει και να μπορεί να γίνει ένας πολύ καλός παίχτης. Το πεντάγραμμο, μπορεί να τα πλαισιώσει όλα αυτά, μόνο και μόνο ως γραπτή αποικόνιση του τι εξηγεί με λόγια ή ήχους, ο δάσκαλος. Στην πορεία, παίζοντας και ψάχνοντας θα εχει συνεχώς νεες απορίες, και θα έχει την ευκαιρία να αναβαθμίζει τις γνώσεις του. Δεν είναι ο "ορθόδοξος" τρόπος, αλλά ο γρήγορος και αυτός που ταιριάζει στον φίλο.

Ούτε εγω ξέρω και δεν έχω σκοπό να μάθω τώρα στα γεράματα. Μακάρι να τις είχα μαθει όταν έπρεπε. Τώρα έχω με σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθώ (με το παίξιμο δλδ).

Γιατί να το κάνει αυτό? ΟΚ, είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να κατανοήσει την έννοια του μετρου και του ρυθμού, αλλά εάν θέλει να μάθει σύντομα να παίζει κιθάρα, δεν θα τον ωφελήσει. Θα του τρώει χρόνο, και θα προχωρά με ρυθμούς χελώνας, κατι που δεν είναι στόχος του. Το έχω δοκιμάσει πρόσφατα, και απλά δεν ήταν για μένα. Το πεντάγραμμο είναι ο γραπτός λόγος την μουσικής γλώσσας. Όταν τον γνωρίζεις, μπορείς να γράψεις και δοκίμιο. Αλλά εάν έχεις στόχο να πάς ένα ταξίδι να βρεις την Ιταλίδα που γνώρισες το καλοκαίρι, και θες να μάθεις Ιταλικά, δεν πας σε φροντιστήριο ξεκινώντας από το Α junior. Δεν λέω οτι δεν είναι το σωστό να μαθει πεντάγραμμο. Προφανώς, έτσι θα μάθει σωστά τη μουσική, σε βάθος χρόνου. Έχει όμως αυτόν τον χρόνο να διαθέσει? Θα τον ικανοποιεί να διαβάζει στο πεντάγραμμο και να παίζει ένα απλό κομμάτι? Ή θα θέλει να κάνει περισσότερα με τα χέρια του, και όλη αυτή η "καθυστέρηση" θα τον αποθαρρύνει?

Και εγώ κομπλαρω να παίζω μπροστά στη γυναίκα, αλλά για άλλους λόγους, Γιαυτό όταν είμαι σπίτι πιάνω πάντα κιθάρα με χρώμα sunburst, και αποφεύγω κίτρινα, πρασινα, μπλε κλπ

Το τι "πρέπει" και τι δεν "πρέπει" να κάνει ένα κάνεις ένας δάσκαλος αναλύθηκε στο διπλανό sα(n)τανικό θέμα. To τι έχεις εσύ ανάγκη και το τι θελεις από έναν δάσκαλο, μπορούμε να το αναλύσουμε εδώ. Τα δυο αυτά δεν είναι απαραίτητο να πάνε μαζί. Από ιδία εμπειρία, το να σου δείξει 15 κομμάτια ο δάσκαλος πως παίζονται, και να τα παίζεις (άριστα) δεν λέει κάτι. Οκ, θα μαθεις να κάνεις bend αλλά δεν εξελίσεσαι μουσικά. Στο μπουζούκι, ως πιτσιρικάς, έκανα το ιδιο. Μέσα σε 2 χρόνια έμαθα (δύσκολα) 50 τραγούδια. Ποτέ δεν έμαθα τίποτα από θεωρία. Δεν μπορούσα να παιξω ένα ταξίμι, επειδή δεν είχα μάθει καμία κλίμακα. Και φυσικά δεν μπόρεσα να προχωρήσω παραπέρα. Αυτό είναι το ένα άκρο. Το άλλο άκρο είναι το να "τρώς" όλη σου την ώρα σε θεωρητικά μαθήματα και σε ασκήσεις εκμάθησης, και όχι να κάνεις κάτι πιο ενδιαφέρον, που να σε "κρατήσει" ζεστό. Η λύση, πάντα, είναι στη μεση. Από τη στιγμή που σου λέει το Γ και το Δ, χωρίς να έχεις καταλάβει το Α και το Β, οφείλει να σταματήσει ο,τι κάνει και να σου τα εξηγήσει από την αρχή. Δεν είναι δύσκολα. Μετρημενα κουκιά είναι, αλλά είναι σημαντικό να εχει μεταδοτικότητα ώστε να ξέρει πως να σου τα εξηγησει ώστε να γίνουν κατανοητά. Δεν είναι εύκολο. Οι πιο πολλοί δάσκαλοι δεν μπορούν να το κανουν με επιτυχία (μέσα λίγες ώρες να σου εξηγήσουν τα βασικά περί ταστιέρας, βασικών κλίμακων, θέσεων κλπ). Ζήτα του να το κάνει, και μην πιάσετε κιθάρα για ένα δυο μαθήματα. Μόνο θεωρεία, δλδ, να κάνετε πάνω στην κιθάρα. Να σου δείχνει στην πράξη την θεωρεία και να σου πετά παραδείγματα από γνωστά κομμάτια. Μόνο έτσι θα γίνεται κατανοητό. Εάν δεν μπορεί να το κάνει αυτό, ή εσύ δεν μπορείς να κατανοήσεις τα όσα λεει, αλλαξε δάσκαλο. Το να αλλάζουμε δάσκαλο, μολις δούμε ότι έχουμε "κολλήσει" με κάποιον, και θέλουμε ένα διαφορετικό ερέθισμα, το βρίσκω εύλογο. Ο πρώτος δάσκαλος στην ηλεκτρική (κοντά 35 ήμουν) ήταν σε ωδείο. Πήγαινε πολύ αργά, και δεν προλάβαινε να μου εξηγήσει τίποτα μεσα σε 40 λεπτά. Και όταν προσπαθούσε να μου εξηγήσει περί κλίμακων, θεωρούσε ότι κάποια πράγματα τα ήξερα (πχ μου μιλούσε με βαθμίδες), ενώ δεν πολυκαταλάβαινα τι έλεγε. Στους 3 μήνες σταμάτησα. Λίγους μηνες μετά βρήκα άλλον δάσκαλο, με τον οποίο κάναμε μερικά 2ωρα μαθηματα. Καθόμασταν, μου τα εξηγούσε με την ησυχία του, με τρόπου που τα καταλάβαινα. Μπορούσα να καταλάβω τη μηχανική γύρω απο αυτό διότι είχε μεταδοτικότητα. Δεν μου έδειξε ποτέ κανενα κομμάτι (αυτό το έκανα και μόνος μου με το αυτί), αλλά με αυτόν δάσκαλο μπορούσα να καταλάβω το θεωρητικό υποβραθρο πίσω απο τα περισσοτερα ροκ κομμάτια, και μπορούσα να αυτοσχεδιάσω διότι μου έδωσε τα εργαλεία. Αυτά όλα έγιναν στις πρώτες συνεδρίες που κάναμε.