Δε θελω να φαινομαι σα δικηγορος του διαβολου, αλλα υπαρχουν. Οπως σε καθε επικοινωνιακο συστημα, το σημαινομενο ενος γλωσσικου σημειου ειναι υποκειμενικο και εξαρταται απο τα υποκειμενα αντιληψης του. Μπορει να μην υπαρχει δηλαδη ολιγον δολοφονια, αλλα να υπαρχει ισως δολοφονια - ισως οχι, εξαρταται πως το βλεπει κανεις...
Στο θεμα του να σιγοτραγουδαει καποιος στο σπιτι του ενα τραγουδι, ειτε αρεσει στον δημιουργο , ειτε οχι 1ο δεν υπαρχει καμια αποδειξη οτι αυτο ειναι το δικο του τραγουδι, ουτε υπαρχει τροπος καταγραφης του θεωρητικου παραπτωματος. 2ο η νομικη επιστημη δε μενει στα θεωρητικα μονο ακαδημαικα του νομικου συστηματος, αλλα και στην καθημερινοτητα και πεμπτουσια του νομου που στην συγκεκριμενη πρειπτωση απορρει απο την Λογικη. Αν καποιος γουσταρει να τραγουδαει στο σπιτι του ενα τραγουδι, αυτος ειναι ο φυσικος αποδεκτης του μουσικου εργου, ο φυσικος ακροατης και με κανενα τροπο δεν εκμεταλευεται ή προσβαλει οικονομικα τον δημιουργο.
Το να αναπαραγεις ενα ταμπ που ειναι πασιφανες απο τον κοινο Λογο οτι αναφερεται σαν σημειολογικη αναπαραστση σε ενα συγκεκριμενο κομματι --- Ε, αυτο εαν δεκτει κανεις την λογικη του copyright , τοτε ειναι κλοπη πνευματικης ιδιοκτησιας.
Το προβλημα ειναι το αιωνιο debate εαν υπαρχει copyright ή αν θα επρεπε να υπαρχει κοινοκτημοσυνη πνευματικης δημιουργιας οπως στις σοσιαλιστικες κομμουνες.