BassicallyGuitarist

Όχι, ο ζωγράφος είναι ο συνθέτης του έργου. Όχι, τα χρώματα είναι τα μουσικά όργανα. Επίσης είναι οι τεχνικές τους, η αλληλουχία των νοτών, η διάρκειά τους, κλπ. Εργαλείο είναι το μουσικό όργανο. Τό κάνεις ό,τι θέλεις. Ο μαέστρος ΔΕΝ κάνει την Ορχήστρα ό,τι θέλει, δεν τού ανήκουν οι ψυχές των οργανοπαικτών. Άν εγώ, εκεί που παίζω τη "Λίμνη Των Κύκνων" με όλη την Ορχήστρα ξαφνικά τό γυρίσω και παίξω το "Master Of Puppets" ποιός θα μέ σταματήσει; Ο μαέστρος;... Πώς; Με τη δύναμη του νού του;... Άρα ΑΛΛΑΖΕΙ το κομμάτι. Και πάλι: τό άλλαξαν Άρα τό διασκευάζουν. Δεν παίζουν πιά Μότσαρτ, αλλά κάτι άλλο, βασισμένο στη τέλεια σύνθεση του Μότσαρτ, και πειραγμένο από το θράσος του υπαλλήλου του Μότσαρτ, του μαέστρου.

Από το σχόλιό σου αυτό γίνεται πασίδηλο πως δεν έχεις παίξει ποτέ σε ομάδα αλλά ούτε και έχεις παρακολουθήσει αθλητική εκπομπή: το ότι ο προπονητής είναι και ψυχολόγος κι απαραίτητος για τη συνοχή, το ηθικό και τη ψυχολογία των αθλητών του είναι μια πραγματικότητα που μάλιστα συζητείται και στις εκπομπές από αθλητικογράφους και προπονητές. Τούς κρατά προσγειωμένους, πειθαρχημένους και συγκεντρωμένους όσο κερδίζουν, τούς παρακινεί όσο χάνουν, κλπ Μία άλλη πραγματικότητα είναι πως ένας αγώνας (αλλά και η προπόνηση/προετοιμασία γι' αυτόν) είναι για ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον όπου πρέπει να κερδίσεις κάποιον άλλο που κάνει το ίδιο με 'σενα. Αυτό καθορίζει το ρόλο του προπονητή. Σε μιά συναυλία η Ορχήστρα δεν έχει αντίπαλο! Παίζει και φεύγει. Τα συστήματα ΠΑΙΖΟΥΝ μπάλα: ο λόγος που δεν μπαίνει γκολ σε κάθε επίθεση είναι διότι οι παίκτες δεν είναι ρομπότ, να εκτελούν άψογα κάθε κίνηση, δική τους αλλά και του συμπαίκτη τους, διαχειριζόμενοι τέλεια την κάθε κίνηση του αντιπάλου και όντες άψογοι σωματικά να εκτελούν οποιαδήποτε κίνηση δίχως σωματική αδυναμία. Επίσης, η αντίπαλη ομάδα ανταποκρίνεται αναλόγως σε κάθε κίνηση του επιτιθέμενου. Έτσι, κι η παρτιτούρα ΠΑΙΖΕΙ μουσική, όπως πχ στο guitarpro: όλα τα όργανα ακούγονται ολόσωστα ταυτόχρονα, επειδή είναι ρομπότ και παίζουν άψογα στο σωστό tempo, πάντα πιστά στο μέτρο. Αυτό αρκεί για μία μπάντα ή ορχήστρα: υπάρχουν συγκεκριμένες νότες, σε συγκεκριμένους χρόνους, σε μέτρο, με tempo. Η παρτιτούρα τά λέει ΟΛΑ: ο καλός οργανοπαίκτης εκτελεί άψογα τις κινήσεις στο όργανο στο οποίο κατέχει τις τεχνικές, υπακούοντας άψογα στην παρτιτούρα. Ο μαέστρος δεν έγραψε ούτε νότα, δεν παίζει ούτε νότα, απλώς χορεύει δείχνοντας "πόσο παθιασμένα νοιώθει τη μουσική" και, άρα, αξίζει το θαυμασμό που "τή νοιώθει τόσο όμορφα"... Άν βάζαμε τις παρτιτούρες όλων των οργάνων οποιουδήποτε έργου στο guitarpro... ...πόσο διαφορετικά από την Ορχήστρα θα ακουστεί; (άν εξαιρέσουμε φυσικά τη διαφορά ήχου ψηφιακού/φυσικού μουσικού οργάνου) Άν ο μαέστρος είναι τόσο απαραίτητος για να συγχρονιστούν τα μέλη μιάς Ορχήστρας... ...πώς καταφέρνουν και συγχρονίζονται συγκροτήματα σε live χωρίς μαέστρο; Και μόνο που είναι πάνω από ένας μουσικός, από τους δύο μουσικούς και πάνω απαιτείται συγχρονισμός. Πώς τά καταφέρνουν χωρίς μαέστρο;...! Οι παίκτες είναι "υπάλληλοι" του προπονητή. Ξέρουν να παίζουν ποδόσφαιρο. Ο προπονητής είναι ο "Στρατηγός": ξέρει ΠΩΣ πρέπει να παιχτεί το ποδόσφαιρο, ΠΟΤΕ και απο ΠΟΙΟΥΣ κάθε στιγμή. Σε μια Συμφωνική Ορχήστρα, η παρτιτούρα εξηγεί ΛΕΠΤΟΜΕΡΩΣ και το "τί", και το "πώς" και το "πότε". Έτσι, ο μαέστρος δεν έχει αντικείμενο. Ή είναι όγδοο, ή δεν είναι. Ή είναι Σολ, ή δεν είναι. Ή είναι 125 bpm ή δεν είναι. Ή είναι 4/4 ή δεν είναι. Ή είναι staccato ή δεν είναι. Ή είναι pizziccato ή δεν είναι. "Απλά"; Τί άλλο να κάνουν δηλαδή; Λίγο είναι να παίζουν τις νότες; Η μουσική νότες είναι. Το συναίσθημα παράγεται από τη σχέση μεταξύ τους, τη τεχνική, τη διάρκεια, τον ήχο συγκεκριμένων οργάνων. Όλα, πράγματα που αναφέρονται στη παρτιτούρα. Τί άλλο να κάνουν δηλαδή; Να χορεύουν κιόλας; Ξέχασα, αυτό τό κάνει ο μαέστρος!...

Άς συμφωνήσουν λοιπόν σε ένα tempo (π.χ. allegro 126 bpm), άς τό βάλουν στο μετρονόμο στα αυτιά τους και το μέτρο τα εξηγεί όλα. Το όγδοο θα διαρκεί όσα δευτερόλεπτα θέλει το tempo και θα παίζει όση ώρα επιβάλλει το μέτρο.

Και το αντεπιχείρημά σου είναι... ποιό ακριβώς;... Ποιό είναι το επιχείρημα αυτό που καταρρίπτει πέραν πάσης αμφιβολίας τα δικά μου;...

Στην παρτιτούρα αναγράφεται το μέτρο. ΟΛΟΙ ξέρουν πώς θα παίξουν στα 4/4 π.χ. Το μόνο που τούς λείπει είναι το tempo. Ένας μετρονόμος στα ακουστικά αρκεί! Και παίζουν όλοι το ίδιο ταυτόχρονα. Θα βρούμε πώς και πότε θα κλείσουμε το κομμάτι περιμένοντας μπακάλικα τον κιθαρίστα;! Στο live ίσως. Στο κανονικό κομμάτι θα πρέπει να παίζουμε με κλειστά μάτια και αυτιά, πιστοί στο μέτρο και το tempo μας. Πότε θα κλείσει το κομμάτι; Όταν έρθει η ώρα για το τελευταίο όγδοο, που θα έρθει μετά το τέταρτο, κλπ... Αυτό τό καθορίζει το μέτρο, το tempo, η παρτιτούρα... Όχι ένας οργανοπαίκτης! Δεν παίζουμε βάσει των κεφιών ενός, αλλά υπακούοντας στη παρτιτούρα που γράψαμε... Δεν είχα ποτέ τέτοια πρόθεση, αγαπητέ... Μα ούτε και άνοιξα το νήμα για να φιλονικήσω. Απλώς οργίζομαι με τη δημοσιότητα που παίρνει ένα πρόσωπο που δεν κάνει τίποτε χρήσιμο (θαρρείς κι έγραψε αυτός το έργο!), ενώ παράλληλα αυτοί που πραγματικά μόχθησαν για να master το όργανό τους, να μάθουν την παρτιτούρα, να συγχρονιστούν, να συνεργαστούν, θα παραμείνουν παγκοσμίως άγνωστοι...

Αυτό που έγραψες είναι κατά τη γνώμη μου ανεδαφικό: Ο προπονητής εκπαιδεύει την ομάδα σε συστήματα, τακτικές, ασκήσεις, κλπ. Ο μαέστρος δεν κάνει τίποτε τέτοιο: οι μουσικοί ΗΔΗ έχουν εκπαιδευτεί στα όργανά τους (γι' αυτό και βρίσκονται στην Ορχήστρα). Θα μού πείς κι οι ποδοσφαιριστές ήδη ξέρουν ποδόσφαιρο. Κι όμως ΔΕΝ είναι το ιδιο: Η εκπαίδευση και η συνεχής τριβή των αθλητών σε ασκήσεις και συστήματα είναι αναγκαία για να δομηθεί muscle memory και να τούς βγαίνουν οι κινήσεις αυτόματα. Κάτι που δεν αφορά τους μουσικούς μιας ορχήστρας: είτε ξέρουν βιολί, είτε όχι. Είτε ξέρουν τη παρτιτούρα, είτε όχι. Επίσης, ο προπονητής είναι ΚΑΙ ψυχολόγος, μανατζάροντας τα συναισθήματα των αθλητών, διαχειριζόμενός τα, κάτι που δεν έχει λόγο να κάνει ο μαέστρος. Τί να τούς πεί; "Μήν έχετε άγχος και φανταστείτε τους θεατές με εσώρουχα για να γλιτώσετε το stage fright;" Τέλος, στη διάρκεια ενός αγώνα, είναι παρών προκειμένου να αλλάξει επί τόπου αθλητές, τακτικές και συστήματα, αλλά και να συνδράμει ψυχολογικά τους αθλητές... Τί να χρειαστεί να αλλάξει ο μαέστρος σε μιά παράσταση; Την παρτιτούρα; Τους οργανοπαίκτες;! Άσχετη και άτοπη λοιπόν η σύγκριση... Έξυπνο, αλλά αυτό που έγραψες δεν έχει νόημα: δεν ελέγχει τις κινήσεις τους, δεν χειρίζεται τα όργανά τους, δεν τού ανήκουν οι ψυχές τους!... Enough said!

Ποιά είναι η προσφορά του στην παράσταση; Όλοι γνωρίζουμε το όνομα του μαέστρου (λές κι είναι κάποιος σύγχρονος μουσικός θρύλος), και κανένα όνομα οργανοπαίκτη (λές και δεν συμμετέχουν στην παράσταση). Τί δουλειά κάνει ο μαέστρος και τόν θαυμάζουμε τόσο, αναγνωρίζουμε μόνο το δικό του όνομα και τόν καθιστούμε "θαυμαστό κεφάλαιο στη μουσική"; ("Την τάδε Ορχήστρα διευθύνει ο ΤΑΔΕ μαέστρος" ή "υπό τη διεύθυνση του ΤΑΔΕ", κλπ) Παίζει κάποιο όργανο; Στην παράσταση τουλάχιστον όχι. Δείχνει ποιές νότες θα παίξει κάθε όργανο; Όχι. Δείχνει για πόσο χρόνο θα παιχτεί κάθε νότα κάθε οργάνου; Πάλι όχι. Μήπως το σήκωμα του χεριού 5 πόντους πάνω απ' το κεφάλι σημαίνει "Σολ" και 10 πόντους πάνω σημαίνει "Λα"; Μήπως η κίνηση του χεριού αριστερά σημαίνει "Τέταρτα" ενώ δεξιά "Όγδοα"; Τί κάνει ο μαέστρος εκτός από το να... χορεύει με τη μουσική; Μήπως ο αναγνωρισμένος μαέστρος είναι αυτός που χορεύει καλύτερα κι εντονότερα πάνω στη μουσική που παίζουν άλλοι; Άν διηύθυνα εγώ την Ορχήστρα της Βιέννης τη Πρωτοχρονιά θα καταλάβαινε κανείς τη διαφορά; Αφού, ούτως ή άλλως, οι οργανοπαίκτες παίζουν τις νότες που λέει η παρτιτούρα, στους χρόνους που λέει η παρτιτούρα! Οι οργανοπαίκτες δεν είναι "υπάλληλοι κι υπάκουοι" στο μαέστρο, αλλά "υπάλληλοι κι υπάκουοι" στην παρτιτούρα... Άλλωστε, την περισσότερη ώρα δεν κοιτούν κάν το μαέστρο αλλά την παρτιτούρα! Άν λείψει ένα βιολί, αυτό θα λείψει από τον ήχο. Άν λείψει ο μαέστρος, σε ποιόν θα λείψει; Αφού δεν έχει καμμία συμμετοχή στη μουσική. Άν μια Ορχήστρα δεν έχει μαέστρο, ή άν βάλω το κοστούμι μου και πείσω πως είμαι μαέστρος κι αναλάβω μία Ορχήστρα... ...θα τό καταλάβει άραγε κανείς;...!

Εμείς. Στη διαδικτυακή παρέα που είμαι κι εγώ μέλος. Άρα το "εμείς" πιάνει κι εμένα. Και τό σημείωσες αναφερόμενος συγκεκριμένα σε 'μένα, οπότε, no wonder γιατί σκέφτηκα πως ήταν νύξη για 'μένα... Νομίζω πως παρεξήγησα δικαιολογημένα. Χαίρε, φίλτατε!

Σύμφωνοι, δεν έγινα defensive, ουδείς λόγος ανησυχίας Μέ αδικείς αγαπητέ. Δεν επικαλέστηκα ποτέ ξανά το "off topic" κι ούτε τό έγραψα τώρα για κάποιο λόγο ή έχοντας κάποια "πονηρή ατζέντα"... Κι εγώ θέλω μόνο συμπάθειες φίλτατε, σέ βεβαιώ... Ούτε μπορώ εύκολα να πάψω να σέ συμπαθώ...!

Πράγματι απορώ! Δεν βρίσκεστε σε μια "παρέα εμπιστοσύνης" αλλά στον μεγάλο ωκεανό του ίντερνετ, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Και απορώ επίσης γιατί πήγε η συζήτηση σ' εμένα κι εκτός θέματος! Μιλούσαμε για το ποιός είναι ο συνθέτης σε ένα κομμάτι και εσύ σχολίασες: ...στο άκυρο, out of the blue και μάλλον προκαλώντας με, ειρωνευόμενός με αργότερα, ενώ εγώ είχα μόλις σχολιάσει ανάλαφρα και παιχνιδιάρικα σε 'σένα και πιστεύοντας πως είχαμε μία μικρά συμπάθεια ήδη από το νήμα μου για τις roundwound χορδές... "Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω", που έλεγε κι ο Καψής!...

Πρέπει να γράφω σαν τον Μότσαρτ ή να λαχταρώ τα χρήματα για να θέλω να προστατεύσω τα πνευματικά μου δικαιώματα και να εκτιμώ τη μουσική μου αρκετά ώστε να τήν... "τσιγγουνεύομαι"; Ώστε να θέλω να τή δημοσιοποίησω με τους δικούς μου όρους και κάτω από το ονοματεπώνυμό μου κι όχι ώς "Bassically Guitarist", ανώνυμος μεταξύ ανωνύμων";... Στον αντίποδα, εγώ απορώ με εσάς που τόσο εύκολα ποστάρετε και μοιράζετε στο "διαδικτυακό άγνωστο" συνθέσεις σας...

Και κάποιος τρίτος πρίν 75. Δεν καταλαβαίνω τί συζητάμε... Να πώ την αμαρτία μου ούτε το προηγούμενο μήνυμά σου κατανόησα πλήρως... Τί σχέση έχει η προσωπική μου... "φειδωλή πολιτική μοιράσματος μουσικής" και ανησυχία πνευματικών δικαιωμάτων με την ηλικία και τα "γονίδια Μότσαρτ";

Τη δόξα γυρεύω! 20 χρονών ήμουν πρίν 15 χρόνια... Άχ!... Ού γαρ έρχεται μόνον...!

Είμαι λίγο... τσιγγούνης με το να μοιράζομαι τη μουσική μου... Έπειτα, θα ήθελα να τήν κατοχυρώσω πρώτα... Βρήκα εδώ την παρέα κι είπα να ρωτήσω κάτι που έχω απορία χρόνια! Εμείς πάντοτε απλώς γράφαμε τα πάντα και τα υπογράφαμε με τα ονόματά μας, οπότε, δεν ξέρω τί ισχύει...!

Φυσικά! Απλώς στην ερώτησή μου έψαχνα κάποια ενδεχόμενη... "φόρμουλα προσδιορισμού ποσοστού συμμετοχής στη σύνθεση", άν μπορούμε να τό πούμε έτσι. Geek like no other βλέπεις!...

Πηγή γνώσης τα ιντερνέτς!

Η παράδοση και οι πανάρχαιοι θρύλοι θέλουν το τραγούδι να είναι "τιρινίνι". Το γνωστό ανέκδοτο μιλάει για... "μήν ανησυχείς coach, μού μυρίζει τιρινίνη". Και η "αράχνη" τό επιβεβαιώνει! (τεράστιος που τό έβαλε και σε μπλούζα! ):

Ισχύει, αναφερόμουν σε κάθε μουσικό είδος.

Ό,τι και να είναι. Η απορία μου εδράζεται στο κατά πόσο προκύπτει συμμετοχή στη σύνθεση με βάση τί και πόσο έγραψε ο καθένας.

Αυτά προσδιορίζονται αντικειμενικά ή προκύπτουν ψιλο-αυθαίρετα μετά από συνεννόηση με τα υπόλοιπα μέλη; Αυτό σημαίνει πως τα ποσοστά τά δηλώνει η μπάντα στη συμβολαιογράφο όταν πάει να κατοχυρώσει πνευματικά δικαιώματα; Χαχαχα! Ισχύει!

Νομίζω πως τά είπες όλα, @Jazzjoker. Τό έθεσες πολύ ολοκληρωμένα. Σημειώνεται όμως κάθε όνομα στη σύνθεση της μουσικής, όσο λίγο κι άν έχει προσφέρει; Εννοείται! Κι εμείς γράφουμε κομμάτια σε τζαμάρισμα. Απλώς η υπόθεση του νήματος ήταν για πιό... "οργανωμένες" καταστάσεις. Απάντησες στην απορία μου στην αρχή της απάντησής μου. (Αμα λέω πως ήταν πλήρες και ολοκληρωμένο το σχόλιό σου...! ) Ατιμούλης!... Σύμφωνοι, και τό αναφέρω στο εναρκτήριο ποστ ώς προβληματισμό. Όμως στο τραγούδι που παρέθεσα, άν δεν υπήρχε το κυρίαρχο και καθοριστικό ριφφάκι "τιρινίνι", θα ήταν απλώς ένα καλό τραγούδι. Με τη μελωδία αυτή... έμεινε ιστορικό. Εκτός άν τό εξετάζεις θεωρητικά, κι η απάντησή σου απαντάει στο "τί είναι κομμάτι και τί τραγούδι", εννοώντας πως "τραγούδι είναι όποιο κομμάτι έχει στίχους".

Αυτό τό είχα πάντα απορία! Ίσως η μουσική παρέα εδώ μπορεί να βοηθήσει. Διαβάζουμε στην "ταυτότητα" ενός κομματιού: Τίτλος: "Έτσι" Στίχοι: "Αυτός" Μουσική: "Άλλος" Ποιό πρόσωπο είναι ο... "Άλλος"; (Εκτός από... "ευεργέτης μου μεγάλος"! ) Είναι αυτός που έγραψε τη μουσική των στίχων (τη μελωδία, το πώς θα τραγουδιέται το κείμενο των στίχων δηλαδή); ...κι οι οργανοπαίκτες της μπάντας γράφουν πάνω σ' αυτή τη μελωδία το δικό τους μέρος;... Ή μήπως είναι αυτός που έγραψε το κυρίαρχο ριφφάκι/μελωδία του κομματιού; (Για χάρη της υπόθεσής μας, υποθέτουμε πως άλλο άτομο έγραψε τη μία μελωδία κι άλλο την άλλη) Ένα τρανταχτό παράδειγμα: στο "Final Countdown" των Europe φερ' ειπείν, ποιός έγραψε τη μουσική; Αυτός που έγραψε το ιστορικό ριφφάκι "τιρινίνι";! (Music fact: το ριφφάκι τό έγραψε ο Joey Tempest, παίζοντας κάποτε με τα keyboards του Mic Michaeli - music facts overload right there! ) Ή μήπως αυτός που έγραψε το πώς θα τραγουδιέται το κείμενο των στίχων; ("We 're leavin' together, but still it's farewell...") Χωρίς τη μελωδία των στίχων δεν υπάρχει τραγούδι. Όμως, αυτό που έμεινε ιστορικό είναι το κυρίαρχο ριφφάκι. Αυτό είναι που στ' αλήθεια ξεχωρίζει το κομμάτι. Οπότε, ποιός απ' τους δύο σημειώνουμε πως έγραψε τη μουσική; ...Ή μήπως ο "Άλλος" είναι αυτός που γράφει έκ των προτέρων όλα τα όργανα για όλους;... (Στη μπάντα μου εγώ κι ο έτερος κιθαρίστας γράφαμε επίσης το μπάσσο και τα πλήκτρα!...)

Ισχύει. Όμως χθές υπήρξα είρων προς τον @Superfunk στην αντίδρασή μου για την αλλαγή χορδών στο 10ωρο... Σύμφωνοι, τό καταλαβαίνω. Όμως, κουόταρα σχεδόν αποκλειστικά @dimsonic και @Superfunk και, άν έχει ήδη φανεί η έκδηλη συμπάθειά μου στον πρώτο (ήδη από την κουβέντα μας στο νήμα μου για τις roundwound χορδές στο άταστο μπάσσο), ο δεύτερος θεωρώ σίγουρο να προσβάλλετο. Και... με το δίκιο του.

Ρε παιδιά και, κυρίως, @Superfunk, συγγνώμη που υπήρξα θρασύς και κάπου ίσως αγενής... Σάς παρακολουθώ κάποιο καιρό τώρα και αγαπώ τον αστείο και χαριτωμένο τρόπο που εκφράζεστε στα γραπτά σας (εσύ, @Superfunk με τα ηθελημένα αστεία τυπογραφικά κι εσύ, @dimsonic με τις εμβόλιμες πλακατζίδικες κουβέντες σου στα σχόλιά σου)... Σίγουρα λοιπόν δεν θέλω να ξεκινήσω στη παρέα ώς "θρασύμι" και αγενής... Είναι που μού φαίνεται τόσο εξωφρενικό αυτό με τις χορδές... Υποψιάζομαι πως ίσως έχετε δίκιο, αλλά "τσινάω" διότι θεωρώ ΤΟΣΕΣ πολλές τις παραμέτρους που μπορούν να διαφοροποιήσουν τον ήχο παραπάνω από τις 10ωρες χορδές... Όπως και να 'χει, συγγνώμη. Σάς σέβομαι και δεν άφησα καθόλου αυτό να φανεί.

Αφού λοιπόν η διαφορά ήχου από tele σε tele δεν είναι μεγαλύτερη από τη διαφορά του ήχου χορδής από μισάωρο σε μισάωρο, θα πρέπει να θεωρείται αμελητέα και, άρα, ανύπαρκτη. Επομένως, επιστρέφουμε σ' αυτό που είπα ότι όλες οι υπόλοιπες παράμετροι είναι ίδιοι. Και το καθοριστικό είναι η χορδή μετά την 10η ώρα που απαιτεί αλλαγή. Βρε συμφωνούμε. Τι "όχι;" μου ήταν ειρωνικό! ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως υπάρχουν διαφορές! Από τα υλικά, τη διάταξη, το πάχος, όλα. Απλώς τρελαίνομαι με την εμμονή για αλλαγή χορδών κάθε 10 ώρες! Άρα, οι χορδές είναι η ΜΟΝΗ διαφορά στον ήχο και ΟΛΕΣ οι υπόλοιπες παράμετροι είναι ΙΔΙΕΣ. Αυτό "πρέπει" να ισχύει για να δικαιολογεί τις επιβεβλημένες αλλαγές χορδών στο 10ωρο. Αυτό λέω. Άν οι υπόλοιπες παράμετροι ΔΕΝ είναι ίδιες (κάτι που πιστεύουμε εγώ κι εσύ), η επιβεβλημένη αλλαγή χορδών στη 10η ώρα είναι αστεία!