mitsar

Δεν θέλω για ιδεολογικούς λόγους ΠΟΤΕ να μπώ στο dungeon of despair. Πες του σε παρακαλώ ποιος είμαι και δώστου στοιχεία μου - αν θέλει θα με πάρει. Και THANKS a lot. Η φωτό μου ήρθε από τους Moot Point (τώρα ψήνεται και βινύλιο στα εξωτερικά).

Παρακαλώ αν τον γνωρίζετε, να με φέρετε σε επαφή μαζί του, τον αγαπούσα πολύ το 1990 και τον αγαπάω ακόμα (η εικόνα των χεριών του πάνω στα τύμπανα δεν σβύνει από το μυαλό μου).

Ρε funk τι μου θύμησες... αν σας πώ ότι το επόμενο του Joe Tex ήταν το δεύτερο ίσως 45άρι που αγόρασα??? (μέσα στα πρώτα ήταν τα Shaft (Isaac Hayes), For the Love of Money (O' Jays, what a bass intro !!!), It's too late (Carole King), Four Squared Room (War - absolute Art), Papa was a Rolling Stone (Temptations), (και δείρτε με ελεύθερα) Forever and Ever (Demis Roussos).

Αφού ζούν ακόμα οι άνθρωποι, διαχρονικά είναι τα τραγούδια τους !

Και κάτι για το γενικό ακροατήριο (και την κυρά Μαρίκα που καθαρίζει φρέσκα φασολάκια). Έντιμος, εγγλέζος, πολυτάλαντος, ΚαλλιΤέχνης, εξαιρετικές συνθέσεις, υποδειγματικό Live. Το άκουγα την περίοδο 1988-90 ανελλιπώς. Δεν είναι rock, δεν είναι punk, δεν είναι new wave, είναι κάτι σαν τους Steely Dan, "jazz-inflected pop music" (https://en.wikipedia.org/wiki/Joe_Jackson_(musician)) Στο διπλό αυτό βινύλιο παίζει με 4 μπάντες, από τους οποίες έχω ξεχωρίσει τον μπασίστα Graham Maby (προσέξτε το μετρημένο σόλο του στο "Fools in Love" παρακάτω). https://www.discogs.com/Joe-Jackson-Live-198086/master/48791 Δυστυχώς το full album υπήρχε στο YT αλλά καταγγέλθηκε. Θα βρείτε πολλά μεμονωμένα κομμάτια όμως. Παραθέτω το Fools in Love μόνο και μόνο για να θυμίσω τη γλύκα των scritch-scratch στο 12" βινύλιο.

Ρωτάω αυτό το configuration σε ποιο άρθρο/βιβλίο το διάβασες.

Θα με συγχωρέσεις, αλλά δεν κατάλαβα την ερώτηση... Κάποτε (τον περασμένο αιώνα) είχα διαβάσει και για εξαιρετικές ηλ. κιθάρες και μπάσα από πλαστικά υλικά χωρίς καθόλου ξύλο (αν ήταν αυτή η ερώτηση, βαριά ή ελαφριά ξύλα).

Να μην μασουλάς τα drum sticks, δεν είναι κριτσίνια :-)

Οι περισσότεροι μόνοι μας παλεύουμε με τον Moby Dick και με τον εαυτό μας.... Τα παιδιά μας να είναι καλά και να περάσουν καλύτερα από μας. Για τα κιθαριστικά ας μιλήσουν οι Δάσκαλοι του noiz.

Μπορείς να μας πεις ποια είναι η θεωρητική σου αναφορά για το mid/side? Παρακάτω μιλάς και για figure-8 και θα ήθελα λεπτομέρειες για το τί ακριβώς επιθυμείς να κάνεις, Υπάρχουν πολλές τεχνικές να διαλέξεις (βλ. https://en.wikipedia.org/wiki/Stereophonic_sound) Επίσης διάβασε και την περσινή συζήτηση

Μια χαρά είναι! Λάθη δεν βλέπω, στο blues τα υποτιθέμενα "λάθη" χαρίζουν feeling, tension, frustration & anxiety. Έχω την ταπεινή αίσθηση ότι ένας δάσκαλος ηλ. κιθάρας θα έβρισκε να σου δώσει συμβουλές για το πώς κρατάς την πένα και την δακτυλοθεσία σου. (IANAGT) Από την πλευρά της αρμονίας, έχοντας θητεύσει 3+ χρόνια με τον Άγγελο τον Σκορδίλη, δεν μπορώ να διανοηθώ κομμάτι bluez χωρίς ματζορομίνορα, sus4 και diminished συγχορδίες. Συνεπώς η άποψή μου είναι δηλητηριασμένη με προτίμηση προς μεγαλύτερη ποικιλία είδους συγχορδιών, μεγαλύτερη δυναμική περιοχή (pianissimo - piano - forte) και εντονότερες εναλλαγές στο ηχόχρωμα (το ίνδαλμά μου είναι ο Michael Landau). To phrasing σου μου αρέσει πολύ, είναι κοφτό και σύντομο - τα μεγάλα phrases απαιτούν πολλή μελέτη για το "περπάτημα" πάνω από τις αλλαγές των ακκόρντων, και εκεί είναι που τα λάθη και φαίνονται και ακούγονται. Έχεις επίγνωση των ορίων σου και παίζεις άνετα μέσα σε αυτά. Αυτό είναι δείγμα σοφίας και μου δίνει να καταλάβω ότι έχεις αντίληψη της έννοιας της εποικοδόμησης: κατάκτηση και κατοχύρωση λιθαράκι-λιθαράκι και μετέπειτα σταδιακή επέκταση των χωρικών υδάτων. Η άποψή μου είναι ότι παρόλη την πανδημία πρέπει να βρεις έναν συνομιλητή, έναν μπασίστα, ή έναν δεύτερο κιθαρίστα. Ο γιαπωνέζος είναι καλός, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη χωρίς διάλογο δεν υπάρχει ανάπτυξη (growth). Με έναν συνομιλητή και θα ανθήσεις και θα πλουτίσεις.

Εφόσον έχω την Άδεια του Admin, να δώσω μερικές ακόμα λεπτομέρειες. Προϊστορία: 0. Τα κλειδιά είναι αυτά: https://images.reverb.com/image/upload/s--HJfWbNtC--/a_exif,c_limit,e_unsharp_mask:80,f_auto,fl_progressive,g_south,h_620,q_90,w_620/v1471648053/ieddmvdeqbs8o6p4en9s.jpg . Περί του συστήματις Velve-Tune της Ibanez: https://ibanez.fandom.com/wiki/VelveTune. Μεγάλο thread με όλα τα προβλήματα εδώ: https://www.talkbass.com/threads/ibanez-musician-bass-club.1218259/ 1. Και τα τέσσερα κλειδιά μου έχουν τζόγο, και πλευρικό (κατά το σφίξιμο-ξεσφίξιμο) και "μέσα-έξω". Το πλευρικό προκαλείται από φθορά στο μπρούτζινο (συνήθως) γρανάζι, ενώ το μέσα-έξω οφείλεται σε χαλάρωση της βίδας που συγκρατεί το peg. Ο ατέρμονας είναι ατσάλι και δεν παθαίνει εύκολα. 2. Τα συγκεκριμένα κλειδιά δεν υπάρχουν στην αγορά πλέον και πουλιούνται ένα-ένα στο ebay σε απίστευτες τιμές. 3. Τα επίσημα διάδοχα κλειδιά, ή τα αντίστοιχα της Schaller και άλλων εταιριών έχουν μόνο μία βίδα στήριξης στο headstock, πράγμα που είναι frowned upon. 4. Μοναδικός δρόμος η συντήρηση/επισκευή και μοναδικό εμπόδιο το άνοιγμα του κλειδιού. 5. Τα κλειδιά είναι κλειστού τύπου και ανοίγουν μόνο από το αλουμινένιο καπάκι που φέρει το λογότυπο της εταιρίας. Το πρόβλημα είναι πώς να βγεί το καπάκι αυτό που μοιάζει πρεσαριστό. 6. Ψάχνοντας εκτεταμένα στο ιντερνέτου (μεγάλε Ζουγανέλη, εκτός από κολοσσός κιθαρίστας έχεις αλλάξει ανεπιστρεπτί και την Ελληνική γλώσσα!) για φωτογραφίες και ανοιγμένα κλειδιά, υπάρχουν μόνο δύο μέθοδοι: α) τρύπημα του καπακιού και βίαιο βγάλσιμο (λόγω σεβασμού στο κοινό αίσθημα και πολιτικής κατά του αίματος και της βίας δεν θα ποστάρω φωτο) και β) super glue (https://farm5.staticflickr.com/4609/26189525278_9a969ef19b.jpg). Συνοπτικά, κολλάμε το μεταλλικό στρογγυλό πράμα επάνω στο αλουμίνιο, περιμένουμε να στεγνώσει, και τραβάμε προς τα έξω. Για άλλους δούλεψε, για άλλους όχι. 7. Η δεύτερη μέθοδος μου έδωσε την ιδέα: Η super glue είναι γνωστή και αποδεδειγμένη μηχανολογική, τραυματοκομική και οδοντιατρική μέθοδος, αλλά μετά καθαρίζεται δύσκολα και θα γρατζουνήσει το αλουμίνιο και τo λογότυπο της Weyland-Yutani (δέκα χρόνια κάθειρξη). 8. Η αμέσως ισχυρότερη reversible & non-destructive μέθοδος συγκόλλησης είναι η αυτοκόλλητη ταινία διπλής όψεως. Οι προτιμώμενες φίρμες (και σε κόλλες γενικότερα) είναι της 3Μ, Bison, Pattex και Tesa. Δεν μιλάω για τις λεπτές που μοιάζουν με σελοτέϊπ που έχει κόλλα και από τις δύο πλευρές (οι πολύ καλές μάρκες ίσως δουλέψουν και αυτές) αλλά το λεγόμενο mounting tape με το οποίο κολλάς π.χ. κρεμαστάρια στο πλακάκια ή την πόρτα. Είχα ένα καινούριο καρούλι Tesa® Powerbond® Double-Sided Mounting Tape 1.5m x 19mm, model 55732-0004 (κόστος €5.50, https://www.skroutz.gr/s/18911759/Tesa-Ταινία-Διπλής-Όψης-Powerbond-55732-00004-19mm-x-1-5m.html) και είπα να δοκιμάσω την τύχη μου. Materials & Methods: 1. Απαιτούμενα υλικά: - βρώμικος πάγκος εργασίας - χαρτί υγείας (1 roll) - 1x Tesa® Powerbond® - κατσαβίδι Philips - λαδωτήρι με βελόνα σύριγγας και 40-60 SAE λάδι (ιδιοκατασκευή) - γράσο ABRO Heavy Duty #2 Lithium Grease (Part No LG-857) (€5, https://toolshouse.gr/εργαλεια/abro-00645-2-heavy-duty-lithium-grease-γράσσο-λιθίου-υψηλής-απόδοση/) - πλαστική σπάτουλα μοντελισμού με μυτερή άκρη (η πρώτη της φωτό https://www.skroutz.gr/s/26535115/Metron-Σπάτουλες-Πλαστικές-Σετ-5τμχ.html) - χαρτοκόπτης (με λάμα ξυράφι) - καθαριστικό λιπών ή ασετόν - μεταλλικός (ή πλαστικός) κύλινδρος διαμέτρου λίγο μικρότερης από το καπάκι (στην περίπτωσή μου 16mm) με εντελώς λεία επιφάνεια. Αν έχετε εργαλεία, η flat επιφάνεια ενός τρυπανιού είναι εξαιρετική. Την καθαρίζετε καλά από λίπη. 2. Προεργασία: Ενδελεχές καθάρισμα του καπακιού από λίπη και λιπαντικά, πρώτα με καθαριστικό γενικής χρήσης π.χ. αζαξ για τζάμια και μετά με κάτι ισχυρότερο. Τα δικά μου κλειδιά δεν έχουν βαφή ή πλαστική επιφάνεια, οπότε το ασετόν είναι δραστικό και αποτελεσματικό. Αν τα κλειδιά σας έχουν εκτυπωμένη φίρμα, ΜΑΚΡΥΑ από ασετόν, χρησιμοποιείστε κάτι απαλότερο και σαπωνοειδές (σκέτο οινόπνευμα δεν κάνει) 3. Αφού πλύνετε τα χέρια σας (για να μην έχουν λίπη) κόβετε με την φαλτσέτα ένα τετράγωνο κομμάτι (19mm x 19mm) από την ταινία διπλής όψης και την εφαρμόζετε πάνω στο καπάκι του κλειδιού (οι γωνίες που περισσεύουν δεν ενοχλούν). Με το νύχι πιέζετε το κερόχαρτο της άλλης πλευράς ώστε να κολλήσει καλά. 4. Βγάζετε το τετράγωνο κερόχαρτο και εφαρμόζετε τον κύλινδρο στην δεύτερη αυτοκόλλητη όψη. 5. Κρατάτε γερά το κλειδί στο ένα χέρι και τον κύλινδο στο άλλο, και με μία αποφαστική αξονική κίνηση (όπως σπάμε απότομα μια κλωστή, όχι πλευρική κίνηση) ξεκολλάτε το καπάκι. Αυτό ήταν! Στα 3 κλειδιά βγήκε με την πρώτη, στο ένα χρειάστηκε να επιμείνω με δεύτερο τετραγωνάκι αυτοκόλλητου πάνω από το πρώτο. Λίπανση: 1. Αυτονόητη διαδικασία. Ξεβιδώνετε την σταυρόβιδα και αποσυναρμολογείτε τα πάντα 2. Καθαρίζετε τα πάντα από τα στεγνά γράσα με την μέθοδο της επιλογής σας 3. Καθαρίζετε καλά το γρανάζι 4. Λαδώνετε απλόχερα τον ατέρμονα, περιστρέφετε το κλειδί πολλές φορές, σκουπίζετε το λάδι που περισσεύει 5. Καθαρίζετε την την φωλιά από λάδια για να πιάσει το γράσο 6. Γρασάρετε το peg και την φωλιά του και με περιστροφική κίνηση το τοποθετείτε στη θέση του 7. Γεμίζετε τη φωλιά κατά το 1/3 με γράσο και τοποθετείτε το γρανάζι στη θέση του 8. Περιστρέφετε το κλειδί για να κάτσει το γρανάζι στη σωστή θέση του 9. Βιδώνετε σφιχτά την σταυρόβιδα 10. Συμπληρώνετε με γράσο πάνω από το γρανάζι και πάνω από τη βίδα ώστε να μην μείνει σχεδόν καθόλου κενός χώρος όταν ξανατοποθετήσετε το καπάκι Κλείσιμο: Τοποθετείτε μαλακά το καπάκι, ευθυγραμμίζετε το λογότυπο με το κλειδί, και πιέζετε πιο δυνατά σε όλη την επιφάνεια του καπακιού. Το καπάκι είναι machined με πολύ μικρές ανοχές, οπότε θα "σφηνώσει" στη θέση του χωρίς προσπάθεια. Αν ανησυχείτε ότι μπορεί να βγεί, μπορείτε να το χτυπήσετε ελαφρά και μία μόνο φορά με σφυράκι μέσω ενός ξύλινου ή πλαστικού κύλινδρου που έχει ΑΚΡΙΒΩΣ την διάσταση του καπακιού (για να μην το λυγίσετε). Επίλογος: Χρεώνετε στον πελάτη €30+ΦΠΑ για κάθε κλειδί. Ελπίζω να ήμουν διαφωτιστικός, πάρτε και μια φωτογραφία.

(Επειδή κατηγορήθηκα σήμερα ότι παραβιάζω όλους τους όρους συμμετοχής στο noiz, γράφω απλά μια περιληψη, για όποιον και αν ενδιαφερθεί. Αν και αυτό το post παραβιάζει τους όρους, ας σβυστεί). Περίληψη: Εφηύρα νέα μέθοδο ανοίγματος κλειδιών μπάσου κλειστού τύπου με σκοπό την επισκευή/σερβις/καθαρισμό/λίπανση. Η μέθοδος δεν υπάρχει στην βιβλιογραφία. Η υλοποίηση έγινε σε κλειδιά Ibanez Velve-Tune BII (18 γυρίσματα/στροφή) και εφαρμόζεται και στα μικρότερα κλειδιά κιθάρας Velve-Tune που είναι μκρογραφία των ΒΙΙ. Η τεχνική είμαι αισιόδοξος ότι εφαρμόζεται και σε άλλες μάρκες κλειδιών μπάσου/κιθάρας κλειστού τύπου. Όποιος τεχνικός/μαστροχαλαστής ενδιαφέρεται, θα του τα πώ κατ' ιδίαν σε προσωπικά μηνύματα, διότι απεχθάνομαι τη δόξα.

Μαζί μιλάμε και χώρια καταλαβαινόμαστε, κλασικός εξώστης muppet show. H συζήτηση είναι ότι διάφορι λένε ότι παίζει και "χωρίς τροφοδοσία" και "χωρίς μπαταρία" (όπως δηλαδή το δυναμικό μικρόφωνο που παράγει σήμα), και εξηγώ γιατί από ηλεκτρονικής πλευράς πράγματι δουλεύει χωρίς να υπάρχει φανερή "τροφοδοσία". Εξ ορισμού το πυκνωτικό με μηδέν τάση ΔΕΝ δουλεύει, δηλ. δεν παράγει σήμα. Σαφώς και με την σκέτη κάρτα ήχου ένα πυκνωτικό δουλεύει, γιατί στην πραγματικότητα δέχεται 5V (δες το κύκλωμα). Το τί σήμα βγάζει είναι μια άλλη συζήτηση που εξαρτάται από πολλά πράγματα, αλλά κατά βάση είτε δώσεις 1.5 Volt, είτε 15 είτε 150, το ίδιο περίπου σήμα θα βγεί, εκτός αν το μικρόφωνο διαθέτει ενσωματωμένη προενίσχυση, που είναι σήμερα ο κανόνας (ακόμα και η κάψα αναφοράς WM61A της Panasonic διαθέτει ενσωματωμένο FET). Αν η προενίσχυση είναι σχεδιασμένη για 48V, σαφώς και δεν θα δουλέψει το ίδιο με τα 5V της κάρτας.

Πάρε ένα πολύμετρο και μέτρα την "είσοδο" του απλού υπολογιστή, και πες μου πόσα Volt βλέπεις.

RIP Chick Corea (η φωτό είναι δική μου από το Θέατρο Δάσους σε άγνωστη ημερομηνία 90-93) Best Improvised Jazz Solo - "All Blues," Chick Corea, soloist -- WINNER Best Jazz Instrumental Album - Trilogy 2, Chick Corea, Christian McBride & Brian Blade -- WINNER Και ένας δικός μας!!! Best Classical Instrumental Solo: Theofanidis: Concerto for Viola and Chamber Orchestra, Richard O'Neill; David Alan Miller, conductor (Albany Symphony) -- WINNER Επίσης δώστε βάση στον Jacob Collier (παιδί-θαύμα από Βρετανία, τον παρακολουθώ γιατί είναι εξαίρετος και χαρισματικός Δάσκαλος) Best Arrangement, Instruments and Vocals: He Won't Hold You, Jacob Collier, arranger (Jacob Collier Featuring Rapsody) -- WINNER

Νομίζω ότι είναι η χρονιά των ηχοληπτών. Νικόδημε άνοιξε ένα IEK και δίνε πτυχία: https://www.protothema.gr/greece/article/1104827/i-ellada-ena-diethnes-stoudio-35-tainies-gurizodai-mesa-sto-2021/

Σου εξήγησα γιατί παίζει με το 3.5 mm jack. Αν δεν το βάλω στον παλμογράφο δεν μπορώ να απαντήσω περί λαμογιάς... Ηλεκτρονικός είμαι περισσότερο από μουσικός.

Το μικρόφωνο από τα hands-free στο κινητό ή το headset του Η/Υ δεν χρειάζονται 48 V. Το βύσμα του κινητού ή του Η/Υ δίνει τα συνήθως 1.5 ή 5V που χρειάζονται, και αυτά φτάνουν και περισσεύουν για καθημερινή χρήση. Το επαγγελματικό standard των 48V προβλέφθηκε για να υπάρχει ικανό headroom πάνω από τα 0dB (μην ξεχνάτε την λογαριθμική κλίμακα!), χωρίς το οποίο δεν γίνεται επαγγελματική ηχογράφηση χωρίς clipping στα peaks. Συνεπώς το ότι το πυκνωτικό δουλεύει και χωρίς να υπάρχει μπαταρία ή phantom τάση είναι μέγα ψεύδος.

Αυτό, και μόνο αυτό, μου έδωσε να καταλάβω ποιο κενό πας να καλύψεις, και με έπεισε. Καλή τύχη!

Thomann = εγγυημένος κολοσσός. Κάθε τυχόν προβληματικό προϊόν που θα αποπειραθεί να πουλήσει του κάνει τόση ζημιά, που δεν το ρισκάρει. Έχει πάρει το "ρίσκο" που λέγαμε, πριν από μας, για μάς.

Μήπως μπορείτε να διευκρινίσετε σε τί είδους απορίες σκοπεύετε να απαντήσετε; Είναι πολύ γενικό αυτό που προτείνετε, για παράδειγμα όλο το noiz κάθε μέρα λύνει απορίες.

https://www.amazon.com/Floureon-BM-800-Condenser-Microphone-Recording/dp/B01N322NAB Product description: "The Floureon BM-800 condenser microphone only works with device that could provide enough power with 48V phantom power adapter. If the power is not enough while being used with amplifier or mixer, the sound volume might be recorded very low. If better sound prefered, the sound card will be needed. "

Αυτή είναι η λέξη-κλειδί. Η κινεζιά εγγυώμαι ότι θα σε μαχαιρώσει πισώπλατα την πιο ακατάλληλη στιγμή. Το ρισκάρεις; Όπως λέει και ο θείος Mitsar, "το φτηνό είναι ακριβό και το ακριβό είναι φτηνό".

Το πρώτο μου OST σε αυτή τη σειρά πρωϊνών ανοιξιάτικων ξυπνημάτων, ιδιαίτερα κατάλληλο για την Σαρακοστή: Νηστεία με μόνο πλήκτρα, χωρίς decorum, (ανα)πλαισιώσεις, φανφάρες και μεταξωτές κορδέλλες. Εγγυημένο ότι Θα εμπνεύσει όλους τους συνθέτες, ενορχηστρωτές και πληκτράδες. Προυστική σχολή ζωγραφικής και αφήγησης εν τω σωτηρίω έτει 2007: "La Naissance des Pieuvres" (aka "Water Lilies") https://www.imdb.com/title/tt0869977/?ref_=nm_flmg_com_7 Συν-θέτης, άνθρωπος-ορχήστρα, ξεν-αγός, χειρ-ούργος και animateur που σας κρατά από το τρυφερό χεράκι σας κοιτώντας σας με καθησυχαστικό χαμόγελο, ένας ταπεινός DJ που θα τον φτύνατε στο και στο ραδιόφωνο και στο club, ονόματι Para One (κατά κόσμον Jean-Baptiste de Laubier). Έχει διαβάσει το μάθημά του, και δεν μας κρύβει τις επιρροές του. Γιατί να τις κρύψωμεν άλλωστε; Η Γαλλική παράδοση στα soundtrack έχει δώσει αθόρυβα αριστουργήματα που ανέβηκαν στο ζενίθ της εκτίμησης των ευρωπαίων κινηματογραφόφιλων. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την Diva του Vladimir Cosma, την Bilitis Του Francis Lai; Ναι, το Water Lilies είναι μια αποκλειστικά ευρωπαϊκή υπόθεση. Αν είχε βγεί στις τρέχουσες μέρες του #metoo θα απαγορευτεί πάραυτα στην αμερική αμερική που είσαι χώρα μαγική. Ευαισθησία, ειλικρίνεια, ταπεινότητα, σεμνότητα, υπο-γράμμιση, understatement. Μαζί με τον JS Bach βγάζουμε το καπέλλο μας στον Para One. Τρεις κλάσεις πάνω από τους ζούπερσταρ τύπου Jean Michel. Ο πρώτος που θα αναφωνήσει "Soft Machine!" στο 38:30 κερδίζει φρεσκοαλεσμένο εσπρέσο στο στούντιο (send PM). Θα πεθάνω ησυχος αν μπορέσω ποτέ στην καριέρα μου να κάνω τέτοιας κλάσης reference. Τα κρίνα στο νερό πρέπει να μην είναι διάφανα, γιατί πρέπει να τα βλέπει κάποιος (δική μου παράφραση του νομπελίστα στιχουργού Κώστα Τριπολίτη. Εκλιπαρώ της συγνώμης του).