telekris

Οι Hamer είναι εξαιρετικές κιθάρες. Τώρα, όσον αφορά τις Mira, εμένα μου φάνηκε σαν μια εξαιρετικά ισορροπημένη SG, λίγο πιο modern, πολύ πιο versatile και αν τις έφερναν εδώ σε emerald green, άντε και σε wharf blue, θα είχα πάρει ήδη. Η Mira του Silot με τον Barden απλά ήταν υπέροχη και το βάρος/ζύγισμα μετά την Black Beauty είναι δώρο εξ ουρανού καθ' ό,τι υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να αποφύγω το αυχενικό σύνδρομο με μια τέτοια κιθάρα. Παρ'όλα αυτά, επειδή η Les Paul είναι έρωτας μεγάλος, πάρε μια Black Beauty ή την άσπρη studio (έβενος γαρ) από ένα μαγαζί (γιατί οι gibson θέλουν δοκιμή πριν καταλήξεις) και από Thomann ρώτα αν στέλνουν έξτρα σπόνδυλους (για την αναμενόμενη μετατόπιση).

Είχα ένα σετ για τέλε αλλά δεν τους έβαλα ποτέ επειδή: Κάποιος σοφός είπε, χωρίς θόρυβο δεν έχεις ήχο. Άλλωσε, όταν παίζεις δε σφυρίζει η κιθάρα. Άκουσα και Barden's. Τώρα πρέπει να ξαναπάρω tele για να τους βάλω.

Barden ΤΕΛΟΣ

Gibson Les Paul Custom "Black Beauty" Gibson ES-335 DOT Custom Shop Gibson SG Standard (η πιο resonant και ελαφριά SG Standard από καταβολής ;D ) Epiphone DOT 335 Mesa Boogie Rect-O-Verb σε 2x12 Rectifier cab CTC Ziggy CTC Starlight Toadworks Lil' Leo MXR Phase 90 Maxon Flanger Toadworks Redux και το καλύτερο, μετά από 8 χρόνια αυτοθυσίας και ανιδιοτελούς υπηρεσίας: Peavy Rage 150!

Η κοπέλα μου έπαιζε για ένα διάστημα με μια Electromatic Pro Jet και ήταν τρομερό value for money. Ευκολόπαιχτη, σήκωνε άνετα τις 11-50 χορδές, καλό φινίρισμα, απλά λίγο θολοί μαγνήτες. Πιστεύω με TV Jones θα έπαιζε πολύ ωραία. Μετά της χάρισα την SG μου γιατί της άρεσε πιο πολύ οπότε δεν προλάβε να αλλάξει μαγνήτες!

Θεωρώ ότι τα συναισθήματα σε μια συναυλία δεν μπορεί να είναι ψεύτικα. Σίγουρα παίζει ρόλο η ψυχολογία της μάζας, απλά σε μένα έχει αντίστροφη επίδραση. Όταν είχα πάει σε μια συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννιδη στην 1η Λυκείου (για τον έρωτα) αρνητικά προκατειλημμένος και είδα τις πιτσιρίκες να ξεμαλλιάζονται απλά τον αντιπάθησα ακόμα πιο πολύ! Από την άλλη, παίζει ρόλο και το πόσα shows έχεις δει. Οταν πήγα στην πρώτη "μεγάλη" συναυλία μου στο ΑΝ, στους Propagandhi, απλά είχα τρελαθεί. Μερικά χρόνια και πολλά live στο ΑΝ αργότερα, έπρεπε να είμαι με την κοπέλα μου και τους φίλους που έχω κρατήσει από τα εφηβικά μου χρόνια και να δω τους No Use For A Name ή τους Mad Caddies για να νιώσω το ίδιο. Αν είχα πάει μόνος στους Pelican δεν ξέρω πώς θα πέρναγα, με την κοπέλα μου όμως είχαμε μείνει και οι δύο με το σαγόνι στο πάτωμα. Όταν είδα τους Bad Religion και τους Hot Water Music στο Βέλγιο όμως, απλά ήξερα ότι ζούσα μια θρησκευτική εμπειρία και το γεγονός ότι ήμουν με την κοπέλα μου και τους φίλους μου με τους οποίους ανακαλύψαμε μαζί αυτή τη μουσική ...κάποτε, απλά το έκανε υπέροχο! Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι αυτό που ζεις όταν βλέπεις μεγάλους καλλιτέχνες στο κατάλληλο setting τα συναισθήματα δεν μπορούν να συγκριθούν με την αίσθηση του δίσκου, κι αυτό το είδα με τη σύγκριση των Bad Religion, Hot Water Music, Face to Face με τους Alkaline Trio. Καλοί οι Alkaline Trio, πολύ δυνατοί στους δίσκους, αλλά οι άλλοι με τρέλαναν πραγματικά... Και νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να τα μοιράζομαι αυτά με την κοριτσάρα μου!

tom keeley και steve pedulla από τους Thursday. Τα live βίντεο της φάσης είναι χάλια οπότε ψάξτε και ακούστε, οι κιθάρες τους είναι απίστευτες! Τους είδα πέρυσι στο Βέλγιο καιήταν ανατριχιαστικοί.

Ο Γιάννος παίζει ακόμα με την tele? Πολύ ωράιο το album παιδιά, αν κι εγώ είμαι φανατικός πιστός της εποχής maybe όταν είχαμε συνυπάρξει και επί σκηνής! Προς όλους στο forum και μη: Κατεβείτε και σε κανά live ρε παιδιά, έχουμε εξαιρετικές ελληνικές μπάντες που δε γίνεται να παίζουν σε 30 άτομα. Και οι fingers crossed και άλλες μπάντες έχουν περάσει τη φάση του να παίζουν στο ΑΝ με 70 άτομα και είναι πραγματικά κρίμα. Support your scene!

αυτά ευθύνονταν για τα περιστατικά που έπρεπε να δω στο βίντεο για να τα θυμηθώ! κατά τα άλλα κάνω κεφάλι παίζοντας οπότε πάλι μ****κίες κάνω και περνάω τέλεια!

Βασικά είναι τι screaming σε ενδιαφέρει. Ο Oliveri ας πούμε (ο οποίος πάντα μου άρεσε περισσότερο στους Dwarves) έχει το κλασικό high pitched scream από το λαιμό, που παρατεταμένα το λέμε και νυχτερίδα (βλέπε Leftover Crack, Underoath) και είναι το αγαπημένο μου (και το μόνο που χρησιμοποιώ). Στην αρχή έχεις σκοτοδίνες αλλά συνηθίζεις.Υπάρχει το metal growl το οποίο μάλλον είναι θέμα attitude. Επίσης υπάρχει η punk κραυγή η οποία θέλει μόνο χροιά και διάθεση να καταστρέψεις τις φωνητικές σου χορδές. Τέλος, πολύ διάσημο μεταξύ των metalcore συγκροτημάτων είναι το inward brutal φωνητικό το οποίο κάνεις εισπνέοντας την ώρα που τραγουδάς και το θεωρώ μια αηδία και μισή αλλά γούστα είναι αυτά.

Κάνω ετεροχρονισμένα μια παρέμβαση ως emας που δε δέχεται τον αυτοπροσδιορισμό κάποιων ως emo. Το emo είναι μουσικό είδος και διαχωρίζεται σε τρία ρεύματα-χρονικές περιόδους και μια άλλη έκφραση για να το περιγράψεις είναι το post hardcore. Ουσιαστικά πρόκειται για τη μουσική που ξεκίνησαν οι hardcore μπάντες της Washington D.C. όταν σταμάτησαν να παίζουν hardcore και πήγαν σε νέες φόρμες διατηρώντας τη δυναμική του αμερικάνικου punk. Όταν μέλη των Minor Threat, Rites of Spring, Gray Matter σταμάτησαν να παίζουν hardcore σχημάτισαν μπάντες όπως Fugazi, Moss Icon κτλ οι οποίες θεωρούνται το first wave emo/post hardcore. Η μόνη ιδεολογία που συνδέθηκε με τη μουσική αυτή και αυτό στα πρώτα στάδιά της ήταν το straight edge κι αυτό λόγω του Ian McCay των Minor Threat και Fugazi. Στις βόρειες πολιτείες οι μισές punk μπάντες ακολούθησαν το ρεύμα ενώ οι άλλες μισές έγιναν πιο hardcore (Shelter, Youth of Today κτλ). Αυτή η διαδικασία, δηλαδή παιδιά του punk rock που θέλουν να παίξουν λίγο πιο ατμοσφαιρικά συνεχίστηκε και στο δεύτερο ρεύμα του emo στα 90s. Μπάντες όπως οι Mineral, Texas is the Reason, Promise προήλθαν από το Punk rock ρεύμα, ενώ όσες ήθελαν να διατηρήσουν τη hardcore δυναμική τους χρησιμοποίησαν screams με λογική απόγνωσης όμως και δημιούργησαν τη χαρακτηριστική αντίθεση του κλινικά καθαρά/μεταλόγκαζο και μελωδίες/screams του screamo. Πολλές μπάντες επηρεάστηκαν και από το indie rock της Αγγλίας και 80s μπάντες όπως οι Smiths, με χαρακτηριστικές τους The Promise Ring, Christie Front Drive. Παράλληλα άρχισε να αναπτύσσεται μία ανεξάρτητη σκηνή στη Florida με τους Hot Water Music, Further Seems Forever, As Friends Rust. Το look εξελίχθηκε γενικά αλλά πάντα είχε το ένα πόδι στην εκάστοτε κουλτούρα των skateάδων και το άλλο στο nerd rock. Γενικά το emo πάντα ήταν ένα crossover είδος μουσικής με μόνες σταθερές την κλάψα και την tongue in cheek ειρωνεία (βλ. The Juliana Theory, Socratic και την pop φάση της σκηνής). Το δεύτερο ρεύμα του emo κορυφώθηκε στα mid90s με μπάντες όπως οι Sunny Day Real Estate (θεωρούνται οι Queen της σκηνής), Sense Field, Samiam και φυσικά τους underground ήρωες Jawbreaker! Κάπου στην αυγή της χιλιετίας άρχισαν να βγαίνουν underground μπάντες με μεγαλύτερη επιρροή από το metal, το shoegaze και το pop rock φτιάχνοντας είτε screamo μπάντες όπως οι Funeral for a Friend, Saosin, Underoath κτλ είτε πιο pop μπάντες όπως οι Juliana Theory, Saves the Day, Amber Pacific, Fallout Boy κτλ που λίγη σχέση είχαν με το αρχικό emo. Συνήθως οι δεύτεροι δίσκοι αυτών των συγκροτημάτων ουδεμία σχέση έχουν με το emo αλλά τείνουν περισσότερο στο arena rock. Το σύγρονο emo (third wave) "πατάει" περισσότερο στις punk rock σκηνές του New Jersey και του Chicago παρά στην αρχική hardcore βάση του, ενώ χάρη στο internet και στις ευκολίες που παρέχει στη διάδοση μουσικής βλέπουμε μπάντες από την Καλιφόρνια (με την pop αισθητική τους) στο είδος ενώ μέχρι πρόσφατα ήταν όλες προσκολλημένες στο punk rock του Orange County που ξεκίνησε από την εποχή των Black Flag, μετά με τους Bad Religion και το Punk revival των Offspring, Green Day, Rancid. Όλα αυτά συνθέτουν το emo και όχι ένα τσούρμο φρατζοφόροι (no offense), οι οποίοι άλλωστε στην Αμερική έχουν εδώ και δύο χρόνια δικό τους μουσικό ρεύμα που βασίζεται στο metalcore και αποκαλείται πολύ σωστά Fashioncore (κι εκεί υπάρχουν ωραίες μπάντες όπως οι Eighteen Visions, Bullet for My Valentine etc). Αυτά!

www.myspace.com/aswefailrock η παλιά μου μπάντα www.myspace.com/aimshootkill06 άλλη μια μπάντα μου www.myspace.com/curbsidegr η τωρινή μου μπάντα

Ο πατέρας μου είχε σπίτι άπειρους δίσκους Deep Purple, Pink Floyd, Rolling Stonew κτλ κτλ οπότε δεν τα μετράω αυτά. Τα πρώτα που αγόρασα ήταν στην 4η δημοτικού σε ένα συνοικιακό δισκάδικο: The Offspring-Ignition The Cranberries-No need to argue Green Day-Dookie NOFX-Punk In Drublic

Σοβαρά πάντως, πριν από ενάμισι χρόνο έκοψα μαχαίρι το αλκοόλ και τα (μαλακά) ναρκωτικά και είμαι πολύ καλύτερα! Κάνω κεφάλι παίζοντας! Υ.Γ. ΔΕΝ είναι ρεζιλίκι να σου φύγει το ακόρντο ή δυο κλίμακες στο σόλο, αυτό σημαίνει ότι τα σπας τόσο πολύ on stage που δε βλέπεις τι πιάνεις! Κι εσύ το ευχαριστιέσαι πιο πολύ και οι κοπελιές από ένα άψογο σόλο!

Σε live στο Underworld με την παλιά μου μπάντα κόκαλο από τις μπύρες τραγούδησα ένα από τα καλύτερά μας τραγούδια στο πάτωμα και στο τέλος με πήραν τα κλάματα. Σε live στο Αν, σ συγχρονισμένο άλμα, ο μπασίστας μου έφερε το κλειδί στο δόξα πατρί και έβγαλα το live ζαλισμένος και με τα αίματα να έχουν πασαλειφτεί σε όλο μου το πρόσωπο. Σε live στο Gagarin ο άλλος κιθαρίστας πήδηξε για χιλιοστή φορά από τα ηχεία, σαβουρώθηκε και διέλυσε τη les paul του ενώ εγώ έσπασα τη μι μπάσο στο ίδιο τραγούδι. Σε άλλο live στο Αν παραληρούσα τύφλα επί 5 λεπτά μέχρι να ξεκινήσουμε να παίζουμε. Για να το θυμηθώ έπρεπε να το δω στο βίντεο. Σε live στο House of Art μου έφυγε το strap σε άλμα και έβγαλα το τραγούδι με τη les paul στο πάτωμα. Σε live στο Μικρό Μουσικό Θέατρο δε θυμόμουν κανένα στίχο (ευτυχώς παίζαμε μόνο δικά μας τραγούδια) και έλεγα ό,τι ήθελα. Στο τελευταίο live της εν λόγω μπάντας ανακοίνωσα στην αρχή του Live στην μπάντα και το κοινό ότι διαλυόμαστε και ακυρώνουμε όλες τις συναυλίες που είχαμε κανονίσει. Κοινώς η μουσική μου "καριέρα" είναι γεμάτη ρεζιλίκια, αλλά πέρναγαμε καλά και αυτό είναι το μόνο που μένει τελικά...

Modest Mouse = από τις καλύτερες emo μπάντες των 90s και θέλω πολύ να ακούσψ τη δουλειά τους με τον Marr! Πάντως δε γίνεται να μην υπάρχει τραγούδι των Mineral στη λίστα, έχω οδηγήσει άπειρες ώρες στη βροχή (όταν η βενζίνη ήταν ακόμα φτηνή) ακούγοντας το Parking lot ή το Gloria κλαίγοντας!

Toadworks Redux. Κάνω μόνο ένα πράγμα καλά, σε όλα τα άλλα ό,τι να'ναι! Καμία σχέση με το Ναπολέοντα δηλαδή.

πάντως ο traynor που ανέφερς επειδή είμαι θαμώνας στα παιδιά στο guitar store είναι αληθινά καλός ενισχυτής και πολύ all around. βέβαια το κουβάλημα είναι ένα ζήτημα, εδώ εγώ έχω τον ac-15 με alnico blue (τον υπερλατρεύω) και μου φεύγει η μέση! πάντως αν πας στον traynor δε θα το μετανιώσεις. ψήσου να σκίσεις λίγο τον ac-15 πάντως, είναι best vfm για μένα. (κι ο classic 30 ωραίος αλλά άλλη γλύκα το voxάκι!)

γιατί όχι wegen όπως λέει κι ο λιάκος? εγώ βρήκα την υγειά μου! 15 dunlop tortex κίτρινες στο Pickholder γιατί στα τσιτωμένα έχουν ωραίο ήχο και control κι επειδή τις λιώνω σαν παγωτό το καλοκαίρι και 2 μεγέθη wegen για τα υπόλοιπα δίπλα στο wah και όλα καλά! www.wegenpicks.com

τι τη θες την πεταλιέρα? κατ'εμέ δε γίνεται κάτι να τα κάνει όλα με 400 ευρώ και να τα κάνει και καλά. πάρε αντίστοιχα 4 αξιοπρεπή πετάλια και κάνε δουλειά σου...

κανονικά squire. εγώ είχα παίξει με μία tanglewood les paul του 1000ρικου. πλάκα είχε αλλά όχι κάτι τρελό...

mij επαυξάνω! τα λεφτά τα τρως σε 1 μήνα κι ο άλλος μένει με την gibson!

τι παλικάρι είναι αυτός ο τύπος??? θέλω κι εγώ! ειδικά για τον παλιό μου κιθαρίστα αυτό το ego compression πολύ με έψησε!

φτου στο μωρό το έχουμε ματιάσει!

To crybaby 95Q. δεν έχω μεγάλη εμπειρία από wah αλλά αυτό το μωράκι σκοτώνει και είναι τόσο εύχρηστο που δεν το βαριέσαι με τίποτα!