dmilo

Αν θυμάμαι καλά, και οι Level 42 είχαν σαν frontman έναν πολύ ωραίο μπασίστα.

Γιατί περικαλώ; Δεν ονομάτισα τα άτομα της φωτογραφίας! ;D Σας παραθέτω και ένα βίντεο για τον (καταστροφικό) συνδυασμό iPad & Angry Birds. Mike Tyson, Angry Birds and the iPad 2

Φωνή απ' τα Ταρταρα. Ανατριχιαστικά ωραία εκτέλεση. John Campbell - When the Levee Breaks (live in Milano '93)

Κρίμα.

Apple για όλους, και όλοι για Apple.

Ωραία! Άθως, Πόρθος, Άραμις... μας λείπει ένας Ντ' Αρτανιάν :) (ή έστω και Ντ'Αρτακάν, δεν χαλιέμαι)

I rest my case. ;)

Το flash και η χρήση του ήταν η (λογική) εξέλιξη του σχεδιασμού των ιστοσελίδων. Πρόσφερε κίνηση, ήχο, δυνατότητα προγραμματισμού και πάνω απ' όλα resolution independent γραφικά, σε μια εποχή που τα tables της html ήταν ο θεός... Όταν όμως, πλέον, υπάρχουν και εναλλακτικές λύσεις, οι οποίες προσφέρουν (α) μεγαλύτερη ταχύτητα, (β) ευελιξία, (γ) είναι βασισμένες σε open standards, (δ) δεν ανεβάζουν την κατανάλωση ρεύματος σε φορητές συσκευές -όχι μόνο στα macbook air αλλά και στα tablets της RIM και της Samsung-, τότε ίσως είναι καιρός να "ρίξουμε νερό στο κρασί μας".... Όπως κάνουν και οι παρακάτω κύριοι: http://labs.adobe.com/technologies/wallaby/ ;) Για μένα, ένα γκάτζετ είναι καλό όταν το χρησιμοποιείς χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι... τι εννοώ: τη Δευτέρα έκανα ένα ταξίδι αυθημερόν, και είχα στο αυτοκίνητο το iPhone ως GPS, mp3 player και τηλέφωνο ταυτόχρονα. Και η χρήση αυτή γινόταν απολύτως "φυσιολογικά" και, όπως προείπα, "ασυναίσθητα". Αν λοιπόν το iPad μου προσφέρει κάτι αντίστοιχο, θα θελήσω να πληρώσω για να το αποκτήσω. Προς το παρόν, ως χρήστης συσκευών Apple, το θέλω για να "παίξω" ;)

Donna Summer - Hot Stuff Bee Gees - You Should be Dancing Village People - YMCA Patrick Hernandez - Born to be Alive Donna Summer - Love to Love You Baby ;D (disco είπαμε, έτσι; όχι γενικώς καρέκλα των 80s...)

κι αυτό δεν πάει πίσω από μπασογραμμή ;D Πλάκα πλάκα, πολλές εϊτίλες είχαν εξαιρετικό μπάσο (ακόμα και οι -θου κύριε- ντουράν ντουράν στο rio...)

You are a sick person. :-X ;D

Mozart Don Giovanni (18) Act 2 Finale Part 2 Commendatore Scene

Εντελώς της στιγμής λίστα: Eric Johnson - Cliffs of Dover Dire Straits - Brothers in Arms Rory Gallagher - A Million Miles Away Metallica - Escape Jimi Hendrix - Crosstown Traffic Peter Green Splinter Group - Green Manalishi (ο ήχος του Nigel Watson στο live)

Συμφωνώ με το edit σου. Τα έχουμε πει ξανά και ξανά.

Πολύ σωστά. Σε ορισμένα σημεία, όπως λες κι εσύ. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί και την ύπαρξη των εξαιρέσεων, και ειδικότερα, την (καλλιτεχνική) αξία τους.

Please, όχι άλλη ισοπέδωση... ΟΛΟΙ όχι. ΜΕΡΙΚΟΙ ναι. (όπως και σήμερα, άλλωστε). Μουσικοί και οι μεν και οι δε. Αλλά άλλο Μότσαρτ, άλλο Σαλιέρι, ως καλλιτέχνες). Το να προσπαθείς να βγάλεις νόημα από ένα ανορθόγραφο κείμενο είναι δύσκολο, πίστεψέ με όμως είναι απείρως δυσκολότερο να βγάλεις νόημα από ασύντακτο κείμενο. Ο τρόπος χρήσης του μέσου επαφίεται στη διακριτική (ή όχι) ευχέρεια του καλλιτέχνη. Άλλος βάζει βίδες στις χορδές του πιάνου του, άλλος δεν βάζει τελείες και τόνους.

Διάβασε σε παρακαλώ τι έγραψε λίγο παραπάνω ο Jazzjoker. Σίγουρα πάντως, αυτός που παρουσιάζει το έργο του δεν το κάνει σκεπτόμενος την απήχηση που θα έχει στο κοινό, αλλά ικανοποιεί την ανάγκη του να μοιραστεί τον προβληματισμό του με τους συνανθρώπους του.

+φωνώ. Το "Δυστυχώς" είναι, δυστυχώς, η λέξη-κλειδί... Συγνώμη, αλλά όχι. Δεν έχει διαφορά το σινεμά και η μουσική από τις άλλες τέχνες. Και εννοείται πως ο δημιουργός δεν ζητά την γενικότερη αποδοχή. (Εννοείται πως μιλώ για την οποιαδήποτε μορφή τέχνης ΟΧΙ στην "εξαμερικανοποιημένη" της μορφή). Ευχαριστώ. Ακριβώς αυτό.

Αν και καταλαβαίνω τι εννοείς με το "ομοτίμων", καλό θα ήταν να το διευκρινίσεις προς αποφυγήν παρεξηγήσεων... Γιατί σε κανένα φόρουμ ανά τον κόσμο, δεν είναι οι συνομιλητές "ομότιμοι" (τώρα να δεις που θα παρεξηγηθώ κι εγώ!) ;) Χμμ.... Για την ταινία έχω να πω πως μου άρεσε η απεικόνιση της αρρωστημένης βίας, ψυχικής και σωματικής, και η έκφρασή της στις συμπεριφορές των ατόμων. Το ίδιο καλή απεικόνιση των ίδιων καταστάσεων είχε και η ταινία του Ripstein που ανάφερε ο Superfunk στην αρχή του thread, το Saló... απλά μου έδωσε την αίσθηση ότι ο σκηνοθέτης πήρε κάτι ήδη έτοιμο και του άλλαξε το περιτύλιγμα, βάζοντάς το σε μια πιο σύγχρονη εποχή και χρησιμοποιώντας μια μοντέρνα αισθητική. But that's just me.

Ο Μπάροουζ πολλές φορές δεν χρησιμοποιούσε σημεία στίξης (πλην μίας τελείας, στο τέλος). Δε νομίζω πως είναι κριτήριο (αντικειμενικό) της αξίας του ως λογοτέχνη. Έχουμε ξανακάνει αυτήν την κουβέντα άπειρες φορές (βλ. John Cage, ως πρόσφατο παράδειγμα). Και ξαναλέγονται τα ίδια και τα ίδια. Οπότε, Εdit: Μέγα λάθος. Ο δημιουργός δεν οφείλει σε κανέναν τίποτα. Αποτυπώνει το προσωπικό του όραμα, με τη δική του ματιά, χρησιμοποιώντας απλώς ένα μέσο (πινέλο/πένα/δοξάρι/σκαρπέλο/κάμερα...). Η κατανόηση του έργου του είναι άσχετη με το έργο αυτό καθ' εαυτό.

Ένας πολύ καλός ντράμερ (και φίλος) είναι στο MMS, Κώστας Κετογλίδης το όνομα. Πήγαινε μια βόλτα από εκεί, θα σου εξηγήσει τα πάντα :)

Προσπαθώ να σκεφτώ στίχους οι οποίοι δεν είναι μελοποιημένη ποίηση αλλά που... Τεσπα, παραθέτω: α, βρήκα. Προκαταβολικά συγνώμη για την μακρυγορία.