fusiongtr

Ειλικρινά δεν το πιστεύω ακόμα. Τι κρίμα! Άλλος ένας εμβληματικός μουσικός μιας εμβληματικής επίσης περιόδου έφυγε. Τον θεωρώ μεγάλο δάσκαλο για μένα, σε μια περίοδο που ψαχνόμουν μου έδωσε διέξοδο. Στα ιδιαίτερα μουσικά του χαρακτηριστικά, να πω επίσης ότι αντιμετώπιζε όλες τις ποιότητες συγχορδιών σαν μινόρε (dorian). Αν δεν ήταν dorian, τις ανήγαγε σε dorian (convert to minor). Επίσης έχει τεράστιο ενδιαφέρον το πώς αντιμετώπιζε από άποψη θεωρίας την μουσική, και την κιθάρα. Είχε έναν δικό του τρόπο (shortcut ας πούμε) για να ταξινομεί τα πάντα. Εδώ θα βρείτε σχετικές πληροφορίες (κι εγώ θα μπορούσα να γράφω όλο το βράδυ γι' αυτόν). https://mtosmt.org/issues/mto.06.12.1/mto.06.12.1.capuzzo.pdf

Το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ήταν η απίστευτη ροή στο παίξιμο. Αυτό που πάντα έλεγα γι' αυτόν είναι ότι μου θύμιζε τις ακτίνες στην ρόδα ποδηλάτου που τρέχει, και τις βλέπεις να γυρίζουν ανάποδα αργά (μέσα στο γρήγορο παίξιμό του υπήρχαν πολλές κρυμμένες αργές μελωδίες). Είχε επίσης κατηγορηθεί γι' αυτή την ταχύτητα στο παίξιμό του.

Βρε σε καταλαβαίνω απόλυτα, δεν τίθεται θέμα. Απλά έγραψα τα παραπάνω για να μην αποπροσανατολίζεται κόσμος. Αν και προσωπικά γνωρίζω ακροατές μη-μουσικούς, που εκστασιάζονται με free jazz και "δύσκολη" fusion. Είναι κάποιες μουσικές που είναι φτιαγμένες για να "παίζουν" με την αντίληψη του ακροατή, οδηγώντας τη σε μη-βατά μονοπάτια. Δεν είναι μόνο για μουσικούς. Αλλά δυστυχώς έχουμε μάθει να "χρησιμοποιούμε" την μουσική χωρίς να "χρησιμοποιούμε" και τον εγκέφαλο. Μόνο ότι ακούγεται ευχάριστα και μας κάνει να αισθανόμαστε οικεία. Πχ ξέρεις πολλούς που θα βάλουν να ακούσουν Stravinsky? Ο Igor όμως, δεν έγραφε μουσική για μουσικούς.

Και στα χρόνια που μεσουρανούσε ο Μπετόβες αγέννητος ήσουν.

Δεν θυμάμαι. Λίγους κιθαρίστες έχω μελετήσει τόσο πολύ όσο τον Martino. Αφού κάποτε έκανα μεγάλη προσπάθεια να ξεφύγω από αυτό το παίξιμο. Ότι και να έπαιζα αυτόν θύμιζε.

Άκουσε λοιπόν πώς ήταν αυτή η σκηνή το 1961 (γιατί ο Allan είναι πολύ μεταγενέστερος κατά πρώτον, δεν έπαιζε κλασσική jazz αλλά fusion κατά δεύτερον) και όχι από κιθαρίστες. Ποιος κιθαρίστας έπαιζε τότε έτσι? Αυτό το παρακάτω που βάζω είναι αριστούργημα. Δεν είναι για όλα τα αυτιά βέβαια, και το καταλαβαίνω, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Τι προτιμάς, Holdsworth ή Ornette? Κανένα θα μου πεις ίσως. Σύμφωνοι. Όντως, αυτά είναι γούστα, μαζί σου. Αλλά μην λέμε κι ότι θέλουμε ρε φίλε, ειδικά για πράγματα που δεν γνωρίζουμε.

Κι εγώ στην Αθήνα, μέσα ήμουν. Κάπου έχω και τις σημειώσεις που πήραμε.

Ξεκίνα από τον Robert Cray. και συνέχισε με τον Albert Collins

Τι λες? Τι λες? Τι λες?

Αν σου αρέσει, το ακούς και το χρησιμοποιείς ήδη έστω και περιορισμένα, θα έρθει με το παίξιμο και την εμπειρία στο χτύπημα της πένας στην χορδή (με αυτό τον τρόπο μπορείς να το κάνεις πιο έντονο). Γιατί όμως ρώτησες για ενισχυτή?

Ο Αλής είναι εγγύηση.

1. Δεν είναι "προνόμιο" μόνο των ενισχυτών fender, αλλά και κάποιων εμβληματικών οργάνων (πχ Strat) 2. Δεν πουλάει πολύ στους κιθαρίστες, ανάλογα με το ύφος, το στυλ, τον ήχο του καθενός, άλλοι το λατρεύουν κι άλλοι το μισούν. Δεν είναι για όλα τα παιξίματα και όλες τις μουσικές. 3. Ασχολήσου με κιθαρίστες και είδη μουσικής στα οποία είναι δημοφιλές (πχ funk, blues), και θα βρεις τρόπο ενσωμάτωσης. Εγώ όμως δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει σώνει και καλά να βρεις κάτι να το κάνεις. Αν δεν ξέρεις τι να το κάνεις, είναι πιθανόν να μην σου κάνει, να μην το χρειάζεσαι. Που το ακούς και σου αρέσει (δώσε παράδειγμα)?

Δηλαδή? Ποιο είναι αυτό το πράγμα? Οι κιθαρίστες το έκαναν? Για δώσε παραδείγματα γιατί δεν σε πιάνω.

Έχεις ξεκινήσει πολύ σωστά κατά την γνώμη μου. Και λόγω μαθημάτων, αλλά και λόγω στόχου. Είναι σίγουρα το πρώτο και ευκολότερο (για κάποιον που ακούει/παίζει blues/rock) βήμα να μπεις σ΄ αυτό τον χώρο.

Και δεν είχες την περιέργεια να μπεις στο tube να ακούσεις τίποτε άλλο?

Γιώργο, πόσταρέ μου σε παρακαλώ ένα από τα κομμάτια που ακούς σαν παράδειγμα για να καταλάβω σε ποια jazz αναφέρεσαι, και να μπορέσω να γίνω πιο συγκεκριμένος. Από εκεί και πέρα να σου τι θα έκανα εγώ για αρχή. Θα έπαιρνα μέρη αντιπροσωπευτικών κομματιών που που αρέσουν, και θα προσπαθούσα ... 1. Να καταλάβω την λογική, μέσα από την ανάλυσή τους. 2. Να μιμηθώ τον τρόπο που παίζουν, αναπαράγοντας μικρές μουσικές φράσεις όσο το δυνατόν πιστότερα. 3. Μετά από τα παραπάνω (όταν τα έχεις κάνει σχετικά αρκετά για κάποιο διάστημα), θα προσπαθούσα να αντικαταστήσω .... α. κάποιες νότες κάθε φράσης με κάποιες άλλες (στην αρχή εκ του ασφαλούς, να ξέρω δηλαδή ότι ταιριάζουν, αλλά σταδιακά με πειραμματισμό να διαπιστώσω αν κάποιες δε ταιριάζουν) με όλα τα υπόλοιπα ίδια β. κάποια ρυθμικά μοτίβα με κάποια άλλα (πχ 8α με τρίηχα και το ανάποδο, 16α με 8α και το ανάποδο). 4. Επόμενο βήμα η ενασχόληση με τα εργαλεία (κλίμακες ακκόρντα, αρπέτζιος, κλπ) αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια των ανωτέρω προδιαγραφών. Mimic, analyze, compehend, learn, interact, improvise, interact, improvise, interact. Τάδε έφη ΦΑΣΙΟΝ (2021)

Ναι βρε το ξέρω, πλάκα έκανα. Μπαρέ ακκόρντα δεν παίζω ούτε στην κιθάρα.

Ναι ρε παιδί μου, αλλά είναι fan fretted και δεν μπορώ να παίξω ακκόρντα με μπαρέ.

Jazz είναι τρόπος αντίληψης, τρόπος να ακούς. Τα πάντα μπορεί να είναι jazz αν περάσουν μέσα από έναν τέτοιο τρόπο. Από την άλλη βέβαια, rock είναι και οι metallica, και οι moody blues, και οι dire straits, και οι van der graaf, και ο Paul Simon, και οι rolling stones, και οι tool, κλπ που δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους.

Για την φουκαριάρα την B το πόσταρα. Ίσως η καλύτερη B που έχω ακούσει.

Αυτό ακριβώς εννοούσα!

Πριν κάνεις οτιδήποτε, θα πρότεινα να ασχοληθείς λίγο να καταλάβεις την λογική πίσω από όλα αυτά. Τα υπόλοιπα θα έρθουν μετά πιο εύκολα και φυσιολογικά, αν καταλάβεις την λογική από πίσω.

Πεντάχορδα από εδώ ... https://www.sandberg-guitars.de/basses/

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους ... Στο ραδιόφωνο της εκκλησίας φαντάζομαι ....

ΟΛΕΕΕΕΕ! Που 'σαι ρε παλικάρι!!!!!!!!!!! Black eyes we made to see you.