Να με πάλι.
Το ξανάκουσα με χρονική απόσταση από το πρώτο άκουσμα.
Μίνιμαλ του κιαρατά.
Ναι, ένα το μοτίβο, αλλά ..... πειραγμένο κάθε φορά που υπερτίθεται το ένα πάνω στο άλλο.
Λείπουν χρόνοι, λείπουν φθόγγοι ....
Είναι σχεδόν μαγικό το μουσικό αποτέλεσμα αυτού του παιγνιδιού φθόγγων και χρόνων το ένα πάνω στο άλλο.
Όμως Σπύρο μου, χώρια από το μουσικό, κάτι πρέπει να κάνεις και με το ηχητικό του πράγματος, και δεν μιλάω μόνο γι' αυτό το έργο, μιλάω γενικά.
Ο Γιάννης (yameth) έχει απόλυτο δίκιο, ακούγεται όπως κάποια παλιά σύνθια, που δεν είχαν την δυνατότητα χρήσης περισσότερων εκφραστικών χαρακτηριστικών των οργάνων που προσομοίωναν.
Και είναι κρίμα, γιατί αυτό κατά κάποιον τρόπο υπονομεύει το αισθητικό αποτέλεσμα της σύνθεσης.
Το κομμάτι πάντως, όπως σχεδόν τα περισσότερα minimal κομμάτια, στοχεύει άμεσα στο υποσυνείδητο, και τα καταφέρνει περίφημα.
Δεν ξέρω πώς το ήθελες να είναι, αλλά θα σου πω πώς είναι τώρα, στα αυτιά ενός όχι ιδιαίτερα εκπαιδευμένου ακροατή.
Έχει τύχει ποτέ να βρεθείς δίπλα σε ποτάμι και απλά να χαζεύεις την ροή του νερού?
Ακίνητο βλέμμα σε κάποιο σημείο, να βλέπει την ροή του νερού πάνω από τις πέτρες.
Μετά από λίγο χάνεσαι, δεν υπάρχει χρόνος, όλα είναι μια "στατική ροή".
Ε ρε μπαγάσα, το πέτυχες.