fusiongtr

Θέλεις να κάνεις μαθήματα?

Εγώ κάνω κάτι άλλο. Όλη μέρα στο σπίτι με την φόρμα πίνω μπύρες. Πάω μετά στο γυμναστήριο, βγάζω την μπλούζα, και πετάω έξω ένα six pack, που τρελαίνονται όλοι.

Φάνη δεκτή η ένστασή σου σχετικά με την αντιμετώπιση. Όμως εδώ δεν έχουμε την απλή κατάθεση μιας οπτικής κάποιου σε σχέση με την χρήση και την διαχείριση του δικού του εξοπλισμού. Εδώ έχουμε ένα δάσκαλο/ειδικό ο οποίος απαντάει σε ερωτήσεις μαθητών/υποψήφιων μαθητών/μικρότερων ηλικιακά ίσως/ανθρώπων όμως στους οποίους είναι καθοδηγητής γνώμης όπως λένε και στην κοινωνιολογία, σχετικά με την δική τους διαχείριση και χρήση εξοπλισμού. Διαμορφώνει απόψεις και γνώμες. Δεν άκουσα και πολλά επιχειρήματα από τον ίδιο που να τεκμηριώνουν γιατί πρέπει να κάνουν οι ερωτώντες αυτό που υποστηρίζει ως το σωστό. Δεν λέει "αυτή είναι η άποψή μου πάνω στο θέμα, γι' αυτούς τους λόγους". Άρα διαμορφώνει απόψεις και γνώμες χωρίς επιχειρήματα, έτσι ώστε κάποιος να καταλάβει τι του ταιριάζει και γιατί. Δεν αφήνεται έτσι χώρος για δημιουργία άποψης, αλλά μόνο για παπαγαλία, και αν αυτή είναι λάθος (δεν εκφέρω εδώ άποψη περί της άποψης του βίντεο), καταλαβαίνεις ότι κάποιοι μαθαίνουν λάθος πράγματα χωρίς να έχουν τα στοιχεία της αξιολόγησης. Και μάλιστα με παραδείγματα του στυλ, η προπόνηση με φόρμα που σε βοηθάει για επιδόσεις, αλλά και κοστούμι. Εγώ θα τον ρωτούσα το εξής. "Εντάξει, να βάλω την φόρμα που θα με βοηθήσει να κάνω προπόνηση για καλύτερες επιδόσεις, στον αγώνα όμως που πρέπει να κάνω αυτές τις επιδόσεις που δουλεύω στην προπόνηση, θα φορέσω κοστούμι? Θα με βοηθήσει αυτή η αμφίεση περισσότερο να πετύχω τις επιδόσεις για τις οποίες προπονούμαι, ή δεν θα μπορώ να πάρω τα χέρια μου και τα πόδια μου? Δεν θα χρειαστώ κάτι τουλάχιστον τόσο άνετο όσο και η καθημερινή μου φόρμα? Δεν προπονούμαι στο γυμναστήριο για πάω σε γάμο." Τέλος πάντων συγγνώμη για όλο αυτό το πανωσέντονο, αλλά αισθάνομαι ότι έπρεπε να το γράψω.

Βεβαίως και να επικεντρώσεις, όμως να ξέρεις ότι όχι μόνο δεν είναι δύσκολο, αλλά είναι πιο εύκολο από τις κλίμακες. Ξέρεις γιατί? Η κλίμακα έχει πχ 7 νότες, η συγχορδία πχ 4. Δεν είναι πιο εύκολο να μάθεις λιγότερες νότες? Άσε που και οι 4 της συγχορδίας, υπάρχουν όλες στην κλίμακα. Αν δηλαδή ξέρεις μια κλίμακα, αν πετάξεις έξω κάποιες νότες, έχεις την συγχορδία. Κι όχι μόνο μία συγχορδία. Αν η κλίμακα έχει 7 νότες, ανάλογα με το ποιες από αυτές θα αφήσεις έξω, μπορείς να έχεις 7 συγχορδίες.

Ταυτόχρονα τα γράφαμε βρε Βαγγέλη, εσύ το ποστ, εγώ το εντιτ, χαχα.

Καθένας έχει τα κόλπα του. Άλλος μια φράση κλειδί, άλλος ένα βλέμμα, άλλος κάποια κίνηση, κλπ. Όμως τις περισσότερες φορές είναι προκαθορισμένοι κύκλοι. Πχ, παίζουν το θέμα, και αρχίζουν σόλο πάνω στα ίδια ακκόρντα. Τέσσερεις φορές όλα τα ακκόρντα ο ένας, δύο ο άλλος, κλπ

Μην μου τα γυρνάς τώρα, εντάξει?

Εμένα μου άρεσε πολύ το εξής. "Πολλες φορές αυτό που κάνει βολική μια κιθάρα, είναι αυτό που της χαλάει και τον ήχο" Εδώ τελείωσα.

Εκεί που είσαι ήμουν κι εγώ. Ακριβώς εκεί. Και είχα ακριβώς τις ίδιες απορίες. Πολύ καλά τα είπαν τα υπόλοιπα παιδιά που απάντησαν, όμως εγώ θα προσπαθήσω πάνω στο ποστ σου να αποσαφηνίσω κάποια βασικά πράγματα που ίσως σε βοηθήσουν να καταλάβεις τι συμβαίνει. Ξεκινάω από τον τίτλο, που είναι πολύ εύστοχος. Jazz λογική, jazz σκέψη, αυτό είναι το πιο σημαντικό. Στην πραγματικότητα, η jazz είναι ακριβώς αυτό, ένα άλλος τρόπος να επεργαζόμαστε τα ίδια εργαλεία, μια άλλη σκέψη πάνω στα ίδια πράγματα, μια άλλη οπτική. 1. Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα που κι εγώ αντιμετώπισα. Έπαιζα σωστά, έπαιζα αυτά που έπρεπε, αλλά δεν ακούγονταν jazz. Αγόρασα βιβλία με όλων των ειδών τις κλίμακες, τα προσπάθησα, μα δεν ήταν jazz το παίξιμό μου. Πέρασε καιρός μέχρι να καταλάβω ότι δεν χρησιμοποιούσα σωστά αυτά τα εργαλεία. 2. Αγόρασα βιβλία με φράσεις από γνωστούς τζαζίστες και έπαιζα τις φράσεις. Μια χαρά ήταν, αλλά τι έπρεπε να κάνω? Να θυμάμαι την ανάλογη φράση όποτε συναντούσα τις συγχορδίες στις οποίες αυτή αντιστοιχούσε και να την παίζω? Και πριν από αυτή την φράση? Και μετά? Τι θα έκανα? Παρατηρούσα κι εγώ ότι υπήρχαν στις φράσεις αυτές, νότες που δεν ανήκαν στην βασική κλίμακα που έπρεπε να παιχτεί. Ρε τον τσόγλανο πως τις σκέφτηκε αναρωτιώμουν για κάθε μουσικό. Και το βασικότερο όλων ... Ποιά είναι η ρημάδα η λογική πίσω από όλα αυτά? Στην τύχη τα έκανε? Αποκλείεται. 3. Εκεί ακριβώς είχα φτάσει κι εγώ, σ' αυτά τα ερωτήματα. Σε όλα τα παραπάνω οι απαντήσεις στις απορίες μου ήταν οι εξής. - Έμαθα πώς να μελετάω τις κλίμακες. Για αρχή σταμάτησα να τις παίζω πάνω-κάτω, μπρος-πίσω, και δεξιά-αριστερά, περιμένοντας να ακούσω κάτι jazz (που δεν άκουγα). Τις έσπασα σε κομμάτια. Τις έπαιζα νότα παρά νότα (παίζω μια νότα, μετά την μεθεπόμενη, και μετά την μεθεπόμενη, κλπ). Μετά πχ άφηνα 2 νότες κενές ανάμεσα στις νότες της που έπαιζα. Μετά τρεις, κλπ. Έπαιζα δηλαδή τις κλίμακες με βάση τα διαστήματά τους. Επίσης προσπαθούσα να μην παίζω πάνω από μερικές νότες προς την ίδια κατεύθυνση. Αν έπαιζα μερικές προς τα πάνω, έπρεπε να παίξω τουλάχιστον μια προς τα κάτω για να συνεχίσω προς τα πάνω. - Βρήκα πώς δημιουργούνται οι συγχορδίες, από ποια διαστήματα των κλιμάκων, και ποιες νότες τις απαρτίζουν. Αρπέτζιο το λένε αυτό. Πήγα λοιπόν πχ σε μια θέση στην κιθάρα, και όταν έβλεπα κάποια συγχορδία, έπαιζα μόνο τις νότες που αυτή έχει σ' αυτή την θέση (σταδιακά το έκανα για όλες τις θέσεις, για να μπορώ σε οποιοδήποτε σημείο της ταστιέρας να παίζω αυτές τις νότες). Προσπάθησα να φτιάξω μελωδίες μόνο μ' αυτές τις νότες. Ήδη τζάζευε το πράγμα και χαιρόμουν ιδιαίτερα. Παρατήρησα ακόμα κάτι σ' αυτές τις φράσεις που μελετούσα. Αυτές οι ξένες προς την κλίμακα νότες, πολλές φορές γέμιζαν τα κενά από μια νότα της συγχορδίας σε άλλη. Το έκανα κι αυτό. Ξεκινούσα να παίζω μια νότα της συγχορδίας, και πήγαινα βηματικά (με ημιτόνια στην σειρά) σε μια άλλη. Αυτό είναι σκέφτηκα, είμαι κοντά τώρα. Μετά ανακάλυψα και κάτι ακόμα. Έβαζα στο σημάδι μια νότα της συγχορδίας, και την προσέγγιζα χρωματικά με δύο ή τρεις νότες από μπροστά και από πίσω (δεν μιλάω για σεξ ). Στην ουσιά σχημάτιζα ολόκληρη φράση, χρησιμοποιώντας μόνο μια βασική νότα της συγχορδίας, ενώ οι υπόλοιπες δεν με ενδιέφερε αν ανήκαν ή όχι στην κλίμακα ή στην συγχορδία. Άρχισε να ακούγεται πια jazz το πράγμα και εγώ έκανα τούμπες από την χαρά μου. Μετά έκανα συνδυασμούς. Σημάδευα δηλαδή μια νότα της συγχορδίας με χρωματικές από μπρος και από πίσω, όταν έφτανα σ' αυτήν συνέχιζα μόνο με νότες της συγχορδίας (αρπέτζιο), και από κάποια από αυτές πήγαινα στην επόμενη κινούμενος χρωματικά. Ε, ήταν τζαζ πια. Όταν όμως προσπάθησα να παίξω πάνω σε κομμάτι και είδα τις συγχορδίες που έχει, τρελάθηκα. Είναι δυνατόν να προλαβαίνω να σκέφτομαι όλα αυτά που αλλάζουν συνέχεια και να τα ακολουθώ? Σταδιακά ναι, με πολλή δουλειά γίνεται. Αν μάλιστα παρατηρήσει κανείς, ότι πολλές από αυτές τις αλλαγές συγχορδιών τις συναντάει πολύ συχνά σε πολλά κομμάτια, με στοχευμένη σ' αυτές μελέτη είναι πιο βολικό. Όλα αυτά προϋποθέτουν και διάβασμα σχετικά με την αρμονία γύρω από το είδος, πχ. για να καταλάβει κανείς ότι πολλές φορές ο ρόλος κάθε συγχορδίας είναι πιο σημαντικός από την ίδια την συγχορδία, και ότι μπορεί να βλέπει άλλη γραμμένη, αλλά έχει την δυνατότητα να σκέφτεται σαν να αυτοσχεδιάζει πάνω σε άλλη (και για μυριάδες άλλους λόγους φυσικά που τον βοηθούν να κατανοήσει τι συμβαίνει, αλλά και πώς μπορεί να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία του). Όλα αυτά είναι γραμμένα έτσι, ώστε να μπορούν να γίνουν κατανοητά από κάποιον σαν κι εσένα, που δεν γνωρίζει και πολλή θεωρία/αρμονία, και αναφέρονται στην jazz εποχή στην οποία νομίζω αναφέρεσαι κι εσύ. 4. Θα μπορούσα να σου συστήσω ένα πολύ καλό βιβλίο του joe pass, που έχει τις απολύτως απαραίτητες συγχορδίες και την χρήση τους, με διαγράμματα, και παραδείγματα. Το Joe Pass guitar chords. Νομίζω ότι θα σε καλύψει απόλυτα. Όπως είπε κι ο pipityri πάντως, δάσκαλο επειγόντως.

Και έρχεται σε πλήρη συμφωνία με την υπογραφή σου.

Βέβαια (στο περίπου πάντα). Βάζεις μονούς, βάζεις διπλούς, βάζεις P-90s, έχει και piezo.

Τεράστιο θέμα ανοίγεις. Αν προλάβω αύριο, θα προσπαθήσω να διελευκάνω (αν μπορώ) κάποια πράγματα.

Μην το λες. Είχα ένα φίλο που πάντα ερχόταν με την ίδια κιθάρα και άλλους μαγνήτες. Σε μια μέρα είχε αλλάξει τρία σετ μαγνητών.

Και πώς τους βρίσκεις χωρίς να τους αλλάξεις μερικές δεκάδες (για κάποιους εκατοντάδες) φορές? Εγώ δεν έχω αλλάξει ποτέ πάντως. Το θέμα είναι στην ευελιξία απ' ότι καταλαβαίνω. Πας με την κιθάρα και μερικούς μαγνήτες στο στούντιο. Φοράς ένα p-90 και ένα διπλό, μετά βάζεις ένα μονό και ένα διπλό, μετά έναν κούκο μονό, κούκο διπλό, πυραμίδα, ασανσέρ, μαμμούθ με μπαλαντέρ, σου σκάει ένα φούλ του άσσου με ρηγάδες, κάνεις και καμιά μπλόφα, τους τα παίρνεις και "γειά σας".

Άλλαξε όμως και το πλαστικό του επιλογέα επίσης σε άσπρο να γίνει ακόμα ομορφότερη.

Πήγε να την "κάνει" και στον Michael την δουλειά, και ....

Το jack είναι σε λάθος θέση. Θα βρίσκει το καλώδιο στον κάλο.

Όπως και να έχει, μια αλλάγή στην θέση του μαγνήτη έχει τεράστια επίδραση στον ήχο. Ο neck πιο κοντά στην ταστιέρα είναι πιο "μπάσος" ενώ πιο κοντά στην γέφυρα πιο "μεσαίος". Το αντίστοιχο συμβαίνει με τον μαγνήτη της γέφυρας. Πιο κοντά στην γέφυρα είναι πιο πρίμος. Σκεφτείτε ότι μαζί με το ποτενσιόμετρο του tone, θα έχετε κι άλλο ένα real time εργαλείο (το ελαφρύ σπρώξιμο του μαγνήτη προς κάποια κατεύθυνση) για sound sculpture.

Και σε ασανσέρ, πειράζει?

Ενδιαφέρον το βρήκα, αλλά όχι τίποτα τόσο πρωτοποριακό. Αν συνδύαζαν αυτό το συστηματάκι με αυτό ... ... θα ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρον και σαφώς πιο ευέλικτο.

Βγαίνει από το πεπώνι η λέξη.

Ρώτα εμένα να στις δώσω, και να με εκβιάσεις μετά.

Άκου ένα κόλπο να τους ξεμπροστιάσεις. Ξεκινάς μια ρομαντική και λυρική σύνθεση, και ξαφνικά πετάς μερικά clusters με ημιτόνια (μεγάλες έβδομες, μικρές ένατες, κλπ). Κι εκεί που τραβάνε τα σόλα τους, να τους πέφτει το σαγώνι λέμε και να σκέφτονται "εδώ τι να παίξω?"

Χμμμ, τότενες μια λύση θα μπορούσε να είναι να του στείλεις τα δικά σου (που δεν μπορούσες να κολλήσεις), και να τον αφήσεις λίγο να τα επεξεργαστεί αυτός. Ένα δεύτερο μυαλό δίνει μια άλλη οπτική σε ιδέες άλλου. Παιδιά δεν πάω να βρω "φταίχτη", προς θεού δηλαδή. Απλά το επισημαίνω για την επόμενη συνεργασία (που θεωρώ σίγουρη, γιατί κολλάτε πολύ καλά).

Μα τα φτιάχνουν ακριβώς επειδή εσύ κάνεις κάτι. Τους έδωσες βούτυρο στο ψωμί για σόλα με αυτό το κομμάτι. Καιρός λοιπόν να τους ανεβάσεις επίπεδο με κάτι λίγο πιο προχώ, να δούμε πόσο μάγκες είναι.